پارکینسون
بیماری پارکینسون: علل، نشانه ها و روشهای درمانی
تعریف
بیماری پارکینسون اختلالی پیش رونده در سیستم عصبی است که روی حرکات بدن تاثیر می گذارد. این مشکل به طور تدریجی ایجاد می شود و معمولاً با یک لرزش قابل توجه در فقط یکی از دستان شروع می شود. بااینکه لرزش دست می تواند یکی از متداولترین علائم بیماری پارکینسون باشد، این اختلال معمولاً موجب کند شدن حرکات بدن می شود.
خانواده و دوستان ممکن است متوجه شوند که صورت فرد هیچ حالتی نشان نمی دهد و دستان او حین راه رفتن تاب نمی خورد. صحبت کردن فرد آرام و نامفهوم می شود. علائم بیماری پارکینسون با پیشرفت بیماری بدتر می شود.
بااینکه هیچ درمانی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد، انواع داروهای مختلفی برای درمان علائم آن وجود دارد. در برخی موارد، پزشک ممکن است جراحی را تجویز کند.
علائم
علائم بیماری پارکینسون در افراد مختلف متفاوت است. علائم اولیه آن ممکن است مخفی بوده و مشخص نشوند. علائم معمولاً از یک سمت بدن شروع می شوند و حتی بعد از تحت تاثیر قرار دادن هر دو طرف بدن وضعیت آنها در سمت اول بدتر باقی می ماند. علائم و نشانه های بیماری پارکینسون عبارتند از:
· لرزش: لرزش همراه با بیماری پارکینسون از دست شروع می شود. ساییدن عقب جلوی شست دست و انگشت سبابه جزء علائم متداول است و در مواقعی که دست در حال استراحت است ایجاد می شود. اما همه افراد مبتلا به این بیماری دچار لرزش نمی شوند.
· کند شدن حرکات: با گذشت زمان بیماری پارکینسون توانایی فرد در انجام حرکات اختیاری را کاهش می دهد و ممکن است باعث دشوار و زمان بر شدن حرکات بسیار ساده شود. موقع راه رفتن قدم های فرد کوتاه تر می شود یا پا به کف زمین می چسبد و برداشتن قدم دشوار می شود.
· سفت شدن عضلات: این مشکل ممکن است در هر قسمتی از بدن ایجاد شود. این سفت شدگی ممکن است آنقدر جدی باشد که دامنهه حرکات فرد را محدود کرده و موجب درد شود. فرد معمولاً با تاب نخوردن دست ها موقع راه رفتن متوجه این مشکل می شوند.
· اختلال در وضعیت و تعادل بدن: بیماری پارکینسون ممکن است موجب خم و دولا شدن بدن شود. مشکل در حفظ تعادل هم ممکن است اتفاق بیفتد که البته معمولاً در مراحل پایانی بیماری روی می دهد.
· زوال حرکات غیرارادی: پلک زدن، لبخند زدن و تاب خوردن دست ها موقع راه رفتن همه اعمالی ناخودآگاه و بخشی طبیعی از بدن انسان هستند. در بیماری پارکینسون این اعمال از بین می رود. بسیاری از بیماران ممکن است هرگز پلک نزنند و چشمهایشان همیشه خیره باشد و برخی نیز موقع حرف زدن حالت چهره شان تغییر نمی کند.
· تغییر در گفتار: بسیاری از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون در حرف زدن دچار مشکل می شوند. ممکن است آهسته تر، تند تر، یا با حالتی یکنواخت حرف بزنند یا کلماتی را مدام تکرار کنند.
· زوال عقل: در مراحل آخر بیماری پارکینسون برخی افراد دچار مشکلات حافظه و نظم فکری می شوند. برای تخفیف این علامت معمولاً داروهای آلزایمر در دوز پایین تجویز می شود.
چه زمان باید به پزشک مراجعه کرد؟
درصورت مشاهده هر یک از علائم که در بالا اشاره شد باید برای تشخیص بیماری و پیدا کردن علت آن به پزشک مراجعه شود.
