شاعر بازنشسته

این روزها گویا شاعری هم بازنشستگی دارد، به حق چیزهای نشنیده! شاعری معلمی نیست که اگر شاعری شهرت اش معلم و شغل اش هم بر حسب اتفاق نوعی معلمی باشد تقاضای بازنشستگی پکند. شنیده بودیم که ملک الشعرایی در زمان خودش بازنشستگی داشت، آن هم برای این که شاعر از چشم شاه می افتاد، و به ندرت برعکس آن! ولی دور و زمانه ی ما که دیگر جای ملک الشعرا بازی نیست. شعر هم آن گونه کالا و متاعی نیست که دکان و دکه ای داشته باشد که به دلیل کهولتِ سن صاحب آن، مدتی بسته بماند تا شاعر به قول خودش قالب تهی کند و وزن و قافیه و تخلص اش، پس از انحصار وراثت بین وراث تقسیم شود. صنعت شاعری هم از آن کسب و کارهایی نیست که شاعر بتواند بگوید در کارگاهم را بسته ام و سرقفلی و مالکیت اش را با برق و آب و گاز برای فروش گذاشته ام. ممکن است به شاعری گفته شود که از انتشار اشعارت جلوگیری خواهد شد، ولی نمی توان به او گفت که حق نداری شعر بگویی. همچنین دیده نشده است که پلیس قضایی بیاید و قوه ی تخیل شاعری را به دلیل گران فروشی و کم فروشی تا اطلاع ثانوی مهر و موم کند. بعضی ها طوری به طور رسمی از شاعری اعلام بازنشستگی می کنند که آدم فکر می کند که شاعری شان تا امروز شغلی دولتی و رسمی بوده است و هر شعری را به عنوان بخشی از وظیفه ی کارمندی شان گفته اند و به این و آن تقدیم کرده اند.

شاعر بازنشسته

مطالب مشابه :

شعر- فصل بازنشستگی( از منظومه ی زندگی)

شعر بازنشسته سرودۀ حمیدرضا طهماسبی

بازنشستگی

شعر پند پیران

بازنشستگی

حکم حقوق بازنشستگی

شاعر بازنشسته

حقوق بازنشستگی

بدل و راه های تشخیص آن