معرفی موتور های شورولت

معرفی
انجینهای بلوک کوچک شورلت از مشهورترین موتورهای تولیدی در دنیا هستند. تولید انها از سال 1955 و با مدل 265 اغاز شد. دو سال بعد در سال 1957 حجم ان به 283 اینچ مکعب (4.6 لیتر) افزایش یافت که به کمک انژکتورهای مکانیکی روچستر، نخستین انجینی بود که به ازای هر اینچ مکعب حجم موتور، یک اسب بخار تولید می کرد. از این موتور در شورلت کوروت و بل ایر استفاده می شد. بعدها استفاده از این موتور در مدلهای دیگر نیز رواج پیدا کرد و جایگزین V8 265 اینچی قدیمی شد. افزایش حجم موتورهای بلوک کوچک شورلت ادامه داشت و در نهایت به 400 اینچ مکعب (6.6 لیتر) رسید. اما هیچ کدام، مانند مدل 350 در خط تولید باقی نماندند. این موتور هنوز در خط تولید کمپانی GM در تولوکای مکزیک تولید می شود البته تنها برای بازارهای خاص و برخی کشورها و از سال 2004 اتومبیلهای تولیدی GM دیگر از انجین 350 استفاده نمی کنند. تیراژ تولید انجین 350 واقعا شگفت انگیز است: بیش از 90 میلیون دستگاه! که از اغاز تولید تاکنون با سیستم های سوخت رسانی کاربراتوری، انژکتوری مکانیکی و سیستمهای انژکتوری الکترونیکی تولید شده اند.
از سال 1955 تا 1974 موتورهای بلوک کوچک به نام توربوفایر V8 شناخته می شدند. اگرچه زیرمجموعه های جنرال موتورز همچون بیوایک، کادیلاک، الدزمبیل و پونتیاک انجینهای V8 مختص خود را طراحی و تولید نموده اند ولی در طی سالیان دراز این انجین 350 شورلت بوده که به عنوان انجین استاندارد کمپانی GM شناخته شده است و تا به حال تمامی کمپانیهای تابع جنرال موتورز به جز ساترن از ان استفاده نموده اند. 350 V8 جنرال موتورز همچنین در لیست 10 انجین برتر قرن بیستم قرار دارد. کمپانی شورلت انجین 350 را تا به حال دو بار در شرایط بدون یک قطره اب و روغن و با دریچه ی گاز کاملا باز(فول تراتل) ازمایش کرده است.موتور در بار اول 1 ساعت و 15 دقیقه و بار دوم 2 ساعت دوام اورده است.
نسل اول
در طول دوران تولید که از 1955 اغاز و تا سال 2003 برای خودروهای سواری ادامه داشت، طراحی اولیه ی بلوک کوچک شورلت تقریبا بدون تغییرات قابل توجهی باقی ماند. تولید موتور 350 هنوز هم برای کاربردهای افترمارکت ادامه دارد. هم برای تعویض با موتورهای فرسوده و غیرقابل استفاده و هم برای استفاده در خودروهای مسابقه ای و High Performance. در هر حال انجین های بلوک کوچک با تغییرات هرچند کوچکی در طول حیات خود روبه رو بوده اند که در زیر انها را ملاحظه می کنید:
1955- اولین سال معرفی انجینهای بلوک کوچک با مدل 265 اینچی(4.3 لیتری). همانطوریکه در ان زمان متداول بود در طراحی موتور هیچ امکانی برای تعبیه ی فیلتر روغن وجود نداشت.
1956- مدل مجهز به فیلتر روغن معرفی شد که از یک فیلتر کوتاه که در یک کنیستر قرار داشت استفاده می کرد.
1957- در این سال موتور فقط با دسته موتورهای در قسمت جلو به بازار امد، برامدگی دسته موتورهای جانبی وجود داشت ولی درل کاری نشده بود.
1962- در ریخته گری دیواره های بلوک سیلندر تجدیدنظر شد تا اجازه ی افزایش قطر سیلندر به 4 اینچ را داشته باشد
1968- قطر یاطاقان شفت اصلی از 2.30 اینچ به 2.45 اینچ، و قطر یاطاقان گژن پین از 2.00 اینچ به 2.10 افزایش یافت. این افزایش اندازه ها، اجازه ی استفاده از میل لنگ ریخته گری شده به جای انواع قبلی که از نوع فورج کاری شده بودند را می داد. علاوه بر این کنیستر فیلتر روغن نیز تغییر کرده بود تا امکان استفاده از فیلترهای پیچ شونده را داشته باشد. محل جمع شدن روغن از جلوی اینتیک به دو طرف درسوپاپ منتقل شده بود.
