به بهانه روز خبرنگار که درهمین نزدیکی ست

به بهانه روز خبرنگار که درهمین نزدیکی ست

حرفه ای با خاطرات پرمخاطره

مجری صدا و سیما سراغ ام آمد و پرسید خبرنگار کیست، گفتم: خبرنگار عاشق است و بس

پرسید: فقط عاشق.

گفتم: اگر عاشق نباشی نه می توانی خبرنگاری کنی و نه در عالم رسانه و خبر لحظه ای دوام بیاوری ...

خندید و گفت: پس تعریف تان از خبرنگار چیست؟

گفتم: خبرنگار کسی است که با اتکا به ذوق و استعداد شخصی، پس از گذراندن دوره های آموزشی تخصصی خبرنگاری و همچنین با توجه به مسئولیت اجتماعی سنگینی که بر دوش دارد، وظیفه به دست آوردن، آماده کردن، گردآوری وسامان دادن اخبار و انتقال آن ها را با وسایل ارتباط جمعی از جمله مطبوعات، رادیو، تلویزیون و خبرگزاری ها به مخاطبان برگردن دارد البته این تعریفی کلیشه است ولی جامع.

این گزارشگر تلویزیون که خود نیز خبرنگار است، با صدایی برآمده از دورن گفت: پس می توان خبرنگار را در امر اطلاع رسانی حلقه ای واسط بین واقعیت ها و مخاطبان خواند.

گفتم: آری اگر خبر را گزارشی از واقعیت ها به حساب آوریم، خبرنگار راوی این واقعیت ها در دنیای کنونی است.

ادامه دادم: یک خبرنگار موفق کسی است که در کنار داشتن عشق و علاقه و قریحه روزنامه نگاری، عاشق این حرفه باشد، یعنی تا عاشق نباشی نمی توانی وارد این حرفه پرخاطره و پرمخاطره شوی. به بیان ساده اگر کسی جویای کار باشد و از سر اتفاق و به واسطه معرفی آشنایان و دوستان به این وادی وارد شده باشد و عاشق راه نباشد به حتم نیامده خواهد رفت.

گزارشگر صدا وسیما با تبسمی بر لب گفت: برایتان آرزوی موفقیت دارم و امیدواریم با عشقی که دارید روزها و سال های پرثمری را در پیش داشته باشد.

..................

همکاران خبرنگار 17 مرداد بهانه ای است برای یافتن خود، همواره مراقب خود باشیم.

در تقویم رسمی کشورمان ۱۷ مرداد را به نام خبرنگار نامگذاری کرده اند. روزی که محمود صارمی، خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی به دست گروه طالبان شهيد و یک سال بعد در نخستین سالگرد این رخداد به پاس قدردانی از مقام و حرفه صارمی روز ۱۷ مرداد با تصمیم شورای فرهنگ عمومی کشور، «روز خبرنگار» نامیده و در تقویم رسمی کشور ثبت شد.
در اکثر شهرها هم این روز را با گردهمایی خبرنگاران و دست اندرکاران رسانه و احیاناً با سخنرانی های محبت آمیز و اهداء کتاب و لوح تقدیر و قاب عکس، فعالان عرصه خبر را تشویق می کنند و تمام، .
در تمام طول سال اما، بار اصلی خبر رسانی، خبر نگاری و تعامل و تبادل فرهنگی بدوش اصحاب رسانه است با این حال خبرنگار هیچ جایی به حساب نمی آید و همه هم می دانند که جز مستخدمین دستگاههای دولتی هیچ خبرنگاری حداقل در شهرستان وجود ندارد که خبرنگاری شغل اصلی اش باشد. و همه به نحوی از شغل اصلی شان ارتزاق می کنند و “خبرنگاری” صرفاً از روی علاقه و عشق است بدون عواید مادی.
زنده نگه داشتن رسانه ها نیز به مدد همین کسانی است که بدون چشم داشت مادی در این عرصه تلاش می کنند، حقوقی ندارند و جالب است که اخبار دولتی و دستگاههای عمومی را بشکلی که عمده فعالیت شان را تشکیل می دهد پوشش می دهند بدون دریافت دستمزدی که شایسته این کار باشد.
در شهرستان شبستر موقعیت بسیار ویژه ای در برابر دیدگان گسترده است. از طرفی بعضي دستگاهها وجود خبرنگار را مزاحم دانسته و صرفا وجود روابط عمومی ها را برای خبر نگاری و خبر رسانی کافی می دانند و با این اعتقاد مطبوعات و رسانه ها ی محلی در معادلات اداری جایی ندارند مگر تعدادی از نورچشمی ها. لذا حقوق و حمایتهای مالی برای خبرنگاران غیر دولتی وجود ندارد. و خبرنگاران درآمدی از بابت این فعالیت خود ندارند.از طرفی نیاز مالی برای ادامه حیات رسانه های غیر دولتی و نیز برای ادامه زندگی خبر نگار و ادامه کار مطبوعاتی و خبر رسانی غیر قابل کتمان است.
نشریات محلی در حال حاضربواسطه عدم درآمد توان اظهار وجود ندارند.باری به هر جهت یا هر از چند گاهی بی رمق و بی آب و رنگ منتشر می شوند و بواسطه تعداد اندک، مانند باریکه آبی که به زمین فرو می رود محو می شوند. نشریات و رسانه های خبری سراسری هم امکان و اراده پوشش دادن اخبار محلی هر شهرستان را ندارند، بنابراین تحلیل ها،اخبار، ایده ها، نظریات و مقالات محلی بی سر و صدا در نطفه خاموش می شوند.

