خفتگان ملک ری - فخرعظما ارغون(3)

کارو میناسیان پس از ناکامی در عشق، مطب خود در خیابان قوام السلطنه (30 تیر) را به یک مسلمان واگذار می کند و به اصفهان و محله جلفا نزد اقوام خود بازمی گردد. او در 25 اردیبهشت 1352 خورشیدی از دنیا رفت و در گورستان ارامنه به خاک سپرده شد. سرگذشت این مقطع از زندگی فخری که با سرنوشت کارو میناسیان، گره می خورد انگیزه ای شد تا سفر دوباره به اصفهان و دیدن گورستان ارامنه را در برنامه ام بگنجانم. همچنان که دلم برای زاینده رودی که دیگر زنده نبود و میدان نقش جهان تنگ بود. نمی دانستم این سفر کی رقم خواهد خورد تا اینکه سفر کاری دایی و وحید مرا راهی کرد و ساعت 2 بعد از نیمه شب بی مقدمه تصمیم به رفتن گرفتم. کوله ام را بستم و فردا ساعت 10 صبح به سمت اصفهان حرکت کردیم...

قصه از کجا شروع شد؟ از آن جایی که یکی از دوستان خوب کرمانی که سالهاست در مورد گورستان ظهیرالدوله تحقیق می کند، برایم پیامی فرستاد مبنی بر اینکه نمی خواهی در مورد زنان خفته در ابن بابویه بنویسی. گفتم: چرا، کی؟ گفت: فخرعظما ارغون، مادر سیمین بهبهانی... او را نمی شناختم. جستجوهای نخستین از سایت های اینترنتی آغاز شد. باید سیمین بهبهانی را می دیدم. دیدمش... به او گفتم چه می کنم و دلم می خواهد مادر ایشان اولین زنی باشد که از او می نویسم... از او آدرس خانه ابدی مادرش را خواستم گفت نمی یابی، گفتم با من همراه می شوید در یافتن مزار مادر... گفت با من هماهنگ کن... بعد از مدتی تماس گرفتم و او گفت کتابی از من در مورد مادرم به چاپ رسیده است با عنوان "با مادرم همراه"، آن را بگیر و بخوان تا با او آشنا شوی هر سوآلی هم داشتی زنگ بزن... کتاب را خواندم و روزی از روزهای شهریور ماه 1391 قراری گذاشتیم با هم و راهی ابن بابویه شدیم... بی گمان اگر او نبود فخرعظما ارغون هم نبود...شرح این وقایع مفصل است که باشد برای آینده... پشت صحنه تمام شخصیت های خفتگان ملک ری، اتفاقاتی را به دنبال داشته است که آن ها را می نویسم تا بماند، رخدادهایی که گاهی مرا با خود می کشاند به اعماق تاریخ و رویا و جایی که درختان اقاقی پیداست...گاهی فکر می کنم که در دالان زمان سفر می کنم و کسی مرا برای بیداریش صدا می کند... ایمان دارم به زنده بودنشان ایمان... زندگی با خفتگان هرگز مرا از زندگی با زندگان و شوق و هیجان و شور و نشاط دور نکرده است...گاهی حتا مردگان هم انگیزه زندگی می شوند باور کن!...

گورستان ارامنه پای کوه صفه قرار دارد و از 400 سال پیش ماوا و آرامگاه ابدی ارامنه و بسیاری از خارجیانی است که از زمان صفویه در اصفهان زندگی می کردند. وقتی درهای این گورستان، با تمام تلاش هایم هرگز باز نشد... از پشت میله ها و درهای بسته ثبت لحظه کردم...

دلم می خواست مزار دو دلداده؛ فخری و کارو میناسیان را که یکی در ملک ری و دیگری در گورستان ارامنه اصفهان سال هاست خفته اند را بیابم؛ فخری پیدا شد