pox 1 آبله پرندگان در 2 بخش

تركيب شيميايي:

اجزاي اصلي FPV پروتئين، DNA و چربي است. حدود 3/1 وزن ويروس را چربي تشكليل مي دهد.

تكثير ويروس:

از ويژگي هاي ويروس آبله، سنتز DNA در سيتوپلاسم و بسته بندي آن در پارتيكل هاي ويروس عفوني است. به نظر مي رسد تكثير ويروس در اپيتليوم پوست يا فوليكول هاي جوجه ها، سلول هاي خارجي پرده كوريوآلانتوئيك در جنين جوجه و سلول هاي جنيني پوست مشابه باشد.

بيوسنتز ويروس در بافت پوششي پوست، شامل دو فاز مشخص است:

واكنش ميزبان كه با هيپرپلازي سلولي مشخص مي شود و در 72 ساعت اول اتفاق مي افتد.
سنتز ويروس عفوني از 96-72 ساعت پس از عفونت.

بر اساس مطالعات حاصل از آناليز توالي، ويروس آبله طيور ساخت 31 پروتئين ساختماني را در ژنوم خود به رمز در مي آورد.

اگرچه ويروس هاي آبله منحصرا در سيتوپلاسم سلول هاي آلوده مونتاژ مي شوند، عنوان شده كه هسته سلول هم در پيچيدگي تكثير ويروس آبله طيور مشاركت مي كند. زيرا RNA و DNAويروسي 72-48 ساعت بعد از عفونت، در هسته سلول هاي آلوده پيدا شده است.

تجمع پارتيكل هاي ويروسي نزديك غشاي پلاسمايي اشاره به اين دارد كه ويروس هاي آبله طيور اغلب به وسيله جوانه زدن از سلول خارج مي شوند.

اينكلوژن تيپ A، حاوي ويريون هايي است كه در پيرامون غشا جمع شده اند.

حساسيت نسبت به عوامل فيزيكي و شيميايي:

نسبت به اتر مقاوم است. فنل 100/1 و فرمالين 1000/1 را به مدت 9 روز تحمل مي كند. دماي 50 درجه را نيم ساعت تحمل مي كند. تريپسين هيچ تاثيري روي DNA يا كل ويروس ندارد. زماني كه خشك مي شود، ويروس مقاومت برجسته اي را نشان مي دهد. در پوسته هاي خشك شده مي تواند ماه ها و حتي سال ها زنده بماند.

طبقه بندي سويه ها:

يك نوكلئوپروتئين رسوب دهنده در تمام ويروس ها مشترك است. ويروس هاي آبله پرندگان از نظر آنتي ژنتيكي و ايمونولوژيكي قابل تميز از يكديگر هستند اما درجات متفاوتي از ارتباط متقاطع بين آن ها وجود دارد.

براي پيدا كردن اختلافات جزئي بين سويه ها از تست DNA RFIP استفاده شده و براي پيدا كردن خصوصيات آنتي ژنيكي پروتئين هاي ايمونوژن از تست ايمونوبلاتينگ استفاده شده است كه نسبتا مفيد بوده اند. اخيرا در سرتاسر امريكا از گله هاي واكسينه ويروسي جدا شده كه تلفات بالايي با علايم آبله ديفتريك و يا آبله جلدي ايجاد مي كنند. مطالعات نشان مي دهند كه سويه هاي واكسينال ايمني متقاطع ضعيفي در مقابل اين واريانت دارند.

تفاوت هاي ژنومي در ويروس هاي آبله پرندگان:

ژنوم ويروس هاي آبله پرندگان از DNA دو رشته اي خطي تشكيل شده است.

اگرچه به طور كلي تشكيلات ژنومي ويروس آبله ماكيان با ساير اعضاي خانواده آبله پرندگان شبيه به نظر مي رسد، اما تعدادي بازآرايي ژنتيكي اتفاق افتاده است.

