لاتاری/شرلی جکسون

لاتاری

The Lottery/Shirley jackson

از مجموعه ی : لاتاری ، چخوف و داستان ھای دیگر .

ترجمه : جعفر مدرس صادقی

نشر مرکز

چاپ سوم – 1382

لاتاری

صبح روز بیست و نھم ژوئن ، روشن و آقتابی بود و گرمای تر و تازه ی یک روز نافِ

تابستان را داشت . گل ھا دسته دسته شکفته بودند و چمن سبزِ سبز بود . اھالی

دھکده از حدود ساعت ده در میدانِ بین پستخانه و بانک جمع شدند . بعضی شھرک

ھا جمعیتشان آن قدر زیاد بود که لاتاری را دو روز طول می دادند و باید از بیست و

ششم ژوئن شروع می شد ، اما در این دھکده که فقط حدود سیصد نفر جمعیت

داشت ، تمام مراسم دو ساعت ھم طول نمی کشید و می شد از ساعت ده صبح

شروع کرد و سر و ته قضیه را طوری ھم آورد که اھالی برای نھار به خانه ھاشان

برگردند .

بچه ھا پیش از ھمه جمع شدند . تعطیلات مدرسه تاره شروع شده بود و حس

آزادی ھنوز برای خیلی از آن ھا تازگی داشت . قبل از اینکه بازی ھای پر سر و

صداشان را شروع کنند ، دور ھم جمع شدند و صحبت ھا ھنوز از کلاس درس بود و از

معلم و از مشق بود و تنبیه . بابی مارتین از ھمین حالا جیب ھاش را پر از قلوه سنگ

کرده بود . پسر ھای دیگر ھم ھمان کار را کردند و صاف ترین و گردترین سنگ ھا را

برداشتند . بابی و ھری جونر و دیکی دلاکروا – اھالی دھکده اسم او را "دلاکروی"

تلفظ می کردند – در یک گوشه ی میدان تَلِ بزرگی از سنگ درست کردند و مراقب

ایستاند که پسرھای دیگر به آن دستبرد نزنند . دخترھا گوشه ای ایستاده بودند ، با

ھم حرف میزدند و زیر چشمی به پسرھا نگاه می کردند . بچه ھای کوچولو توی خاک

غلت میزدند یا دست برادرھا و خواھرھای بزرگترشان را گرفته بودند .

طولی نکشید که مردھا ھم آمدند . از دور بچه ھای خودشان را می پاییدند و داشتند

از کشت و باران حرف میزدند و از تراکتور و مالیات . دور از تلِ سنگ ، دور ھم ایستادند

. و با صدای آرام برای ھم لطیفه تعریف می کردند و لبخند می زدند ، نمی خندیدند.

زن ھا با لباس ھای خانه و پیراھن ھای رنگ و رو رفته ، بعد از مردھا سر رسیدند .

ھمان طور که به طرف شوھرھا می رفتند ، با ھم سلام و علیک کردند و بنا کردند به

غیبت کردن . بعد کنار شوھرھاشان ایستادند و بچه ھا را صدا زدند . بعد از سه چھار

بار صدا زدن ، بچه ھا به اکراه آمدند . بابی مارتین از زیر دست مادرش در رفت و خنده

کنان به سمت تل سنگ دوید . پدرش سرش داد زد و بابی زود برگشت و بین پدر و

برادر بزرگش ایستاد .

