برندگان نوبل پزشکی ۲۰۱۱ معرفی شدند + تاریخچه

برندگان این جایزه مهم پزشکی از سال ۱۹۰۱ تا ۲۰11 به شرح زیر است:

۱۹۰۱ – امیل آدولف فن برینگ (Emil Adolf von Behring) از آلمان

۱۹۰۲- رونالد راس (Ronald Ross) از انگلیس

۱۹۰۳- نیلز رایبرگ فینسن (Niels Ryberg Finsen) از دانمارک

۱۹۰۴- ایوان پترویچ پافولف (Ivan Petrovich Pavlov) از روسیه

۱۹۰۵- رابرت کخ (Robert Koch) از آلمان به پاس کشفیات مهمی که درباره بیماری سل کرد.

۱۹۰۶- کامیلیو گولجی (Camillo Golgi) از ایتالیا و “سانتیاگو رامون کایال (Santiago Ramón Cajal) از اسپانیا

۱۹۰۷- چارلز لوئیس (Charles Louis) و آلفونس لاوران (Alphonse Laveran) از فرانسه

۱۹۰۸- ایلیا ایلیس مسنیکوف (Ilija Ilic) از روسیه و پل ارلیش (Paul Ehrlich) از آلمان

۱۹۰۹- امیل تئودور کوچر (Emil Theodor Kocher) از سوئیس

۱۹۱۰- آلبرش کوسل (Albrecht Kossel) از آلمان

۱۹۱۱- آلوار گولستراند (Allvar Gullstrand) از سوئد

۱۹۱۲- الکسی کاره (Alexis Carrel) از فرانسه

۱۹۱۳- شارل رابرت ریشه (Charles Robert Richet) از فرانسه

۱۹۱۴- رابرت بارانی (Robert Bárány) از اتریش

۱۹۱۵ تا ۱۹۱۸ در طول جنگ جهانی اول این جایزه اعطا نشد

۱۹۱۹- ژول بورده (Jules Bordet) از بلژیک برای کشف دستگاه ایمنی

۱۹۲۰- شاک آگوست استینبرگ کروا (Schack August Steenberg Krogh) از دانمارک

۱۹۲۱- جایزه اعطا نشد.

۱۹۲۲- دو جایزه مستقل اعطا شد اولی به آرچیبالد ویویان هیل (Archibald Vivian Hill) از انگلیس و دومی به اوتو فریتزمیرهوف (Otto Fritz Meyerhof) از آلمان

۱۹۲۳- فردریک گرانت بنتینگ (Frederick Grant Banting) از کانادا و جان جیمز ریچارد مکلید (John James Richard Macleod) از انگلیس برای کشف انسولین

۱۹۲۴- ویلیم آینتروفن (Willem Einthoven) از هلند برای کشف مکانیزم الکتروکاردیوگرام

۱۹۲۵- جایزه اعطا نشد.

۱۹۲۶- یوهانس آندریاش گریب فیبیگر (Johannes Andreas Grib Fibiger) از دانمارک

۱۹۲۷- ژولیوس واگنر ژارگ (Julius Wagner-Jauregg) از اتریش

۱۹۲۸- شارل ژول هنری نیکوله (Charles Jules Henri Nicolle) از فرانسه برای تحقیقاتی که درباره حصبه انجام داد.

۱۹۲۹- در این سال دو جایزه مجزا اعطا شد اولی به کریستین آیئیکمن (Christiaan Eijkman) از هلند و دومی به فردریک گاولند هاپکینز (Frederick Gowland Hopkins) از انگلیس

۱۹۳۰- کارل لند اشتاینر (Karl Landsteiner) از اتریش برای کشف گروههای خونی

۱۹۳۱- اوتو هانریش واربورگ (Otto Heinrich Warburg) از آلمان

۱۹۳۲- چارلز اسکات شرینگتون (Charles Scott Sherrington) و ادگار داگلاس آدرین (Edgar Douglas Adrian) از انگلیس برای کشف عملکردهای نورونها

۱۹۳۳- توماس هانت مورگان (Thomas Hunt Morgan) از آمریکا برای کشف نقش کروموزمها در وراثت

۱۹۳۴- جورج هایت وایپل (George Hoyt Whipple) ، جورج ریچاردز مینوت (George Richards Minot) و ویلیام پری (William Parry Murphy) از آمریکا

۱۹۳۵- هانس اشپمن (Hans Spemann) از آلمان برای کشف در اثر سازمان دهنده در توسعه جنینی

۱۹۳۶- هنری هالت دایل (Henry Hallett Dale) از انگلیس و اوتو لئووی (Otto Loewi) از اتریش برای کشف ارسال شیمیایی پالسهای عصبی

۱۹۳۷- آلبرت اشزنت گیورگی فن ناگیرپاپولت (Albert Szent-Györgyi von Nagyrapolt) از مجارستان

۱۹۳۸- کورنلی ژین فرانسیس هیمن (Corneille Jean François Heymans) از بلژیک

۱۹۳۹- گرهارد دومگک (Gerhard Domagk) از آلمان

از ۱۹۴۰ تا ۱۹۴۲ به دلیل جنگ جهانی دوم این جایزه اعطا نشد.

