تهران امروز

تهران امروز

منبع: geoff’stravelscrapbook.co.uk

ژئوف در ماه اکتبر 2003 به مدت 4 هفته به دیدن از ایران و کوهنوردی در رشته کوه های البرز پرداخته است. وی از کرمان به بم، و به ساحل خلیج فارس سفر کرده تا از جزیره هرمز دیدن کند. نیمه ی دوم سفر ژئوف از شهرهایی چون شیراز، اصفهان دیدن کرده و توقفی هم در شهر کویری یزد داشته است.

در اینجا بخشی از سفرنامه اش که مربوط به شهر تهران است را آورده ایم:

بعد از یک سفر طولانی از دورست(dorset شهری در انگلستان) به تهران رسیدم. یک پرواز غیر مستقیم از لندن به استانبول داشتم که در آنجا با 5 ساعت انتظار با پرواز دیگری به تهران آمدم. 5 ساعت انتظار در هر فرودگاهی مدت زمان زیادی است. زمانیکه تابلوی حرکت ها، پرواز من را نشان می داد که آماده ی مسافرگیری است دیگر خیالم راحت شد. پرواز دو ساعت سی و پنج دقیقه طول کشید و ساعت یک و نیم بامداد صبح یکشنبه در فرودگاه بین المللی مهرآباد فرود آمد. موقع برنامه ریزی سفرم متوجه شدم اکثر پروازهای بین المللی نیمه شب وارد تهران می شوند ،اصلا ساعت خوبی نیست، اما دوباره فکر کردم که راننده تاکسی ها و هتل دار های شهر عادت دارند به اینکه گردشگرها در چنین ساعاتی از شب برسند و ورود من شاید مورد استثنایی نبود.

تهران را فقط می توانم بگویم که شهری آشفته و دیوانه وار است. دلگیر، زشت، پر سر و صدا و آلوده است. ترافیک آنجا را باید دید تا باور کرد. من در شهرهای زیادی در کشورهای مختلف بوده اما هیچکدام را نمی توان دیوانه کنندگی این شهر مقایسه کرد.

در ابتدا هیچ چیز مثبتی در نظرم نیامد که راجع به این شهر بازگو کنم. تصور می کنم فقط خود ایرانی ها می توانستند از پس اینجا بربیایند. اگر این شهر هرکجای دیگر این دنیا بود از حرکت باز می ایستاد. به محض خروج از هتل به دیواره ای از شلوغی بر خورد می کنید که انگار غرشی از اتوبانی با پنج لاین می آید. هیچکس به قوانین راهنمایی و رانندگی زیاد توجه نمی کند و فقط چراغ راهنمایی را در صورتیکه افسر پلیس باشد رعایت می کنند.

ظاهرا موتور سیکلت ها از هرگونه قانونی معاف هستند. آنها خلاف جهت خیابان و در پیاده روها تردد می کنند. پیاده گشت زدن اطراف شهر طاقت شکن و دشوار است البته نه برای کسانی که با دل و جرئت هستند چون هرجایی رسیدید باید از خیابان رد بشوید. تنها راه این است که با ایمان و توکل به خداوند قدم به داخل خیابان بگذارید و ازمیان ترافیکی که دور و ورت یه دفعه تغییر جهت می دهند جاخالی بدهی، در همین حین باید حواست به ماشین هایی که خلاف جهت حرکت می کنند باشد. دنده عقب رفتن تاکسی ها که اینجا امری عادی است. وقتیکه خودتان را به پیاده روی طرف دیگر رساندید نگاه کنید که موتور سیکلتی نباشد. و آن موقع است که شما تا تقاطع بعدی سالم هستید. صادقانه می گویم تا به حال چنین ترافیک افتضاحی ندیده بودم فقط آنرا می توانم با هرج و مرج در شهر دمشق، بی قانونی در رانندگی در بیروت و با حجم بالای ترافیک در قاهره مقایسه کنم. انگار که تمام آنها در یک شهر ده میلیون نفری جمع شده باشند.

در اولین روز اقامتم یک تاکسی گرفتم که بروم فدراسیون کوهنوردی تا اطلاعاتی راجع به یک نفر راهنما برای صعود قله دماوند کسب کنم. کارکنان فدراسیون خیلی کمکم کردند و با یک راهنما ارتباط برقرار کردند که ترتیب صعود به دماوند ظرف چند روز آینده بدهند. وقت ناهار، منشی فدراسیون من و دو دوچرخه سوار سنگاپوری را که در آنجا با هم آشنا شده بودیم برای ناهار بیرون برد. سریع متوجه شدم که ایرانی ها خیلی مهمان نواز هستند.