لاتاری را آقای سامرز اداره می کرد- مثل مراسم رقص ھای دسته جمعی ، مراسم

باشگاه جوانان و برنامه ی ھالووین . ھم وقتش را داشت و ھم توانش را تا خودش را

وقف فعالیت ھای اجتماعی کند . مردی بود با صورتی گرد و خوش مشرب که شرکت

استخراج ذغال سنگ را اداره می کرد و مردم دلشان به حالش می سوخت ، چون

بچه نداشت و زنش بدعُنُق بود. ھمین که با صندوق چوبی سیاھی که به دست

داشت به میدان رسید ، ھمھمه ای میان اھالی در گرفت . آقای سامرز دستی تکان

داد و گفت : "بچه ھا ، امروز کمی دیر شد. " آقای گریورز –رئیس پستخانه- که به

دنبالش می آمد ، میز سه پایه ای در دست داشت . سه پایه را گذاشتند وسط میدان

و آقای سامرز صندوق سیاه را روی آن گذاشت . اھالی دھکده دورتر ایستاده بودند و

بین آن ھا و سه پایه فاصله افتاده بود . وقتی که آقای سامرز گفت : " کی میاد به من

کمک کنه ؟ " ، مردم چند لحظه مردّد ماندند . بعد ، دونفر از مردھا ، آقای مارتین و

پسر بزرگش با کِستر ، جلو آمدند تا صندوق را روی سه پایه نگه دارند و آقای سامرز

ورقه ھای توی صندوق را به ھم بزند .

لوازم اصلی برگزاری ی مراسم لاتاری خیلی وقت پیش از میان رفته بود ، اما

صندوق سیاھی که حالا روی سه پایه بود ، حتّا از پیش از تولدِ وارنرِ پیر ، مسنترین

مرد دھکده ، به کار می رفت . آقای سامرز بارھا با اھالی دھکده درباره ی ساختن

یک صندوق جدید حرف زده بود ،

اما انگار ھیچ کس نمی خواست این تتمّه ی سنّت ھم که صندوق سیاه نماینده اش

بود ، از بین برود . می گفتند صندوق فعلی با قسمت ھایی از صندوق ماقبلِ خودش

درست شده است – ھمان صندوقی که اولین ساکنان دھکده ساخته بودند . ھر سال

، پس از لاتاری ، آقای سامرز حرف صندوق جدید را پیش می کشید ، اما ھر بار قضیه

بی آن که کاری صورت بگیرد ، فراموش می شد . صندوق سیاه سال به سال رنگ و

رو رفته تر می شد . حالا دیگر سیاهِ سیاه نبود ، یک طرفش طوری تراش خورده بود

که رنگ چوب اصلی را می شد دید و بعضی جاھا گمرنگ شده بود و لک و پیس

داشت .

آقای مارتین و پسر بزرگش باکستر صندوق سیاه را محکم روی سه پایه نگه داشتند

تا آقای سامرز ورقه ھا را خوب با دست به ھم زد . چون بیشتر قسمت ھای مراسم

فراموش یا منسوخ شده بود ، آقای سامرز موفق شده بود ورقه ھای کاغذی را

جانشین تکه چوب ھایی کند که نسل به نسل به کار رفته بود . استدلال آقای سامرز

این بود که تکه چوب ھا برای وقتی که دھکده کوچک یود خیلی ھم مناسب بوده

است ، ولی حالا که جمعیت از سیصد نفر ھم بیشتر شده و احتمال دارد از این ھم

بیشتر بشود ، لازم است چیزی به کار رود که راحت توی صندوق سیاه جا بگیرد .

شبِ پیش از لاتاری ، آقای سامرز و آقای گریوز ورقه ھای کاغدی را درست می کردند

و توی صندوق می گذاشتند . بعد ، آن را به گاو صندوق شرکت ذغال سنگ آقای

سامرز می بردند و در گاو صندوق را قفل می کردند تا صبح روز بعد که آقای سامرز آن

را به میدان دھکده می برد . بقیه ی سال صندوق را می گذاشتند کنار . گاھی این جا

بود و گاھی آن جا . یک سال در انبار منزل آقای گریوز سر کرده بود و یک سالِ دیگر در

پستخانه زیر دست و پا مانده بود . گاھی ھم آن را می گذاشتند روی یکی از قفسه

ھای خواروبار فروشی مارتین .