از همایش ها و اخبار محلی شهرستانی به جز معدودی که در ارتباط نزدیک با مراکز برگزار کننده هستند کسی باخبر نمی شود. .
خبر رسانی عمده در شهرستان به چندین روش صورت میگیرد؛ یکی با نصب تراکتها و تابلوهای سطح شهر انجام می شود که درآمدی هم برای شهرداری است، اما این روش بواسطه کارکرد تجاری خاصی که دارد نمی تواند وظایف یک رسانه و یا نشریه را ایفا کند و مورد توجه و بهره برداری عامه مردم قرار نمی گیرد،
راه دیگری که مدتی است ارگانهای دولتی و اشخاص پیش گرفته اند ارسال پیامک برای تبلیغات و خبر رسانی است اما ایرادی که مطرح است این است که شهروندان باید حق انتخاب اخبار و تبلیغات را داشته باشند و نباید به حریم شخصی ایشان بدون مجوز وارد شد و بر همین اساس یکی از مباحث مطرح بین صاحبنظران و حقوقدانان در درستی این روش است که اشخاص را به اجبار مجبور به دریافت این تبلیغات و اخبار کردن چقدر با معیارهای درست، قانونی و اصولی سازگار است .
بهر حال مبالغ کلانی در سطح شهر هزینه پرده ها و تراکتها و تابلوهای تبلیغاتی می شود که باید برای “امور فرهنگی” شهر هزینه شود.اما برای “امور سازمان فرهنگی” هزینه می شود که منویات یک نفر یا یک گروه را به پیش میبرد و به سبک و سیاق فعلی به گفته صاحبنظران موجبات آلودگی بصری را نیزفراهم کرده وعملاً باعث انحراف دید رانندگان و بروز حوادث می گردد.
و علاوه بر موارد فوق، اخبار و مقالات و نظرات و دیدگاههای محلی به دلیل عدم امکان چاپ و انتشار به محاق میرود. انگیزه ها و پتانسیلهای محلی نمود پیدا نکرده و رابطه نخبه گان و صاحب نظران محلی با مدیران قطع می گردد. اما کسی را عزم دیدن و بررسی آن نیست.و هیچ کس نگران این زیان هنگفت فرهنگی برای جامعه نیست.
و کسی سوال نمی کند سهم سرانه فعالیتهای فرهنگی برای مساعدت و کمک به کدام نشریه و رسانه صرف شده است؟
قصد این مقال انتقاد از عملکرد این گونه سازمانها نیست، بلکه نیت نشان دادن این واقعیت است که

