شعر جوانی

جهالت جوانی

جوانی چنین گفت روزی به پیری   که چون است با پیری ات زندگانی
بگفت اندرین نامه حرفی است مبهم   که معنیش جز وقت پیری ندانی
جوانی نکو دار کاین مرغ زیبا   نماند در این خانه استخوانی
متاعی که من رایگان دادم از کف   تو گر می توانی مده رایگانی
ز سری، موی سپیدی رویید   خنده ها کرد بر او موی سیاه
که چرا در صف ما بنْشستی   تو ز یک راهی و ما از یک راه
گفت من با تو عبث نَنْشستم   بنشاندند مرا، خواه نخواه
قاصد پیریم، از دیدن من   این یکی گفت دروغ، آن یک آه
سپهی بود جوانی که شکست   پیری امروز برانگیخت سپاه
چو تو یک روز سیه بودم و خوش   سیهی گشت سپیدی ناگاه
تو هم ای دوست چو من خواهی شد   باش یک روز بر این قصه گواه
جوانی و پند پیران
پند پیران بهتر از عمر دراز   زآنکه ایشانند خود در عین راز
پند پیران بهتر از بخت جوان   بشنو این معنا ز پیر غیب دان
پند پیران هم چو اسم اعظم است   بر جراحت ها مثال مرهم است
پند پیران مرهم جانی بود   پند پیران راز پنهانی بود
پند پیران باشدت چون پیشوا   پند پیران باشدت خود مقتدا
پند پیران آفتاب بی زوال   پند پیران است ماه و عمر و سال
پند پیران است فتح الباب دین   پند پیرانت کند با دین قرین
فرصت جوانی

چارده پند آنکه چون داری بقا   تو غنیمت دار عمر خویش را
گر تو عمر خویش را ضایع کنی   پس کجا تو خدمت صانع کنی
چون جوانی ای پسر کاری بکن   پیر چون گشتی شود سردت سخن
در جوانی کار این دنیا بساز   تا برون آیی ز کفر و جهل باز
هر که او اندر جوانی کار کرد   نفس شوم خویش را رهوار کرد
عمر را می دان غنیمت هر نفس   چون رود دیگر نیاید بازپس
می سزد گر عمر را داری عزیز   چون رود بیشش نخواهی دید نیز

شعر جوانی

مطالب مشابه :

چند نمونه شعر درباره بهار

شعر در مورد قرآن

شعر زیبا درباره پدر

دکلمه هایی از شهدا+شعر درباره شهید+متن زیبا در مورد شهید و شهادت (جدید و زیبا)

درود بر تو که بعد از جهالت اعراب /امید اول رویای دختران باشی

شعر مشهور شهریار درباره ی تهران و تهرانی:

شعر جوانی