عوامل
علت دقیق بیماری پارکینسون هنوز شناخته نشده است اما عوامل مختلفی ممکن است در پیدایش آن نقش داشته باشند، مانند:
· ژنتیک: محققان تغییرات ژنتیکی خاصی را پیدا کرده اند که در ایجاد بیماری پارکینسون نقش دارد. علاوه بر این، دانشمندان گمان می کنند که تغییرات ژنتیکی دیگری نیز ، چه ارثی و چه تحت تاثیر وضعیت محیطی، ممکن است موجب پیدایش بیماری پارکینسون شود.
· محرک های محیطی: قرار گرفن در معرض مواد سمی یا برخی ویروس های خاص ممکن است علائم و نشانه های بیماری پارکینسون را تحریک کند. بعلاوه، تغییرات متعدد دیگری نیز در مغز افراد مبتلا به پارکینسون یافت شده است. اما نقش این عوامل در ایجاد این بیماری هنوز مشخص نیست. این تغییرات عبارتند از:
o کمبود دوپامین: بسیاری از علائم بیماری پارکینسون درنتیجه کمبود پیام رسان شیمیایی در مغز که دوپامین نامیده می شود ایجاد می شود. این اتفاق در اثر مرگ یا اختلال برخی سلولهای خاص مغزی که دوپامین تولید می کنند ایجاد می شود. علت و چگونگی این اتفاق هنوز مشخص نیست.
o پایین بودن سطح نورپینفرین: اختلال در پایانه های عصبی که یک پیام رسان شیمیایی مهم دیگر که نورپینفرین نام دارد را تولید می کند، نیز در افراد مبتلا به پارکینسون دیده می شود. نورپینفرین نقش مهمی در تنظیم سیستم عصبی غیرارادی دارد که عملکردهای غیرارادی بدن مثل تنظیم فشارخون را بر عهده دارد.
o وجود جسم لوی: دسته های غیرعادی پروتئین که جسم لوی نام دارد در مغز افراد مبتلا به پارکینسون دیده می شود. هنوز علت وجود جسم لوی در آن ناحیه و آسیب هایی که ممکن است در بر داشته باشد مشخص نیست.
عوامل خطرزا
عوامل خطرزای بیماری پارکینسون عبارتند از:
· سن: جوانان معمولاً کمتر به این بیماری مبتلا می شوند. این بیماری معمولاً در میانسالی و سالخوردگی اتفاق می افتد و با افزایش سن خطر ابتلا به آن بالا می رود.
· وراثت: داشتن یک خویشاوند نزدیک مبتلا به بیماری پارکینسون احتمال ابتلای فرد به این بیماری را افزایش می دهد اما بااینحال خطر ابتلای فرد بیش از 4 تا 6 درصد نیست.
· جنسیت: مردان بیشتر از زنان به بیماری پارکینسون مبتلا می شوند.
· قرار گرفتن در معرض مواد سمی: قرار گرفتن مداوم در معرض موادسمی ضد گیاه و حشره کش ها خطر ابتلا به این بیماری را بالا می برد.
عوارض جانبی
بیماری پارکینسون معمولاً عوارض جانبی زیر را نیز به همراه دارد:
· افسردگی: افسردگی درمیان بیماران مبتلا به پارکینسون بسیار متداول است. قرار گرفتن تحت درمان افسردگی کنار آمدن با سایر مشکلات بیماری را آسان تر می کند.
· مشکلات خواب: افراد مبتلا به پارکینسون معمولاً برای خوابیدن مشکل دارند و معمولاً در طول شب بارها بیدار می شوند. در طول روز نیز ممکن است دچار حملات خواب شوند.
· مشکل در جویدن و بلعیدن: عضلاتی که برای بلعیدن استفاده می شوند در مراحل آخر بیماری پارکینسون تحت تاثیر قرار می گیرند و خوردن را دشوار می کند.
· مشکل ادراری: بیماری پارکینسون معمولاً بی اختیاری ادرار یا نگه داشتن ادرار را به همراه دارد. برخی داروهایی که برای بیماری پارکینسون تجویز می شود ادرار کردن را دشوار می کند.