DNA ويروس هاي آبله در ماكيان، كبوتر و سهره پروفايل ژنومي مشابه اي دارند اما اين پروفايل در بلدرچين، قناري و مرغ مينا تفاوت هاي قابل توجهي با آبله ماكيان دارد.

اخيرا سكانس كامل ژنوم سويه هاي شبه واكسينال ويروس آبله ماكيان مشخص شده است. سكانس كامل ژنوم ساير اعضاي ويروس هاي آبله پرندگان در حال حاضر در دسترس نيست. اما بر اساس مقايسه هاي انجام شده با RFIP و سكانس نوكلئوتيدي برخي قطعات ژنومي منتخب، روشن شده است كه سويه هاي مختلف از نظر ژنتيكي پرندگان اهلي، PET و پرندگان وحشي را متبلا مي كنند. در اين رابطه پروفايل ژنومي آبله قناري، آبله مرغ مينا، آبله بلدرچين،alalapox, apapanepox ( دو پرنده از هاوايي) به طور قابل ملاحظه اي با پروفايل آبله ماكيان تفاوت دارد.

ژن هاي غيرضروري و ژن هاي تنظيم كننده ايمني:

بر اساس اطلاعات موجود درباره ويروس واكسينا ( آبله گاوي) روشن شده است كه تعدادي از ژن هاي آبل ماكيان براي تكثير ويروس در كشت سلول غير ضروري است و برخي از ژن ها در ارتباط يا تنظيم ايمني دخالت دارند و ممكن است با سرولانس ايمني معمول و يا پاسخ ايمني ميزبان تداخل داشته باشند.

عملكرد پروتئين هايي كه توسط بيش از نيمي از ژن هاي ويروس آبله ماكيان به رمز در مي آيند، مشخص نيست. بنابراين تقش آ‹ ها در تكثير ويروس تنها به صورت فرضي بيان مي شود. بعضي از ژن هاي معروف ويروس آبله ماكيان و عملكرد احتمالي پروتئين هاي توليدي آن ها به شكل اختصار مي آيد:

TGF/B: Transforming growth factor B) ): يك پپتيد چند كاره است كه رشد و تمايز بافت پيوندي را تحريك مي كند. همچنين تعدادي از اثرات تنظيم كننده ايمني مانند سركوب مكانيسم هاي ايمني هومورال و سلولار را نشان مي دهد. نسخه اي كه در ويروس آبله ماكيان وجود دارد مي تواند نقش سركوب ايمني و رشد و تمايز سلولي را داشته باشد.
B-NGF : مشابه B nerve growth factor سلولي هستند كه در ژنوم ويروس آبله ماكيان تشخثس داده شده اند. اين پروتئين ها در مهار پاسخ هاي ايمني ضد ويروس در پوست و دستگاه تنفس در سلول هاي آلوده به ويروس نقش دارند.
و تعدادي پروتئين هاي ديگر.

سيستم هاي ميزبان آزمايشگاهي:

- پرنده: ويروس هاي آبله پرندگان با وقوع طبيعي يا عفونت تجربي روي دامنه وسيعي از پرندگان در خانواده اي گوناگون تاثير دارند.

درجات قابل توجهي از ويژگي براي ميزبان در ميان ويروس هاي آبله پرندگان وجود دارد خصوصا آن هايي كه پرندگان وحشي را مبتلا مي كنند.قناري ها نسبت به ويروس آبله قناري بسيار حساس هستند اما در مقابل ويروس آبله ماكيان، بوقلمون و كبوتر مقاومت نشان مي دهند.

ويروس آبله كبوتر يك عفونت ملايم در مرغ و خروس و بوقلمون را ايجاد مي كند اما براي كبوتر بسيار بيماريزا است. حساسيت اردك به ويروس آبله بوقلمون و عدم حساسيت آن به ويروس آبله ماكيان نشانگر وجود تفاوت در ميان اين دو ويروس نزديك به هم است.