تا آقای سامرز شروع لاتاری را اعلام کند ، قیل و قال زیادی راه می افتاد . فھرست

اسامی را باید تھیه می کردند- اسم بزرگِ ھر خانواده و بزرگِ ھر خانوار از خانواده و

اعضای ھر خانوار . رئیس پستخانه مراسم سوگندِ آقای سامرز را که مجریِ رسمی لاتاری بود ، انجام می داد . بعضی ھا یادشان می آمد که زمانی مجری لاتاری چیزی

شبیه یک برنامه ی آوازخوانی ھم اجرا می کرد ، سرودی سَرسَری و ناموزون که ھر

سال خوانده می شد .

بعضی ھا عقیده داشتند که مجری لاتاری در حال اجرای این برنامه ، ھمان جا که

بود می ایستاد .دیگران عقیده داشتند که او باید میان مردم قدم می زد . اما سال ھا

بود که این قسمت از مراسم به تدریج ور افتاده بود . مراسم سلام رسمی ھم بود که

مجری لاتاری باید خطاب به کسی که برای برداشتن ورقه سراغ صندوق می آمد ادا

کند . ولی این ھم به مرور زمان تغییر کرده بود و حالا مجری فقط باید به ھر کسی که

نزدیک می شد چیزی می گفت . آقای سامرز برای این کارھا خیلی مناسب بود . با

پیراھن سفید و شلوار جین ، ھمان طور که یک دستش را بی خیال روی صندوق

سیاه گذاشته بود و یک ریز با آقای گریوز و مارتین ھا حرف می زد ، آدم خیلی

شایسته و مھمی به نظر می آمد .

ھمین که آقای سامرز سرانجام دست از حرف زدن برداشت و رو به جمعیت کرد ،

خانم ھاچینسن که نیم تنه اش را روی شانه ھایش انداخته بود ، با عجله خودش را

به میدان رساند و پشت سر جمعیت خودش را جا داد . به خانم دلاکروا که کنارش

ایستاده بود ، گفت " پاک یادم رفته بود که امروز چه روزیه ." و ھر دو خنده ی نیم

بندی کردند . خانم ھاچینسن ادامه داد : " فکر کردم شوھره داره اون پشت ھیزم

جمع می کنه . بعد ، از پنجره نگاه کردم ، دیدم بچه ھا نیستند . تازه یادم افتاد که

امروز بیست ھفتمه و بدو بدو خودم رو رسوندم ." دست ھاش را با پیشبندش پاک

کرد . خانم دلاکروا گفت " به موقع آمدی . ھنوز دارند حرف میزنند ."

خانم ھاچینسن سرک کشید و از میان جمعیت نگاه کرد و شوھر و بچه ھاش را

دید که جلو جلوھا ایستاده بودند . به نشانه ی خداحافطی ، دست به بازوی خانم

دلاکروا زد و از لای جمعیت راھی باز کرد . مردم با خوش رویی کنار رفتند و راه دادند .

یکی دو نفر با صدایی که آن قدر بلند بود که به آن طرف جمعیت برسد ، گفتند "

ھاچینسن ، خانمت داره میاد . " و "بیل ، بالاخره پیداش شد ." خانم ھاچینسن

خودش را به شوھرش رساند و آقای سامرز که منتظر مانده بود ، با خوش خلقی گفت

"فکر کردم مجبوریم بدون تو شروع کنیم ، تِسی ." خانم ھاچینسن گفت " می

خواستی ظرف ھامو نشسته تو ظرف شویی ول کنم و بیام ، جو ؟ " توی جمعیت که

بعد از رسیدن خانم ھاچینسن داشتند سر جاھای خودشان می ایستادند ، صدای

خنده ی آرامی پیجید .

آقای سامرز با قیافه ی جدی گفت " خب ، گمونم بھتره دیگه شروع کنیم ، زودتر

قالشو بکنیم که بتونیم برگردیم سر کار و زندگیمون . کسی غایب نیست ؟ "

چند نفر گفتند " دانبار ، دانبار ، دانبار ."