· یبوست: بسیاری از افراد مبتلا به این بیماری به خاطر کند تر شدن عملکرد دستگاه گوارش دچار یبوست می شوند. همچنین یبوست ممکن است یکی از عوارض جانبی داروهایی باشد که برای درمان پارکینسون تجویز می شود.
· ناتوانی جنسی: بسیاری از افراد مبتلا به این بیماری دچار کاهش میل جنسی می شند. این مسئله ممکن است ریشه روانشناسی و فیزیکی داشته باشد یا فقط در نتیجه عوامل جسمی ایجاد شده باشد.
داروهای مربوط به بیماری پارکینسون نیز ممکن است مشکلات بسیاری مثل تکان ها و حرکات ناگهانی و غیرارادی دست و پاها، توهم، بی خوابی و افت فشار خون در موقع ایستادن را به دنبال داشته باشد.
آماده شدن برای ویزیت پزشک
بهتر است که ابتدا نزد پزشک خانوادگیتان بروید و احتمالاً او شما را به متخصص بیماری های سیستم عصبی (متخصص اعصاب) ارجاع می کند.
ازآنجا که ویزیت های دکتر کوتاه هستند و در عین حال مسائل زیادی باید در آن مطرح شود، خیلی خوب است که از قبل خود را آماده کنید. در زیر به برخی اطلاعات لازم برای آماده کردن شما برای ملاقات با پزشک اشاره می کنیم.
چه می توانید بکنید
· علائم خود را یادداشت کنید. حتی علائمی که ممکن است بی ارتباط به دلیل وقت گرفتنتان از دکتر باشد.
· اطلاعات شخصی مهم خود را یادداشت کنید، ازجمله هر گونه استرس یا تغییراتی که اخیراً در زندگی داشته اید.
· لیستی از کلیه داروهایی که مصرف می کنید تهیه کنید ازجمله ویتامین ها و مکمل ها.
· درصورت امکان از یکی از اعضای خانواده یا یکی از دوستان بخواهید که همراهتان بیاید. گاهی اوقات به خاطر سپردن همه اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان می گذارد دشوار است از اینرو همراهتان می تواند مطالبی که فراموش کرده اید را به یادتان بیاورد.
· سوالاتی که می خواهید از دکتر بپرسید را یادداشت کنید. آماده کردن لیستی از سوالاتتان به شما کمک می کند از زمانتان بهترین استفاده را ببرید. مهمترین سوالاتی که می توانید درمورد بیماری پارکینسون بپرسید از قرار زیر است:
o دلیل این علائم در من چه می تواند باشد؟
o آیا ممکن است این علائم دلیل دیگری هم داشته باشد؟
o چه آزمایشاتی باید انجام بدهم؟ آیا این آزمایشات آمادگی خاصی می خواهد؟
o بیماری پارکینسون معمولاً چطور پیشرفت می کند؟
o آیا به مراقبت طولانی مدت نیاز دارم؟
o چه درمان هایی موجود است و شما کدام را برای من توصیه می کنید؟
o انتظار چه عوارض جانبی را باید از درمان خود داشته باشم؟
o اگر درمان اثر نکرد یا متوقف شد آیا نیاز به درمان های دیگری است؟
o من مشکلات سلامتی دیگری هم دارم، چطور می توانم به بهترین نحو همه این مشکلات را با هم کنترل کنم؟
o آیا فعالیت هایم باید محدود شوند؟
o آیا داروهایی که برایم تجویز کرده اید جایگزین هم دارند؟
o آیا بروشور یا جزوات دیگری درمورد بیماریم وجود دارد که به منزل ببرم؟ از چه وب سایت هایی می توانم در این زمینه اطلاعات بگیرم؟
علاوه بر سوالاتی که برای پرسیدن از پزشکتان آماده کرده اید، هر سوال دیگری که حین ویزیت برایتان به وجود آمد را هم حتماً بپرسید.
