پوشاک مردم آذربایجان
پوشاك
پوشاك بارزترين نماد فرهنگي ، مهم ترين و مشخص ترين مظهر قومي و سريع الانتقال ترين نشانه فرهنگي است كه به سرعت تحت تأثير پديده هاي فرهنگ پذيري در بين جوامع گوناگون انساني قرار ميگيرد ، حتي عده اي را عقيده بر اين است كه استيلاي فرهنگي و سلطه پذيري در وهله اول از طريق انتقال پوشاك صورت ميگيرد و حتي ميتوان به تغيير پوشاك يك جامعه ، نوع معشيت و شيوه توليد آنها را نيز دچار دگرگوني نمود و تغييرات و تحولاتي در ساختار زندگي اجتماعي آن جامعه ايجاد كرد .
در شكل گيري و تركيب پوشاك محلي هر قومي عوامل عمده اي مؤثرند كه مهم ترين آنها عبارتند از
1- مذهب،چناچكه معتقدان به مذهب خاصي سعي ميكنند كليه اعمال و رفتارهاي فردي و اجتماعي و از جمله پوشاك خود را با موازين آن مذهب هماهنگ كنند .
2- شرايط و عوامل طبيعي،يكي از عمده ترين جنبه هاي كاربردي پوشاك حفاظت تن در مقابل عوارض آب و هوايي و نيز خطرات و ضربه ها و تماس هاي ناشي از فعاليت هاي روزمره است ، از اين رو محيط و شرايط طبيعي در شكل گيري مؤثر است .
3- شيوه معيشت و نوع فعاليت، معيشت مسلط در جامعه اي روي پوشاك آن جامعه مؤثر است مثلا“ چنانكه نوع معيشت جامعه اي دامداري باشد معمولا“ مواد اوليه پوشاك آن جامعه از پشم تشكيل ميشود .
4 ) منزلت اجتماعي ،جنس ، رنگ شكل ، زيورها و ضمايم پوشاك در هر جامعه اي به منزله علامت و نشانه خاص براي معرفي اقوام مختلف است و به پوشنده آن منزلت اجتماعي ويژه اي ميدهد .
پوشاك مردم در آذربايجان
آب و هواي تقريبا“ يكسان آذربايجان كه عموما“ سرداست ، اين نياز را پيش آورده است كه لباس هاي مردم آذربايجان از جنس موادي ضخيم و گرمازا تهيه شود . دامداري وگذشته هاي دور اين امكان را به اهالي داده است كه از محصولات دامي و پوستي در حد اعلا در تهيه البسه و پوشاك استفاده نمايند . از طرف ديگررونق كشاورزي در منطقه نيز امكان دست يابي به مواد گياهي را در خصوص تهيه اين ملزومات امكان پذير ساخته است .
شكل پوشاك زنان و مردان در استانهای آذربايجان ازتقريباً الگويي يكسان پيروي مي كند .و مقتضيات جغرافيايي و اقتصادي استان امكان حفظ الگوي نسبتاً ثابتي در پوشش را فراهم كرده اند.ازطرف ديگر برخوردهاي مداوم فرهنگي ناشي از رونق اقتصادي و تجاري موجبات روزافزون و يكسان شدن پوشش مردان و زنان دراستان آذربايجان شرقي به ويژه در شهرها با ديگر مناطق ايران مي شود است . تنها در عشاير كليبر شكل خاصي از پوشاك زنان مشاهده گشته كه وجود دهان بند يا “ ياشماق “ وجه مميزه آن است . در پوشاك اين زنان دامنهاي بلند چين دار تا مچ پا و پيراهن بلند بر روي آن كه در دو طرف چاك دارد ، از ويژگيهاي اصلي پوشش محسوب ميشود . ولي همانطور كه گفته شد اين شكل پوشش عام نيست . در روستاها پيراهن تا سر زانو كه از كمر چين ميخورد با شلوار گشاد پارچه اي و روسري شكل نسبتا“ رايج پوشش زنان به شمار ميرود كه نظير آن در ديگر روستاهاي ايران نيز ديده ميشود .
