هوادارانه آبادانی

چرا‏‎ فوتبال ‌‏‎در آبادان‌‏‎ به‌‏‎‏‎ چنين جايگاهي‌‏‎ رسيده‌‏‎ است‌؟‏‎ ‌‏‎تا پیش از سال ۱۳۵۱ که لیگ تخت جمشید راه اندازی شود و بجای برگزاری لیگ استانها ، تیمهای برتر در مسابقات قهرمانی کشور حضور یابند ، آبادان 2تیم مطرح داشت : "کارگر و جم"

کارگر سابقه ۱۰ساله بیشتری نسبت به جم داشت . سالها پیش درحالیکه ملوانان انگلیسی و مهندسان پالایشگاه تیمهای بخصوص خود داشتند ، کارگران آبادانی پالایشگاه نیز برای خود تیمی تشکیل دادن . نامش را بدلیل حضور قشر کارگری در این تیم "کارگر آبادان" گذاشتند . این تیم فوتبال به میان خانواده ها رفت و طرفداران بسیاری برای خود بدست آورد . خانواده ها در مسابقات تیم کارگر با تیمهای دیگر شهرها از تیم خود حمایت میکردند. عده بسیاری معتقدند این تیم بر اساس تفکرات سیاسی - اجتماعی تشکیل شد!! این سرگرمی(فوتبال کارگر) هم جنبه تفریحی داشت و هم اینکه تا حدودی آنان را از مسایل سیاسی شهر غافل میکرد! با این حال مردم به فوتبال کارگر علاقه داشتند .
حدود ۱۰ سال بعد مرحوم پرویز دهداری و چند تن از همکلاسیهایش تیم "جم" را در مدرسه رازی شهر آبادان تشکیل دادند . مدرسه ای که یادآور حضور افرادی چون "مهدی اخوان ثالث" هم بود .دهداری و همسن و سالانش در مدرسه رازی با تیم جم ، از این تیم حمایت میکردند. کارگر و جم در خلا حضور تیمهایی چون "تاج آبادان" و "شاهین آبادان" سالها در میان مردم شهر برای خود جایگاهی اختصاص دادند .

"بـــــــرزیـــــل متولد شــــد"

حضور این تیم و تعداد بیشمار طرفدارانش در سال ۱۳۵۱با آغاز لیگ تخت جمشید رو به افول گذاشت . در این سال تیم صنعت نفت که جواز حضور در لیگ را یافته بود ، توجه مردم را بخود جلب کرد. آبادانیها کم کم از اطراف دو تیم کارگر و جم متفرق شده و طرفدار تیم "صنعت نفت" شدند . بازیکنان نخبه و برتر دو تیم نیز برای حضور در لیگ تخت جمشید به این تیم فراخوانده شدند.
حالا اظهار علاقه مندی و طرفداری نسبت به فوتبال آبادان فقط محدود به این شهر نمیشد و در سراسر ایران آبادانیها برای تشویق این تیم به استادیوم ها میرفتند.
رنگ تن پوش تیم صنعت نفت تا سال ۱۳۵۵متفاوت بود. سفید ، آبی ، مشکی .
در این سال(۱۳۵۵) پرویز دهداری بعنوان مدیرعامل باشگاه صنعت نفت منصوب و مشغول بکار شد. او منوچهر سالیا از پیشکسوتان کارگر و جم را بعنوان مربی به همکاری فراخواند . مهندس پورجانکی نیز سرپرست تیم شد . منطقه جنوب ، مخصوصا آبادان بازیکنان تکنیکی ای داشت. ما می دیدیم نوع بازی فوتبال اینها شباهت زیادی به تیم ملی برزیل و بازیکنانش دارد. کم کم مردم که بیشتر به برزیل شناخت پیدا کردند ، صنعت نفت را برزیل شهر خود نامیدند. برای نشان دادن این فوتبال رنگ پیراهنشان را تغییر دادند . پیراهن زرد ،شورت آبی و جوراب سفید ، درست مثل لباس تیم ملی برزیل . افکار فوتبال برزیلی در تمام شهر بسرعت رواج یافت و این طور صنعت نفت شد "بـــرزیـــل ایـــران" .
منوچهر سالیا مربی سابق نفت منشا علاقه به فوتبال برزیلی را چنین شرح میدهد : فوتبال نفت و آبادان بدلیل وجود و حضور استعدادهای بیشمار تا سال ۱۳۵۷ رشد بیشتری یافت و هر روز پیش رفت. انقلاب سال ۱۳۵۷ مصادف شد با تعطیلی فوتبال در آبادان. البته در گوشه و کنار این شهر هنوز جوانان آبادانی فوتبال بازی میکردند و برای برای نشان دادن قدرتشان ، هریک خود را با نام بازیکنان برزیل معرفی میکردند.