۱۹۴۳- در این دوره دو جایزه مجزا اعطا شد. اولی به هنریک کارل پیتر دام (Henrik Carl Peter Dam) از دانمارک برای کشف ویتامین K و دومی به ادوارد آدلبرت دویزی (Edward Adelbert Doisy) از آمریکا برای کشف فرمول شیمیایی ویتامین K

1944- جوزف ارلانگر (Joseph Erlanger) و هربرت اسپسر گاسر (Herbert Spencer Gasser) از آمریکا

۱۹۴۵- الکساندر فلمینگ (Alexander Fleming) و ارنست بوریس چین (Ernst Boris Chain) از انگلیس و هوآرد والتر فلوری (Howard Walter Florey) از آلمان برای کشف بسیار مهم پینیسیلین و اثرات درمانی آن در بسیاری از بیماریهای مسری و عفونی

۱۹۴۶- هرمن جوزف مولر (Hermann Joseph Muller) از آمریکا

۱۹۴۷- در این دوره این جایزه به صورت مجزا به دو گروه اعطا شد اولی به کارل فردیناند کوری (Carl Ferdinand Cor) و گرتی ترزا کوری (Gerty Theresa Cori) از چکوسلواکی و ناتا رادنیتس (nata Radnitz ) از آمریکا برای کشف مکانزیمهای تبدیل کیلگوژن و دومی به برناردو آلبرتور هاسوی (Bernardo Alberto Houssay) از آرژانتین برای کشف نقش لب پیشین هیپوفیز در متابولیسم قندها

۱۹۴۸- پل هرمن مولر (Paul Hermann Müller) از سوئیس

۱۹۴۹- این جایزه به صورت مجزا به دو نفر اعطا شد اولی به والتر رودلف هس (Walter Rudolf Hess) از سوئیس و دومی به آنتونیو کائتانو دو آبردو فریر اگاس مونیز (Antonio Caetano De Abreu Freire Egas Moniz) از پرتغال

۱۹۵۰- ادوارد کالوین کندال (Edward Calvin Kendall) از آمریکا/ سوئیس، تادیوتس رایشتین (Tadeusz Reichstein) از لهستان و فیلیپ شووالتر هنچ (Philip Showalter Hench) از آمریکا

۱۹۵۱- ماکس تیلر (Max Theiler) از آفریقای جنوبی برای کشف تب زرد و روش درمان آن

۱۹۵۲- سلمن آبراهام (Selman Abraham) از آمریکا

۱۹۵۳- در این دوره جایزه به صورت مستقل به دو نفر اعطا شد. اولی به هانس آدولف کربس (Hans Adolf Krebs) از آلمان غربی و دومی به فریتس آلبرت لیپمن (Fritz Albert Lipmann) از آمریکا

۱۹۵۴- جان فرانکلین ایندرس (John Franklin Enders) ، توماس هانکل (Thomas Huckle Weller) و فردریک چپمن رابینز(Frederick Chapman Robbins) از آمریکا

۱۹۵۵- اکسل هوکو تئودور (Axel Hugo Theodor Theorell) از سوئد

۱۹۵۶- آندره فردریک کورناند (André Frédéric Cournand) از آمریکا/ فرانسه، ورنر فورسمن (Werner Forssmann) از آلمان غربی و دیکینسون ریچاردز (Dickinson W. Richards) از آمریکا

۱۹۵۷- دانیل بووه (Daniel Bovet) از ایتالیا/ سوئیس

۱۹۵۸- جورج ولز بیدل (George Wells Beadle) و ادوارد لاری تاتوم (Edward Lawrie Tatum) از آمریکا

۱۹۵۹- سورو اوچا (Severo Ochoa) از آمریکا / اسپانیا و آرتور کورنبرگ (Arthur Kornberg) از آمریکا

۱۹۶۰- فرانک مکفارلان برنت(Frank Macfarlane Burnet) از استرالیا، پیتر برایان مداور (Peter Brian Medawar ) از انگلیس

۱۹۶۱- گورک فن بکیسی (Georg von Békésy) از آمریکا- مجارستان

۱۹۶۲- فرانسیس هری کمپتنون کریک (Francis Harry Compton Crick) از انگلیس ، جیمز دوی واتسون (James Dewey Watson) از آمریکا و مائوریس هیو فردریک ویلکینز (Maurice Hugh Frederick Wilkins) از انگلیس/ نیوزلند

