آداب باطني تلاوت قرآن

قرآن به عنوان آخرين وحي الهي كه بر افضل انبياء الهي نازل شده، نور هدايت ابدي براي بشريت و تجلي خداوند در كلامش بود. قرآن شاهد زنده بر نبوت رسول اكرم(ص) و گرامي ترين برهان بر حقانيت اوست، زيرا دليلي دائمي و حجتي همگاني به شمار مي آيد كه تمامي ابعاد و جوانب آن نشان از دانش نامتناهي رباني دارد و هيچ كس را ياراي آن نبوده و نخواهد بود كه مانند اين كتاب را از پيش خود بياورد.
از جمله عواملي كه قرآن را در دلها و مصاحف حفظ مي كند، تلاوت و مداومت در مطالعه آن است. تلاوت قرآن نيز مانند هر عمل مستحب ديگر داراي آدابي است كه خود بر دو نوع است: ظاهري و باطني. از اين دو قسم، آداب باطني تلاوت قرآن از اهميت بيشتري برخوردار است كه در هنگام تلاوت قرآن بايستي مدنظر قرار گيرد. براي تلاوت قرآن ده ادب باطني است كه به ترتيب در پي مي آيد:
فهميدن اصل كلام
تلاوت كننده، بايد بداند كه با چه سخن بزرگي مواجه است، سخني كه نشانه لطف و رحمت و عنايت آفريدگار هستي به آدمي است. سخني كه حقايق بسيار بلندي را تا مرز فهم و درك انسانها تنزل داده است.
فهم عظمت كلام، درك فضل و لطف خداوند درباره بندگان است كه اين كلام را از عرش جلال خود تا سطح فهم مردم نازل فرموده است و بايد انديشيد كه چگونه خداوند در رسانيدن معاني كلام خود- كه صفتي قائم به ذات اوست- به مرتبه فهم مردم، به بندگان لطف و كرم فرموده چگونه آن صفت در قالب حروف و اصوات كه از صفات بشري است بر آنان تجلي كرده است.
قاري قرآن بايستي كلام الهي را درس بگيرد و بياموزد و به قرائت آن اكتفا نكند، چنانكه در سوره اعراف آيه 169 آمده است: «و درسوا مافيه» يعني كلام الهي را فرا گرفتند. همچنين قاري قرآن بايستي آيات الهي را با گوش جان بشنود و آن را به خاطر بسپارد، چنانكه در سوره حاقه آيه 12 آمده است: «وتعيها اذن واعيه؛ قرآن را گوش هاي حافظ به ياد مي سپارند». درك عظمت كلام الهي، جز با انديشه در محتواي آن ميسر نيست.
آگاهي به عظمت متكلم
شايسته است كه قاري قرآن، در آغاز تلاوت، به عظمت گوينده قرآن توجه كند و بداند كه قرآن سخن بشر نيست، در هنگام تلاوت بايد به خود گوشزد كرد كه گوينده اين سخنان، آفريدگار همه چيز و روزي دهنده همه جنبندگان است و همه، تحت سيطره او قرار دارندو در فضل و رحمت او غوطه ورند. اگر نعمت دهد از فضل اوست و اگر مجازات كند از عدلش، و در نهايت هم اوست كه مي گويد: اينان اهل بهشت و اينان اهل دوزخند.
انديشيدن به حقايقي از اين قبيل، عظمت و تعالي گوينده قرآن را در دل مي نشاند و كلام او را مؤثر مي سازد. چرا كه براي آدميان، گذشته از اصل كلام، گوينده آن نيز اهميت داشته و اعتبار كلام تا حد زيادي به اعتبار و شأن متكلم بستگي د ارد.
تدبر
كسي كه قرآن مي خواند و كسي كه به آن گوش مي دهد، لازم است كه در آيات كتاب الهي به تدبر و تفكر بپردازند و با انديشيدن در مضامين آيات، خود را در معرض تابش نور الهي قرار دهندو در يك فضاي معنوي تنفس كنند. تدبر در آيات قرآني انسان را در دنيايي از معارف والا و مفاهيم بلند قرار مي دهد كه هيچ چيز با آن برابري ندارد و آيات قرآني به عنوان كليدهاي سعادت انساني در اختيار او قرار مي گيرند.
قرآن كريم، مردم بخصوص صاحبان انديشه را به تدبر در آيات خود فراخوانده است: «كتاب انزلناه اليك مبارك ليدبروا آياته و ليتذكر اولوا الالباب؛ قرآن كتابي است مبارك كه آن را نازل كرديم تا مردم در آيات آن تدبر كنند و صاحبان انديشه متذكر باشند.» (1)
و نيز درجاي ديگر از كساني كه در آيات قرآن تدبر نمي كنند گله مي كند و دلهاي آنها را مهر شده مي نامد كه سخن حق در آنها نفوذ ندارد: «افلا يتدبرون القرآن ام علي قلوب اقفالها؛ چرا در قرآن تدبر نمي كنند يا بر دلهايشان قفلها زده شده است؟ (2)