1987- طراحی درسوپاپ به خاطر بالا امدن لبه ی محل اتصال سرسیلندر تغییر کرد، محل قرارگیری جاپیچها از دور درسوپاپ به روی خط مرکزی ان منتقل شد.(از این طراحی در شورلت کوروت 1985 و انجین 4.3 لیتری شورلت در سال قبل استفاده شده بود.)
همینطور زاویه ی قرارگیری اتصالات دو پیچ مرکزی در دو طرف اینتیک نیز از 90 درجه به 73 درجه کاهش یافت. ارتفاع برامدگی محل نصب تایپیت ها نیز برای نصب تایپیت غلطکی افزایش یافت. سرسیلندرهای الیاژی مورد استفاده در کوروت همچنان از پیچهای با حالت قرارگیری قائم استفاده می کردند.(دو پیچ مرکزی به اینتیک متصل می شدند.) همچنین تمامی کاربراتورها کنار گذاشته و با سیستم تزریق سوخت TBI(Throttle-Body Injection) جایگزین شدند.
1996- از این سال اخرین تغییرات در نسل اول موتورهای بلوک کوچک داده می شد که این تغییرات تا پایان تولید تا سال 2003 ادامه پیدا کرد. تمامی انجینهای تولیدی 1997 تا 2003، از نوع ورتک مورد استفاده در تراکها و خودروهای سنگین بودند. سرسیلندر موتورهای ورتک مورد بازنگری قرار گرفته و طراحی مجراهای ورود بنزین و خروج دود و همچنین اتاقک احتراق بهبود یافته بود که انجینهای LT1 در نسل دوم، شباهت فراوانی با این مدل داشتند. بار دیگر الگوی پیچهای اتصال اینتیک به سرسیلندر تغییر کرد. برای هر سرسیلندر از 4 پیچ به جای مدل 6 پیچ قبلی استفاده شد که تاثیر محسوسی در افزایش راندمان موتور داشت.
انجینهای SB2 و SB2.2
(بلوک کوچک/نسل دوم) تولید این موتورها از سال 1996 اغاز و تا به امروز تنها برای استفاده در مسابقات ادامه دارد. سرسیلندرها مجددا طراحی شده و قطر تایپیت ها کاهش پیدا کرده بود. ترتیب باز شدن سوپاپها نیز برای هر سرسیلندر تغییر کرده بود و الگوی ان از مدل E-I-I-E-E-I-I-E به الگوی جدید I-E-I-E-E-I-E-I تغییر کرده بود و به همین خاطر میل سوپاپ ها مجددا طراحی شدند.
بلوک کوچکهای اولیه
اولین V8 بلوک کوچک جنرال موتورز، در سال 1955 معرفی شد که مدل 265 اینچی مورد استفاده در کوروت بود. قدرت و حجم موتور این انجین در نهایت به 375 اسب بخار(280 کیلووات) و 327 اینچ مکعب (5.4 لیتر) رسید و پس از ان از نمونه های بلوک بزرگ در کوروت استفاده شد. انجینهای بلوک کوچک اگرچه قدرت کمتری نسبت به بلوک بزرگها داشتند ولی همچنان پرطرفدار باقی ماندند. به دلایلی همچون هزینه های کمتر نگه داری و تیون و قابلیت اطمینان بالا
265
اولین موتور بلوک کوچک شورلت، توسط گروهی به سرپرستی اد کول در کمپانی شورلت طراحی شد و فاصله ی میان انجینهای پرقدرت و ضعیف شورلت کوروت را پر کرد. حداکثر قدرت ان عدد فوق العاده ی 250 اسب بخار(186 کیلووات) بود. از طراحیهای اولیه بر روی کاغذ تا تولید نمونه ی نهایی موتور 265 تنها 15 هفته به طول انجامید. علاوه بر اندازه های کوچک، انجینهای بلوک کوچک به خاطر ساخت به روش جدید ریخته گری با ماسه ی تر شناخته می شدند.
در این موتور قطر سیلندر(3.75 اینچ) از کورس پیستون(3 اینچ) بیشتر بود که این باعث اصطکاک کمتر و فشار کمتر به میل لنگ می شد.حداکثر میزان فضادهی برای افزایش قطر سیلندر 4.4 اینچ بود که این انجین را برای سالیان دراز قابل استفاده می کرد. طراحی ان به صورت سوپاپ رو و بلوک سیلندر از اهن ریخته گری بوده و مجهز به تایپیت هیدرولیکی و کاربراتور روچستر دو یا چهاردهانه بود. مدل تولیدی 1955 که در خودروهای سواری استفاده می شد حداکثر قدرت 162 اسب بخار را به کمک کارب دودهانه تولید می کرد یا خریداران می توانستند با اضافه پرداخت، مدل Power Pack را که مجهز به کارب چهاردهانه ی روچستر و اگزوز دابل بوده و میزان قدرت ان به طور محافظه کارانه ای 180 اسب بخار اعلام شده بود، سفارش دهند. همانطور که قبلا گفته شد در نخستین سال تولید این انجین هیچ پیش بینی برای نصب فیلتر روغن در بلوک سیلندر نشده بود. به همین دلیل در حین اسمبل موتور، یک فیلتر اضافه شونده بر روی هوزینگ ترموستات نصب می شد. به خاطر ناقص بودن عملکرد این فیلتر و احتیاج به روش بهتر برای فیلترینگ روغن، این انجین تنها در سال 55 تولید شد و در سال بعد یک مدل بهینه جایگزین ان شد.
