داستان کوتاه انگلیسی همه تابستان در یک روز با ترجمه فارسی

All Summer in a Day

Ray Bradbury

No one in the class could remember

a time when there wasn't rain.

“Ready?"

"Ready."

"Now?"

"Soon."

"Do the scientists really know? Will it happen today, will it?"

"Look, look; see for yourself!"

The children pressed to each other like so many roses, so many weeds, intermixed, peering out for

a look at the hidden sun.

It rained.

It had been raining for seven years; thousand upon thousands of days compounded and filled from

one end to the other with rain, with the drum and gush of water, with the sweet crystal fall of showers and

the concussion of storms so heavy they were tidal waves come over the islands. A thousand forests had

been crushed under the rain and grown up a thousand times to be crushed again. And this was the way

life was forever on the planet Venus, and this was the schoolroom of the children of the rocket men and

women who had come to a raining world to set up civilization and live out their lives.

"It's stopping, it's stopping!"

"Yes, yes!"

Margot stood apart from these children who could never remember a time when there wasn't rain

and rain and rain. They were all nine years old, and if there had been a day, seven years ago, when the

sun came out for an hour and showed its face to the stunned world, they could not recall. Sometimes, at

night, she heard them stir, in remembrance, and she knew they were dreaming and remembering and old

or a yellow crayon or a coin large enough to buy the world with. She knew they thought they

remembered a warmness, like a blushing in the face, in the body, in the arms and legs and trembling

hands. But then they always awoke to the tatting drum, the endless shaking down of clear bead necklaces

upon the roof, the walk, the gardens, the forests, and their dreams were gone.

All day yesterday they had read in class about the sun. About how like a lemon it was, and how

hot. And they had written small stories or essays or poems about it:

I think the sun is a flower,

That blooms for just one hour.

That was Margot's poem, read in a quiet voice in the still classroom while the rain was

falling outside.

"Aw, you didn't write that!" protested one of the boys.

"I did," said Margot. "I did."

"William!" said the teacher.

But that was yesterday. Now the rain was slackening, and the children were crushed in the great

thick windows.

"Where's teacher?"

"She'll be back."

"She'd better hurry, we'll miss it!"

They turned on themselves, like a feverish wheel, all tumbling spokes.

Margot stood alone. She was a very frail girl who looked as if she had been lost in the rain for

years and the rain had washed out the blue from her eyes and the red from her mouth and the yellow from

her hair. She was an old photograph dusted from an album, whitened away, and if she spoke at all her

voice would be a ghost. Now she stood, separate, staring at the rain and the loud wet world beyond the

huge glass.

"What're you looking at?" said William.

Margot said nothing.

":Speak when you're spoken to." He gave her a shove. But she did not move; rather she let

herself by moved only by him and nothing else.

They edged away from her, they would not look at her. She felt them go away. And this was

because she would play no games with them in the echoing tunnels of the underground city. If they

tagged her and ran, she stood blinking after them and did not follow. When the class sang songs about

happiness and life and games her lips barely moved. Only when they sang about the sun and the summer

did her lips move as she watched the drenched windows.

And then, of course, the biggest crime of all was that she had come here only five years ago from

Earth, and she remembered the sun and the way the sun was and the sky was when she was four in Ohio.

And they, they had been on Venus all their lives, and they had been only two years old when last the sun

came out and had long since forgotten the color and heat of it and the way it really was. But Margot

remembered.

"It's like a penny," she said once, eyes closed.

"No it's not!" the children cried.

"It's like a fire," she said, "in the stove."

"You're lying, you don't remember!" cried the children.

But she remembered and stood quietly apart from all of them and watched the patterning

windows. And once, a month ago, she had refused to shower in the school shower rooms, had clutched

her hands to her ears and over her head, screaming the water mustn't touch her head.

So after that, dimly, dimly, she sensed it, she was different and they knew her difference and kept away.

There was talk that her father and mother were taking her back to earth next year; it seemed vital

to her that they do so, though it would mean the loss of thousands of dollars to her family. And so, the

children hated her for all these reasons of big and little consequence. They hated her pale snow face, her

waiting silence, her thinness, and her possible future.

