ره توشه سرزمین عشق

۳ فروردین روز حرکت ما بود.خیلی ذوق داشتم مثل بچه هایی که روز اول مدرسه با ذوق آماده میشوند تا به مدرسه بروند و از تعطیلات خود برای دوستان تعریف کنند.

از سال ۸۶ همیشه عید را در منطقه بوده ام اما سال ۹۲ نه همتش بود و نه قسمت شد که در آنجا باشم اما امسال خیلی فرق داشت.یک سال نرفتن کافی بود.

سال ۹۲ شاید بعد از عید ۷۱ که مادرم را درآن از دست دادم بدترین عید عمرم بود به همین خاطر دوست نداشتم آن حس را در سال جدید هم تجربه کنم.به هر دری زدم تا مسافر سرزمین نور شوم و شدم.

۹ صبح ساعت حرکت بود .چون خادمی یکی از اتوبوس ها با حقیر بود یک ساعت ونیم زودتر از همه رفته بودم تا جیره اتوبوس را تحویل بگیرم.

ساعت ۹:۳۰ حرکت کردیم.هنوز ۳۰ کیلومتر از تبریز دور نشده اتوبوس خراب شد.

راننده اصرار داشت می تواند درست کند اما من باور نداشتم به همین خاطر سریع با مسئولین کاروان تماس گرفتم و اطلاع دادم .

سه ساعتی آنجا معطل بودیم که یک اتوبوس جدید از راه رسید و ما در مقابل چشمان ناراحت راننده و خانواده او که همسفر ما بودند از آنجا دور شدیم.میگفتند بار دوم است ماشین خراب می شود و از سفر راهیان نور جا می مانند.

راننده جدید کار سختی داشت باید سه ساعت تاخیر از اتوبوس های دیگر را جبران میکرد انصافا هم خوب رفت و در دوکوهه که اولین زیارتگاه ما بود از سه تا از اتوبوسها جلوتر رسیدیم.

فتح المبین ایستگاه بعدی بود و دانیال نبی در شهر شوش و دزفول.

پادگان شهید باکری دزفول پادگانی غریب که یادگار آقا مهدی باکری هست.پادگانی وسیع با چشم اندازهای طبیعی زیبایش .آسایشگاه های زیرزمینی برای کم کردن تلفات حملات هوایی و خاکریزهایی برای جلوگیری از سیل های ویرانگر منطقه.

قرار بود تا نماز مغرب استراحت کنیم اما با ابراهیم و رحیم حیدرپور راه افتادیم تا به محل چادر آقا مهدی باکری سری بزنیم.رفتیم و رسیدیم اما کاش نمی رسیدیم.خرابه ای بیش در برابرمان نبود.

بعد از پاتکی به آنجا بی سر و صدا به آسایشگاه برگشتیم تا برای مراسم افتتاحیه و نماز به حسینیه برویم.

به خاطر ناهماهنگی نیم ساعتی جلوی در حسینیه منتظر مسئولین پادگان بودیم تا به خود زحمت بدهند و در حسینیه را برای زائرین باز کنند.

۵فروردین صبح موقعیت چادر شهید باکری اولین مقصد بود و بعد فکه

در فکه دسته عزاداری بود و و روایت حاج عباس که با تمام وجود از دوستانی که آنها را جا گذاشته بود (یا شاید هم آنها او را جا گذاشته بودند)تعریف می کرد.

بعد چزابه و هویزه.

دهلاویه حذف شد چون نرسیدیم برویم.

۶فروردین:صبح اروند کنار و شب شلمچه و داغ ندیدین آقا در چند کیلومتری مان در آبادان.

وقتی بخواهی و نگذارند آقا را ببینی از چه می خواهی بگویی؟شلمچه به خاطر اطاعت شهدایش از رهبر عزیزشان امام راحل(ره)شلمچه شده است اما آقایان مسئول کاروان برنامه ریزی را بهانه کردند تا نتوانیم آقا را ببینیم.تا آقا در آبادن باشند و ما در خرمشهر.

حتی گم کردن یکی از زائران در شلمچه هم نتوانست این غم را از ذهنم بزداید.

قرار بود نماز مغرب را در مسجد جامع خرمشهر بخوانیم اما من می خواستم غروب شلمچه را ببینم.اول گفتند می توانید بمانید بعد گفتند نمی شود برنامه ریزی کرده ایم.

اما یکی از خانم ها گم شد و ما غروب را در شلمچه ماندیم اما آن هم حالم را عوض نکرد.سه ساعت معطل خانم بودیم.خانم موبایل هم نداشت تا باهاش تماس بگیریم.شوهرش هم از اون آدم های ساده دلی بود بعضی وقتها از سادگی کفر آدم رو در میارن.

۷ فرورین:طلائیه بودیم.خیلی حال داد.آب گرفتگی طلائیه برای من خیلی دوست داشتنی بود چون هور را که نمی توانیم ببینیم اما کمی شبیه هور میشه تا حال و هوای خیبر برامون تداعی بشه.

بعد از ظهر پادگان شهید محمود وند و معراج شهدا بهترین قسمت سفر بود که مهمان ۱۴۵ کبوتر خونین بال از سفر برگشته بودیم.شهدایی که در فاو و مجنون تفحص شده بودند.

آنجا هم بی دردسر نشد.دو دختر خانم هوس شمع روشن کردن زیر نخل کرده بودند که آتش به گونی ها رسیده و ورودی پادگان را به آتش کشیده بود ولی دو تا از بچه های کاروان ما آتش را خاموش کرده بودند اما خودشون به روزی افتاده بودند که خیلی دیدنی بود.

و یادمان شهدای اندیمشک و تمام.

۸ فروردین:مهمان حضرت معصومه بودیم و بعد از ظهر هم در جمکران خدمت آقا بودیم

سفر تمام شداما نقطه اشتراک تمام این مناطق می دانید چه بود؟

دیگر این صدای شهدا نیست که در مناطق انسان را به خود می خواند.

دیگر از هویزه بوی علم الهدی نمی آید.

دیگر دهلاویه چمران را صدا نمی زند.

دیگر خرمشهر رنگ و بوی جهان آرا ندارد.

دیگر شلمچه فقط سه راه شهادت ندارد.

از اروند کنار صدای زمزمه دعای غواصان نمی آید.

دیگر فتح المبین نشانی شهدای پرپرش را نمی دهد.

دیگر از دوکوهه ترنم صدای حاج احمد و حاج همت نمی آید.

ولی نقطه اشتراک جدیدی در مناطق به وجود آمده و آن فروشگاه های رنگارنگی است که دارد تنها نشان شهدای عزیز ما را از ما میگیرد.