تصویربرداری هوایی

عکسبرداری هوایی اصولا کاربردهای زیر را شامل می شود:<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

I. اندازه گیری دقیق و تفصیلی مساحات و ابعاد عوارض توسط مهندسین و کارتوگراف ها

II. به کارگیری تصاویر هوایی در تهیه نقشه های کاربری زمین ( Land Use ) و اشکال مختلف فعالیتهای انسانی

III. دانشمندان علوم زمین برای آنالیز و تهیه نقشه های مورد نیاز از محیط زیست از این تصاویر بهره می گیرند

گرچه نقشه و عکسهای هوایی هر دو نمایشی از سطح زمین و عوارض موجود در آن را عرضه می کنند اما به طور کلی تصاویر هوایی به عنوان نقشه مطرح نیستند.

نقشه ها یک نمایش حقیقی از سطح زمین ارائه می دهند که از دقت هندسی بالایی برخوردار است. به همین جهت به عنوان رفرنس در پروژه ها و مطالعات به کار برده می شوند.

حال آنکه عکسهای هوایی عموما با مشکل اعوجاج مواجه شده و از دقت پایینی برخوردارند. این انحراف از زاویه موجود میان لنز دوربین و سطح زمین و یا وضعیت هواپیما در هنگام پرواز ناشی می شود.

دقت تصاویر در برخی از موارد تابعی از مقیاس _ میزان تفکیک فضایی( Resolution ) و انحراف زاویه ای عکس هوایی است.

البته بخش اعظم این دقت به نحوه تفسیر عکس باز می گردد که خود تابعی از دانش و تجربه مفسر در کنار اطلاعات جانبی مورد نیاز می باشد.

انحراف هندسی موجود در عکسها به جز در مواردی استثنائی قابل تصحیح است. این توانایی به ورزیدگی اشخاصی که به تفسیر عکسها مشغولند وابسته است.

" فتوگرامتری " هنر یا علم تفسیر عکسهای هوایی است. عناصر هندسی یک عکس هوایی از ارتفاع _ فاصله کانونی و اندازه فیلم تشکیل می شود. این سه فاکتور تغییرپذیر و ناپایدارند.

با به کارگیری پارامترهایی که ذکر آن رفت مفسرین قادرند اعوجاج ناشی از توپوگرافی را به میزان بالایی از میان بردارند. این فرآیند ( ORTHO RECTIFICATION ) نامیده می شود که روشی برای تصحیح و همسو سازی تصاویر می باشد.

با از بین بردن انحراف هندسی و انحراف توپوگرافی موجود در عکسهای هوایی توسط مفسر _ به عنوان مرجع برای اندازه گیری های دقیق آماده می شوند.

تفسیر عکسهای هوایی توسط افراد مبتدی اغلب با مشکلاتی روبه روست. به ویژه هنگامی که با موضوعات متفاوت سه بعدی رو به رو هستند.

دید سه بعدی بخش مهمی از کار تفسیر را شامل می شود و آنچه که این توانایی را افزایش می دهد در درجه اول تمرین و ممارست و سپس دقت به ویژه در شناسایی الگوهاست.

اجزای دوربین:

تفاوت اصلی میان سیستم های تصویربرداری هوایی با دوربین های تجاری که به خوبی با آنها اشنا هستیم _ نیاز تصویربرداری هوایی به برخورداری از دقت و قدرت تفکیک بالاست.

در عکسبرداری هوایی اغلب به دقت متریک آن هم در اندازه های بسیار کوچک احتیاج است این پارامتر به ویژه در تصویربرداری استریو برای ساخت مدلهای سه بعدی مهمتر جلوه می کند.

عموما دوربین های عکسبرداری هوایی را می توان به شش قسمت تفکیک کرد:

I. نوع لنز: 3.5 _ 6 _8.5 و 12 اینچی انواع لنزهایی است که بیشترین موارد استفاده را داراست. لازم به تذکر است که این نامگذاری بر اساس فاصله کانونی صورت گرفته است.

II. تراز کانونی: این سطح کاملا عمود بر محور لنز می باشد بدین شکل که در حالت تصویربرداری باید کاملا افقی قرار گیرد.

III. مخروط لنز: این بخش قیف شکل وظیفه نگهداشتن لنز و فیلترهای نصب شده و پوشش قسمت جلوی دوربین را به عهده دارد.

IV. بدنه: این بخش اجزای داخلی دوربین یعنی قطعات مکانیکی و اجزای تثبیت را در خود جای داده است.

V. سیستم راه اندازی: این قسمت وظیفه راه اندازی سیستم مکانیکی و به دنبال آن باز شدن دیافراگم و تصویربرداری را به عهده دارد. این مرحله تا بازگشت به حالت اولیه ادامه می یابد.

VI. مخزن: محلی است که نوارهای فیلم در آن نگهداری می شود.

در پایان اضافه می کنم که دوربین های تصویربرداری سه بعدی با داشتن امکانات و قدرت تفکیک بسیار بالا امروزه نقش مهمی در پروژه های مهندسی ایفا می کند. که این خود تضمینی برای پیشرفت روز فزون این سیستم هاست که در مجالی دیگر به آن می پردازم.

تصویربرداری هوایی

مطالب مشابه :

تصویربرداری هوایی

کاربرد فتوگرامتری برد کوتاه در مهندسی معکوس

کاربرد لیزر اسکنر در مهندسی نقشه برداری

نقشه برداری

مقاله و تصاویری از دوربین رقومی عکسبرداری هوایی Ultra CAMx

کاربردهای نقشه برداری در زمینه های مختلف

تجربیات کارگاهی- نقشه برداری پروژه عمرانی

لغات و اصطلاحات تخصصی نقشه برداری

مهندسی عمران-نقشه برداری چیست؟

هواپيماهاي عكسبرداري هوايي و انواع فيلم هاي عكسبرداري هوايي(آموزش فتوگرامتری)