"Get away!" The boy gave her another push. "What're you waiting for?"

Then, for the first time, she turned and looked at him. And what she was waiting for was in her

eyes.

"Well, don't wait around here!" cried the boy savagely. "You won't see nothing!"

Her lips moved.

"Nothing!" he cried. "It was all a joke, wasn't it?" He turned to the other children. "Nothing's

happening today. Is it?"

They all blinked at him and then, understanding, laughed and shook their heads. "Nothing,

nothing!"

"Oh, but," Margot whispered, her eyes helpless. "But this is the day, the scientists predict, they

say, they know, the sun. . . ."

"All a joke!" said the boy, and seized her roughly. "Hey, everyone, let's put her in a closet before

teacher comes!"

"No," said Margot, falling back.

They surged about her, caught her up and bore her, protesting, and then pleading, and then crying,

back into a tunnel, a room, a closet, where they slammed and locked the door. They stood looking at the

door and saw it tremble from her beating and throwing herself against it. They heard her muffled cries.

Then, smiling, they turned and went out and back down the tunnel, just as the teacher arrived.

"Ready, children?" she glanced at her watch.

"Yes!" said everyone.

"Are we all here?"

"Yes!"

The rain slackened still more.

They crowded to the huge door.

The rain stopped.

It was as if, in the midst of a film, concerning an avalanche, a tornado, a hurricane, a volcanic

eruption, something had, first, gone wrong with the sound apparatus, thus muffling and finally cutting off

all noise, all of the blasts and repercussions and thunders, and then, second, ripped the film from the

projector and inserted in its place a peaceful tropical slide which did not move or tremor. The world

ground to a standstill. The silence was so immense and unbelievable that you felt your ears had been

stuffed or you had lost your hearing altogether. The children put their hands to their ears. They stood

apart. The door slid back and the smell of the silent, waiting world came in to them.

The sun came out.

It was the color of flaming bronze and it was very large. And the sky around it was a blazing blue

tile color. And the jungle burned with sunlight as the children, released from their spell, rushed out,

yelling, into the springtime.

"Now don't go too far," called the teacher after them. "You've only two hours, you know. You

wouldn't want to get caught out!"

But they were running and turning their faces up to the sky and feeling the sun on their cheeks like

a warm iron; they were taking off their jackets and letting the sun burn their arms.

"Oh, it's better than the sun lamps, isn't it?"

"Much, much better!"

They stopped running and stood in the great jungle that covered Venus, that grew and never

stopped growing, tumultuously, even as you watched it. It was a nest of octopi, clustering up great arms

of flesh-like weed, wavering, flowering this brief spring. It was the color of rubber and ash, this jungle,

from the many years without sun. It was the color of stones and white cheeses and ink, and it was the

color of the moon.

The children lay out, laughing, on the jungle mattress, and heard it sigh and squeak under them,

resilient and alive. They ran among the trees, they slipped and fell, they pushed each

other, they played hide-and-seek and tag, but most of all they squinted at the sun until the tears ran

down their faces, they put their hands up to that yellowness and that amazing blueness and they breathed

of the fresh, fresh air and listened and listened to the silence which suspended them in a blessed sea of

no sound and no motion. They looked at everything and savored everything. Then, wildly, like animals

escaped from their caves, they ran and ran in shouting circles. They ran for an hour and did not stop

running.

And then—

In the midst of their running one of the girls wailed.

Everyone stopped.

The girl, standing in the open, held out her hand.

"Oh, look, look," she said, trembling.

They came slowly to look at her opened palm.

In the center of it, cupped and huge, was a single raindrop.

She began to cry, looking at it.

They glanced quietly at the sky.

"Oh. Oh."

A few cold drops fell on their noses and their cheeks and their mouths. The sun faded behind a

stir of mist. A wind blew cool around them. They turned and started to walk back toward the

underground house, their hands at their sides, their smiles vanishing away.