= جنين مرغ: براي جداسازي اوليه و تكثير ويروس هاي آبله پرندگان از تلقيح به روي پرده كوريوآلانتوئيك جنين هاي تخم مرغ SPF استفاده مي شود. جنين هاي 12-10 روزه براي اين كار مناسب هستند. تخم مرغ هاي 7-5 روز در دماي 37 درجه نگهداري مي شوند. جنين هاي اردك و بوقلمون و نيز ساير گونه ها نيز استفاده شده است. عفونت پرده كوريوآلانتوئيك منجر به ايجاد پوك هايي پروليفراتيو و كوچك مي شود كه اين ضايعات مي توانند متمركز يا پراكنده باشند. آزمايش كمي عفونت زايي ويروس را مي توان با استفاده از متد EID50 و يا پاسخPock counting enumerative dose انجام داد.

گاهي جدايه هاي پرندگان وحشي روي پرده كوريوآلانتوئيك جنين جوجه رشد نمي كنند.

- كشت سلول: ويروس هاي آبله پرندگان مي توانند روي كشت هاي سلول با منشا پرندگان رشد كنند ( مانند فيبروبلاست جنين جوجه، پوست جنين جوجه، سلول هاي كليه و فيبروبلاست جنين اردك). لاين هاي سلولي دايم مانند QT35 با منشا بلدرچين ژاپني و LMH كه يك لاين سلولي از كبد جوجه است مي توانند بعضي ويروس هاي آبله پرندگان را پس از عادت دادن رشد دهند. اما بعضي جدايه ها خصوصا از بوقلمون و پرندگان وحشي حتي پس از پاساژ هاي متعدد روي اين سلول ها رشد نمي كنند.

Cytopathic effect:

CPE واضحي كه توسط ويروس هاي آبله پرندگان روي سلول هاي فيبروبلاست جنين جوجه ياQT35 ايجاد مي شود دو مشخصه دارد. فاز اول گرد شدن سلول ها و فاز دوم دزنراسيون و نكروز سلول ها (متعاقب فاز اول).

بر اساس CPE و متد TCID50 مي توان به صورت كمي سلول ها را شمارش كرد.

Plaque formation

اختلافاتي در توانايي تشكليل پلاك در ويروس هاي آبله پرندگان مشاهده شده است، عادت ويروس روي كشت سلول ضروري است زيرا همه استرين پلاك توليد نمي كنند. تشكيل پلاك روي سلول هاي تك لايه فيبروبلاست جنين جوجه يك خصوصيت است و از آن مي توان براي تفكيك ويروس ها استفاده كرد.

انتشار و پراكندگي

ويروس هاي آبله پرندگان هر دو جنس، تمام سنين و تمام نژادها را درگير مي كند. بيماري در بيش از 200 گونه گزارش شده است. آبله ماكيان در طيور تجاري پراكندگي جهاني دارد. اما انتشار آن متغير است. در مناطق پرتراكم كه پرندگان با سنين مختلف در شرايط بسته پرورش داده مي شوند، بيماري علي رغم واكسيناسيون پيشگيرانه، تمايل به ماندن براي زمان طولاني دارد.

در سال هاي اخير واگيري هاي متعددي با فرم ديفتريك آبله در گله هاي طيور كه قبلا واكسينه شده اند روبرو شده اند.

ميزبان هاي طبيعي و تجربي

عفونت هاي ويروس آبله در ماكيان و بوقلمون از نظر اقتصادي بيماري مهمي در طيور اهلي به شمار مي روند. در پرندگان همدم عفونت ويروس آبله اغلب در طوطي هاي آمازون جلو آبي اتفاق مي افتد. همچنين در مكان هاي بزرگ پرورش قناري به دليل تماس نزديك بيماري به شكل آنزوتيك در مي آيد. بنابراين آبله قناري و آبله طوطي سانان براي پرورش دهندگان پرنده اهميت ويژه دارد زيرا بيماري مي تواند تلفات بالايي در زمان كوتاه ايجاد كند.

