وزنه برداری

وزنه‌برداری ورزشی است که شامل بلند کردن وزنه‌های مختلف است. در شکل مدرن آن ورزشکار باید دارای قدرت، سرعت، تکنیک، تعادل و هماهنگی در هنگام برداشتن وزنه باشد.

در حال حاضر این ورزش تنها ورزش قدرتی است در المپیک وجود دارد. وزنه‌برداری در تمام کشورهای جهان رواج دارد، اما در کشورهای ترکیه، بلغارستان, و یونان ورزشی سنتی است. روسیه، چین و کشورهای اروپای شرقی اغلب دارای وزنه‌برداران درجه یکی بوده‌اند.

تاریخچه وزنه برداری تاریخچه وزنه ‌برداری بشر برای حفاظت خود در غارها، ناگزیر به جابجایی سنگ‌های بزرگ برای قرار دادن در مقابل ورودی آنها بوده است. مصریها برای ساختن مجسمه‌های عظیم فراعنه و اهرام ثلاثه، مردان قوی آن روز جهان را در کنار نیل گرد آوردند و آنها را به ساختن مجسمه‌های سنگی وا ‌داشتند. کاوش‌های باستان‌شناسی نشان می‌دهد وزنه‌برداری و وزنه پرانی به همراه دو و میدانی و ژیمناستیک در یونان باستان تمرین می‌شده است. همچنین وزنه‌برداری و وزنه‌پرانی جزئی از بازیهای تیلی‌تیان ایرلندی‌ها در 4000 سال قبل بوده است. "میلو" از اهالی "کورتونا" سالهای سال قهرمان المپیک باستان بود و مدت 28 سال مقام خود را حفظ کرد. او اولین وزنه‌بردار علمی در دنیاست که پیشرفت و ترقی و قدرت خود را بطور مرتب و کم‌کم بدست آورد. بدین ترتیب که گوساله‌ای را هر روز از زمین بلند می‌کرد و روی دو دست قرار می‌داد و تا هنگامی که گاو تنومندی شد آن را بر سر دست می‌برد. تاریخ این کار را 684 سال قبل از میلاد نوشته‌اند و در حقیقت وزنه‌برداری جدید از اساس کار میلو پیروی می‌کند. اولین آثار بوجود آمدن این ورزش زمانیست که در یونان باستان ورزشکاران به وزنه‌پرانی (پرتاب دیسک و وزنه) عادت داشته‌اند و لغت یونانی "هالترس" (پرتاب صفحه یا دیسک هالتر) ریشه وزنه‌برداری امروزی است. وزنه‌برداری جدید در اروپا توسط اروپاییان پایه‌گذاری شد و به نظر می‌رسد که در وهله نخست جوانان روستایی بدین کار دست زدند تا قدرت و برتری خود را نسبت به هم‌سالان خود نشان دهند و با قدرت خود توجه دوشیزگان را جلب نمایند. کار نمایش جوانان در بلند کردن وزنه کم‌کم آنقدر بالا گرفت که مسابقه‌هایی ترتیب داده می‌شد و در آن زنان و مردان بی‌شماری برای تماشا گرد هم می‌آمدند و این مسابقات، محک قدرت و نیرومندی جوانان بود. "وی‌نه‌یرون" می‌توانست یک وزنه 305 کیلوئی را روی دوشش بلند کند. یک روز همین وزنه مغزش را متلاشی کرد. "گوتا" فرد دیگری با 77/1 متر قد و 88 کیلوگرم زون بود که قادر به بلند کردن یک اسب بر سر دست خود بود. "لویی یکافه" ملقب به آپولون در سال 1862 در شهر مارس بارگ متولد شد و در جوانی دارای قد 90/1 متر و دور سینه‌اش در حال تنفس 137 سانتی‌متر بوده است. او برای کارهای قهرمانی از چرخهای واگن و یک میله آهنی استفاده می‌کرد. "لویی‌سیر" کانادایی که سرآمد تمام هرکول‌های عصر خود بود به سال 1863 متولد شد. قدش 176 سانتی‌متر و وزنش 135 کیلوگرم بود، دور سینه‌اش 47/1 متر و دور بازویش 55 سانتی‌متر بود. او قادر بود وزنه 249 کیلوگرمی را با یک انگشت دست از زمین بلند کند و درشکه چهار اسبه را از حرکت باز