A boom of thunder startled them and like leaves before a new hurricane, they tumbled upon each

other and ran. Lightening struck ten miles away, five miles away, a mile, a half mile. The sky darkened

into midnight in a flash.

They stood in the doorway of the underground for a moment until it was raining hard. Then they

closed the door and heard the gigantic sound of the rain falling in tons and avalanches, everywhere and

forever.

"Will it be seven more years?"

"Yes. Seven."

Then one of them gave a little cry.

"Margot!"

"What?"

"She's still in the closet where we locked her."

"Margot."

They stood as if someone had driven them, like so many stakes, into the floor. They looked at

each other and then looked away. They glanced out at the world that was raining now and raining and

raining steadily. They could not meet each other's glances. Their faces were solemn and pale. They

looked at their hands and feet, their faces down.

"Margot.

One of the girls said, "Well . . .?"

No one moved.

"Go on," whispered the girl.

They walked slowly down the hall in the sound of the cold rain. They turned through the doorway

to the room in the sound of the storm and thunder, lightening on their faces, blue and terrible. They

walked over to the closest door slowly and stood by it.

Behind the closed door was only silence.

They unlocked the door, even more slowly, and let Margot out.

Analysis

All Summer in a Day was written by Ray Bradbury. It was originally published by The Magazine of Fantasy and Science Fiction in March 1954. In the 1980s, PBS produced and aired its television adaptation in a less emotionally distressing manner than the original version. The ending was extended to show that the children felt sorry for what they have done to the lead character named Margot.

Characters of All Summer in a Day

Margot – Margot is a little, sickly girl who used to live in Ohio. She is the only child on Venus who can remember how the Earth and the Sun looked like. A "very frail girl who looked as if she had been lost in the rain for years," Margot was the subject of bullying among her classmates. They stuffed Margot inside the closet so she could not see the sun after a prediction came that it would appear.

William – William is one of Margot's classmates. He hates Margot because he thought she was weird and different from them. That is why on the day that sun was about to shine, he led the class in stuffing Margo inside the closet.

Setting

All Summer in a Day was set in Venus, which, because of its thick atmosphere, was filled with rain all the time. Seldom did the sun appear – once every seven years – and when it did, the rocket men only had one or two hours to enjoy it.

Plot of All Summer in a Day

The story is about a class of schoolchildren on Venus. The thick atmosphere of Venus still exists at this time, and it is constantly raining. The sun is only visible for one hour every seven years.

Margot is a little girl who moved to Venus from Earth just five years before the story takes place, so she is the only one in her class to remember sunshine. She is an outcast because of her sensitivity and the fact that it is rumored that she may return to Earth next year.

The kids are jealous of Margot because she remembers the sun from her time on Earth. They were only two years old when it was last visible from Venus and do not remember it. She almost has a nervous breakdown because she gets so sick of living with the relentless rain.

Margot describes the sun in the poem that she wrote as a “sun flower,” "a penny," or "like a fire in the stove." The other children do not believe that she wrote the poem. The students bully her because she is from earth. While the teacher is out of the room, a boy convinces the other children to lock Margot in the closet.

The teacher takes the other children outside to enjoy the two hours of sunshine. In their astonishment and joy, they all forget about Margot. They run and play, skip jump and prance about, savoring every second of their newly found freedom.

All at once, a girl starts to cry because she feels a raindrop in her hand. She sadly realizes the rain is returning. The thunder sounds, and the children run back inside. Suddenly, one of the children remembers Margot, still locked in the closet. They stand frozen realizing what they have done. The children walk slowly towards the closet and let Margot out. The precious sun has come and gone, leaving Margot still pale in gloom and darkness.

Point Of View

Bradbury's capacity to breathe a monochromatic tone on the character enabled the readers to catch up with the emotion and, more or else, feel the same kind of loneliness, anxiety, despair, and melancholy that Margot felt in the story.

Theme of All summer in a Day

Margot epitomizes the story’s theme: loneliness. Pale as white and almost ghostly, she is depressed and her debilitating situation is best attributed to the absence of the sun. Too much rain, indeed that even to take a shower, she never wanted. But the story also showed promise because, though untold by author, Margot will be brought back to the Earth that she so longed to see again.