...صبح روز دوشنبه مسیر کوتاه بین هتل مشهد تا میدان امام خمینی که یکی از ایستگاه های اتوبوس شهری در آنجاست پیاده رفتم. در اصل اینجا ابتدای سفرم به قله توچال است. وقتیکه داشتم با مسیرهای سیستم حمل و نقل عمومی تهران آشنا می شدم هوا چنان گرم بود که انگار با آتش غسل گرفتم. باید شماره اتوبوس 145 که به میدان تجریش می رفت را پیدا می کردم. البته هرجا را گشتم همچنین شماره ای را پیدا نکردم با اینکه می توانم اعداد عربی را بخوانم ولی انگار این مهارت در اینجا بیخود بود. به همین خاطر تصمیم به اجرای نقشه ب کردم و ایستادم و قیافه افرادی که راهشان را گم کردند به خود گرفتم تا اینکه یک جوان خوش تیپ که انگلیسی دست و پا شکسته ای بلد بود از من پرسید که کجا می خواهم بروم و بعد من را به اتوبوسی که جلوی من پارک بود هدایت کرد. چهل دقیقه و اندی بعد به میدان قدس رسیدم که تا خود میدان تجریش چند صد متری فاصله داشت. یک راننده مهربان من را مجانی به ترمینال تاکسی خطی ها در میدان تجریش برد. یک کم بعد من بالاخره در لبه ی شهر تهران قرار گرفتم، جایی که رشته کوه البرز در بالای سر من قد علم کرده و هیاهوی شهر در زیر پایم قرار داشت. شمال تهران خیلی خوشایند تر از جنوب شهر جایی که اقامت دارم می باشد. شمال شهر سرسبزتر است، در خیلی از خیابان ها یک ردیف از درختان اکالیپتوس کشیده شده. کل منطقه تمیزتر و کم سر و صدا تر می باشد، اگرچه ترافیک به همان بدی است.

...پیکان میان ماشین ها در تهران مثل کلاشینکوف میان اسلحه هاست. این ماشین ها امکان ندارد که متوقف بشوند و حتی اگر خراب هم بشوند، هر کسی می تواند آنها را در گوشه خیابان تعمیر کند. پیکان کپی دقیق ماشین انگلیسی مدل قدیمی هیلمن هانتر است که تولید آن در انگلستان ده ها سال است که متوقف شده. تا همین چند سال پیش نود درصد ماشین ها در خیابان ها پیکان بودند، اگرچه فکر می کنم الان تولید این ماشین خاورمیانه ای کلاسیک متوقف شده و واردات دارد جای آن را می گیرد. ظاهرا پراید در بین ماشین سواران ایرانی محبوبیت پیدا کرده است. دپارتمان رنگرزی کارخانه پیکان می بایست همان فلسفه ای را دنبال کنند که هنری فورد داشت. شما هر رنگی از پیکان را می توانید پیدا کنید به شرطی که سفید باشد. این پیکان های یک دست به خیابان های پر هیاهوی تهران یک جور یکنواختی غیرعادی را داده.

عصر همان روز به جو و الکس- دو دوچرخه سوار سنگاپوری- برای خوردن غذا ملحق شدم. هیچ جایی را باحال تر از یک همبرگرفروشی نزدیک میدان امام خمینی پیدا نکردیم. بعد از آن قدم زنان رفتیم به سمت پارک شهر- واحه ای آرام در این شهر شلوغ- و به سفره خانه سنتی سنگلج برخوردیم. ساختمان مستطیل شکل و بتونی آن از بیرون ظاهری زشت داشت، اما داخلش دکور جذابی داشت. در کنار دیوار ردیفی از تخت هایی که روی آن فرش و متکا بود قرار داشتند. میانه پایین آنجا میز و صندلی هایی چیده شده بودند و در وسط هم یک فواره ای کوچک داشت که دسته ی ماهی های قرمز در این جای کوچک زندگی می کردند. یک قوری چای سفارش دادیم و روی متکاها لم دادیم، این بهترین کاری بود که میشد بعد از پشت سر گذاشتن یک روز سخت با پیاده روی درکوهستان انجام بدهی.

تهران امروز

مطالب مشابه :

تهران امروز

سفر نامه دبی ...

پرواز شیراز

چگونه خلبان شویم1

اندازه گیری فاصله ی شهر ها با گوگل!

مطالبی در مورد خلبانی و آموزش خبانی

فاجعه در دوشان تپه

چگونه خلبان شویم؟