دارد. هنگامیکه به سبب علاقه جوانان اروپای مرکزی وسایل این رشته ورزشی تکامل پیدا کرد، مقررات ناقصی هم برای آن وضع شد و جوانان سایر نقاط اروپا از جمله کشورهای اسکاندیناوی نیز به تمرین وزنه‌برداری پرداختند و به تدریج این ورزش حتی در مصر و ژاپن هم متداول شد. این ورزش تا زمانی که در بازیهای المپیک جایی نداشت شهرت و معروفیتی کسب نکرده بود و در آمریکا و سایر نقاط جهان جوانان توجه چندانی به آن نمی‌کردند. در سال 1896 که اولین دوره بازیهای المپیک نوین در شهر آتن برگزار شد، وزنه‌برداری و زورآزمایی با وزنه در شمار برنامه‌های دو و میدانی قرار گرفت. در این دوره فقط دو حرکت در وزنه‌برداری (یکی با دمبل بزرگ و دیگری با هالتر) انجام شد. داوری این مسابقات بر عهده یک شاهزاده یوانانی بود که 02/2 متر قد داشت و خود از پهلوانان مشهور به شمار می‌رفت. فکر تشکیل فدراسیون بین‌المللی وزنه‌برداری در سال 1913 که ژول روسه جای دبوفه یا دبوف رئیس فدراسیون وزنه‌برداری فرانسه را گرفت بوجود آمد. روسه در سال 1914 فدراسیون وزنه‌برداری فرانسه را پایه‌گذاری کرد. در همین سال کمیته بین‌المللی المپیک کنگره خود را در دانشگاه سوربن فرانسه تشکیل داد تا مقررات و برنامه‌های مربوط به المپیک 1916 برلین را بررسی نماید. در ساعات آخر اولین روز تشکیل کنگره مزبور، ژول روسه دریافت که مسابقات وزنه‌برداری را از برنامه‌ بازیهای برلین حذف نموده‌اند. روسه با ناراحتی فراوان فرانتز راشل دبیر کمیته ملی المپیک فرانسه را ملاقات و توانست با منطق و صراحتی که خاص خودش بود وی را وادار نماید انجام مسابقات وزنه‌برداری را در بازیهای المپیک پیشنهاد کند. صبح روز بعد روسه با کمک فرانتز در کار خود توفیق حاصل نمود. با پیش آمدن جنگ جهانی اول بازیهای سال 1916 انجام نیافت ولی در بازیهای المپیک 1920 آنتورپ چهارده کشور در رشته وزنه‌برداری شرکت نمودند. در کنگره بین‌المللی المپیک که در سال 1921 در شهر لوزان تشکیل شد با گنجانیدن این روزش در برنامه بازیهای سال 1924 مخالفت شد و آقای روسه مجبور شد فعالیتهای زیادی را برای باقی ماندن وزنه‌برداری در بازیهای المپیک انجام دهد. در سال 1925 که کنگره بین‌المللی المپیک در براگ تشکیل گردید موافقت شد که وزنه‌برداری به طور دایم در برنامه بازیهای المپیک گنجانیده شود. در بازیهای المپیک لس‌آنجلس (1932)، مسابقات وزنه‌برداری در پنج حرکت انجام می‌شد که وزنه برداشتن با یک دست هم جزو آن بود. اما در بازیهای المپیک برلین (1936) وزنه‌برداری محدود به سه حرکت دو دستی (پرس، یک ضرب و دو ضرب) شد. پرس- کشیدن هالتر به روی سینه و بالا بردن آن با فشار. یک ضرب- بردن هالتر با یک حرکت از روی زمین به بالای سر. دو ضرب- بالا بردن هالتر با دو حرکت، یکی کشیدن آن به روی سینه و سپس با حرکت بعدی به بالای سر در سال 1920 همزمان با بازیهای المپیک، فدراسیون جهانی وزنه‌برداری تشکیل گردید و ژول روسه رئیس فدراسیون وزنه‌برداری فرانسه به پاس خدماتش به این ورزش به ریاست فدراسیون جهانی برگزیده شد. وی تا سال 1952 در این سمت باقی ماند و پس از وی دیتریش ورتمن از آمریکا به این سمت برگزیده شد.