رسانه ها می تواند و باید در زمینه توسعه فرهنگی عامل آمیختگی ، توازن و پیوند دادن به باورهای اصیل اعتقادی و سنتهای بارور جامعه باشند و باعث پویایی افکار شود. نه سازمانهای دولتی که تحت تاثیر یک تفکر و یک مدیر قرار دارند. البته این فی نفسه بد نیست اما قطعاً پویایی لازم را به بار نخواهد آورد، و زیان هایی که از این راه به جامعه در غیاب رسانه های محلی وارد می گردد جبران ناپذیر خواهد بود. وجود هردو به هر حال ضروری است .
در جایی دیگر حمایت ارگانهای قانونی ازانتشار آگهی نامه ها در تیراژ وسیع و توزیع رایگان نگرانی و زیان های فراوانی ایجاد کرده است، اول اثر بخشی تبلیغ را کم کرده که به نوعی فریب دادن و ورود زیان به سفارش دهنده است چون آگهی نامه نشریه نیست و از طرفی دیگر عملی خلاف قانون است و نشر بدون مجوز محسوب می گردد.و این رویه غلط در اثر تفسیر نادرست قانون بوجود آمده. و همین آگهی ها می تواند با انتشار در نشریات محلی علاوه بر اینکه همراه با مطالب فرهنگی توزیع می گردد به مطالعه کننده و بیننده حق انتخاب داده و سفارش دهنده آگهی نیز سهمی در ارتقاء فرهنگ عمومی همراه با تبلیغ محصول و معرفی شغل خود بدست می آورد و از همه مهمتر نشریات محلی رونق می گیرند و سود فعالان در عرصه تبلیغات و آگهی هم از این راه کم نخواهد بود. اما میان بر زدن و چاپ و انتشار آگهی آنهم با نام “آگهی نامه” نوعی ضربه زدن به فرهنگ جامعه و نشریات محلی است .
این مسایل به کنار، مدیران شهرستان و متولیان امور نیز در هیچ محاسبه ای خبرنگار را به حساب نمی آورند.با هر اقدامی که به زعم شان خوش نیاید خبرنگار را از حضور در جلسات خبری محروم می کنند. و در مواردی که از امکانات عمومی و دولتی باید سهم فرهنگی فعالان در حوزه خبر را تادیه کنند، چنان رفتار می کنند که انگار حقی برای خبرنگار وجود ندارد. بعنوان مثال چه کسی میداند سهم پنج درصدی سرانه فرهنگی شهرداری در امور فرهنگی به کدام یک از رسانه ها تعلق گرفته است؟
هیچ مرجعی نیست که مسایل صنفی خبرنگاران را هماهنگ کند،

ناگفته نماند، مدتی مدید است کسی به فکر کار خبرنگار نیست.و حمایتی از این تشکل نمی شود
واقعاً این شرایط تا به کجا ادامه خواهد داشت؟
روز خبرنگار در پیش است و ما ذوق زده روزی هستیم که در تقویم بنام ما ثبت شده است،.خداوند درجات عالی شهید صارمی را متعالی گرداند که حداقل با تقدیم جان خودش روزی را به نام خبرنگار ثبت کرد و الا ما خبرنگاران حتی روزی را هم به نام خود نداشتیم. روزی که ممکن است چند نفر از ما قاب عکسی، لوح تقدیری یا کتابی جایزه بگیرد.

به بهانه روز خبرنگار که درهمین نزدیکی ست

مطالب مشابه :

فراخوان چهارمین مسابقه سراسری وبلاگ نویسی نماز

ساخت Setup به وسيله ويندوز XP

نرم افزار ساخت کارت پستال های شیک و زیبا

آزمون بنیه علمی

انتشاراتی با کتاب های سبز

فراخوان مقالات همکاران برای چاپ در مجله‌ی الکترونیکی پویه

پدر علم ترویج وکشاورزی ایران :دکتر اسماعیل شهبازی

نشریه الکترونیکی

به بهانه روز خبرنگار که درهمین نزدیکی ست