شورلت کوروتهای تولیدی 1956 از سه ورژن گوناگون از موتور 265 استفاده می کردند. 210 اسبی، 225 اسبی با دو کارب چهاردهانه و یک مدل 240 اسبی که از میل سوپاپ با خیزش بلندتر بهره می برد.
283
انجین 283 اینچی (4.6 لیتری) V8 در سال 1957 معرفی شد. که در واقع همان مدل 265 منتهی با قطر سیلندر بیشتر (3.87 اینچ) بود. پنج مدل متفاوت از این موتور تولید شد که رنج قدرت انها از 185 تا 283 اسب بخار بود که بسته به مدل سیستم سوخت رسانی تغییر می کرد و طی سالهای 1958 تا 1960 همواره روند صعودی را طی می کرد.
انجین تولیدی 1957 از سیستم تزریق سوخت انژکتوری مکانیکی Ramjet استفاده می کرد که باعث به وجود امدن نسبت معروف 1 اسب بخار به ازای هر اینچ مکعب حجم موتور می شد. که در زمان خودش قابل تحسین بود. در سال 1961 قدرت انجین 283 به 315 اسب بخار رسیده بود.
302
کمپانی شورلت در خلال سالهای 1967-1969 یک موتور ویژه ی مخصوص مسابقات ترنس ام به حجم 302 اینچ مکعب تولید کرد. میزان قطر و کورس پیستون به ترتیب 4 و 3 اینچ بود. اگرچه انیجن 283 نیز از میل لنگ با کورس 3 اینچ استفاده می کرد ولی به خاطر استفاده از اهن ریخته گری عملکرد و توانایی کمی از خود نشان می داد. میل لنگ استفاده شده در انجین 302 از فولاد فورج کاری شده بود. از این موتور تنها در نسل اول کاماروی Z28 استفاده شد و میزان قدرت ان نیز 290 اسب بخار اعلام شده بود که عدد واقعی چیزی در حدود 360 اسب بخار بود! این موتور یکی از سه بلوکی بود که در سالهای 1968 و 1969 اندازه ی یاطاقان های ثابت ان از 2.3 به 2.45 اینچ رسید.
307
یک مدل 307 اینچی در سالهای 1968 تا 1973 تولید شد که قطر و کورس موتور 3.875 و 3.25 اینچ بود. این موتور جایگزین مدل 283 شد که در دهه ی 60، 200 اسب بخار قدرت در دور 4600، در استاندارد SAE Gross و 300 پاوندفوت گشتاور در دور 2400 تولید می کرد. مدلهای سالهای بعد که تحت قوانین کنترل الایندگی تولید می شدند تنها 115 اسب بخارnet SAE تحویل می دادند که یکی از پایین ترین نسبتهای قدرت به حجم موتور در تاریخ است! کمپانی شورلت هیچگاه یک مدل High Performance از این موتور را تولید نکرد. البته این کار را انجام داد اما نه برای استفاده در خشکی که برای استفاده ی کمپانی Outboard Marine Corporation که قدرت انها به 235 و 245 اسب بخار در استاندارد SAE Gross می رسید. این مدلها بسته به سالهای مختلف تولید از درسوپاپهای الومینیمی کوروت و کاماروی Z28 و کاربراتورهای کوادروجت روچستر استفاده می کردند. شورلت همچنین مدلهای دیگری از انجین 307 OMC به قدرتهای 210، 215 و 225 اسب بخار SAE Gross تولید کرد.
یکی از بزرگترین افسانه هایی که درباره ی انجین 307 وجود دارد در مورد درصد بسیار پایین نیکل استفاده شده در تولید بلوک سیلندر است. به هر حال تعدادی از 307های تولیدی از جمله مدلهای با شماره تولید 3970020 با پسوند VxxxxTHA (xها تاریخ تولید هستند) که کدهای 010 و 020 بر روی کاور زنجیر تایم انها حک شده، دارای درصد بالای قلع و نیکل در بلوک سیلندر هستند.