مواد لازم براي تهيه پوشاك جز در تهيه جورابها و كلاهها و دستكشهاي كركي كه از پشم رسيده دامها تهيه ميشوند ، معمولاً از طريق تجارت و در بخش خدمات تهيه ميگردند . بنابراين پوشش اصلي زنان و مردان معمولاً از موادي تهيه ميشود كه در استان به دست نمي آيد .
باتوجه به مطالب گفته شده وجهت چلوگيري از تكرارمطالب به اختصار پوشاك مردان وزنان به تفكيك سرپوش ها ،تن پوش ها،
پاپوش ها،لباس هاي كارومراسم ها به عنوان نمونه هاي معمولي اشاره مي شود.
·پوشاك مردان
سرپوش مردان
در آذربايجان به كلاه بورك يا پاپاق مي گويند كه انواع معمول آن عبارتند از :
· پهلوي بورك : به صورت نيم دايره استوانه اي از دو قسمت وسط كه دايره در اندازه قطر سر و كناره تشكيل مي شود . از جنس پارچه هاي ضخيم بوده و معمولا“ در شهرها توليدودر مناطق شهري وروستائي مورد استفاده قرار مي گيرد.
· قزاقي بورك : همانند كلاه پهلوي است ،كه بيشتردرروستاها مورداستفاده روستائيان قرارمي گيرد.
· كچه بورك : از جنس نمد كه بيشتر چوپانها وعشاير از آن استفاده ميكردند . بعضي اوقات نيز در روي نمد نقش هايي نيز ديده ميشود .
· چيني بورك : از جنس پارچه پنبه اي به صورت يك تكه دوخته ميشده است .
· كپي : نوعي كلاه كه در قسمت پيشاني داراي سايبان بوده همانند كلاه هاي پهلوي بورك و قزاقي ميباشد . قسمت اصلي كلاه عبارتست از يك نيم استوانه كوتاه كه در قسمت پيشاني زايده اي از جنس كلاه به آن متصل است .
•عرقچين: از جنس نخ هاي پنبه اي است كه افراد كهنسال و مخصوصا“ حجاج در هنگام نماز بر سر ميگذارند .
·عرقچين گلدار : بصورت نيم استوانه اي از جنس پارچه هاي گلدار كه عبارتست از دو قسمت وسط و كناره كه بيشتر جوانان درسال هاي گذشته بر سر ميگذاشتند . در هنگام عروسي براي داماد نوعي از آن را با استفاده از پارچه ابريشم ميدوختند .
· تل بورك : نوعي كلاه هماننند عرقچين كه معمولا“ حاجي ها و شيخ ها بر سر ميگذارند .
· توخونما بورك : همانند عرقچين است كه با استفاده از نخ هاي پنبه اي بافته ميشود .
·ايپ بوركي : نوعي كلاه بافته شده از پشم شتر بوده است .
·يون بورك : نوعي كلاه بافته شده از پشم گوسفند يا كرك بز است .
· دري بورك : از پوست بره تازه بدنيا آمده كه بسيار لطيف است تهيه ميشود . معمولا“ بره هايي كه رنگ پشم آنها مشكي باشد انتخاب نموده بعد از پوست گرفتن قسمت چرمي آن را دباغي مي كنند و در ساخت كلاه استفاده ميكنند .
· دورگه : نوعي كلاه به شكل استوانه اي كوتاه كه قسمت كناره آن از پوست بره اغلب در رنگهاي طبيعي ( مشكي و قهوه اي ) و قسمت وسط كلاه از پارچه بوده است . اين كلاه مخصوص افراد متمول و مشايخ بوده است .
· شكاري بورك : از جنس كاموا كه توسط زنان با استفاده از ميل بافتني تهيه و بافته ميشد .
· لبه دار : شكل اين نوع كلاه نيم استوانه اي بلند كه دور تا دور كاسه آن نوار ديگري بصورت لبه متصل است كه به شكل سايه بان عمل ميكند در دو نوع پلاستيكي و تابستاني است و نوع پارچه اي كه معمولا“ در زمستان استفاده ميشود . جنس اين نوع لبه دارها معمولا” از نوع پارچه ماهوتي پشمي است .