آقای سامرز فھرست اسامی را نگاه کرد . گفت " کلاید دانبار . درسته . پاش

شکسته . کی به جاش تو قرعه کشی شرکت می کنه ؟"

زنی گفت " گمونم ، من ." و آقای سامرز رو کرد به او و گفت " زن به جای

شوھرش شرکت می کنه . تو پسر بزرگ نداری که این کارو بکنه ، جنی ؟ " با اینکه

آقای سامرز و ھمه ی اھالی دھکده جواب این سوال را خوب می دانستند ، مجری

لاتاری وظیفه داشت که این چیزھا را رسمآ بپرسد . آقای سامرز با قیافه ی مودب

منتظر ماند تا خانم دانبار جواب بدھد .

خانم دانبار با تآسف گفت "ھوراس که ھنوز شونزده سالش نشده . گمونم امسال

ھم من باید جور باباھه رو بکشم ."

آقای سامرز گفت " باشه ." روی فھرستی که دستش بود یادداشتی کرد . بعد ،

پرسید " پسر واتسون امسال شرکت می کنه ؟ "

پسر قدبلندی از میان جمعیت دستش را بلند کرد . " اینجام . از طرف خودم و مادرم

شرکت می کنم ." با حالتی عصبی چشم ھاش را به ھم زد و سرش را زیر انداخت و

صداھایی از میان جمعیت شنیده شد که می گفتند " این جک پسر خوبیه ." و " خوب

شد مادرت یه مرد پیدا کرد که به جاش شرکت کنه ."

آقای سامرز گفت " خب ، فکر کنم ھمه اومده باشن . وارنر پیر ھم ھستش ؟ "

صدایی گفت " اینجام ." و آقای سامرز سرش را تکان داد .

آقای سامرز سرفه ای کرد و نگاھی به فھرست اسامی انداخت و جمعیت ناگھان

ساکت شد . آقای سامرز گفت " ھمه آماده ان ؟ " حالا من اسم ھا را می خونم –

اول اسم بزرگ ھر خانواده – و مردھا میان و یک ورقه از توی صندوق بر می دارن .

ورقه را ھمون طور تا شده توی دستتون نگه دارین و به ش نگاه نکنین تا ھمه ورقه

ھاشون را به نوبت بردارن . روشن شد ؟ "

مردم آن قدر این کار را انجام داده بودند که به این راھنمایی ھا خوب گوش نمی

دادند . بیشترشان ساکت بودند ، لب ھاشان را می خوردند و به دوروبر نگاه نمی

کردند . آقای سامرز دستش را بالا برد و گفت " آدامز ." مردی از جمعیت جدا شد و

جلو آمد . آقای سامرز گفت " سلام ، استیو ." آقای آدامز گفت " سلام ، جو ." لبخند

ھای بی نمک و عصبی به ھم تحویل دادند . بعد ، آقای آدامز دستش را کرد توی

صندوق سیاه و ورقه ی تا شده ای بیرون کشید . یک گوشه اش را محکم گرفت و

برگشت و با عجله رفت سر جای خودش ، توی جمعیت ، کمی دورتر از خانواده اش ،

ایستاد و به دستش نگاه نکرد .

آقای سامرز گفت " آلن ... آندرسون ... بنتام ... "

در ردیف آخر ، خانم دلاکروا به خانم گریوز گفت " ببن لاتاری ھا دیگه انگار ھیچ

فاصله ای نیست . آخریش انگار ھمین ھفته ی پیش بود . "

خانم گریوز گفت " خب ، زمان زود می گذره . "

" کلارک ... دلاکروا ... "

خانم دلاکروا گفت " این ھم شوھر من ." شوھرش که داشت می رفت جلو ، زن

نفسش را توی سبنه حبس کرده بود .

آقای سامرز گفت " دانبار ." و خانم دانبار با قدم ھای استوار به طرف صندوق رفت

. یکی از زن ھا گفت " برو جلو ، جنی ." و دیگری گفت " نیگاش کن . داره میره ."