از پزشکتان چه انتظاری داشته باشید؟
پزشکتان احتمالاً سوالاتی از شما می پرسد. آماده بودن برای پاسخگویی به آنها در زمان صرفه جویی می کند و دیگر وقت می کنید که نکات دیگری را هم با پزشک در میان بگذارید. پزشک احتمالاً سوالات زیر را از شما می پرسد:
· کی برای اولین بار علائم بیماری را مشاهده کردید؟
· آیا این علائم دائمی هستند یا اتفاقی؟
· آیا کار خاصی علائم شما را بهتر می کند؟
آزمایشات و تشخیص
هیچ آزمایش مشخصی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد به همین دلیل تشخیص این بیماری در مراحل اولیه آن بسیار دشوار است. همچنین علائم بیماری پارکینسون ممکن است براثر مشکلات دیگری نیز به وجود بیایند. بعنوان مثال، سایر اختلالات عصبی، سموم، ضربه در سر و حتی برخی داروها مثل کلورپرومازین (تورازین)، پروکلورپرازین (کومپازین) یا متاکلوپرامید (رگلان) هم ممکن است علائم بیماری پارکیسنون را به وجود آورند.
تشخیص بیماری پارکینسون براساس سابقه پزشکی و آزمایشات عصب شناسی فرد انجام می گیرد:
· سابقه پزشکی: پزشک درمورد داروهایی که مصرف می کنید و سابقه این بیماری در خانواده از فرد سوال خواهد کرد.
· آزمایش عصب شناختی: این آزمایش شامل ارزیابی راه رفتن و هماهنگی فرد و همچنین برخی کارهای دستی ساده می شود.
درصورت داشتن موارد زیر بیماری پارکینسون برای فرد تشخیص داده می شود:
· داشتن حداقل دو یا سه مورد از علائم اصلی بیماری پارکینسون مثل لرزش، کند شدن حرکات و فت شدن عضلات.
· شروع علائم در یک سمت از بدن.
· افزایش شدت لرزش ها در زمان استراحت، مثلاً وقتی دست فرد روی پای او قرار گرفته است.
· بهبودی قابل توجه با مصرف داروی لوودوپا (Levodopa)که داروی مخصوص پارکینسون است.
درمان و داروها
بیماری پارکینسون هیچ درمانی ندارد اما داروهایی را می توان برای بهبودی علائم بیماری تجویز کرد و در برخی موارد جراحی هم می تواند موثر باشد. پزشک از فرد می خواهد که تغییراتی در سبک زندگی خود به وجود آورد مثل استفاده از تن درمانی، داشتن یک رژیم غذایی سالم و ورزش کردن و استفاده از داروهای تجویز شده.
- داروها
داروها با افزایش ذخیره دوپامین مغز برای کنترل مشکلات مربوط به راه رفتن، حرکت و لرزش موثر هستند. اما مصرف دوپامین به تنهایی موثر نیست چون نمی تواند وارد مغز شود.
واکنش اولیه شما به درمان پارکینسون ممکن است قابل توجه باشد اما با گذشت زمان فواید داروها کم کم از بین می رود اما بااینحال علائم بیماری همچنان به خوبی کنترل می شوند.
نمونه داروهایی که پزشک ممکن است تجویز کند عبارتند از:
· لوودوپا (Levodopa): موثرترین دارو برای بیماری پارکینسون است که ماده ای طبیعی در بدن می باشد. وقتی به شکل قرص استفاده شود به داخل مغز می رود و به دوپامین تبدیل می شود. لودوپا برای ساختن دارویی ترکیبی سینمت(Sinemet) با کاربیدوپا ترکیب می شود. کاربیدوپا از تبدیل زودرس لوودوپا به دوپامین در خارج از مغز جلوگیری می کند. در اروپا لوودوپا با ماده ای مشابه به نام بنسرازید ترکیب می شود و تحت نام تجاری مادوپار (Madopar)فروخته می شود.
با پیشرفت بیماری تاثیر این دارو کمتر می شود و نیاز به تنظیم دارویی وجود دارد. عوارض جانبی لوودوپا شامل حرکات غیرارادی می شود که با کاهش دوز مصرفی رفع میشود اما گاهی اوقات به قیمت کاهش کنترل علائم بیماری. این دارو نیز مثل سایر داروهای مربوط به بیماری پارکینسون در موقع ایستادن فشارخون فرد را پایین می آورد.