· كلاه كاموايي : كه با استفاده از كاموار بافته شده و در سالهاي اخير رواج بيشتري در شهرها و روستاها يافته است .
تن پوش مردان
پيراهن
پيراهن هاي سنتي مردان درآذربايجان شرقي معمولاً به دو شكل يقه چپ و يقه ساده تقسيم مي شود.
در نوع يقه چپ در قسمت جلوي پيراهن تا روي سينه باز بوده و زايده اي مثلثي شكل از سمت راست به سمت شانه چپ وصل ميشود كه با استفاده از دگمه هاي نر و ماده قابل باز و بسته شدن بوده است . يقه ساده ، يا يقه ملايي كه همانند يقه چپ ، تا روي سينه باز بوده و يقه پيراهن گرد و ساده بوده است ، معمولا“ با سه عدد دگمه نيز باز و بسته ميشد
نزديك به 60 سال است كه پيراهن همانند مدل هاي فعلي و با دگمه هاي سرتاسري از گردن تا پايين كمر و يقه هاي شكاري رواج يافته است .
نوع ديگر پيراهن مردانه معمولاً درآذربايجان كه مخصوص محصل ها در سابق بوده وپيراهن مدرسه اي بدان مي گفتند . تقريبا“ بلند تر از پيراهن هاي معمولي بوده و از زير گلو تا پايين دگمه داشته است . دو جيب در طرفين و يك جيب در روي سينه سمت چپ داشته به همراه شلوار محصلي استفاده ميشد .
توخونما كوينه :
نوعي تن پوش پشمي از پشم گوز م كه معمولا“ بعد از ريسيدن پشم توسط زنان ، با استفاده از ميل هاي بافتني آماده و بافته ميشود .
ياخاليق :
از نظر شكل همانند پيش بند ميباشد كه در هنگام كار بر روي لباس ها پوشيده و از پشت كمر با دو بند به كمر محكم ميشود .
ياقاسيز كوينه :
همانند پيراهن هاي معمولي منتهي تا روي سينه باز بوده و با استفاده از دو دگمه بسته و باز ميشود . در دور گردن آن فاقد يقه است و همانند يقه ملايي ساده است .
پالتو ( پلتو ) :
در جنس پارچه هاي پشمي كه توسط زنان در خانه ريسيده شده و سپس توسط زنان در بافته سپس با دست و آب گرم مي ماليدند ( همانند كار نمد مالي ) سپس پارچه پشمي را به درزي ( خياط ) ميدادند تا بر قامت دلخواه بدوزد . شكل ظاهري آن همانند پالتوهاي مردانه امروزي است و از پشت نيز چاك تا بالاي كمر ميخورد .
ايپ پنجه :
از جنس الياف پشمي است كه زنان پارچه را تهيه ديده سپس به خياط ميدهند تا بدوزد . شكل ظاهري آن همانند كت هاي معمولي مردانه است . علاوه بر پارچه پشمي از پارچه هاي فاستنيه يز جهت دوخت كت استفاده ميكردند .
بوزملي آرخالق :
از نظر شكل از دو قسمت بالا تنه كه همانند كت هاي معمولي بدون يقه و بصورت گرد و بعضا“ بصورت يقه هفت ميباشد و قسمت پايين تنه تا بالاي زانو ، چند برابر دور كمر از جنس پارچه زمينه به آن چين وصل ميكنند ، معمولا“ تا روي كمر با استفاده از 5 يا 6 عدد دگمه كت باز و بسته شده و قسمت پايين تنه بصورت باز ميباشد ، جنس پارچه جهت دوخت آن در سابق از پارچه هاي فام ، سري ، پشم بود و اگر پارچه بز را با جوهر رنگ ميكردند به نام پارچه قدح جهت دوخت لباس هاي متمولين مورد استفاده قرار ميگرفت و معمولا“ قسمت بالاتنه آن آستر ميدوزند تا شق و ايستاده باشد . لازم به توضيح است كه پارچه سري از الياف ابريشمي است كه در منطقه داران بافته ميشد .