خانم گریوز گفت " حالا نوبت ماست ." و به آقای گریوز نگاه کرد که خودش را کنار

صندوق رساند ، جدی و گرفته با آقای سامرز سلام و علیک کرد و یک ورقه از توی

صندوق برداشت . حالا جمعیت پر شده بود از مردھایی که ورقه ھای تا شده ی

کوچک توی دست ھای بزرگشان بود و با حالت عصبی این ور و آن ورشان می کردند .

خانم دانبار و دو پسرش کنار ھم ایستاده بودند و خانم دانبار ورقه را به دست داشت .

" ھاربرت ... ھاچینسن ."

خانم ھاچینسن گفت " یالا ، راه بیفت ، بیل ." و آن ھایی که نزدیک بودند زدند زیر

خنده .

" جونز ."

آقای آدامز به وارنر پیر که پھلوش ایستاده بود گفت " میگن تو اون دھکده ی

بالایی صحبت ھایی ھست که دیگه لاتاری را بذارن کنار ."

وارنر پیر غرید . " یک مشت آدم احمق . به حرق جُوونا گوش می کنن که به ھیچی

رضایت نمی دن . ھیج بعید نیست یه روز بگن می خوان برن تو غار زندگی کنن ، دیگه

ھیچ کس کار نکنه ، یه مدتی ھم این جوری زندگی کنیم . یه مثل قدیمی ھس که

میگه لاتاری تو ماه ژوئن ، فصل ذرت رسیدن . اگه اوضاع ھمین جور پیش بره ، طولی

نمی کشه که مجبور می شیم آش علف کوفت کنیم . تا بوده ، لاتاری ھم بوده . " با

اوقات تلخی ، اضافه کرد " دیدن این جوونک ، جو سامرز ، که اون جا وایساده و سر به

سر ھمه می ذاره ، خودش به اندازه ی کافی بد ھست ."

خانم آدامز گفت " بعضی جاھا لاتاری را گذاشته اند کنار ."

وارنر پیر گفت " یه مشت جوون احمق . این کارھا آخر و عاقبت نداره . "

" مارتین . " و بابی مارتین به پدرش نگاه کرد که رفت جلو . " آوردایک ... پرسی ."

خانم دانبار به پسر بزرگش گفت " کاش عجله کنند . کاش عجله کنند ."

پسرش گفت " دیگه چیزی نمونده ."

خانم دانبار گفت " خودتو حاضر کن بدوی به بابات بگی ."

آقای سامرز اسم خودش را خواند ، درست یک قدم جلو رفت و ورقه ای از توی

صندوق سوا کرد . بعد ، صدا زد " وارنر . "

وارنر پیر ھمان طور که داشت از میان جمعیت می گذشت ، گفت " ھفتاد و

ھفتمین ساله که توی لاتاری شرکت می کنم . ھفتاد و ھفتمین بار ."

" واتسن ."

پسر قد بلند با دستپاچگی از میان جمعیت بیرون آمد . یک نفر گفت " ھول نشو ،

جک ." و آقای سامرز گفت " عجله نکن ، پسرم ."

" زانینی ."

مکث کشداری برقرار شد . نفس ھیچ کس در نمی آمد . تا اینکه آقای سامرز که

ورقه اش را بالا نگه داشته بود ، گفت " بسیار خوب ، بچه ھا ." یک دقیقه ھیچ کس

تکان نخورد ، بعد ھمه ی ورقه ھا باز شد . ناگھان ھمه ی زن ھا ھمزمان به حرف زدن

افتادند . "کیه ؟ " " به کی اقتاد ؟ " " دانبارھا ؟ " " واتسن ھا ؟ " بعد ، چند نفر با

ھم گفتند " ھاچینسن . بیل . " " به بیل ھاچینسن افتاد . "

خانم دانبار به پسر بزرگش گفت " برو به پدرت بگو ."

مردم به دور و بر نگاه کردند که ھاچینسن ھا را پیدا کنند . بیل ھاچینسن آرام

ایستاده بود و زل زده بود به ورقه ی توی دستش . ناگھان تسی ھاچینسن رو به آقای

سامرز داد زد " شما به ش فرصت ندادین کاغذی را که دلش می خواست ورداره . من

دیدم . منصفانه نبود ."