اطاعات عمومي: براي مدت زمان طولاني تصوير اشتباهي از ورزشکاران رشته وزنه برداري در ذهن افراد وجود داشت و مردم آنها را افرادي با عضلات صرفا" ستبر مي شناختند، ليکن بعد ها به علت نيازي که ورزشکاران ديگر رشته ها به تمرينات با وزنه پيدا نمودند، به ارزش واقعي اين ورزش پي بردند بطوريکه اکنون مي توان وزنه برداري را به عنوان پدر ورزشها معرفي کرد. وزنه برداري يک ورزش انفرادي است و در اماکن سر پوشيده انجام مي گيرد. امروزه اين ورزش در دو حرکت يک ضرب دو دستي و دو ضرب دو دستي به رسميت شناخته شده است. حرکت يک ضرب با دو دست: در اين حرکت وزنه بردار ميله و وزنه هاي جلوي پاي خود را با دو دست گرفته و با يک حرکت، ميله و وزنه ها را از زمين تا بالاي سر بطور عمود و با دستهاي کشيده يا با نشستن زير وزنه و يا با جلو و عقب بردن پاها، بالا مي برد. وزنه بايد بدون مکث طول بدن را با يک حرکت مداوم طي کند و هيچ قسمت از بدن به غير از کف پاها نبايد زمين را لمس نموده يا به زمين کشيده شود. وقتي وزنه در بالاي سر قرار گرفت بازوان و پاهاي وزنه بردار بايد راست و بدون حرکت بماند تا داور فرمان قبولي حرکت يک ضرب را صادر نمايد سپس ورزشکار مجددا" ميله و وزنه ها را روي زمين قرار مي دهد. عدول ورزشکاران از اصول و مقررات خطا محسوب خواهد شد. حرکت دو ضرب با دو دست: حرکت و ضربه اول کشش ميله با وزنه بوده و ضرب و حرکت دوم بالا بردن وزنه ها و ميله تا حد نهايي است. ورزشکار نبايد در کشش بر روي سينه و يا در بالا بردن وزنه حرکات خطا انجام دهد. روشن شدن دو و يا سه چراغ سفيد رنگ توسط داور علامت قبولي حرکت و دو يا سه چراغ قرمز مشخص کننده خطا خواهد بود. وزنه برداران بر طبق وزن خود در دسته هايي که مقررات تعيين مي کند، در مسابقات شرکت مي نمايند طبقه بندي نهايي از نتيجه بهترين مجموع دو حرکت يک ضرب و دو ضرب که توسط داوران صحيح و بدون خطا اعلام مي شود بدست خواهد آمد. وزنه بردار مي تواند در هر حرکت تنها سه نوبت آزمايش شودو هر حرکت اضافي که خارج از سه نوبت باشد در نتيجه نهايي (مجموع امتيازات) تاثير نخواهد داشت. براي وزنه برداران بزرگسال از نظر قد و سن محدوديتي وجود ندارد. مسابقات وزنه برداري در بخش هاي خرد سال و بزرگسال در ده دسته وزن انجام مي شود. توزين وزنه برداران دو ساعت قبل از شروع مسابقه هر دسته به عمل مي آيد. ورزشکاري که تقاضاي وزنه کمتري نموده است، قبل از ديگران بر روي صحنه مي آيد و اين ترتيب تا ختم بازي ادامه خواهد داشت. اگرچه وزنه بردار تقاضاي يک وزنه مساوي را براي اولين حرکت خود در يک ضرب يا دو ضرب نموده باشد ترتيب تقدم و تاخر را قرعه کشي قبل از توزين و مسابقه تعيين خواهد کرد. وسايل وزنه برداري را مي توان در هر جاي مناسبي مستقر نمود. سالن هايي که داراي صحنه (يا سکو) باشد، در صورتي که کف آن استحکام لازم براي جذب ضربه هاي ناشي از فرود هالتر را داشته باشد براي اين منظور مناسبتر است. در جوار سالن اصلي که براي انجام مسابقات پيش بيني مي شود، در نظر گرفتن يک سالن اضافي با وسايل لازم براي گرم کردن ورزشکاران ضروري است. ظرفيت و گنجايش تماشاچي در سالن وزنه برداري با توجه به سطح و نوع مسابقات متغير است بطوريکه به عنوان مثال براي مسلبقات انتخابي داخلي حد اقل 500 تا 1000 نفر و براي مسابقات رسمي و بين المللي حد اقل 2000 تا 5000 نفر را مي توان در نظر گرفت. جايگاه تماشاچيان بايد در يک طرف سالن و روبروي سن که تخته وزنه برداري در آن قرار دارد، طراحي شود. پيش بيني جايگاه ويژه براي استقرار مقامات رسمي به تعداد حدود يکصد صندلي نيز ضروري است.