جليقا :
همانند جليقه هاي معمولي فعلي است ولي جنس پارچه آن از پشم و ايپ بوده كه معمولا“ قسمت جلوي جليقه را از پشم ميدوزند و قسمت پشت آنرا از پارچه هاي سري يا ساتن ميدوزند . در قسمت جلوي جليقه نيز 3 يا 4 عدد جيب تعبيه ميكنند و يقه آن معمولا“ به صورت يقه هفت ميباشد .
عابا :
همانند عباي معمولي آخوندها است كه در فصل زمستان بيشتر استفاده ميشد ، جنس پارچه آن از نخ هاي پشمي است كه توسط زنان روستايي بافته ميشد ، بعد از تهيه پارچه را به دست خياط مي سپردند تا به اندازه قامت هر فرد دوخته شود .
شلوار ( شالوار ) :
از نظر شكل ظاهري همانند پيژاماي معمولي بوده و در قسمت كمر به اندازه 2 سانت از لبه خط كمر تا نموده از ميان آن ليفه يا بند ابريشمي به نام تومان باغي عبور ميداند . براي افرادي كه از نظر هيكل اندكي فربه ميشدند در لاي دو لنگه شلوار زايده اي مربع شكل نيز ميدوختند تا قسمت بالاي شلوار گشاد و راحت باشد .
بهترين نوع پارچه شلواري پارچه اصفهاني بود كه كرباس يا بز اصفهان موسوم ميشد . علاوه بر آن از پارچه هاي ماهوتي و همچنين پارچه هاي پشمي نيز شلوار ميدوختند كه نوع اخير آن در فصل زمستان بيشتر برش ميكردند . بعدها شلوارهاي امروزي با كمر و زيپ جلوي شلوار معمول شده است .
زير شلواري
از پارچه هاي موسوم به سحري نوع كوتاهتر شلوار را براي مردها و پسر بچه ها مي دوختند و در قديم در كمر آن از تومان باغي استفاده ميكردند ، بعدها با ورود و رواج كشي از آن استفاده ميكردند .
گيمه :
نوعي پيراهن مردانه فاقد دگمه كه از قسمت گردن اندكي گشاد بوده كه مي توانستند به راحتي برش كنند . معمولا“ اين نوع پيراهن توسط زنان خانواده بافته ميشد .
شال گردن ( بويون شالي ) :
از نخ هايپشمي يا پنبه اي مي بافتند . معمولا“ براي بافت شال از جولفا بافي استفاده ميكردند و از آن پارچه شال را مي بافتند . بعدها با رواج كاموا و نخ هاي پشمي و از رونق افتاده دستگاههاي پارچه بافي سنتي ، بافت شال گردن با استفاده از ميل بافتني و نخ هاي پشمي رواج يافته است .
پاپوش مردان
كفش هاي چرمي،لاستيكي،گالش،چكمه،كتاني،پلاستيكي،پارچه اي،چاريق،ازمهمترين انواع پاپوش هاي مردان درآذربايجان شرقي مي باشد
چاريق
از پوست دباغي شده گاو به قالب پاي هر كس كفش را بريده ،سپس اطراف آن را با بندهايي از چرم محكم مي كشيدند ، اضافه بند را نيز دور مچ پا ، محكم گره ميزدند . اين نوع كفش در فصل زمستان از روي كفش هاي حصيري پوشيده ميشد تا احتمال لغزيدن را پايين بياورد .
پوشاك زنان
سرپوش زنانه
سرپوش غالب زنان ودختران آذربايجاني روسري هاي دوخته وحاظري بازاري است كه از جنس هاي ابريشمي ،حرير،توري،و…
كه معمولاً درشهرها تهيه و جوانان وميانسالان از آن استفاده مي كنند.در كناراين سرپوش از سرپوش هاي سنتي ومحلي ديگري
مخصوصاً درمناطق روستائي استفاده مي شود كه اهم آنها عبارتنداز:
عرقچين:
عرقچين نوعي كلاه ساده مركب از دو قسمت كناره و وسط كه معمولا“ از پارچه هاي مخمل و سبز به رنگ مشكي دوخته مي شد ، قسمت وسط به شكل دايره و اطراف آن به اندازه دور سر از يك تكه پارچه مستطيل شكل بريده شده با دوختن دو طرف مستطيل و با مقداري چين به قسمت دايره وصل مي شد .