327
انجین 327 در سال 1962 معرفی شد که قطر و کورس پیستون ان 4 و 3.25 اینچ بود. رنج قدرت ان بسته به انتخاب کاربراتور یا انژکتور،میل سوپاپ،سرسیلندر،پیستون و اینتیک از 250 اسب شروع و به 375 اسب بخار می رسید. در سال 1962 مدل مجهز به تایپیت خشک دانتف و کاربراتور چهاردهانه ی کارتر، 340 اسب بخار قدرت و 344 پاوندفوت گشتاور تولید می کرد و در صورت استفاده از سیستم انژکتوری مکانیکی روچستر قدرت و گشتاور ان به 360 اسب بخار و 352 پاوندفوت می رسید. در سال 1964 قدرت مدل کاربراتوری که اکنون به نام L76 خوانده می شد به 365 اسب بخار رسید و قدرت مدل انژکتوری (L84) هم به 375 اسب بخار افزایش یافت. که ان را تبدیل به قویترین انجین بلوک کوچک V8 و تک میل سوپاپ با تنفس طبیعی کرد و تا زمان معرفی مدل LS6 به قدرت 385 اسب بخار و گشتاور 385 پاوندفوت در سال 2001، این عنوان نزد انجین L84 باقی ماند.
در سال 1965 شورلت مالیبو SS از یک مدل 327 اینچی به قدرت 350 اسب بخار استفاده کرد که با کد L79 شناخته می شد و دارای منیفولد الومینیمی، کاربراتور squarebore ساخت هالی، درسوپاپ کروم، وزنه تعادل 8 اینچی و سوپاپ هوای 2.02 اینچی بود و تنها با یک گیرباکس چهار سرعته قابل سفارش بود. از این انجین همچنین در خودروهای اپل ادمیرال، اپل دیپلمات و اپل کاپیتان استفاده شده است.
400
انجین 400 اینچی بلوک کوچک در سال 1970 معرفی شد و تولید ان تا 10 سال ادامه پیدا کرد. دارای قطر سیلندر به میزان 4.125 اینچ و کورس پیستون ان 3.75 اینچ بود. قدرت مدلهای ابتدایی به 265 اسب بخار می رسید و تنها با کارب دودهانه به فروش می رسید. در سال 1974 یک مدل با کاربراتور چهاردهانه نیز تولید شد این در حالی بود که تولید مدلهای دودهانه در سال 1975 متوقف شد و سال بعد از ان نیز، اخرین سال استفاده از انجین 400 بر روی خودروهای سواری پلتفرم A-Body و B-Body شورلت بود. این موتور مشکلاتی در زمینه ی خنک کاری داشت و باید از سرسیلندرهای دارای مجراهای خروج بخار استفاده می شد. به خاطر طراحی خاص این موتور، مدلهای دارای کپه دوپیچ، قویتر و نیرومندتر از نمونه های با کپه ی چهارپیچ بودند. مدل 509 با کپه دوپیچ محبوبترین مدل انجین 400 شورلت است.
بلوک کوچکهای جدیدتر :
262
انجین 262 یک مدل V8 با زاویه ی 90 درجه و طراحی سوپاپ رو و دارای سرسیلندر و بلوک موتور اهنی می باشد. قطر سیلندر 3.67 و کورس پیستون 3.10 اینچ بوده و حداکثر قدرت و گشتاور ان در سال 1975 110 اسب بخار و 195 پاوندفوت می باشد. این انجین در سال بعد با انجین 305 تعویض شد. انجین 262 سومین نمونه ی 4.3 لیتری شورلت بود. دو موتور دیگر شورلت با حجم 4.3 لیتر، یکی موتور ورتک 4300 V6 بود که از بر اساس انجین 350 ساخته شده ولی دو سیلندر ان حذف شده بودند و دیگری انجین مشتق شده از سری LT1 بود که به نام L99 شناخته می شد و از قطر و کورس پیستون انجین 305 به میزان 3.736 و 3 اینچ، به همراه شاتونهای به طول 5.94 اینچ استفاده می کرد. از موتور 262 در خودروهای شورلت مونزا(1975-1976) و شورلت نوا(1975) استفاده شد.
267
موتور 267 در سال 1979 و برای استفاده در پلتفرم F-Body (کامارو)، G-Body (شورلت مونت کارلو، ال کامینو و مالیبوکلاسیک) و نیز در B-Bodyها (ایمپالا و کاپریس) تولید شد. انجین 267 از میل لنگ موتور 350 با کورس 3.48 اینچ و کمترین قطر سیلندر در موتورهای بلوک کوچک(3.5 اینچ) بهره می برد انجین V6 200 اینچی شورلت که سال قبل معرفی شده بود نیز از همین میزان قطر بهره می برد و بر اساس همین انجین پایه گذاری شده ولی سیلندرهای 3 و 6 حذف شده بودند.