Lesson

The story's lesson is an everyday catchphrase: do not do to others if you don't want others do it to you. Margot's cruel classmates treated her differently. In one way or another, the author did a lot of vengeance for Margot. For though those nasty kids were able to see the sun, they weren't the chance to enjoy it. Even before they strode on the climax of their happiness, the first drop of rain fell, and drops of tears ensued thereafter. They could only envy Margot for she had the luxury to savor the warmth of the sun five years in her life.

داستان کوتاه همه تابستان در یک روز

نوشته: ری برد بری

ترجمه: سمیه ذاکرنیا

-«الان؟»

-«نه! یه خورده مونده».

-«نگاه کن خودت ببین!»

بچه ها مثل گل های رز، علف های وحشی، تنگ هم ، پشت پنجره کلاس ایستاده بودند و برای دیدن خورشید پنهان، چشم به بیرون دوخته بودند.

بیرون باران می بارید. هفت سال بود که بی وقفه می بارید. روزهای پیاپی همه پر بود از باران، پر بود از صدای طبل و سنج آب، صدای ریزش قطره های بلوری و صدای غرش طوفان، طوفان هایی چنان سهمگین که امواج مهیب آب را بر سر جزیره ها فرود می آورد. هزاران جنگل زیر باران خرد شده بود و دوباره ازنو سر برآورده بود تا دوباره خرد شود. زندگی در سیاره ناهید این طور می گذشت.زندگی مردان و زنان فضانوردی که از زمین به این سیاره همیشه بارانی آمده بودند تا متمدنش کنند، بچه هایشان را مدرسه بفرستند و عمر بگذرانند.

-«داره بند میاد. داره بند میاد!»

-«آره آره، داره بند میاد».

مارگوت از بچه های کلاس دوری می کرد؛ بچه هایی که روز های بی باران را یادشان نبود؛ روزهایی را که مثل حالا مدام و یک ریز و بی ملاحظه باران نمی بارید. بچه ها همه نه سالشان بود. از آخرین باری که خورشید یک ساعتی خودش را به دنیای حیرت زده آنها نشان داده بود، هفت سال می گذشت و طبعا هیچ کدام از بچه ها آن روز را به خاطر نمی آورد. گاهی وقت ها مارگوت در میانه شب صدایشان را می شنید که توی خواب تکان می خوردند. می دانست که دارند خواب می بینند؛ خواب یک مداد شمعی زرد یا یک سکه طلایی بزرگ؛ آنقدر بزرگ که می شود دنیا را با آن خرید. می دانست که توی خواب ، گرمایی را به یاد می آورند؛ مثل وقت هایی که صورت از خجالت سرخ می شود و بعد حرارتش توی بدن ، دست ها و پاهای لرزان پیش می رود. اما همیشه رویایشان به صدای ضرب قطره های آب پاره می شد؛ انگار که گردنبند شفاف بی انتهایی روی سقف، روی خیابان، روی باغ ها و جنگل ها پاره شود.

تمام روز را توی کلاس درباره خورشید خوانده بودند؛ اینکه چقدر شبیه لیمو است و اینکه چقدر داغ است. حتی درباره اش داستان ،مقاله و شعر نوشته بودند.

«خورشید مثل یک گل است که تنها برای ساعتی می شکفد».

این شعر مارگوت بود. آن را با همان صدای یواش همیشگی در کلاس خواند؛ وقتی که باران همینطور آن بیرون می بارید.

یکی از پسرها به اعتراض گفت «اینو خودت ننوشتی!».

مارگوت جواب داد:«خودم نوشتم، خودم نوشتم».

معلم گفت: «ویلیام بس کن».

ولی آن اتفاق مال دیروز بود. حالا باران کم شده بود و بچه ها خودشان را محکم به شیشه های بزرگ و ضخیم کلاس چسبانده بودند.

-«معلم کجاس؟»

«بر می گرده».

-«اگه زود نیاد از دستمون میره.»