۱۹۶۳- جان کارو اکلز (John Carew Eccles) از استرلیا، الن لیود هاجکین (Alan Lloyd Hodgkin) از انگلیس و اندرو فیلینگ هاکسلی (Andrew Fielding Huxley) از انگلیس

۱۹۶۴- کونراد بلاچ (Konrad Bloch) از آمریکا/ آلمان غربی و فئودور لینن (Feodor Lynen ) از آلمان غربی برای کشف مکانیزم تنظیم متابولیسم کلسترول و اسیدهای چرب

۱۹۶۵- فرانسیس یاکوب (François Jacob)، آندره لوف (André Lwoff) و ژاکوئه مونو (Jacques Monod) از فرانسه برای کشف کنترل ژنتیک سنتزهای آنزیمها و ویروسها

۱۹۶۶- فرانسیس پیتون رویس (Francis Peyton Rous) برای کشف ویروسهای توموری و چارلز بی. هایگینز (Charles B. Huggins) از آمریکا

۱۹۶۷- راگنار گرانیت از سوئد، هالدان کفر هارتلین از فنلاند و جورج والد از آمریکا

۱۹۶۸- رابرت هالی هار گابیند کورانا از آمریکا/ هند و مارشال نیرنبرگ از آمریکا

۱۹۶۹- ماکس دلبروک هرشی ز آمریکا/ آلمان غربی و سالوادو لوریا از ایتالیا برای کشف مکانیزم تکثیر و ساختار ژنتیکی ویروسها

۱۹۷۰- برنارد کاتس از انگلیس، اولف فن ائولر از سوئد و ژولیوس اکسلرود از آمریکا

۱۹۷۱- ایرل ویلبور ساترلند از آمریکا برای کشف عملکرد هورمونها

۱۹۷۲- جرالد ام. ادلمن از آمریکا و رادنی رابرت پورتر از انگلیس برای کشف ساختار شیمیایی پادتنها

۱۹۷۳- کارل فن فریش از آلمان غربی/ اتریش، نیکلاس تینبرگن از انگلیس/ هلند

۱۹۷۴- آلبرت کلاد از بلژیک، کریستین دو کو از بلژیک و جورج ای. پالاد از آمریکا/ رومانی برای کشف سازان ساختاری و عملکردی سلول

۱۹۷۵- دیوید بالتیمور از آمریکا، رناتو دولبکو از ایتالیا و هوارد مارتین تمین از آمریکا

۱۹۷۶- بارچ بلومبرگ و دی. کارلتون گایداسک از آمریکا

۱۹۷۷- راجر گویلمین از آمریکا/ فرانسه و اندرو ویکتور شالی از آمریکا/ لهستان

۱۹۷۸- وارنر اربر از سوئیس، دانیل ناتانس از آمریکا و هامیلیتون او. اسمیت از آمریکا

۱۹۷۹- آلن ام. کورماک از آمریکا/ آفریقای جنوبی، کادفری ان هاسفید از انگلیس

۱۹۸۰- باری بناسراف از آمریکا/ ونزوئلا، ژین داسه از فرانسه و جورج دی. اسنل از آمریکا

۱۹۸۱- راجر اسپری از آمریکا برای کشف عملکرد تخصصی نیمکره های مغزی

۱۹۸۱- دیوید اچ. هابل از آمریکا/ کانادا و تورستن ان ویسل از سوئد

۱۹۸۲- سون برگ استورم از سوئد

۱۹۸۳- باربارا مک کلینتاک از آمریکا برای کشف عناصر ژنتیکی متحرک

۱۹۸۴- نیلز کاج یرن گئورگز از دانمارک و کوهلر سزار ملیستین از آلمان غربی/ آرژانتین

۱۹۸۵- مایکل اس. براون و جوزف ال. گولداستین از آمریکا

۱۹۸۶- استنلی کوهن از آمریکا و ریتا لوی مونتالچینی از ایتالیا برای کشف و شناسایی فاکتورهای رشد سلولی

۱۹۸۷- سوسومو تونگاوا از ژاپن برای کشف مکانزیم ژنتیکی بر پایه تنوع پادتنی

۱۹۸۸- جیمز بلاک از انگلیس، گرترود الیون و جورج اچ. هیچینگز از آمریکا

۱۹۸۹- جی. مایکل بیشاپ، هارولد ای. وارموس از آمریکا

۱۹۹۰- جوزف ای. موری و ای. دانال توماس از آمریکا

۱۹۹۱- اروین نهر و برت ساکمن از آلمان برای کشف عملکرد کانالهای یونی منفرد سلولی

۱۹۹۲- ادموند اچ. فیشر، ادوین جی. کربس از آمریکا

۱۹۹۳- ریچارد جی. رابرتس از انگلیس، فیلیپس شارپ از آمریکا

۱۹۹۴- آلفرد جی. گیلمن و مارتین رادبل از آمریکا برای کشف پروتئین G در ترجمه سیگنال سلولی