تجهيزات مورد نياز:

لباس و کفش: لباس ورزشکاران اين رشته شامل لباس وزنه برداري سر هم با مايو زير آن است و ممکن است در زير لياس مزبور، پيراهن با آستين کوتاه و بدون يقه پوشيده شود. در صورتيکه وزنه بردار از کمربند استفاده نمايد، پهناي کمربند نبايد از 10 سانتيمتر بيشتر باشد. وزنه برداران مي توانند از بانداژهاي استاندارد با طول و عرض هاي مجاز استفاده نمايند. پاشنه کفش بايد به اندازه طبيعي و متناسب بوده، و از پهلو نبايد پهن تر از طرفين راست و چپ کفش باشد.

تاریخچه پیدایش وزنه برداری در ایران از زمانیکه ورزش زورخانه ایی در ایران متداول گردید برای آماده سازی کشتی گیران و تقویت و پرورش عضلات آنان از سنگ(یکی از وسائل باستانی) که امروز هم مرسوم است، و وزنه هایی که به شکل گلوله های توپ به وزن های 25، 42 و 66 کیلوگرم بود استفاده می گردید.

بنا بر صحبت های اکثر پیشکسوتان نیز بعضی از پهلوانان قدیم مانند حسام، علاقه مفرطی برای بلند کردن وزنه های سنگین داشتند و تمایل بسیار زیادی نشان می دادند. این عمل از دو جهت مورد استقبال پهلوانان بود؛ اولا حرکتی نمایشی در جهت نشان دادن قدرت و ثانیا در جهت پرورش و قدرت عضلات استفاده می شد امامتاسفانه چون این اوزان ثابت بودند نمی توانستند تغییری در آن ایجاد کنند.