مارگوت تنها ایستاده بود.ظاهر نحیف و رنگ پریده های داشت؛ جوری که انگار سال ها توی باران گم شده باشدو باران،آبی چشم ها و سرخی لب ها و زردی موها یش را شسته و برده باشد. مثل عکس سیاه سفیدی از یک آلبوم قدیمی بود که رنگ و رویش در گذر سال ها از بین رفته و اگر به حرف در می آمد صدایش فرقی با روح نداشت.

حالا جدای از بقیه ایستاده بود و از پشت پنجره های غول آسا به باران و دنیای خیس بیرون نگاه می کرد.

ویلام گفت:«تو دیگه به چی نگاه می کنی؟»

مارگوت جوابی نداد.

پسر هلش داد و گفت :«وقتی باهات حرف می زنن جواب بده». مارگوت تکان نخورد.

بچه ها آرام آرام از او کناره می گرفتند. حتی نگاهش هم نمی کردند. دلیش این بود که او هیچ وقت در تونل های شهر زیر زمینی با آن ها بازی نمی کرد. اگر در گرگم به هوا او را می زدند، فقط می ایستاد و پلک می زد. هیچ وقت دنبالشان نمی کرد. وقتی بچه ها در کلاس، ترانه هایی درباره خوشبختی و زندگی و بازی می خواندند لب های مارگوت به ندرت تکان می خورد. فقط وقتی شعرهایشان درباره خورشید و تابستان بود او با چشمانی دوخته به پنجره های خیس همراهی شان می کرد و البته بزرگترین جرمش این بود که فقط پنج سال از آمدنش به آنجا می گذشت. او خورشید را یادش بود؛ یادش بود که چه شکلی است و یادش بود که آسمان آفتابی چه رنگی است. آن وقت ها او چهار سالش بود و در اوهایو زندگی می کرد. اما آنها همه عمرشان را در ناهید زندگی کرده بودند. وقتی خورشید برای آخرین بار در آسمان ناهید آفتابی شده بود، آنها فقط دو سال داشتند و حالا رنگ، گرما و شکلش را فراموش کرده بودند. مارگوت این ها را یادش بود.

یک بار با چشم های بسته گفته بود:«مثل سکه یک پنی یه».

بچه ه فریاد زده بودند:«نه نیس».

مارگوت دوباره گفته بود:«مث آتیش توی اجاقه».

بچه ها دوباره فریاد زده بودند:«دروغ میگی. هیچی یادت نیس».

اما یادش بود و خیلی دورتر از بقیه ایستاده بود و پنجره ای پر نقش و نگار را نگاه می کرد.

یک بار هم یک ماه پیش حاظر نشده بود در مدرسه دوش بگیرد. گوش ها و سرش را محکم گرفته بود و جیغ زده بود که آب نباید به سرش بخورد. بعد از آن بود که یواش یواش فهمید با بقیه فرق دارد و بچه ها هم فهمیدند که او با آن ها فرق دارد و از او فاصله گرفتند. حرف هایی بود درباره اینکه شاید پدر و مادرش مجبور شوند سال آینده او رابه زمین برگردانند. این کار برای مارگوت حیاتی بود؛ هر چند که به قیمت از دست دادن میلیون ها دلار برای خانواده اش تمام می شد. به همه این دلیل های کوچک و بزرگ، بچه ها از او متنفر بودند؛ از صورت رنگ پریده مثل برفش، از سکوت همراه با انتظارش و از لاغری اش و از هر آینده ای که در انتظارش بود.

پسر دوباره هلش داد «گم شو، منتظر چی هستی؟»

برای اولین بار مارگوت برگشت و به پسر برگشت. چیزی که انتظارش را می کشید توی چشمانش پیدا بود.

پسر داد زد: «این دور و برها واینستا. امروز هیچی نمی بینی!».

مارگوت لب ورچید. پسرک دوباره فریاد زد:«هیچی! همه اش الکی بود. مگه نه؟» و به سمت بچه های دیگر برگشت«امروز هیچ اتفاقی نمی افته. می افته؟».