انجین 267 با یک کاربراتور دوال جت 210 (که همان مدل کوادروجت بود ولی دهانه های پشتی ان حذف شده بودند)عرضه می شد. بعد از سال 1980 از کاربراتور با سیستم فیدبک الکترونیکی در موتور 267 استفاده شد. این سیستم در واقع به وسیله یک سنسور اکسیژن نصب شده در اگزوز، میزان اکسیژن گازهای خروجی را کنترل کرده و نسبت هوا و بنزین را تنظیم می کند. هنگام روشن کردن و گرم شدن موتور، سنسور درجه اب اطراف موتور، اطلاعات مربوط به درجه حرارت موتور را به مدول کنترل الکترونیکی (ECM) می فرستد. وقتی درجه حرارت به حد معمولی رسید، سنسور اکسیژن(EGO) شروع به کار کرده و ولتاژی تولید می کند که مقدار ان به مقدار اکسیژن اگزوز بستگی دارد. این سیگنال به مدول کنترل الکترونیکی فرستاده می شود. مدول کنترل الکترونیکی(ECM) اطلاعات رسیده از سنسور اکسیژن را همراه با اطلاعاتی که از سایر سنسورها گرفته است، مقایسه می کند. اطلاعات خروجی ECM به صورت به صورت سیگنال ولتاژی بوده و به عملگرها در کاربراتور فیدبک دار ارسال می گردد.
معمولا عملگر یا سولونوئید کنترل مخلوط هوا و بنزین، برای کنترل جریان بنزین بوده و یا وسیله ای برای کنترل مقدار هوای ورودی است. بنابراین اجرا کننده در پاسخ به سیگنال خروجی از ECM مخلوط هوا و بنزین را رقیق یا غلیظ می کند.
انجین 267 هیچ قطعه ی مشترکی با دیگر نمونه های مشابه تولیدی جنرال موتورز، همچون انجین 260 الدزمبیل یا 265 پونتیاک نداشت و در نهایت در سال 1982 به خاطر ناتوانی در تطابق با قوانین کنترل الایندگی از خط تولید خارج و پس از ان انجین 305 به عنوان موتور V8 پایه جایگزین ان شد.
305
نمونه های مختلف انجین 305 تولیدی GM، حجمی برابر 305 اینچ مکعب و قطر و کورس پیستون انها برابر 3.736 و 3.48 اینچ بوده است. موتور 262 اینچی GM برای استفاده در خودروهایی با فاصله ی بین دو چرخ بیش از 110 اینچ ضعیف به نظر می رسید، لذا مهندسان جنرال موتورز تصمیم گرفتند، قطر سیلندر را از 3.671 به 3.736 اینچ و کورس پیستون را هم از 3.10 به 3.48 اینچ افزایش دهند. به عقیده ی برخی از صاحبنظران، انجین 305 پایداری و استقامت محسوسی از خود نشان می داد ولی به خاطر قطر سیلندر کم و نبود لوازم افترمارکت همچون سرسیلندر، در جایی که انجین پرطرفدار 350 وجود داشت، گزینه ی مناسبی برای طرفداران موتورهای High Performance محسوب نمی شد. سیستمهای سوخت رسانی مورد استفاده در انجین 305 شامل کاربراتورهای دو و چهاردهانه، سیستم TBI، سیستم TPI و سیستم تزریق سوحت پی در پی (ورتک) بود.
بعد از سال 1996 استفاده از موتور 305 (با نام ورتک 5000) تنها به تراکهای سبک و SUVها محدود می شد.(خودروهای باری و مخصوص حمل و نقل تراک Truck نامیده می شوند)
سال تولید قدرت گشتاور نوع کاربراتور
1976 140 250 دودهانه
1977 145 245 دودهانه
1978 140 240 دودهانه
1978 160 235 چهاردهانه
1979 130 245 دودهانه
1979 125 235 دودهانه
1980 155 240 چهاردهانه
1981 150 240 چهاردهانه
(قدرت برحسب اسب بخار و گشتاور بر حسب پاوندفوت می باشد)
(انجین 125 اسبی 1979 مربوط به کالیفرنیا می باشد)
خودروهای استفاده کننده از انجین 305:
1977-1993 شورلت کاپریس (ایمپالا)
1977-1986 پونتیاک پاریزین
1976-1979 شورلت مونزا
1976-1979 شورلت نوا ( به اضافه ی سایر محصولات X-Body بعد از 1976)
1976-1992 شورلت کامارو
1976-1988 شورلت مالیبو، شورلت ال کامینو، شورلت مونت کارلو
1978-1992 پونتیاک فایربرد
1978-1980 الدزمبیل کاتلس( در کانادا 1978-1987)
1991-1992 الدزمبیل کاستم کروزر
1981-1987 پونتیاک گرندپریکس
1975-1979 بیوک اسکای لارک
1977-2003 تراکهای GMC و شورلت، SUVها و خودروهای ون
1991-1992 کادیلاک بروگهام
1978-1987 بیوک رگال
LG3
1976-1980 کاربراتور دودهانه و ضریب کمپرس 8.5 به 1
LG4
1980-1987
ورژن LG4 در مقایسه با مدل L69 ضعیفتر بود و در دو نوع 150 و 170 اسب بخاری و با گشتاور 240 و 250 پاوندفوت عرضه می شد. اضافه شدن سنسور ناک در سال 1985 اجازه ی بالاتر بردن ضریب کمپرس را به تولیدکنندگان می داد و یک سیستم تنظیم زمان جرقه نیز در ECM اضافه شده بود. در نتیجه قدرت از 150 اسب بخار در سال 1984 به 165 اسب بخار در سال بعد افزایش پیدا کرد.
