مراسم ختم (واقعیت با زبان نسبتا طنز)

دوستی از دوستانم در درودهمسرش مرد و عزادارش نمودتا عزاداری به رسم آن دیارآبرومندانه گردد برگزارآگهی در روزنامه درج کردختم جانانه گرفت و خرج کردچای و قهوه ، میوه ، سیگار و گلابلای خرما مغز گردو بی حسابتاق شال دست باف فومنیتکه حلوا لای نان بستنیمنقل اسپند و عود کاشمرشربت و شربت خوری ، قند و شکرفرش ابریشم به نقش یا علیقاری و مداح و میز و صندلیترمه و جام و قدح یک در میانگیره ی نقره برای استکانحجله سیصد چراغ یک تنیرحل و سی جزء و بلن گوی سونیبر در و دیوار خانه صد قلمبیرق و ریسه ، کتیبه با علمدر میان مجلس و ما بین جمعده چراغ زنبوری ، پنجاه شمعقاب کرده وان یکاد و چارقلنصب کرده در میان تاج گلباز تا شادان شود در آن جهانروح آن مرحومه ی خلد آشیانواعظی با فهم و دانا و بلدکرد دعوت تا سخنرانی کند
***آشنایان قدیمی هرکدامآمدند از راه یک یک با سلاماهل فامیل ریا کار و دغلکاسب و همسایه و اهل محلدوستان با وفا با تربیتآمدند از بهر عرض تسلیتمجلسی با احترام و با شکوهلیک واعظ غایب و او در ستوهگرچه رسما گشته دعوت، ممکن استجای بهتر رفته آن معده پرستمجلسی با آن شکوه و احترامبی سخنرانی نمی گردد تماممجلس با آبرو و با وقاربی سخنرانی بود بی اعتبار
**ساعتی بی واعظ و منبر گذشتعاقبت صاحب عزا بی تاب گشترفت در پس کوچه ها پیدا کندواعظی تا مدح میت را کنددید شیخی با عرقچین و عباریش و نعلین و عصا ، شال و قباگفت : ای دستم به دامانت بیااز غم و غصه رهایم کن ، رهامجلس ختمی است وعظی مختصرپول بستان ، آبرویم را بخرشیخ از هول هلیم روغنیرفت با سر توی دیگ ده منیآمد و شد در عزایش نوحه خوانطبق عادت هی چاخان پشت چاخانبی خبر کان مرده زن بوده نه مردرفت بر منبر سخن آغاز کرد :
او بری بود از بدی و هرزگیمی شناسم من ورا از بچگیمن خودم او را بزرگش کرده امکودکی بود و سترگش کرده اممن نمی گویم چرا رنجور بودرازها در بین ما مستور بودوه چه شب های درازی را که منصبح کردم با وی اندر انجمنمجلس آرای و سخن پرداز بودبا همه اهل محل دمساز بودما دو جسم و لیک یک جان بوده ایممست و مدهوش و غزلخوان بوده ایماو نه تنها بر منش ایثار بودمطمئنم با شما هم یار بودما به او احساس دیرین داشتیمخاطرات تلخ و شیرین داشتیمآتشی در این هوای سرد بودجمله مردان را دوای درد بودنازنینی رفته است از بین مااز کجای او بگویم با شماهر شب جمعه بداد از پیش و پسبر گدایان نان و خرما و عدسیاد باد آن شب که خود را باختمدست را در گردنش انداختمزیر گوشش نرم کردم زمزمهدرد دل گفتم به او یک عالمهسر به زانویش نهاده سوختمچشم در چشمان شوخش دوختمدست خود را بر سر و گوشم و کشیداز سر رأفت در آغوشم کشید
**تا رسید این جا سخن صاحب عزابر سر او کوفت با چوب عصاکی همه نفرین و عصیان و گناهبا عیال خویش کردی اشتباه ؟تو چه سرّی با زن ما داشتیدختر سعدی ورا پنداشتی؟تو نپرسیدی ز قبل گفتگوزن بود لیلی و یا مرد ای عمو ؟
**گفت و گفت و گفت تا بی هوش شدکف به لب آورده و خاموش شدجمع گشته گرد او پیر و جوانآن به این دستور می داد این به آنآی قنداق آورید و چای داغدیگری می گفت : گِل زیر دماغاین یکی می شست رویش را به آبآن یکی می گشت دنبال گلاباین وری نبضش گرفته می شمردآن وری بین دو کتفش می فشرددکمه های پیرهن را کرده بازسوی قبله کرده پاها را درازذره ای تربت بمالیدش به کامباد می زد دیگری او را مداممؤمنی دستان خود برده به جیبزیر لب می خواند هی امّن یجیبپیرمردی گفت : این آشوب چیستاین بابا جنی شده چیزیش نیستورد خواند و فوت کرد و ذکر گفتمن هشل لف لِف تـــُلــُف هوها هلفتتا طلسم آن ننه مرده شکستهر دو چشمش وا شد و پا شد نشستلب گشود و در سخن شد کم کَمَکگفت : کو آشیخ ؟ ای مردم کمکبا طنابی سفت بندیدش به همتا حق او را کف دستش نهملیک جا تر بچه چون مرغی پریدشاه بیت ماجرا را بشنوید:شیخ کز این ماجرا آزرده بودمیکروفن را با بلن گو برده بود

مراسم ختم (واقعیت با زبان نسبتا طنز)

مطالب مشابه :

آداب مراسم ختم و ترحیم

مراسم ختم (واقعیت با زبان نسبتا طنز)

اجرای مراسم ترحیم با همراهی دف و نی

کتاب اشعار مجالس ترحیم

صاحب خبر (حافظ)

آسیب شناسی مجالس ترحیم

طلیعه

آسیب شناسی مجالس ترحیم