پیشنهادات من در زمینه قصه گویی وقصه نویسی

1-برگزاری کارگاه های آموزشی قصه گویی وقصه نویسی وانشا نویسی

2-برگزاری کلاسهای آموزش ضمن خدمت در این زمینه که جذابیت ویژه خود را دارد .

3-درس قصه گویی می تواند جزو خدمات کتابخانه ای باشد وتوسط کتابداران محترم در ساعات خاصی برای

کودکان ونوجوانان اجرا گردد.

4-شرکت در انجمن ادبی قصه وشعر

5-برگزاری جشنواره قصه گویی وقصه نویسی از طرف مدرسه یا اداره

6-ایجاد شبکه قصه وشعردر یکی از رسانه ها

7-رادیو مدرسه با صحبت با دانش آموزان وپخش شعر وقصه در ساعات تفریح

8-ایجاد بانک شعر وقصه در کلاس یا آموزشگاه تا هر دانش آموز قصه یا شعری از خانواده ی خودش به این بانک

بسپارد وشعر یا قصه دیگری به امانت بگیرد وبه خانه ببرد.

9-داشتن قصه گوهای سیار که اداره می تواند معلم های مازاد در مدارس را برای این کار به خدمت گرفته وبا

برنامه ریزی خوب روانه مدارس کند تا در کلاس های بی معلم قصه گویی کرده وشعر خوانی کنند وقت این گونه

دبیران ودانش آموزان نیز به هدر نخواهد رفت.

10-موزه های هنر تاکید خود را از جمع آوری برتربیت انتقال دهند وبا قصه گویی ابزار پر قدرت پیوند را بین زبان واژه

ها وزبان تصورات تبدیل کنند و می توانند یک روز قصه گویی را به موضوع یک اثر در مجموعه شان اختصاص دهند.

در این صورت بازدید کننده های بیشتری هم خواهند داشت. چنان چه شخصی در موزه حضور ندارد خود دبیر می

تواند این توانمندی را در خود ایجاد کند وبازدید ها را لذت بخش تر نماید.

11-مدارس نیاز به متحول کردن پیوسته خود در حیطه های فرهنگی دارند مثلا برنامه ی درسی را با قصه گویی

ترکیب کنند وبه ابتکارات دبیران مختلف در این زمینه توجه شود. قصه ها وروایت ها در عین لذت وانگیزه ،درک

ویادگیری را به طرز شگفت آوری ،آسان می کنند. برایان ریچارد سون می گوید:

قصه گویی ابزار اصلی دانش بشری است.

12- بهتر است هر مشاور و روان شناس ومعلمی با انواع قصه آشنایی داشته باشد ودر صورت لزوم با گفتن قصه

هایی خلاق به مراجعان بازنده ی خود کمک کند تا در جاده ی گم شده ی برنده بودن ،قدم بگذارند.