۱۹۹۵- ادوارد یس. لویس از آمریکا، کریستین نوسلین فولهارد از آمریکا، اریک اف. ویشاس از آمریکا

۱۹۹۶- پیتر سی. داهرتی از استرالیا، رولف ام. زینکرناگل از سوئد

۱۹۹۷- استنلی بی. پروسنر از آمریکا

۱۹۹۸- رابرت اف. فورچکات و لوئیس جی. اگنارو فرید موراد از آمریکا برای کشف برای اکسید نیترید به عنوان مولکول سیگنال در دستگاه قلبی عروقی

۱۹۹۹- گونتر بلوبل از آلمان/ آمریکا

۲۰۰۰- آروید کارلسون از سوئد، پل گرینگارد و اریک آر. کاندل از آمریکا/ اتریش

۲۰۰۱- لیلاند اچ. هارول از آمریکا، آر. تیموثی هانت و پل ام. نرس از انگلیس برای کشف فاکتورهای کلیدی تنظیم چرخه سلولی
۲۰۰۲- سیدنی برنر از انگلیس/ آفریقای جنوبی، اچ. رابرت هورویتس از آمریکا و جان ای. سولستون از انگلیس برای کشف تنظیم ژنتیکی توسعه اندامها و درباره مرگ سلولی برنامه ریزی شده

۲۰۰۳- پل سی. لاتربور از آمریکا و پیتر منسفیلد از انگلیس برای کشف رزونانس مغناطیسی

۲۰۰۴- ریچارد اکسل و لیندا بی. باک از آمریکا برای کشف در عرصه گیرنده های بویایی سازمان دستگاه بویایی

۲۰۰۵- باری جی. مارشال و جی. رابین وارن از استرالیا

۲۰۰۶- اندرو زی. فایر و کریگ سی. ملو از آمریکا برای کشف پدیده تداخل RNA و توالی ژنتیکی زنیجره دوتایی RNA

2007- ماریو کاپکی از آمریکا/ ایتالیا، الیور اوانس از انگلیس و الیور اسمیتیز از انگلیس/ آمریکا توسعه فناوری هدف یابی ژن در سلولهای بنیادی جنینی (ES cells) به شهرت رسیده است. این فناوری امروز توسط تمام محققان دنیا برای ایجاد موش های با جهش های ژنتیکی مورد استفاده قرار می گیرد. قدرت این فناوری در حدی است که محققان می توانند با استفاده از آن ژن مورد نظر خود را برای انجام یک عملکرد خاص تغییر دهند.

محققان می توانند به کمک این فناوری مواد DNA ژنوم موش را تغییر دهند و امکان ارزیابی جزئیات عملکرد هر ژن را در مدت توسعه جنینی و یا در مراحل بعدی فراهم کنند.

۲۰۰۸- هارالد زرهاوسن (Harald Zurhausen) محقق و دانشمند مرکز مطالعات سرطان هیدلبرگ آلمان را به دلیل کشف تاثیر ویروس پاپیلوما بر سرطان رحم در انسان به عنوان برنده نوبل پزشکی در سال ۲۰۰۸ میلادی اعلام کردند.

2009. الیزابت بلک برن و کارول گریدر و جک زوستاک را مشترکا به دلیل کشف "چگونگی محافظت تلومرازها و آنزیم تلومراز از کروموزومها" به عنوان برنده نوبل پزشکی یا فیزیولوژی سال 2009 میلادی اعلام کردند.

الیزابت بلک برن (Elizabeth H. Blackburn) از دانشگاه کالیفرنیا، کارول گریدر (Carol W. Greider) از دانشگاه جان هاپکینز و جک زوستاک (Jack W. Szostak) از موسسه هاوارد هاگز و دانشگاه پزشکی هاروارد هر سه از آمریکا به صورت مشترک این جایزه گرانبها را دریافت خواهند کرد.

Elizabeth H. Blackburn

Jack W. Szostak

Carol W. Greider

2010. فرهنگستان سلطنتی علوم سوئد، جایزه نوبل پزشکی 2010 را به رابرت ادواردز، استاد بازنشسته دانشگاه کمبریج به‌دلیل ابداع روش لقاح آزمایشگاهی که به تولد بیش از 4 میلیون نفر در جهان منجر شده، تقدیم کرد. رابرت جی.ادواردز سال 1925 در منچستر، انگلستان متولد شد. پس از جنگ جهانی دوم به تحصیل زیست‌شناسی در دانشگها‌های ولز و ادینبورگ پرداخت و در سال 1955، دکترای خود را درمورد توسعه جنینی موش‌ها دریافت کرد.