"سالهای دور از خانه"
تعطیلی سه ساله فوتبال صنعت نفت ، جنگ ، حمله به جنوب ایران و نداشتن پایگاه امن و مناسب برای تمرین و مسابقه و از سویی علاقه به حضور در فوتبال سراسری کشور ، پیشکسوتان نفت را بر آن داشت تا پایگاه جدیدی برای صنعت نفت در نظر بگیرند..
در سال 1360 صنعت نفت آبادان به شیراز منتقل شد. آنجا تمرین و بازی کردند. سالیا در مورد این سالها میگوید :"امتیاز که گرفتیم از دسته3 شروع کردیم . کار بسیار سختی بود. تیم محل تامین بودجه ای نداشت. پالایشگاه تقریبا تعطیل بود و نمیتوانست حمایتمان کند.با خرج خودمان تیم را تا دسته 1 بالا آوردیم و دوباره به مسابقات قهرمانی کشور راه یافتیم"
از آبادان و مردمش در طول سالهای جنگ فقط نامی باقی مانده بود. آنها در تمام کشور متفرق شده بودند. آبادان خط مقدم جنگ بود و به این دلیل نمیتوانستند آنجا بمانند. با این حال کودکانی در آبادان همچنان ماندند و با پای برهنه در خیابانهای ترکش و دود و جنگ ، فوتبال بازی کردند تا مبادا فوتبال در این شهر بمیرد.
این وضعیت تا سال ۱۳۶۷(پایان جنگ) بطول انجامید. در طول این ۷سال نفت در شیراز اقامت داشت . سالیا میگوید :"تعجب میکردیم ، طرفداران ما بیشتر هم شده بودند! برای غم غربت و دوری تمام آبادانیها که مجبور بودند خارج از شهر و خانه شان زندگی کنند ، تنها یک التیام دهنده وجود داشت و آن "فوتبال" بود. به هر شهری که میرفتیم آبادانیها برای یادآوری فوتبال و شهر خود به استادیوم محل برگزاری مسابقاتمان می آمدند. حالا ما در کل کشور طرفدار داشتیم . برای بازیهایمان حداقل ۵هزار تماشاچی داشتیم . یادم می آید یک بازی با استقلال داشتیم در تهران ۳بر ۱باخته بودیم . وقتی به اهواز رفتیم تا بازی را میزبانی کنیم حدود ۳۰ تا ۴۰ هزار تماشاچی آبادانی به استادیوم آمده بودند . صحنه حیرت آوری بود."

و اینچنین فوتبال نفت و آبادان زنده ماند.

پس از پایان جنگ با ورود مردم آبادان به شهر آبادان ، تیم فوتبال صنعت نفت نیز به شهر خود نقل مکان کرد. اما این شهر آن شهر رویایی سابق نبود. آبادان زمانی قشنگترین شهر ایران بود که هر کسی آرزوی دیدنش را داشت . ویرانه های جنگ ، شهر زیبای آبادان را نیمه مخروب کرده بود. با این حال فوتبال ادامه یافت و بیش از پیش قوت گرفت. شدت علاقه مردم به فوتبال در سالهای بعد از جنگ تا حدی جالب توجه و گاهی وحشتناک پیشروی کرد. یکی از کارشناسان مسایل اجتماعی آبادان میگوید : " این رشد طبیعی بود. جنگ حتی خانه هایی را که قبل از انقلاب نیمه ساخت بودند را مخروب کرد. اینجا دیگر نمیتوانست جای امنی باشد . ما تا پیش از انقلاب از آبادان شهری زنده یاد میکردیم . در این شهر جشنواره های مختلف هنری برگزار میشد ، تجارت رونق زیادی داشت ، خیابانها و شهر ، ویرانی در خود نداشتند . روزگاری که در تهران ۱۹سینما داشتیم در اینجا ۲۷سینما فعالیت میکردند ، اما حالا چه؟
یادآوری خاطرات غربت با تیم نفت ، علاقه به فوتبال برزیلی(که با وسعت یافتن رسانه ای بنام تلویزیون بیش از پیش شناخته شده بود)و مهمتر از آن اینکه سرمنشا فوتبال ایران این خطه از خاک ایران است و مسایل اینچنینی زندگی در آبادان را هر روز بیش از گذشته با فوتبال عجین کرد . فوتبال شد بخشی جداناپذیر از زندگی روزمره مردم آبادان.

آبادان برزیلته

هوادارانه آبادانی

مطالب مشابه :

رییس جدید دادگستری شهرستان آبادان معرفی شد

کارگران قرارداد دائم پالایشگاه آبادان - کار و کارگر6

بخشنامه شماره 100/17283/9000 ـ 14/5/1391 به رؤسای کل دادگستری استان ها- مرخصی زندانیان

دستگیری باند تبلیغ وهابیت در آبادان

ابطال مصوبه مورخ 5/6/59 هيأت 5 نفره عمران اراضي (سازمان مسكن و شهرسازي استان خوزستان – گروه مستقر در

چیزهایی که یک آبادانی باید بدونه

هوادارانه آبادانی