و نيز درجاي ديگر اهل معنا را به توجه و تذكر در آيات قرآني كه به آساني در اختيار آنهاست و هيچ گونه پيچيدگي ندارد فرا مي خواند: «و لقد يسرنا القرآن للذكر فهل من مدكر: همانا قرآن را براي توجه به آن آسان قرار داديم آيا توجه كننده اي هست؟ (3)
تدبر، پس از حضور قلب و توجه قرار دارد. زيرا چه بسا انسان هنگام تلاوت قرآن به چيز ديگري نينديشد ولي از سوي ديگر به شنيدن آيات، بسنده كند و در آن تدبر نكند اما چنان كه مي دانيم غرض از تلاوت قرآن، تدبر در آن است نه چيز ديگر.
حضور قلب و ترك حديث نفس
حضور قلب از توجه بيشتر سرچشمه مي گيرد. زيرا تعظيم كلامي كه قرائت مي شود، ريشه در توجه انسان به آن كلام دارد و انديشه خود را در چيز ديگري مصروف نمي دارد و اين تمركز انديشه و همت، سبب شادي و انبساط خاطر مي شود. مي گويند در معنا و تفسير آيه «يا يحيي خذالكتاب بقوه : با جديت و كوشش كتاب را بگير» (4) يعني اينكه در هنگام تلاوت قرآن وجود خود را از تمامي افكار خالي كن و همت را به آن مصروف بدار.
مهار ذهن و خودداري از انحراف ذهن از يك مسئله به مسائل ديگر امري بس دشوار و نيازمند تمرين است يعني آنچه كه عموم مردم، «حواس پرتي» مي دانند به راحتي قابل پيشگيري نيست و حضور قلب نيز چيزي جز «حواس جمعي» نيست.
كسي كه قرآن مي خواند، بايد به آنچه مي خواند عنايت و توجه داشته باشد و كلمات را برحسب عادت و چرخش زبان نگويد زيرا قاري قرآن، تنها به مقداري كه با توجه خوانده است، بهره مي برد و آنچه بي توجه خوانده شود مانند آبي است كه هدر مي رود و مزرعه را سيراب نمي كند، منظور آن است كه هنگام تلاوت تمام حواس قاري به آيات الهي باشد و هيچ هم و غم ديگري را به دل راه ندهد.
تفهم
منظور از تفهم آن است كه از هر آيه اي آنچه سزاوار آن است برداشت و استنباط كند (يعني مراد از تفهم آن است كه براي هر آيه اي، توضيح و شرحي مناسب با موضوع آن بدست آورد) تفهم در ادامه تدبر است. چه بسا كسي تدبر كند اما حصول نتيجه اي نباشد، يعني بايد آن قدر تدبر كرد تا مفهوم آيه را دريافت. براين اساس آيات قرآن مشتمل بر مطالب گوناگوني است (از صفات آفريدگار گرفته تا صفات آدميان و...) كه دانستن هريك چراغي است فرا راه تكامل انسان.
ترك موانع فهم
بعضي از مردم به خاطر اينكه شيطان پرده اي بر فهم آنان افكنده، از فهم معاني قرآن محروم و از درك اسرار و شگفتي هاي آن بي بهره اند، قاري قرآن بايستي در رفع موانع و حجب شيطاني بكوشد. مهم ترين حجابهاي فهم چهار مورد است:
حجاب اول: برخي از افراد (قاريان)، تمام تلاش و توجه خويش را صرف تلفظ صحيح كلمات قرآن مي كنند تا مبادا حرفي را از مخرج نادرست، ادا كنند، در چنين وضعيتي ديگر براي توجه به معاني، مجالي باقي نمي ماند كه اين كار به عهده شيطان است كه موكل بر قرآن شده تا با وسوسه، مردم را از درك معاني كلام الهي بازداشته و مردم را وا دارد كه در ادا به حروف ترديد نمايند.
حجاب دوم: اينكه تلاوت كننده در مسايل، متقلد نظريه اي باشد كه به تقليد آن را ياد گرفته و نسبت به آن جمود و تعصب داشته باشد. اين چنين اعتقاد و تعصبي مانع از ارتقاء است و به او اجازه نمي دهد كه غيراز مورد اعتقادش به مطلب ديگري بينديشد.
حجاب سوم: اين است كه قاري و تلاوت كننده قرآن بر گناهي اصرار ورزد و يا متكبر و يا مبتلا به هواي نفس باشد. اين گناهان سبب تاريكي دل مي گردد و مانند غبار بر آينه قلب نشسته، از تجلي حق جلوگيري مي كند و اين بزرگ ترين حجاب دل است و بيشتر مردم به اين حجاب گرفتارند.
حجاب چهارم: اين است كه تفسير ظاهري آيه را بخواند و بپذيرد كه كلمات قرآن در معاني خود منحصر به آن است كه از ابن عباس و مجاهد و امثال آنها نقل شده است. و بقيه، تفسير به رأي است و اين خود از حجاب هاي بزرگ فهم قرآن است.