در سال 1958 به عضویت هیات‌علمی انستیتو ملی تحقیقات پزشکی لندن درآمد و تحقیقات خود را بر روش‌های لقاح انسانی متمرکز کرد. از سال 1963، ادواردز به دانشگاه کمبریج رفت و مدتی بعد به کمک پاتریک استپانو، نخستین مرکز آی.وی.اف (لقاح آزمایشگاهی) را در کلینیک بون‌هال تاسیس کرد. در طول سال‌های بعد، او مدیریت تحقیقات این مرکز و سردبیری چند نشریه علمی معتبر در این زمینه را عهده‌دار بود. ناباروری مشکلی است که 10 درصد از زوج‌های زمین به آن مبتلا هستند و لقاح آزمایشگاهی، نخستین روش علمی درمان این معضل به شما می‌رود. نخستین کودک آزمایشگاهی در 25 جولای 1978/ 4 تیر 1357 متولد شد و در طول سه دهه بعد از آن، بیش از 4 میلیون نوزاد سالم به این روش به دنیا آمده‌اند.

2011. دلایل انتخاب برندگان نوبل پزشکی 2011

اسامی برندگان جایزه نوبل پزشکی سال 2011 در ساعت 11:45 دقیقه به وقت مرکزی اروپا (13:15 به وقت کشورمان) به پنج زبان زنده دنیا در موسسه کارولینسکای آکادمی علوم سلطنتی سوئد اعلام شد.مهر: جایزه نوبل پزشکی امسال از سوی بنیاد نوبل در آکادمی موسسه کارولینسکای استکهلم به دانشمندانی اعطا شد که در طول سالهای تحقیقات، اصولی کلیدی را در فعالیت سیستم ایمنی کشف کردند.

اسامی برندگان جایزه نوبل پزشکی سال 2011 در ساعت 11:45 دقیقه به وقت مرکزی اروپا (13:15 به وقت کشورمان) به پنج زبان زنده دنیا در موسسه کارولینسکای آکادمی علوم سلطنتی سوئد اعلام شد.

این دوره از نوبل پزشکی به "بروس. ای. بوتلر (Bruce A. Beutler) از آمریکا و "جولز. ای. هافمن (Jules A. Hoffmann) از لوکزامبورگ به خاطر اکتشافاتی که در زمینه "مصونیت ذاتی" انجام داده بودند و همچنین به "رالف ام. استین مان" (Ralph M. Steinman) از کانادا به خاطر کشف سلول دندریتی و نقش آن در مصونیت انطباقی اعطا شد.

در یادداشتی که امروز نماینده هیئت داوران آکادمی نوبل در استکهلم قرائت کرد آمده است: "این دانشمندان با کشف اصول کلیدی برای فعالیت سیستم ایمنی تحولی در درک ما از این دستگاه بدن ایجاد کردند."

نیمی از جایزه 10 میلیون کرونی نوبل (یک میلیون دلار یا یک میلیون و 400 هزار یورو) بین بوتلر و هافمن تقسیم می شود و استین مان نیمی دیگر از این جایزه را دریافت خواهد کرد.
بروس ای. بوتلر

متولد 29 دسامبر 1957، ایمنی شناس آمریکایی و استاد و مدیر دپارتمان ژنتیکی موسسه تحقیقاتی Scripps در کالیفرنیا است.

این دانشمند با کشف فاکتورهای اساسی فعل و انفعالات میان ارگانیسم و محیط زیست گامهای مهمی را برای آینده تحقیقات درباره دستگاه ایمنی برداشت.

در سال 2007 این محقق 54 ساله آمریکایی به همراه جولز هافمن "جایزه بالزان" را برای مصونیت ذاتی دریافت کرد.

جولز هافمن

متولد 2 آگوست 1941 در "اشترناخ" لوکزامبورگ است. این ایمنی شناس فرانسوی با اصلیت لوکزامبورگی مدیر بخش تحقیقات مرکز تحقیقات ملی فرانسه و رئیس آکادمی علوم موسسه دو فرانس است.

این دانشمند 70 ساله در کنار بوتلر به خاطر تحقیقاتی که بر روی فعل و انفعالات میان ارگانیسم و محیط زیست انجام داد جایزه بالزان را دریافت کرد.