اين نوع سرپوش در زمان قديم استفاده بيشتري داشته و امروزه معدودي از زنان مسن از آن استفاده ميكنند ، همچنين در سابق قسمت پاييني عرقچين كه از روي پيشاني بيرون مي ماند را با دوزن دوزي يا سكه هاي قلاب دار سكه دوزي ميكردند و معمولا“ براي نگهداري آن در فوق سر و محكم ماندن در زير روسري با بندهاي نقره اي و يا با نخ هاي بافته رنگين در زير چانه محكم مي شد .
چارقد :
عبارت است از روسري بزرگ در طول و عرض 3 × 3 از پارچه هايي سفيد با گل هاي ريز و كوچك ، سفيد چلواري و پارچه هاي الوان و از جنس نخي و وال كه امروزه نيز مورد استفاده قرار ميگيرد . بعضا“ در اطراف و چارگوش آن را به صورت نخ كشي كرده و ريشه ريشه ميكنند كه به اين طريق به تزئين چارقد اضافه ميكنند .
چارقد را بصورت مثلث لا نموده و به نحوي بر روي سر ميگذارند كه سمت راست گوشه آن بلند تر باشد و با استفاده از يك سوزن يا سنجاق قفلي در زير چانه محكم ميشود ، سپس قسمت بلند تر سمت راست را به طرف شانه چپ انداخته و بر روي چانه مي كشند .
در هنگام كار دو طرف گوشه جلو چارقد را در دور گردن در پشت سر گره ميزنند . امروزه استفاده از چارقد در ميان جوانان و ميانسالان كمتر استفاده مي شود .
شال :
از جنس نخ هاي ابريشمي در اندازه هاي 3 × 3 يا 5/1 × 5/1 متر در رنگهاي متنوع و شاد كه در اطراف چهار گوشه آن نيز طرح هايي توسط مهر و چاپ غير از رنگ زمينه بر روي نقش بسته مي شود.
پيشاني بند:
ااز جنس ابريمشي و معمولا“ به رنگ سياه است كه از روي چارقد بر روي پيشاني بسته مي شود . معمولا“ دستمال را بصورت نوار لا كرده سپس به نحو مخصوصي بر دور سر مي پيچند و گره آن را در پشت سر مي اندازند .
چادر شب :
عبارتست از پارچه چهارگوش به صورت چهارخانه ( خانه دار ) در رنگه هاي شاد ( آبي ، قرمز و سفيد ) ميباشد كه به صورت مثلث تا كرده و دور تا دور كمر از روي لباس بسته مي شود معمولا“ گره آخرين بر روي شكم بسته ميشود.
چادر سياه
از چادرهاي معمولي نيمدايره اي كه معمولا“ از سه تكه دوخته ميشود ، تخته بالايي ، نيم تخته دايره اي پايين و دو لچك كناره نيم دايره كه مخصوص مهماني و مسافرت است از جنس ابريشمي ، كرپ و … دوخته ميشود و در منازل و در سر كوچه و خيابان از اين نوع و شكل چادر منتهي از جنس پارچه هاي نخي و كودري و رنگين دوخته و استفاده مي شود .
تن پوش زنانه
پيراهن
جنس پارچه جهت دوخت پيراهن عبارتست از ابريشم ، كودري ، چيت ، ماهور و … در رنگ هاي الوان و معمولا“ با گل هاي درشت .
معمولا“ پيراهن تا روي زانو دوخته ميشود كه در طرفين آن بند به اندازه يك وجب چاك ميخورد و بر روي آن در مناطق روستائي با نوارهاي سياه رنگ و يا سكه هاي دو ريالي سكه دوزي ميكنند . علاوه بر روي چاكها قسمت هاي پايين دامن پيراهن را نيز به اندازه 3 سانت تا نموده اصطلاحاً كوبه ميگويند . و بر روي آن نيز سكه ميدوزند . قسمت جلوي پيراهن تا روي سينه باز ميباشد كه با استفاده از دگمه هاي قابلمه اي يا نر و ماده محكم ميشد . امروزه با دست يا با ماشين هاي خياطي جاي دگمه اي باز ميكنند .