L69
1983-1986
موتور L69 اخرین موتور با توان خروجی بالا(H.O) واقعی بود. این موتور از ضریب کمپرس 9.5 به 1 و سرسیلندرهای LU5 و سیستم انژکتوری کراس فایر و میل سوپاپ با طراحی بهبود یافته و کاتالیتیک کانورتر 4 اینچی متعلق به انجین 350 L83 که در کوروتهای 1982 و 1984 استفاده شده بود، بهره می برد. کار اسمبل این انجین با اگزوزهای 2.75 اینچی، کاربراتور چهاردهانه ی دوباره کالیبره شده مجهز به فیلتر هوای با دو ورودی، منیفولد هوای الومینیمی، فلایویل الومینیمی، فن خنک کننده ی الکتریکی و در نهایت سنسور ناک به همراه تایمینگ جرقه ی بهبودیافته به پایان می رسید و در نهایت قدرتی برابر 190 اسب بخار در دور موتور 4800 و گشتاور 240 پاوندفوت در دور موتور 3200 عرضه می کرد. برای انتقال این گشتاور در اکثر موارد از دیفرنسیال ضدهرزگردی با ضریب 3.73 یا 3.42 و گیرباکس پنج سرعته دستی T5 یا نمونه ی اتوماتیک 700R4 استفاده می شد. این انجین در گستره ی زیادی از دور موتور در خدمت راننده و اماده ی غرشهای ناگهانی بود.
LE9
1981-1986
این موتور ورژن مخصوص انجین H.O و برای استفاده در تراکها و ونها بود. در این موتور از پیستونهای تخت استفاده شده و ضریب تراکم ان 9.5 به 1 بود و به کمک میل سوپاپ 929 موتور 350 برای گشتاور بیشتر و سرسیلندرهای ریخته گری با شماره تولید 14022601 و سوپاپهای ورودی و خروجی 1.84 و 1.50 اینچی و اتاقک احتراق 58 cc، یک کاربراتور کوادروجت با تنظیم ویژه، یک دلکوی دوگانه ی گریز از مرکز/مکشی به همراه سنسور ناک و اگزوز با قابلیت خروج راحت تر دود، این موتور قدرت 210 اسب بخار در دور موتور 4600 و گشتاور 250 پاوندفوت در دور موتور 2000 تولید می کرد.
L03
1987-1995
انجین L03 ورژن ضعیفتر مدل LB9 بود و قدرتی برابر 170 اسب بخار و گشتاور 255 پاوندفوت تولید می کرد. (نمونه های مورد استفاده در تراکهای تولیدی 1993-1995، 190 اسب بخار در دور موتور 4400 و 275 پاوندفوت در دور موتور 2400 تولید می کردند). این انجین از سیستم TBI استفاده می کرد. در این سیستم یک انژکتور مرکزی وجود دارد که در هر دور چرخش موتور دو بار پاشش می کند.
LB9
1985-1992
این موتور در سال 1985 معرفی شد و اولین موتور بلوک کوچک شورلت بود که از سیستم TPI استفاده می کرد. اولین نمونه ی معرفی شده قدرتی برابر 215 اسب بخار و 275 پاوندفوت گشتاور بود ولی در طول سالهای تولید قدرت انجین LB9 از 190 تا 230 اسب بخار در نوسان بود. این موتور به عنوان یک اپشن در کاماروها و فایربردهای 1985-1992 وجود داشت.
350
هرچند تولید موتورهای بلوک کوچک در سال 1955 و با مدل 265 اغاز شد ولی بدون شک این انجین 350 بود که به نماد و نشان انجینهای بلوک کوچک شورلت تبدیل شد. ابعاد موتورعبارت بود از قطر سیلندر 4 اینچ و کورس پیستون 3.48 اینچ، که به اندازه های انجین 436 اسبی LS3 که امروزه تولید می شود بسیار نزدیکند. این موتور بیشترین استفاده را در بین موتورهای بلوک کوچک داشته. در انواع خودروها از قبیل استیشن واگنها و خودروهای اسپرت، وسایل نقلیه ی تجاری و حتی قایقها و در بهترین نمونه های تولیدی ان در هواپیماها استفاده شده است.