خانم دلاکروا صدا زد . " تسی ، بچه ی خوبی باش . " و خانم گریوز گفت " ھمه ما

شانس مساوی داشتیم ."

بیل ھاچینسن گفت " تسی ، خفه شو . "

آقای سامرز گفت : " خب ، ھمه گوش کنین . تا این جاش سریع پیش رفتیم . حالا

باید کمی بیشتر عجله کنیم که به موقع تموم بشه ." به فھرست بعدی نگاھی

انداخت و گفت " بیل ، تو از طرف خانواده ی ھاچینسن تو قرعه کشی شرکت کردی .

خانوار دیگه ای ھم ھست که جزو خانواده ی ھاچینسن باشه ؟ "

خانم ھاچینسن داد زد " دان و اِوا ھم ھستن . بذارین اونا ھم شانسشون را

امتحان کنن . "

آقای سامرز به آرامی گفت " تسی ، دخترھا با خانواده ی شوھرھاشون تو قرعه

کشی شرکت می کنن . تو ھم مثل ھمه اینو می دونی ."

تسی گفت " منصفانه نبود . "

بیل ھاچینسن با تاسف گفت " گمونم راست میگی ، جو . دخترم با خانواده ی

شوھرش شرکت می کنه که منصفانه ھم ھست . من ھم به جز این بچه ھا ،

خانواده ی دیگه ای ندارم . "

آقای سامرز توضیح داد که " تا جایی که به خانواده مربوط میشه ، قرعه به اسم تو

افتاده . تا جایی ھم که مربوط به خانوار میشه ، باز ھم قرعه به اسم تو افتاده .

درسته ؟ "

بیل ھاچینسن گفت " درسته ."

آقای سامرز خیلی رسمی پرسید " چند تا بچه داری ، بیل ؟ "

بیل ھاچینسن گفت"سه تا .پسر بزرگم بیلی،نانسی و دیو کوچولو.تسی و خودم. "

آقای سامرز گفت "بسیار خوب . ھری ، ورقه ھاشون را پس گرفتی ؟ "

آقای گریوز سر تکان داد و ورقه ھا را بالا گرفت .

آقای سامرز گفت " مال بیل را ھم بگیر و ھمه را بینداز توی صندوق . "

خانم ھاچینسن با صدایی که سعی داشت آرام باشد ، گفت " فکر کنم باید از سر

شروع کنیم . دارم به شماھا میگم منصفانه نبود . به اش فرصت ندادین انتخاب کنه .

ھمه شاھد بودند . "

آقای گریوز که ھر پنج ورقه را سوا کرده و انداخته بود توی صندوق ، بقیه ی ورقه

ھا را انداخت زمین ، و باد آن ھا را برداشت و به ھوا برد .

خانم ھاچینسن به آن ھایی که دور و برش بودند می گفت"ھمه تون گوش بدین. "

آقای سامرز پرسید " حاضری ، بیل ؟ " بیل ھاچینسن نگاه سریعی به زن و بچه

ھاش انداخت و سر تکان داد .

آقای سامرز گفت " یادتون باشه . ورقه ھا را بردارین و ھمون طور تا شده نگه

دارین تا ھمگی ورقه ھاشون رو بردارن . ھری ، تو به دیو کوچولو کمک کن . "

آقای گریوز دست پسر را گرفت و پسر با اشتیاق ھمراه او رفت تا پای صندوق .

آقای سامرز گفت " دیوی ، یه ورقه از تو صندوق بردار . " دیوی دستش را کرد توی

صندوق و خندید . آقای سامرز گفت " فقط یه دونه بردار . ھری ، تو ورقه را براش نگه

دار . " آقای گریوز دست بچه را گرفت و ورقه ی تا شده را از توی مشت بسته اش در

آورد و توی دست خودش نگه داشت . دیو کوچولو کنارش ایستاده بود و ھاج و واج

نگاھش می کرد .