· شبه دوپامین ها: مثل لوودوپا، این داروها به دوپامین تبدیل نمی شوند. درعوض تاثیر دوپامین در مغز را تقلید می کنند و باعث واکنش دادن سلولهای عصبی می شوند. البته این داروها به اندازه لوودوپا برای درمان علائم این بیماری موثر نیستند. اما دوام بیشتری دارند و گاها برای از بین بردن وقفه لوودوپا استفاده می شود.
این داروها به شکل قرص موجود هستند مثل پرامیپکسول (میراپکس) و روپینیرول (رکویپ). برای تیکسن سریع از نوع تزریقی این داروها مثل آپومورفین (آپوکین) استفاده می شود.
عوارض جانبی شبه دوپاین ها عباتند از، توهم، بی خوابی، ابقا آب بدن، و پایین آمدن فشارخون در موقع ایستادن. این داروها ممکن است خطر رفتارهای وسواسی مثل فزون خواهی جنسی، اعتیاد به قماربازی و پرخوری وسواسی را افزایش دهد. در اینصورت می توانید پزشک را در جریان قرار دهید.
· بازدارنده های MAO B: این نوع از داروها ازجمله سلگیلین (الدپریل) و راساگیلین (آزیلکت) از تجزیه دوپامین طبیعی و دوپامینی که با مصرف لوودوپا ساخته می شود جلوگیری می کند. این کار را با بازداشتن فعالیت آنزیم مونوآمین اکسیداز B(MAO B)، آنزیمی که دوپامین را در مغز متابولیز می کند، انجام می دهد. عوارض جانبی این داروها بسیار نادر است اما ممکن است شامل سرگیجه، سردرد، توهم و آشفتگی باشد. این داروها را نمی توان همراه با داروهای ضدافسردگی، آنتی بیوتیک سیپروفلوکساسین (Cipro) یا برخی دارهای مسکن استفاده کرد.
· بازدارنده های کاتکول او-متیل ترنسفراز (COMT): این داروها با بازداشتن آنزیمی که لوودوپار ا تجزیه می کند، تاثیر درمان کاربیدوپا-لوودوپا را طولانی تر می کند. تولکاپون (تاسمار) موجب تحریب و نارسایی کبد می شود و معمولاً فقط برای بیمارانی استفاده می شود که به سایر درمان ها واکنش نمی دهند. انتاکاپون (کومتان) مشکلی برای کبد ایجاد نمی کند و اکنون به همراه کاربیدوپا و لوودوپا در دارویی به نام استالوو (Stalevo) استفاده می شود. اما ممکن است موجب بدتر شدن سایر عوارض جانبی لوودوپا مثل حرکات غیرارادی، حالت تهوع، آشفتگی یا توهم شود. همچنین ممکن است بی رنگ شدن ادرار شود.
· آنتی کولینرژیک ها (Anticholinergics): این داروها سالیان طولانی برای کمک به کنترل لرزش همراه با بیماری پارکینسون استفاده می شده است. یکسری داروهای آنتی کولینرجیک مثل بنزتروپین (کوگنتین) و تری هکسی فنیدیل موجود هستند اما فواید نسبتاً کم آنها با عوارض جانبی مثل اختلال حافظه، آشفتگی، یبوست، خشک شدن دهان و چشم ها و اختلال ادرار خنثی می شود.
· داروهای انسداد گلوتامات (NMDA): ممکن است پزشک آمانتادین (سیمترل) را به تنهایی برای ایجاد یک تسکین کوتاه مدت برای بیماری پارکینسون در مراحل اولیه تجویز کند. همچنین ممکن است درکنار درمان کابیدوپا-لوودوپا برای آنهایی که در مراحل پیشرفته تر بیماری هستند مخصوصاً آنهایی که دچار مشکل حرکات غیرارادی می شوند تجویز کند. عوارض جانبی این دارو عبارتند از ایجاد لکه های بنفش روی پوست و گاهاً توهم.