اولین استفاده از انجین 350 به سال 1967 و در خودروی شورلت کامارو و بعد از ان در سال 1968 و شورلت نوا باز می گردد که 295 اسب بخار در استاندارد Gross تولید می کرد. دیگر محصولات شورلت از سال 1969 استفاده از این انجین را اغاز کردند.
همانگونه که انتظار می رود، انجین 350 در نمونه های مختلفی تولید شده است ضعیفترین انها مدلهای تولیدی قبل از 1986 هستند کپه های چهارپیچ استفاده کرده و دارای دو جای مختلف برای گیج روغن بودند: مدلهای قبل از 1980 در سمت راننده و مدلهای بعد از ان در سمت شاگرد. این موتور تا سال 1981 در مکزیک و تحت نام Targetmaster 350 تولید می شد و بعد از ان تحت عنوان GM Goodwrench 350
ZQ3
1969، 1970، 1972-1975
ZQ3 انجین استاندارد کوروت در سالهای 1969 و 1970 بود. یک مدل 300 اسبی با ضریب کمپرس 10.25 به 1 و تایپیتهای هیدرولیکی و کاربراتور کوادروجت 4MV. این اولین بلوک موتوری بود که در سالهای 1968-1969 از کپه های ثابت 2.45 اینچی به جای نمونه ی قبلی 2.30 اینچی استفاده می کرد.
مدل تولیدی 1969 با ضریب کمپرس 8.5 به 1، 200 اسب بخار قدرت و 300 پاوندفوت گشتاور تولید می کرد. در سال 1973 10 اسب از قرت ان کم شد و در سال 1975 قدرت و گشتاور ان به 165 اسب بخار و 255 پاوندفوت کاهش پیدا کرد.
L46
1969-1970
این انجین به عنوان یک اپشن برای کوروتهای 69-70 بود و با ضریب کمپرس 11 به 1، قدرت 349 اسب بخار و گشتاور 380 پاوندفوت تولید می کرد.
LT-1
1970-1972
LT-1، نهایت انجین 350 بود که در سال 1970 و بر روی شورلت کوروت و کاماروی Z28 عرضه شد. این مدل از تایپیتهای خشک،ضریب کمپرس 11 به 1، میل سوپاپ با عملکرد بالا و کاربراتور چهاردهانه ی هالی با منیفولد هوای الومینیمی بهره می برد و قدرت 370 اسب بخار و گشتاور 380 پاوندفوت در SAE Gross تولید می کرد. سال بعد با پایین امدن ضریب تراکم به میزان 9 به 1، قدرت ان به 330 اسب بخار و گشتاور 360 پاوندفوت کاهش پیدا کرد و در سال 1972 که اخرین سال تولید انجین LT-1 نیز بود، قدرت ان در استاندارد SAE net به 255 اسب بخار و گشتاور ان به 280 پاوندفوت کاهش پیدا کرده بود.
پ.ن: این موتور با موتورهای سری LT1 که در دهه ی 90 عرضه شد اشتباه گرفته نشود.
L48
1967-1980
موتورهای با کد L48 نمونه های اصلی انجین 350 هستند. در سال 1967 و 1968 تنها در کامارو و نواهای تولیدی یافت می شدند ولی سال بعد تقریبا در هر مدلی از شورلت می شد انها را پیدا کرد; کامارو، کوروت، ایمپالا، شول و نوا . از سال 1975 تا 1980 تنها در شورلت کوروت قابل سفارش بودند. این انجین دارای میل سوپاپ هیدرولیکی، کاربراتور کوادروجت، پیستونهای ریخته گری، کپه های دوپیچ، شاتونهای Pink، بلوک سیلندر 0014 و سرسیلندر با کد 993 بودند. میزان قدرت این موتور از 300 اسب بخار (Gross) شروع و به 175 اسب بخار (net) ختم می شد. نمونه های مورد استفاده در شورلت کوروت 1971 با ضریب کمپرس 8.5 به 1، 270 اسب بخار قدرت و 360 پاوندفوت گشتاور در اختیار راننده قرار می دادند.
در سالهای 1976-1979 این انجین به صورت استاندارد و با 180 اسب بخار قدرت و 270 پاوندفوت گشتاور بر روی کوروت نصب می شد. در سال 1980 این اعداد به کمک ضریب کمپرس 8.2 به 1، به 190 اسب بخار و 280 پاوندفوت افزایش یافت.
در سال 1972 تنها راه دستیابی به یک شورلت نوا با موتور L48، سفارش ورژن سوپراسپرت(SS) بود. کاراکتر پنجم VIN این خودروها حرف K بود و 1972 تنها سالی بود که از روی شماره VIN امکان تشخیص SS بودن یا نبودن خودرو وجود داشت.