آقای سامرز گفت " نوبت نانسی یه ." نانسی دوازده سالش بود . دوستان ھم

مدرسه اش نفس ھای بلند کشیدند و نانسی که دامنش را تکان می داد جلو رفت و

با حرکت ظریفی ورقه ای را از توی صندوق برداشت .

آقای سامرز گفت " بیلی ." و بیلی با صورت قرمز و پاھای زیادی بزرگش ، ھمان

طور که داشت ورقه را برمی داشت ، نزدیک بود صندوق را برگرداند .

آقای سامرز گفت " تسی . " تسی چند لحظه مردد ماند ، با بدگمانی نگاھی به

دورو بر انداخت بعد لب ھاش را به ھم فشرد و به طرف صندوق رفت ، از توی صندوق

ورقه ای قاپ زد و گرفت پشت سرش .

آقای سامرز گفت " بیل . " بیل ھاچینسن دستش را کرد توی صندوق ، گرداند و

آخر سر ورقه را بیرون آورد .

جمعیت ساکت بود . دختری زمزمه کرد " امیدوارم نانسی نباشد . " و زمزمه اش

به گوش ھمه رسید .

وارنر پیر با صدای واضحی گفت " دیگه مثل اون وقت ھا نیس . دیگه مردم اون طور

که اون وقت ھا بودند نیستند . "

آقای سامرز گفت " بسیار خوب . ورقه ھا را باز کنید . ھری ، تو ورقه ی دیو کوچولو

را باز کن . "

آقای گریوز ورقه را باز کرد و وقتی که آن را بالا گرفت و ھمه توانستند ببینند که

سفید است ، جمعیت نفس راحتی کشید .

نانسی و بیلی ورقه ھاشان را ھم زمان باز کردند و گل از گلشان شکفت .خندیدند

و ورقه ھا را بالای سرشان گرفتند و رو به جمعیت چرخیدند .

آقای سامرز گفت " تسی . " مکثی برقرار شد و بعد آقای سامرز به بیل

ھاچینسن نگاه کرد . بیل ورقه اش را باز کرد و نشان داد . سفید بود .

آقای سامرز گفت " تسی یه . " صدای آرامی داشت . " بیل ، ورقه شو به ما

نشون بده . "

بیل ھاچینسن به طرف زنش رفت و ورقه را به زور از توی دستش بیرون کشید .

روی ورقه یک نقطه ی سیاه بود ، نقطه ی سیاھی که آقای سامرز شب پیش با مداد

بزرگ دفتر شرکت ذغال سنگ روی ورقه گذاشته بود . بیل ھاچینسن ورقه را بالا

گرفت و جمعیت به جنب و جوش افتاد .

آقای سامرز گفت " بسیار خوب ، بچه ھا . زود تمومش کنیم . "

ھر چند تشریفات اولیه ی مراسم از یاد رفته بود و صندوق سیاه اصلی از دور خارج

شده بود ، اھالی دھکده ھنوز استفاده از سنگ را به یاد داشتند . تل سنگی که

پسرھا پیشتر درست کرده بودند ، حاضر و آماده بود . روی زمین ھم سنگ ریخته بود

و ورقه ھایی که از توی صندوق بیرون آمده بودند و باد می بردشان . خانم دلاکروا

سنگی آن قدر بزرگ انتخاب کرد که باید دو دستی بر می داشت ، و رو کرد به خانم

دانبار و گفت " بالا ، عجله کن . "

خانم دانبار که توی ھر دو دستش چند تا سنگ کوچک بود ، نفس زنان گفت "

نمی تونم بدوم . تو برو جلو تا من خودمو برسونم . "

بچه ھا ھم سنگ توی دستشان بود و یک نفر چندتا سنگ ریزه به دیوی ھاچینسن

کوچولو داد .