رالف ام. استین مان

متولد 1943 در مونترال کانادا است. این دانشمند 68 کانادایی که در حال حاضر استاد و دانشمند دانشگاه راکفلر در نیویورک آمریکا است به دلیل کشفیاتی که درباره سلولهای دندریتی و نقش آنها در مصونیت انطباقی انجام داد یکی از سه برنده جایزه نوبل پزشکی سال 2011 شد.

از سمت چپ به راست بروس ای. بوتلر، جولز هافمن و رالف ام. استین مان
مصونیت ذاتی

به گزارش مهر، مصنونیت ذاتی یا ایمنی ذاتی همراه با ایمنی انطباقی یکی از دو حالت دفاع ایمنی در انسان را نشان می دهد. این مصونیت، مکانیزیمهای بیوشیمیایی دفاع سلولی برای پیشگیری، مبارزه و نابود کردن عوامل بیماریزایی است که به سطح بافتها نفوذ می کنند. مصنونیت ذاتی در تمام ارگانیسمهای پرسلولی وجود دارد.

ویژگیهای مصونیت ذاتی

این مصونیت اولین پاسخ ایمنی است که بدن انسان در زمان برخورد با یک عفونت میکروبی از خود نشان می دهد و بسیار سریعتر از ایمنی انطباقی است.

در واقع از لحظه ای که عامل عفونت به بدن حمله می کند این دفاع ایمنی در مدت چند ساعت وارد عمل می شود و دارای یک محدودیت ویژه در امکان تشخیص مولکولهای بیان شده توسط گروهی از عوامل بیماریزا است اما برخلاف مصنویت انطباقی، اغلب موفق نمی شود یک عامل بیماری منفرد را تشخیص دهد.

ایمنی ذاتی یک مکانیزم گسسته از مصونیت انطباقی نیست اما می تواند آن را تحریک کند و از طریق چند واسطه و سیگنالهای مولکولی بر روی آن اثر بگذارد.

مسن ترین برندگان نوبل در طول تاریخ

اساساً دانشمندانی که هرساله برنده جایزه نوبل می شوند، بابت تحقیق طولانی مدت این موفقیت را به دست می آورند. در این میان اما عده ای از آنها خیلی بیشتر از بقیه زمان می گذارند تا به هدف نهایی برسند. در میان برندگان نوبل، ۱۲ نفر از آنها در سنین بسیار بالا یعنی بین ۸۵ تا ۹۰سالگی موفق به گرفتن جایزه شده اند. این می تواند به این معنا باشد که نوبلیست های سن و سال دار، تمام زندگی شان را وقف چیزی کرده اند که می خواستند به دست بیاورند.
مسن ترین برندگان نوبل تاریخ

مسن ترین برندگان نوبل تاریخ

● ۹۰ سالگی

مسن ترین برنده نوبل دنیا در سال ۲۰۰۷ و در رشته اقتصاد نوبل گرفت. او لئونید هارویتس بود که در ۲۱ آگوست ۱۹۱۷ در روسیه به دنیا آمده بود و ۹۰سالگی زمانی برای برنده شدن او بود. جایزه نوبل این دانشمند اقتصاد یک سال پیش از مرگ او به او داده شد. او یک اقتصاددان روسی الاصل امریکایی و البته یک ریاضیدان قابل بود. تا به امروز، لئونید هارویتس یکی از قدیمی ترین برندگان جایزه نوبل است که این جایزه را در سن ۹۰سالگی دریافت کرد. او استاد دانشگاه مینه سوتا بود. او در میان اقتصاددانان نخستین فردی بود که ارزش نظریه بازی را به رسمیت شناخت و پیشگام در برنامه آن بود. هارویتس در سال ۲۰۰۷ جایزه یادبود نوبل در علوم اقتصادی را به همراه اریک ماسکین و راجر میرسون برای کار روی طراحی مکانیسم مشترک دریافت کرد.

● ۸۸سالگی

در سال ۱۹۱۴ به دنیا آمد و در سال ۲۰۰۶ از دنیا رفت. او تنها چهار سال پیش از مرگ موفق به دریافت جایزه نوبل شد. دیویس در واشنگتن دی سی، جایی که پدرش یک عکاس برای اداره ملی استاندارد بود، به دنیا آمد. او به حضور در کنسرت ها علاقه مند بود. او در سال ۱۹۳۸ در رشته شیمی از دانشگاه مریلند فارغ التحصیل شد. همچنین مدرک لیسانس خود را از آن دانشگاه و دکترای خود را از دانشگاه ییل در شیمی فیزیک و در سال ۱۹۴۲ دریافت کرد. او بسیاری از سال های جنگ را در آزمایشگاه صرف تحقیقات خود کرد.