ورزش درمانی
ورزش برای سلامت عمومی بدن بسیار مهم است اما برای حفظ عملکرد در بیماری پارکینسون نقش حیاتی دارد. ورزش درمانی برای این بیماران توصیه می شود و می تواند به بهبود تحرک، دامنه حرکت و عضلات آنها کمک کند. گرچه برخی ورزش های خاص نمی تواند از پیشرفت بیماری جلوگیری کند اما حفظ قوا و چابکی عضلات می تواند به مقابله با گرایشات پیشرونده این بیماری کمک کرده و احساس اعتماد به نفس و توانایی بیشتری به شما بدهد. یک متخصص ورزش درمانی برای بهبود راه رفتن و تعادل شما نیز رویتان کار می کند. متخصص گفتار درمانی هم می تواند مشکلات مربوط به حرف زدن و بلعیدن غذا را بهبود بخشد.
جراحی
تحریک عمیق مغزی فرایند جراحی است که برای درمان بیماری پارکینسون انجام می شود. این فرایند شامل کاشت یک الکترود در عمق مغز برای کنترل حرکات است. میزان تحریکی که از جانب الکترود ارائه می شود با یک دستگاه شبیه دستگاه تنظیم کننده ضربان قلب که زیر پوست در بالای سینه کار گذاشته می شود کنترل می شود. سیمی که از زیر پست رد می شود این دستگاه را به الکترود وصل می کند.
تحریک عمیق مغز معمولاً برای افرادیکه دچار پارکینسون پیشرفته هستند و به داروهای آن واکنش نمی دهند استفاده می شود. این عمل می تواند نواسانات دارویی را تثبیت کرده و حرکات غیرارادی را نیز کاهش دهد. لرزش هم معمولاً به این عمل واکنش می دهد.
خطرات جدی این عمل متداول نیستند اما شامل خونریزی مغزی یا سکته می شود. خطر عفونت نیز وجود دارد. این عمل برای آنها که به درمان کاربیدوپا-لوودوپا واکنش نمی دهند مفیر نیست.
سبک زندگی و درمان های خانگی
اگر بیماری پارکینسون برای شما تشخیص داده شده است، باید با پزشکتان دنبال یک روش و برنامه درمانی باشید که بیشتری تاثیر را بر علائم شما داشته و کمترین عوارض جانبی را همراه بیاورد. برخی تغییرات خاص در
مطالب مشابه :
پارکینسون
دکتر محسن امینی یگانه بیماری پارکینسون اختلالی پیش رونده در سیستم عصبی است که روی حرکات
درد و دل محسن یگانه و همسر محسن یگانه کیست؟
دانلود جدیدترین اهنگها ایـــــران موسیقی - درد و دل محسن یگانه و همسر محسن یگانه کیست؟
با “بادکش درمانی” آشنا شوید
دکتر محسن امینی یگانه قدیمی است که طیف وسیعی از بیماری‌ها را می‌تواند درمان کند و به
زالو درمانی
دکتر محسن امینی یگانه زالو توانایی درمان گروه متنوعی از بیماری ها نظیر زخم معده، کولیت
خود درمانی با طب سنتی
دکتر محسن امینی یگانه برای داشتن بدنی سالم و دور ماندن از بیماری‌ها در طول فصل زمستان
خواص زالو
دکتر محسن امینی یگانه و بعد از حدود ۵ دقیقه پس از چسبیدن زالو به محل ، بیماری دیگر احساس
انواع هپاتیت ویرال
دکتر محسن امینی یگانه - انواع هپاتیت ویرال - طب سنتی و ولی بیماری مزمن
تفاوت طب سنتی و کلاسیک
دکتر محسن امینی یگانه و بهره گیری نابجای آنها موجب بروز عدم تعادل و ایجاد بیماری است.
دانلود کنسرت محسن یگانه و آهنگ جدید از امپراطور پاپ
مرتضی پاشایی را پیرو سبک شادمهر عقیلی و محسن یگانه می که با یک بیماری سخت دست و پنجه
داستان های عاشقانه
سایت محسن یگانه و محسن چاوشی "متاسفم.او بیماری فراموشی دارد ومتوجه چیزی نخواهد شد وحتی
برچسب :
بیماری محسن یگانه