بچه ها مات و مبهوت پلک زدند. بعد انگار که فهمیده باشند چه خبر است خندیدند و سرهایشان را به نشانه تایید تکان دادند«هیچی. هیچی».

مارگوت با چشم هایی درمانده زمزمه کرد«ولی....ولی امروز وقتشه. دانشمند ها پیش بینی کردن، خودشون گفتن، اونا می دونن، خورشید...».

پسر گفت«الکی بود». بعد او را محکم گرفت و گفت:«هب بچه ها! بیاین قبل از اینکه معلم بیاد بندازیمش تو کمد».

مارگوت گفت«نه» و عقب عقب رفت.

بچه ها دنبالش کردند. بی اعتنا به اعتراض ها و التماس ها و اشک هایش او را گرفتند و بردند به اتاق داخل تونل و انداختندش توی کمد و در را قفل کردند. و بعد همان طور ایستادند و به در که از لگدهای مارگوت می لرزید نگاه کردند. دخترک خودش را محکم به در می کوفت بلکه باز شود. صدای جیغ های خفه اش از توی کمد شنیده می شد. بچه ها لبخند زنان از اتاق بیرون می رفتند و از توی تونل رد می شدند و بر می گشتند داخل کلاس. همان موقع بود که معلم از راه رسید و در حالی که به ساعتش نگاه می کرد گفت:«همه آماده ان؟».

-«بله!»

-«همه هستن»

-«بله!»

باران حالا از قبل هم آهسته تر می بارید. همه توی دهانه در ورودی جمع شدند.

باران بند آمد.

انگار توی سینما، وسط فیلمی درباره یک بهمن، گردباد، توفان یا آتشفشان، اول بلند گوها مشکل پیدا کند؛ صداها به زوزه تبدیل شود و در نهایت، غرش ها و تندرها و انفجار ها یکباره جایش را به سکوت بدهد. بعد، کسی فیلم را از توی پروژکتور در بیاورد و به جایش اسلایدی از یک جزیره استوایی بگذارد؛ اسلایدی آرام که تکان نمی خورد و نمی لرزد. جهان ایستاده بود. سکوت آن چنان سنگین ، بی کران و باور نکردنی بود که آدم خیال می کرد توی گوش هایش چیزی فرو کرده اند یا به کل کر شده است. بچه ها گوش هایشان را با دست گرفتند. هر کس دور از دیگری ایستاده بود. در عقب رفت و بوی جهان منتظر و ساکت به درون اتاق ریخت.

خورشید بیرون آمد.

رنگ برنز سوزان بود و خیلی بزرگ؛ آسمان اطرافش به رنگ سفال آبی رنگ بود که توی آتش، شعله می کشد. بچه ها انگار که طلسمشان را شکسته باشند فریاد کنان در هوایی که به هوای بهار می مانست می دویدند. جنگل زیر نور آفتاب می سوخت.

معلم پشت سرشان فریاد زد:«خیلی دور نرین. می دونین که فقط دو ساعت فرصت دارین. دلتون که نمی خواد این بیرون گیر بیفتین».

اما بچه ها داشتند می دویدند. صورت هایشان را به سمت آسمان می گرفتند. نور خورشید را مثل یک اتوی داغ روی گونه هایشان احساس می کردند. ژاکت هایشان را در آورده بودند و می گذاشتند خورشید بازوهایشان را بسوزاند.

-«از لامپ های خورشیدی بهتر مگه نه؟»

-«خیلی خیلی بهتره».

بعد دیگر ندویدند. توی جنگل بزرگی که ناهید را پوشانده بود ایستادند، جنگلی که هیچ وقت –حتی وقتی تماشایش می کردی – دست از رشد کردن نمی کشید. مثل لانه اختاپوسی که بازوهای دراز پوشیده از برگش را روانه آسمان کرده باشد. جنگل سبز نبود. در این سال های بدون آفتاب رنگ لاستیک و خاکستر شده بود. رنگ سنگ و پنیر سفید و جوهر و رنگ ماه.