يقه پيراهن به دور گردن و ارتفاع 3 سانت ، به دور گردن ميدوزند.
آستين ها ساده و بدون چين از قسمت سر شانه دوخته ميشود ، و دو قسمت زير بغل نيز براي اينكه اندكي گشاد باشد يك تكه پارچه از جنس پارچه پيراهن به شكل مربع شكل تكه مي دوزند. قسمت پايي مچ را نيز مقداري چين انداخته سپس يك تكه پارچه به دور مچ دست كه به آن دستك ميگويند ، وصل نموده و با استفاده از دگمه باز و بسته ميشود .
پيراهن بلند :
همانند لباس هاي معمولي امروزي به صورت سرتاسري يا اين كه دو تكه ، بالاتنه و قسمت دامن لباس است كه قسمت بالا تنه تا روي كمر با دگمه باز و بسته ميشود و قسمت پايين دامن چين دار است .
تومان يا شلته :
از جنس پارچه هاي گلدار ، حريري ، كودري ، چيت ، وال و چيت روسي كه معمولا“ به رنگ آبي است دوخته ميشود.قسمت كمر را ابتدا مقداري با دست چين ميدهند يا بصورت پليسه تا ميكنند . سپس به اندازه 2 برابر دور كمر به آن كمر دوخته ، مجدد از ميان پارچه كمر ، بند تومان عبور ميدهند و در هنگام استفاده از دامن با شل نمودن گره تومان آن را باز مي نمايند .
قسمت پايين لبه دامن را با نوارهاي سياه رنگ اريب دوزي ميكنند و يا اينكه بعد از تا كردن اندازه 2 سانت چندين بار با چرخ خياطي به صورت زيگزاگ ميدوزند . معمولا“ در سابق مقدار سه يا چهار دامن از روي هم پوشيده ميشد و بلنداي دامن تا روي مچ پا ميشد .
نوعي از اين تومان ها در قسمت دامن يك تكه پارچه داشته است كه به آن پاچه بند ميگفتند كه عملكرد زير پوش را دارد . به اين نوع دامن باغلي تومان ميگويند .
كت ( يل ) :
همانند كت هاي معمولي مردانه است كه براي زنان از نوع مخملي دوخته ميشد و قسمت يقه كت ها نيز به صورت يقه برگشته است كه معمولا“ يقه كت را با سكه هاي قلاب دار 2 ريالي تزئين ميكنند و بعضا“ در جيب و دور گردن يقه برگشتي را نيز سكه ميدوزند . اين نوع كت ها در روي سينه و روي كمر تعداد 4 جيب داشته و بعضي از زنان مسن در قسمت داخلي مابين آستر و رويه نيز جيب مخملي تعبيه ميكنند كه محل نگهداري پول خرد و … ميباشد
جليقه:
از جنس پارچه مخملي به رنگ هاي قرمز ، مشكي و سبز دوخته ميشد ، يقه ها بصورت هفت كه با زايده اي از جنس پارچه جليقه به صورت برگردان به آن اضافه ميشد . جيب ها نيز در روي كمر 2 عدد و روي سينه 1 عدد تعبيه ميشد كه معمولا“ سر جيب ها را نيز تكه اي زايد بر روي آن دوخته ميشد . روي سينه و دور تا دور پايين دامن را نيز سكه دوزي ميكردند . معمولا“ بعضي ها قسمت پشت جليتقا را از پارچه هاي مشكي و قرمز دوخته و قسمت جلويي جليقا را از مخمل ميدوختند . امروزه استفاده از جليتقا در ميان زنان كمتر مورد استفاده قرار ميگيرد .
ژاكت :
از جنس كاموا كه توسط زنان با استفاده از دو ميل از پشم هاي گوسفند كه خود ريسيده اندويا به صورت آماده از بازارخريداري مي شود ، بافته ميشود كه در قسمت جلو باز بوده و با دگمه باز و بسته ميشود . البته استفاده از ژاكت هاي آماده شهري و كت هاي ماهوتي مشكي رنگ بيشتر كاربرد دارد .