● ۸۷سالگی

یاشیرو نامبو دیگر نوبلیست مسن لیست است. او متولد ژانویه ۱۹۲۱ ژاپن بود و عمده اعتبار او به عنوان یک فیزیکدان ژاپنی است که در امریکا متولد شده است. او در سال ۲۰۰۸ برای کشف مکانیسم خود به خودی تقارن در فیزیک زیراتمی شکسته نوبل گرفت. البته کشف منشاء تقارن شکسته که پیش بینی وجود حداقل سه خانواده از کوارک ها در طبیعت است نیز به او در گرفتن نوبل کمک کرد.

● ۸۷ سالگی

ویتالی گینزبورگ در سال ۱۹۱۶ به دنیا آمد و در نوامبر ۲۰۰۹ از دنیا رفت. این فیزیکدان روس، متخصص فیزیک نجومی و برنده جایزه نوبل، عضو آکادمی علوم روسیه و یکی از پدران بمب هیدروژنی شوروی بود. او ریاست گروه علمی فیزیک و اخترفیزیک را در مسکو بر عهده داشت که در سال ۱۹۶۸ تاسیس شده بود.

● ۸۸ سالگی

دوریس لسینگ متولد ۲۲ اکتبر ۱۹۱۹ در کرمانشاه ایران است. او در سال ۲۰۰۷ و در ۸۸سالگی موفق به دریافت جایزه نوبل ادبیات شد. او در کرمانشاه ایران زاده شد. والدین او هر دو انگلیسی بودند. پدرش آلفرد تیلور که در جنگ جهانی اول معلول شده بود، کارمند بانک شاهنشاهی ایران و مادرش امیلی ماد تیلور پرستار بود. آنها در سال ۱۹۲۵به مستعمره بریتانیایی رودزیای جنوبی که اکنون زیمبابوه نامیده می شود، مهاجرت کردند و پدر او یک زمین بوته زار خرید و در آنجا با دشواری به کاشت ذرت پرداختند. متاسفانه این زمین برایشان ثروتی به ارمغان نیاورد و آرزوی مادرش برای زندگی به سبک ویکتوریایی در این «سرزمین کهن» ناکام ماند. اگرچه خانواده دوریس کاتولیک نبود، او به یک مدرسه دخترانه کاتولیکی رفت. او در ۱۳سالگی مدرسه را ترک کرد و از آن پس تحصیل را به صورت شخصی ادامه داد. در ۱۵سالگی لسینگ خانه را ترک کرد و به عنوان یک پرستار بچه مشغول به کار شد. در این زمان بود که به خواندن متون سیاسی و جامعه شناسی پرداخت که کارفرمایش در اختیار او می گذاشت. تقریباً در همین زمان بود که نوشتن را آغاز کرد. در سال ۱۹۳۷ لسینگ به سالزبری (شهری در جنوب انگلیس) نقل مکان کرد تا به عنوان یک اپراتور تلفن کار کند و پس از مدت کوتاهی با نخستین همسرش فرانک ویزدم ازدواج کرد. پیش از اینکه زندگی مشترک شان در سال ۱۹۴۳ پایان یابد از او صاحب دو فرزند شد. پس از طلاق لسینگ عضو باشگاه کتاب جپ، یک باشگاه کتاب سوسیالیستی شد و در اینجا بود که با همسر دومش گوتفرید لسینگ آشنا شد. آنها خیلی زود با یکدیگر ازدواج کردند و پیش از اینکه این ازدواج نیز در سال ۱۹۴۹ به طلاق منجر شود صاحب یک فرزند شدند.

گوتفرید لسینگ بعدها سفیر آلمان شرقی در اوگاندا شد و سرانجام به طور تصادفی در جریان شورش علیه عیدی امین دادا کشته شد. در سال ۱۹۴۹ لسینگ به همراه کوچک ترین پسرش به لندن رفت و در همین هنگام نخستین رمانش با عنوان علف ها آواز می خوانند منتشر شد. اثری که باعث شهرت لسینگ شد و مهم ترین اثرش است، دفترچه طلایی بود که در سال ۱۹۶۲ نوشته شد ( این کتاب تاکنون به فارسی ترجمه نشده است). در سال ۱۹۸۴ او سعی کرد دو رمان را با نام مستعار جین سامرز به چاپ برساند و به این وسیله دشواری هایی را که برای چاپ کتاب در برابر نویسندگان تازه کار قرار دارد، نشان دهد. ناشر لسینگ در بریتانیا این آثار را رد کرد ولی انتشارات ناپف در ایالات متحده آنها را پذیرفت. لسینگ اکنون در حومه لندن در هامپستد زندگی می کند.

