معرفی شخصیت استاد شهریار

سيدمحمدحسين بهجت تبريزي در سال 1285 شمسي از يك خانواده اصيل در خشكناب تبريز به دنيا آمد. دوران كودكي‌اش همزمان با اوج انقلاب مشروطه در تبريز بود. شهريار، دوران كودكي و نوجواني‌اش را در روستاهاي خشكناب گذراند و به مكتبخانه رفت و تحصيلات ابتدايي خود را با قرائت قرآن، نصاب‌الصبيان، گلستان سعدي و غزليات حافظ آغاز كرد و تا پايان عمرخويش، دامن قرآن و حديث و توسل به اهل بيت عصمت و طهارت را رها نكرد. او از همان كودكي و نوجواني هرچه سرود، تجربه‌هاي خودش بود.

نكته قابل ذكر در زندگي شهريار اين بود كه زندگي‌اش با عشق مجازي آغاز شده و با عشق حقيقي پايان جاودانه يافت. نكته ديگر اعتقادهاي شهريار است. شهريار ارادتي خالص به پيامبر عظيم‌الشان اسلام و امامان طاهرين شيعه داشت و اين نكته برآمده از ايمان قلبي او بود كه با اعتقاداتش گره خورده بود. ديگر اين كه شهريار از مسائل روز و احوال مردم زمان خود غافل نبود و از دل و زبان آنان سخن مي‌گفت تا جايي كه در دهه اول عصر انقلاب اسلامي به امام راحل(ره)‌ و انقلابيون و دفاع مقدس و مدافعان راستين انقلاب از دل و جان عشق مي‌ورزيد.

شهريار، علاوه بر تسلط كامل بر زبان و ادب فارسي به زبان مادري (يعني به زبان آذربايجاني) شعرهايي سروده است كه در ادبيات معاصر نظير ندارد. در اين خصوص بايد به منظومه حيدربابا اشاره كرد، داوري درباره اين منظومه به عهده كساني است كه هم اهل زبان آذربايجاني هستند و هم دستي در ادبيات فارسي و شعر و شاعري دارند. با اين همه، حتي كساني كه زبان آذري نمي‌دانند و تنها اهل شعر و ادب هستند نيز مي‌توانند با حس وخيال شاعرانه به ساحت رمانتيك منظومه حيدربابا و فضاي شاعرانه شعر راه پيدا كنند.

شهريار، فرزند زمان

شهريار، فرزند زمان خود بود و هيچ مخالفتي با نوآوري نداشت. با توجه به گفته‌هاي خود شهريار، وزن و قافيه و علم بديع و دستور زبان، شرط اصلي و لازمه شعر گفتن نيست كه اگر چنين باشد بيشتر مردم ايران داراي طبعي موزون هستند، ولي به اكثر آنان شاعر گفته نمي‌شود؛ شاعران بزرگ هيچگاه با نوآوري در فرم و محتوا مخالف نبوده‌اند بلكه آن را نوعي نياز زمانه به شمار آورده‌اند. شهريار شعر ايران نيز با اين نياز زمانه موافق و سازگار بوده است،

جايگاه شهريار در غزل كلاسيك

كيست كه بتواند جايگاه شهريار را در سرودن غزل‌هاي اصيل فارسي با طبعي دلنشين و زبان و بياني اصيل و طبيعي انكار كند؟ و درست‌تر آن است كه در مقام غزلسرايي، شهريار را در ميان غزلسرايان معاصر بي‌رقيب بدانيم، زيرا چند نفري بيش نيستند كه شعر ليريك يا شعر عاشقانه ايراني را همانند شهريار، لطيف و بي‌مانند سروده‌اند.

به طور خلاصه، شهريار شاعري است كه سخت شيفته حافظ و سبك والاي عراقي است و اين شيفتگي، او را از ادامه مسير طبيعي شعر نو باز نداشته است.
زبان شهريار، زباني نرم و دلنشين است و اين خصيصه باعث شده غزل‌هايش همچون صداي جويبار، آرام و غنابخش باشد و بر روح و روان آدمي تاثير بگذارد.

شهريار در غزل‌هايش به اوج هنري نزديك شده و لحظه‌هاي زندگي خود را در كمال هنري خويش به ثبت رسانيده است.

در پايان بايد گفت شهريار شاعري صاحب‌سبك بود و از كسي تقليد نمي‌كرد. به طور قطع و يقين مي‌توان گفت شهريار، بيشترين مخاطبان را در شعر معاصر داراست.

سخن آخر اين كه شهريار به مدت 82 سال زندگي كرد و در تمام اين مدت ذات شاعرانه او با او همراه بود. وي لحظه‌اي از سرودن غافل نبود. از كودكي تا دم مرگ به معشوق دروني خويش (يعني شعر)‌ عشق مي‌ورزيد. 8 دهه تمام شاعري كرد و سرانجام در بيست و هفتم شهريور 1367 شمسي مرغ جانش به عالم اصلي پر كشيد. 2 روز بعد جسم بي‌جانش را به تبريز منتقل كردند و در مقبره‌الشعراي تبريز به خاك سپردند.

معرفی شخصیت استاد شهریار

مطالب مشابه :

شرایط " تکدرس" و " معرفی به استاد"

امتحان معرفی به استاد

شرایط معرفی به استاد

قانون معرفی به استاد در دانشگاه پیام نور

نحوه اخذ معرفی به استاد (ارجاع به استاد)

قانون معرفی به استاد در دانشگاه پیام نور

اطلاعیه معرفی به استاد

مراحل معرفی به استاد

معرفی شخصیت استاد شهریار