پيراهن :
از جنس كامواهاي معمولي كه خود بافته اند يا اين كه به صورت آماده و به شكل جلو بسته از شهر خريداري ميشود
جوراب
زنان مسن و ميانسال در حال حاضر نيز از جوراب هاي دست بافت پشمي كه دست بافته خودشان است ، استفاده ميكنند . معمولا“ از پشم و كرك گوسفند و بزغاله ها نخ هاي لطيف پشمي را ميريسند و با انداختن نقوش ذهني بر زيبايي آن مي افزايند ولي جوانترها از جورابهاي شهري و نازك استفاده ميكنند كه معمولا“ از جنس نايلون و نخ ميباشد .
دستكش :
با استفاده از نخ هاي پشمي نازك دستكش هاي يك انگشتي مي بافند و در فصول سرد زمستان بر دست ها ميكشند .
پاپوش زنانه
كفش هاي چرمي، لاستيكي، كتاني، پارچه اي ، چكمه،چاريق ، …. از معمول ترين پاپوش هاي زنانه آذربايجان شرقي است.
لباس كار و شغل
مردان و زنان آذربايحان در هنگام انجام كارهاي مختلف معمولا“ از لباس هاي مخصوص ان كار استفاده ميكنند .
زنان روستايي آذربايجان در هنگام كارهايي مانند نان پزي از لباس هاي مخصوص نان پزي كه شبيه لباس هاي معمولي است با پيش بند و نوعي دستبند كه تا بازو را مي پوشاند استفاده ميكنند .
در كارهايي مانند تهيه سوخت زمستاني از لباس و دستكش هاي كهنه استفاده ميكنند .
مردان در هنگام كارهايي مانند كشاورزي از لباس هاي كهنه با پيش بند كوتاه كه روي شكم و پاها را مي پوشاند استفاده ميكنند .
در هنگام كارهايي مانند آبياري از چكمه هاي لاستيكي ساق بلند و براي شخم زني از مچ بند و ساق بند هاي پشمي و كفش چاروق استفاده مي شود.
در مشاغلي مانند آهنگري و قصابي از پيش بند استفاده ميشود و آهنگران علاوه بر پيش بند از نوعي دستكش پارچه اي زمخت نيز استفاده ميكنند .
لباس مراسم
معمولا“ مردان و زنان آذربايجاني در مجالس عزاداري و تعذيه از لباس مشكي استفاده ميكنند . ولي در سالهاي گذشته كه لباس مشكي چندان متداول نبوده است زنان تنها از يك چارقد مشكي كه بر سر مي انداختند استفاده ميكردند .
در جشن ها و عروسي ها مردم آذربايجان سعي ميكنند از بهترين و تميزترين لباس هاي موجود خود استفاده نمايند .بويژه زنان سعي ميكنند از چارقد تازه و حدالامكان چادر و كفش تازه استفاده نمايند . در سابق كه لباس عروسي قرمز رنگ ميشد زنان با سليقه لباس و پيراهن عروسي خود را به نحو احسن نگهداري ميكردند و در هنگام جشن و سرور از آن استفاده ميكردند .
تهیه :
مهندس اسلام بابایی
مدیر موزه عشایر آذربایجان
www.sarabmuseum.com
مطالب مشابه :
ساعت سواچ رنگ مشكي
خريد اينترنتي ساعت فروش پستي ساعت مردانه ساعت سواچ رنگ خريد لباس و پوشاك خريد
ساعت سواچ رنگ طلايي
فروشگاه تخصصي خريد اينترنتي ساعت سواچ مردانه مدل خريد لباس و پوشاك
خرید اينترنتي عینک آفتابی فندی
فروشگاه اينترنتي لباس کودک ني ني جان اكه تهران هستي برو شهرك غرب مركز خريد مردانه ریو
پوشاک مردم آذربایجان
خريد اينترنتي عينک پوشاك. پوشاك همانند كت هاي معمولي مردانه است كه براي زنان از نوع
ايران خاستگاه اوليه كت و شلوار
ريشه ايراني لباس مردانه در آن تانگ» پوشاك ايراني را خريد اينترنتي |
برچسب :
خريد اينترنتي پوشاك مردانه