تخصيص
تخصيص يعني اينكه تلاوت كننده درنظر بگيرد كه مقصود از هر خطاب قرآن، خود اوست پس اگر نهي از امري را در قرآن مي خواند يا وعده و وعيدي را مي شنود خود را مخاطب بداند و اگر داستان هاي انبياء و اقوام گذشته را قرائت مي كند آنها را به منزله افسانه تلقي نكند، بلكه بداند كه مقصود از آنها عبرت است و قاري بايستي از لابلاي آنها آنچه را مورد نياز است برگيرد. در قرآن كريم مي خوانيم: «و لقد يسرنا القرآن للذكر فهل من مدكر؛ يعني ما قرآن را براي پند گرفتن آسان ساختيم. پس آيا پند گيرنده اي هست؟(5)
تأثير
تأثير آن است كه قرائت كننده قرآن، از آيات گوناگون كلام الهي متأثر شود و به حسب مضمون هر آيه حالت حزن و اندوه يا نشاط و شادي برايش حاصل شود، چنانكه پيامبر اكرم(ص) خود از آيات الهي متأثر بود. در اين صورت قلب، آماده تأثيرپذيري مي شود. قاري بايد به تناسب معناي آيه حالتي مناسب در دل احساس كند، اگر به آيه عذاب مي رسد احساس وحشت نمايد و اگر به آيه مغفرت مي رسد، شاداب باشد. از اين رو گفته اند بنده اي كه با ايمان، قرآن را بخواند، اندوهش افزون و شادي اش اندك، گريه اش فراوان و خنده اش كم، دل مشغولي اش بسيار و راحتي اش قليل است.
ترقي
ترقي يعني اينكه تلاوت كننده قرآن به مرحله اي ارتقاء يابد كه گويا كلام را از خداوند مي شنود. قرائت سه درجه دارد: پايين ترين آن اين است كه قاري آن را بر خدا مي خواند و خود را در برابر او مي بيند، در اين مرحله حال او، حالت درخواست و تضرع و گريه و زاري خواهد بود.
درجه فراتر اينكه تلاوت كننده با قلب خود شهادت دهد كه پروردگار با الطافش او را مخاطب ساخته و مشمول نعمات خود قرار داده است، در اين مرحله مقام قاري، مقام حيا و تعظيم و گوش دادن و فهم است.
درجه سوم اينكه در كلام، متكلم و در كلمات، صفات او را ببيند و لذا به خود و قرائت خود ننگرد و همت و كوشش او تنها گوينده اين كلمات باشد و انديشه اش را متوجه او كند گويا مستغرق در ديدار گوينده است نه به قرائت و حتي نه به نعمت و شكر منعم. امام صادق(ع) مي فرمايد «والله لقد تجلي الله لحلقه في كلامه و لكن لا يبصرون» به خدا قسم، خداوند در كلام خود تجلي كرد ولي آنان نمي بينند.
تبري
تبري آن است كه تلاوت كننده قرآن، در هنگام تلاوت از نيرو و توان و توجه خود دوري كند و با چشم خشنودي و تزكيه به خود ننگرد، هنگامي كه آيات بهشت و مدح صالحان را مي خواند به خود تطبيق ندهد، بلكه براي اهل يقين و صديقين گواهي دهد و ابراز اشتياق نمايد كه به آنان بپيوندد و زماني كه آيه غضب و مذمت گناهكاران و مقصران را مي خواند به خود تطبيق دهد و در خشيت و خوف، خود را مخاطب سازد. اميرالمؤمنان علي(ع) به همين نكته اشاره دارد در آنجا كه مي فرمايد؛ «اذا مروا بآيه تخويف اصغوا اليها مسامع قلوبهم وظنوا ان زفير جهنم وشهيقها في اصول آذانهم؛ هنگامي كه به آيه اي برمي خورند كه در آن ذكر تهديدي است، با گوش قلب آن را مي شنوند و چنين مي انديشند كه صداي آتش جهنم در گوش هايشان است.(6) در پايان از خداوند منان خواهانيم كه ما را از فوايد معنوي آداب باطني قرآن برخوردار بگرداند.
پي نوشت ها :
1- ص، 92
2- محمد، 42
3- قمر، 71.
4- مريم، 21.
5- قمر، 42.
6- نهج البلاغه، خ 191.

آداب باطني تلاوت قرآن

مطالب مشابه :

نمونه متن های مجری

متن مجری گری در محفل انس با قرآن

نگاهی بر زندگی، سبک و آثار مرحوم استاد ابوالعینین شعیشع

محفل انـس با قــــرآن كـريم در دانشگاه اصفهان

چند کلیپ دینی آموزشی از نزار قطری برای بچه ها

متن مجری مناسبت های رمضان المبارک

آداب باطني تلاوت قرآن

گزارش جشن قرآن دبستان آفرینش

هنگام هجوم مشکلات وبلایا کجا وبه کی پناه ببریم ؟