تسی ھاچینسن حالا وسط یک فضای خالی ایستاده بود و جمعیت به طرفش

حرکت می کرد . تسی با ناامیدی دست ھاش را بلند کرد و گفت " منصفانه نیس . "

سنگی به یک طرف سرش خورد .

وارنر پیر داشت می گفت " یالا ، یالا . ھمه بیان . "

استیو آدامز جلوی جمعیت بود و خانم گریوز کنارش .

خانم ھاچینسن فریاد کشید " منصفانه نیس . درست نیس . " و آن وقت ، ھمه

ریختند روی سرش .

شرلی جکسون
زنِ چاق و زشتی که اهالی محل مدام متلک بارش می کردند. شوهر بد اخلاقش تحمل ناپذیر بود. بچه هایش خانه را همیشه مثل آشغال دانی نگه می داشتند و اصلن حرف گوش کن نبودند. مادرش همیشه، حتا بعد موفقیت کتاب های شرلی، به او رکوفت می زد و یک بار هم بعد از این که عکسش در مجله ای چاپ شد، گوشی را برداشت و به شرلی داد و بیداد کرد که چرا گذاشته عکسی به این بی ریختی را توی مجله چاپ کنند. " لاتاری " شاهکار شرلی ست که قصه ی نوشته شدنش، ظرف یک روز، شاید به اندازه ی خودش خواندنی و جالب باشد. لاتاری، هنوز تازگی دارد و مدام چاپ می شود. مجموعن شش رمان، دو کتاب خاطرات و یک مجموعه داستان منتشر کرد و در پنجاه و یک سالگی مرد.

لاتاری
به جز موضوع و اندیشه، بقیه ی عناصر تشکیل دهنده ی " لاتاری " حرف تازه ای برای گفتن ندارند. در واقع بقیه ی عناصر داستان در لاتاری به شکلی سنتی کامل شده اند تا به کمک موضوع بدیع و اندیشه ی نابِ پشت اثر بیایند. ساختار روایت در لاتاری چنان کامل و بی نقص ست که خواننده به راحتی می تواند آن را یک نفس تا به انتها بخواند و شاید هم لذت ببرد ! در پس چراییِ این "شاید" حرف های زیادی نهفته است. بازتاب های گونه گونی که این اثر در میان مخاطبان مختلف داشته شاید پاسخ خوبی به این چرایی باشد. مخاطبانی که به خاطر این داستان آن قدر عصبانی و شاید وحشت زده شده اند که دست به تهدید نویسنده زده اند. و مخاطبان دیگری که در عین وحشت زدگی به دفاع از لاتاری برخاسته اند. همه ی این ها پیامد یک لاتاری ست، لاتاری یی که شرلی جکسون در مقابل آن احساس ناتوانی می کند. لاتاری یی که پایان آن را می داند ولی نمی تواند آن را تغییر دهد. هنگامی که شخصیت خانم هاچینسن در داستان قرعه ی لاتاری به نامش می افتد (از قول خود نویسنده) شاید خیلی ها انتظار دارند که او برنده ی یک ماشین لباسشویی شود ولی پایان لاتاریِ جکسون این طور نیست. برنده ی لاتاری طبق یک سنت دیرینه باید سنگسار شود و همین نقطه ی وحشتناک داستان است. شاید بتوان گفت نویسنده با دیدگاهی پسامدرن به نقد مدرنیته ی حاکم برخاسته و خواسته است که در عصر عدم قطعیت، قطعیت این لاتاری را به رخ ما بکشاند و شاید هم خواسته بگوید دنیا همینه که هست و از این لاتاری راه فراری نیست و شاید ها و پرسش های بسیاری که سال هاست اطراف " لاتاری " وجود دارد و تنها پاسخِ به آن ها خودی " لاتاری " ست.

لاتاری/شرلی جکسون

مطالب مشابه :

راهنمای ثبت نام و توضيحات فرم لاتاري

لاتاری/شرلی جکسون

قرعه کشی گرین کارت امریکا

لاتاری

راهنمایی برای پر کردن فرم گرین کارت آمریکا