بچه ها روی تشک جنگل پخش شده بودند. می خندیدند و می شنیدند که زمین زیر پایشان آه می کشد و ناله می کند. میان درخت ها دویدند و سر خوردندو افتادند و همدیگر را هل دادند. قایم باشک و گرگم به هوا بازی کردند.اما بیشتر از همه با چشم های نیمه باز آنقدر به خورشید زل زدند تا اشک از گونه هایشان سرازیر شد. دستشان را به طرف آن زرد و آبی شگفت انگیز دراز کردند و هوای تازه را توی ریه هایشان کشیدند. بعد به سکوت گوش کردند. سکوتی که آن ها را در دریای بی صدایی و بی حرکتی غرق کرده بود. همه چیز را زیر نور آفتاب از اول تماشا کردند. همه چیز را دوباره بو کردند و مثل جانوری وحشی که از غارش می گریزد دویدند و چرخیدند و فریاد کشیدند.

یک ساعت بی وقفه دویدند.

و بعد در میانه دویدنشان یکی از دختر ها جیغ کشید.

همه ایستادند.

دختر دست لرزانش را باز کرده بود و فریاد می زد:«نگاه کنین! نگاه کنین!».

بچه ها آرام رفتند که دست دختر را نگاه کنند.

وسط گودی کف دستش- بزرگ و شفاف- یک قطره باران بود.

دختر به گریه افتاد.

همه در سکوت به آسمان نگاه کردند.

«وای،وای».

چند قطره سرد روی بینی، صورت و دهانشان افتاد.خورشید پشت توده ای از مه پنهان شد و باد سردی وزیدن گرفت. بچه ها به طرف خانه زیر زمینی راه افتادند. دست هایشان آویزان بود و لبخند داشت از روی لب هایشان می رفت.

ناگهان صدا ی غرش رعد آن ها را از جا پراند و مثل برگ های طوفان زده متواری کرد. برق ده مایل آن طرف تر آسمان را روشن کرد. بعد به پنج مایلی رسید، بعد یک مایلی و حالا نیم مایلی. آسمان در چشم بر هم زدنی مثل نیمه شب تاریک و سیاه شد. بچه ها چند دقیقه در دهانه زیر زمین ماندند تا وقتی که باران شدت گرفت. بعد در را بسستند و به صدای مداوم سهمگینش که همه جا را پر کرده بود گوش دادند.

-«یعنی هفت سال دیگه باید صبر کنیم؟»

-«آره هفت سال».

بعد یکی از دختر ها جیغ کوتاهی کشید:

-«مارگوتَ!َ».

-«مارگوت چی؟».

-«هنوز تو کمده».

-«مارگوت!».

مثل ستون های سنگی بی حرکت به زمین چسبیده بودند، به هم نگاه کردند و فوری نگاهشان را دزدیدند. به بیرون چشم دوختند. به بارانی که هی می بارید و می بارید. جرات نمی کردند توی چشم های هم نگاه کنند. صورت هایشان گرفته و رنگ پریده بود. سرشان را پایین انداخته بودند و دست و پای هم را نگاه می کردند.

-«مارگوت!»

یکی از دخترها گفت:

-«خب؟»

هیچ کس حرکتی نکرد. دختر گفت:« راه بیفتین».

صدای باران، سرد و غمگین به گوش می رسید . صدای رعد و برق توی گوش ها می پیچید. نور برق روی صورت هایشان می افتاد و آبی و ترسناکشان می کرد. تا کنار کمد رفتند و همان جا ایستادند. پشت در بسته فقط سکوت بود. در را خیلی آرام باز کردند و گذاشتند مارگوت بیرون بیاید.

داستان کوتاه انگلیسی همه تابستان در یک روز با ترجمه فارسی

Setting

Point Of View

Lesson

مطالب مشابه :

معرفی سایت

توليد کمپوست خانگي با استفاده از کرم زباله خوار( ورمي)

هیدروژلهای سوپر جاذب

کشاورزی مدرن

مدیریت بهره برداری از شبکه های آبیاری و زهکشی

خاوران-سروستان

داستان کوتاه انگلیسی همه تابستان در یک روز با ترجمه فارسی