سال بعد، موتور L48 از سیستم Cold Air Induction استفاده می کرد و قدرت ان به 190 اسب بخار رسیده بود. تا سال 1975 قدرت انجین L48 سیر نزولی داشت و در این سال به 165 اسب بخار رسید.
L82
1973-1980
L82های مدل 1973 و 1974، ورژن با عملکرد بالای انجین 350 بودند و با ضریب کمپرس 9 به 1، 250 اسب بخار قدرت و 285 پاوندفوت گشتاور داشتند. در سال 1975 این اعداد به 205 اسب بخار و 255 پاوندفوت رسید. تا سال 1977، امکان سفارش این موتور وجود داشت و قدرت ان نیز 5 اسب بخار افزایش یافته بود. در سال 1978 عملکرد ان تا حدی بهبود یافت; 220 اسب بخار و 260 پاوندفوت. این اعداد در سال 1979، 5 اسب بخار و 10 پاوندفوت و در سال 1980، 10 اسب بخار و 15 پاوندفوت افزایش یافتند.
L81
1981
L48 تنها موتور 350 اینچی کوروت در سال 1981 بود که با ضریب کمپرس 8.2 به 1،190 اسب بخار و 280 پاوندفوت تولید می کرد. این انجین همانند مدل L48 تولیدی 1980 بود ولی کامپیوتر کنترل جرقه جایگزین سیستم خلائی شده بود.
L83
1982، 1984
در سالهای 1982 و 1984، انجین L83 تنها انجین کوروت به قدرت 200 اسب بخار و گشتاور 285 پاوندفوت و با ضریب کمپرس 9 به 1بود و نیز تنها با گیرباکس اتوماتیک عرضه می شد. در سال 1984 قدرت ان به 205 اسب بخار و گشتاور ان نیز به 290 پاوندفوت افزایش یافت. انجین L83 از سیستم انژکتوری کراس فایر(که از سیستم TBI به صورت دوگانه تشکیل شده بود) استفاده می کرد.
L98
1985-1992
مدل جدید انجین 350 به نام L98 از سیستم TPI استفاده می کرد که 230 اسب بخار قدرت و 330 پاوندفوت گشتاور تولید می کرد. این انجین استاندارد کوروتهای 1985 تا 1991 بود البته یک ورژن قویتر 250 اسبی نیز وجود داشت. دو مدل به قدرت 225 و 245 اسب بخار و گشتاور 330 و 345 پاوندفوت نیز در اپشن پونتیاک فایربردها و شورلت کاماروهای 1987-1992 وجود داشت. مدلهای تولیدی 1987 به خاطر ضریب کمپرس 9.5 به 1، 10 اسب و 15 پاوندفوت قویتر بودند. در سال 1991، ضریب کمپرس انجین L98 به 10 به 1 افزایش یافت ولی توان خروجی ان با مدلهای قبلی یکسان باقی ماند.
LM1
انجین LM1 نمونه ی پایه ی انجین 350 به همراه یک کاربراتور چهاردهانه(معمولا روچستر کوادروجت) در خودروهای سواری تا سال 1988 بود. از این سال انجین L05 جایگزین ان شد.
L05
انجین L05 در سال 1987 و برای استفاده در تراکهای GMC و شورلت در هر دو سری GMT400 و R/V همچون بلیزرهای K5، سابربن و پیکاپهای دو در و چهاردر کلاس C/K و تا سال 1996 استفاده شد. سایر خودروهایی که از این انجین استفاده می کردند:
1992-1993 بیوک رودمستر سدان و استیشن واگن
1991-1992 کادیلاک بروگهام (اپشنال)
1993 کادیلاک فلیت وود
1992-1993 شورلت کاپریس واگن (اپشنال)
1993 شورلت کاپریس LTZ
1992 الدزمبیل کاستم کروزر واگن (اپشنال)
انجین L05 در سال 1993 و برای خودروهای پلت فرم B-Body با سری LT1 جایگزین شد. در اواسط سال 1996 از سرسیلندر ورتک در این انجین استفاده شد.
L31
انجین L31 در سال 1996 جایگزین انجین مدل L05 شد که به نام انجین ورتک 5700 GEN 1 شناخته می شود و این اخرین تجسم انجینهای بلوک کوچک شورلت بود که از سال 1955 اغاز شد. تولید این انجین در سال 2005 و با تراکهای ساخت Kodiak/Topkick HD پایان یافت. خودروهای ولوو پنتا و مرکوری مارین هنوز با انجین L31 تولید می شوند و در انها از اینتیک با طراحی جدید بهره گرفته شده است.

معرفی موتور های شورولت

مطالب مشابه :

شورلت نوا

دیزل کردن شورلت نوا

معرفی موتور های شورولت

مونت کارلوهای لوکس

گذری از سیستم کاربراتوری بر سیستم انژکتوری

شورلت نوا

مقاله در مورد کادیلاک سویل

فورد مک وان