● ۸۷ سالگی

ژیتون روس در سال ۱۸۷۹ به دنیا آمد و در سال ۱۹۷۰ درگذشت. او متولد بالتیمور مریلند بود و در کشف نقش ویروس در انتقال انواع خاصی از سرطان درگیر بود. در سال ۱۹۶۶ جایزه نوبل در فیزیولوژی و پزشکی برای فعالیت در این زمینه به او اهدا شد.

● ۸۵ سالگی

ماتیاس تئودور در سال ۱۸۱۷ به دنیا آمد و در سال ۱۹۰۳ درگذشت. او هم تنها یک سال پیش از مرگش در ۸۵ سالگی موفق به دریافت جایزه نوبل شد. این دانشمند آلمانی کلاسیک، مورخ، حقوقدان، روزنامه نگار، سیاستمدار و باستان شناس بود و به طور کلی به عنوان بزرگ ترین کلاسیسیست قرن نوزدهم در نظر گرفته می شود. کار او در مورد تاریخ روم هنوز هم از اهمیت اساسی برای تحقیقات معاصر برخوردار است. او نه تنها جایزه نوبل ادبیات را در سال ۱۹۰۲ دریافت کرد، بلکه یک سیاستمدار برجسته آلمانی، به عنوان عضو پارلمان پروس و آلمان است. آثار او در قانون روم و در قانون تعهدات تاثیر قابل توجهی در آلمان داشته است.

● ۸۷ سالگی

کارل فون فریش ریتر در سال ۱۸۸۶ به دنیا آمد و در سال ۱۹۸۲ درگذشت. او در سال ۱۹۷۳ و ۹ سال پیش از مرگ، نوبل را دریافت کرد. جایزه نوبل این دانشمند اتریشی در فیزیولوژی و پزشکی بود که به همراه نیکلاس تینبرگن و کنراد لورنز آن را دریافت کرد. کار او بر محور تحقیقات از ادراکات حسی از زنبور عسل بود.

او در مونیخ در ابتدا در رشته پزشکی و بعد در رشته علوم طبیعی تحصیل کرد. او دکترای خود را در سال ۱۹۱۰ دریافت کرد و در همان سال کار خود را به عنوان دستیار در بخش جانورشناسی از دانشگاه مونیخ آغاز کرد. در سال ۱۹۱۲، به عنوان مدرس به مقام استادی ارتقا یافت. او در سال ۱۹۲۱ به دانشگاه روستوک به عنوان استاد جانورشناسی و مدیر موسسه رفت.

● ۸۷ سالگی

سر جوزف روتلت در سال ۱۹۰۸ به دنیا آمد و در سال ۲۰۰۵ درگذشت. او در لهستان به دنیا آمد اما تابعیت اش بریتانیایی بود. او جایزه صلح نوبل در سال ۱۹۹۵ را برای تلاش های خود در جهت خلع سلاح هسته ای دریافت کرد.

● ۸۵ سالگی

ویلارد استرلینگ بویل متولد ۱۹۲۴، فیزیکدان کانادایی است که در سال ۲۰۰۹ سهم جایزه نوبل فیزیک برای اختراع تصویربرداری نیمه هادی مدار سنسور را برده است.

● ۸۵ سالگی

فردیناند بیسون در سال ۱۸۴۱ به دنیا آمد و در ۸۵ سالگی موفق به گرفتن جایزه نوبل شد. او فردی صلح طلب و یک سیاستمدار سوسیالیست بود. او همراه با سیاستمدار آلمانی لودویگ کیدل، جایزه صلح نوبل در سال ۱۹۲۷ را دریافت کرد.

● ۸۵ سالگی

جان بنت فن در سال ۱۹۱۷ به دنیا آمد و در سال ۲۰۱۰ درگذشت. او جایزه نوبل شیمی را در سال ۲۰۰۲، هشت سال پیش از مرگ دریافت کرد. او پروفسور پژوهش های امریکایی از شیمی تحلیلی بود که بابت فعالیت در این زمینه جایزه نوبل شیمی در سال ۲۰۰۲ به او اعطا شد.

Let's be the youngest.

برندگان نوبل پزشکی ۲۰۱۱ معرفی شدند + تاریخچه

مسن ترین برندگان نوبل در طول تاریخ

مطالب مشابه :

اسامی برندگان هزاران لبخند همراه اول

اعلام برندگان مسابقه نقاشی دهه فجر

اسامی برندگان مسابقه خلعت غدیر

اعلام نتایج ثبت نام حج عمره در بانک ملی و ملت

دومین دوره قرعه کشی حسابهای پس انداز قرض الحسنه مؤسسه مالی و اعتباری صالحین برگزار شد

برندگان نوبل پزشکی ۲۰۱۱ معرفی شدند + تاریخچه

مسابقات کشتی گرامیداشت دهه فجر شهرستان پاوه