در سال 1302 امان ا... پادگرنی که تحصیلاتش را در خارج از کشور به اتمام رسانده بود به تبریز آمد و در مدت 8 سال اقامت در آن شهر به تاسیس باشگاه اختصاصی و همچنین تعلیم وزنه برداري در مدارس و ارتش پرداخت. از آنجایی که وی كارشناس در ژیمناستیک و وزنه برداری بود با استفاده از دیفرانسیل اتومبیل هالتر هایی با اوزان مختلف ساخت و بوسیله آنها به تعلیم وزنه برداری پرداخت. در همین حین بود در باشگاه ایران تبریز هالترهای ریخته گری شده و صفحه ای ساخته شد تا در دسترس علاقمندان این رشته قرار گیرد. در سال 1310 پادگرنی به تهران آمد و در دانشکده افسری به تعلیم ورزش مشغول شد. حدود دو سال بعد عبدالله نادری به همراه چند تن از دوستان خود میل هالتر و صفحه خارجی تهیه کردند( در همین زمان بود که با کپی برداری از هالتر و وزنه های اروپا هالتری که وزنه در آن می چرخید و ثابت نبود ابداع شد) و در منزل به تمرین وزنه برداری مشغول شدند تا اینکه در سال 1317 نادری به وسیله همایونی، مدیر مسابقه های اداره تربیت بدنی به پادگرنی معرفی شد تا به کمک هم اولین اقدامات زیر بنایی این رشته را بردارند. اولین هالتر و وزنه خارجی در حدود سال 1310 و توسط نادری به وزن 110 پوند از هند به ایران آمد. از جمله افرادی که توانست گامهای موثری را برای ایجاد مسابقه های رسمی این رشته در سطح داخلی بردارد باید به ابوالفضل صدری اشاره کرد که با رایزنیهای فراوان شرایط و زمینه این کار را مهیا کرد. وی با تلاش خود و کمک نادری و پادگرنی توانست در سال 1318 استارت برگزاری این رقابتها را در سطح کشوری بزند. از سال 1318 تا 1321 سرپرستي این رشته ورزشی به عهده پادگرنی و آموزش و تعلیمات نیز زیر نظر ناردی اعمال می شد. از سال 1321 تا 1325 سرپرستی مستقیم این رشته به عهده نادری گذاشته شد و برای اولین بار در کشور هیات وزنه برداری ایران در سال 1325 مرکب از پادگرنی، نادری، حسین عشقی و ناصر خموش تشکیل شد. در سال 1325 هسته اصلی فدراسیونها که کپی برداری از سیستم ورزش کشورهای توسعه یافته بود در ایران پی ریزی شد که مهندس حسین صادقی به عنوان اولین رئیس فدراسیون کشور منصوب شد. وی تا سال 1332 در این پست ماند و حتی توانست معاونت فدراسیون بین المللی را نیز بدست آورد. (تا پيش از وي كميته ها و گروههايي متخصص كار را برعهده داشتند كه مي توان به خود پادگرني و نادري اشاره كرد.آنها سرپرست رشته به حساب مي آمدند) وی در سال 1332 به ایتالیا رفت و احمد علی ابتهاج به جای وی عهده دار مسئولیت فدراسیون شد. در سال 1333 فتح الله امیر علایی جایگزین وی شد و در سال 1334 عبدالمجید بختیار مسئولیت تام این رشته را بر دست گرفت تا با استفاده از نفوذ خود و حمایتهایی که از وی به عمل می آمد دورانی شکوفا در تاریخ این رشته به یادگار بماند. رکوردهای فراوانی طی چند سال ریاست وی شکسته شد و با توجه به همين پیشرفت وزنه برداری در ایران بود که وی توانست برای دومین بار کرسی معاونت فدراسیون جهانی را به ایران اختصاص دهد. شاید بتوان مهمترین فعالیت وی در طول 2 سال ریاستش را پایه گذاری شالوده اساسی برای ایجاد یک فدراسیون مستقل در سطح آسیا(کنفدراسیون) و ایران را نام برد که این امر بعد از 18 سال فعالیت این رشته در ایران بوقوع پیوست. بعد از وی و در سال 1337 تیمسار سرتیپ مصطفی امجدی به عنوان رئیس جدید فدراسیون وزنه بردای ایران آغاز به کار کرد.در زمان تصدی وی نیز اقدامات شایسته ای از نظر کیفی و کمی به منظور کمک و پیشرفت وزنه برداری در سراسر کشور صورت گرفت که تلاشهای فراوان وی در کنگره برگزاری رقابتهای المپیک برای بدست گرفتن امور فدراسیون جهانی باعث شد تا رئیس فدراسیون جهانی وقت از کار برکنار و به جای وی جانسون به عنوان رئیس جدید انتخاب گردد. همین تلاشها باعث گردید تا تمامی روسای فدراسیونهای آسیایی با اکثریت قاطع آراء وی را به عنوان رئیس کنفدراسیون آسیا انتخاب و معرفی نمایند. و این برای اولین بار بود که دفتر كنفدراسیون آسیا به ایران انتقال یافت.

وزنه بردای ایران از همین سال به بعد راه خود را بطور دقیق یافت و با روسای فدراسیون متععدی که تغییر می کردند فراز و نشیبهایی را نیز به همراه داشت اما قطعا مي توان 10 سال گذشته را تاريخ شكوفايي وزنه برداري ايران ناميد. فدراسيون فعلي با جذب نيروهايي جوان، تحصيلكرده و متخصص كه اكثرا از جنس وزنه برداري نيز هستند توانست نقطه عطفي را در تاريخ وزنه برداري ايران به يادگار بگذارد. طي 8 سال گذشته نوار طلايي مدال آوري ملي پوشان كشورمان تحت هيچ شرايطي قطع نشده و ثانيا افتخار آفريني وزنه برداران ايراني به رده سني بزرگسالان منحصر نگردد و همه ساله شاهد افتخار آفريني نوجوانان و جوانان كشورمان درميادين قاره اي و جهاني نيز باشيم. ضمنا در اين دوره بود كه وزنه برداري ايران توانست كاروان ورزشي اعزامي به المپيك سيدني را صاحب 2 مدال طلا كند و برگ ذريني را در كارنامه خود ثبت نمايد.

وزنه برداری

مطالب مشابه :

دانلود بازی کامپیوتر و فلش 2013

احمدرضا عابدزاده

مایکل جکسون

وزنه برداری