به دليل راحتي كار، قيمت معفول و به آساني در دسترس بودن جوجه هاي حساس در سنين مختلف به عنوان ميزبان تجربي در تعيين خصوصيات بيولوژيكي جدايه هاي ويروس آبله پرندگان به صورت گسترده اي مورد استفاده قرار گرفته اند. اما بيشتر مطالعات بر روي ويروس آبله ماكيان انجام شده است. پاتوژنز ويروس آبله ماكيان در تزريق به صورت داخل جلدي و داخل نايي با اختلافات جزئي شبيه هم بوده است.

انتقال

عفونت ويروس آبله از طريق انتقال مكانيكي ويروس به پوست صدمه ديده يا مجروح اتفاق مي افتد. افرادي كه در هنگام واكسيناسيون پرنده ها را مي گيرند مي توانند ويروس را در دست ها و لباس هاي خود حمل كرده و ناخواسته ويروس آبله را به چشم پرندگان حساس منتقل كنند.

حشرات نيز به عنوان يك ناقل مكانيكي ويروس عمل كرده و باعث عفونت چشمي مي شوند. ويروس مي تواتد از طريق مجراي اشكي به ناحيه حنجره رسيده و عفونت دستگاه تنفسي فوقاني را باعث شود. در محيط هاي آلوده آيروسل هاي توليد شده از پرها و پوسته هاي خشك شده كه حاوي پارتيكل هاي ويروس آبله هستند، شرايط مناسبي براي ايجاد عفونت پوستي و تنفسي ايجاد مي كنند.

سلول هاي مخاط دستگاه تنفس فوقاني و دهان به نظر بسيار حساس به ويروسي هستند از آنجا كه شروع عفونت مي تواند در غياب تروما و يا جراحات ظاهري اتفاق بيافتد.

= پيدا كردن ضايعات فقط در ريه ها و فقدان ضايعات در ساير مناطق مستعد، تاييد كننده عفونت به وسيله آيروسل ها است.

پشه ها با يك بار خون خوردن روي پرنده آلوده به ويروس آبله پرندگان، مي توانند پرندگان مختلفي را آلوده كند.

11 گونه از خرمگس به عنوان ناقل ويروس آبله پرندگان گزارش شده اند. مايت Dermanyss gallinae در پخش ويروس آبله ماكيان درگير بوده است.

انتقال مكانيكي: ويروس آبله ماكيان از طريق Tom (قطعه مكانيكي انتقال اسپرم) آلوده در تلقيح مصنوعي به بوقلمون گزارش شده است. در بعضي گله ها ويروس ممكن است براي مدت طولاني زنده بماند. اين مسئله در مجتمع هاي بزرگ با پرورش چند سني رايج است.

دوره كمون

دوره كمون در وقوع طبيعي از 10-4 روز در ماكيان، بوقلمون و كبوتر متغير است و در قناري حدود 4 روز است.

علايم كلينيكي

بيماري به دو شكل اتفاق مي افتد. فرم جلدي يا فرم ديفتريك يا هردو. فرم سيستميك با تلفات بالا هم معمولا در قناري ها ديده مي شود.

علايم بسته به حساسيت ميزبان، حدت ويروس، وسعت ضايعات و ساير فاكتورهاي پيچيده كننده متفاوت است. فرم جلدي بيماري با ضايعات ندولار روي تاج، ريش، پلك ها و ساير نقاط بدون پر بدن مشخص مي شود. ضايعات روي چشم ممكن است مانع دسترسي پرنده به آب و غذا شود. در فرم ديفتريك (آبله مرطوب) ضايعات گانگرن و يا ديفتريك زرد رنگ روي عشاي مخاطي دهان، مري و يا ناي به همراه علايم تنفسي شديد يا ملايم شبه كوريزا مانند آن چه توسط لارنگوتراكئيت در ناي ايجاد مي شود، ديده مي شوند.

وجود ضايعات در گوشه دهان، روي زبان، گلو و قسمت بالايي ناي با خوردن، آشاميدن و نفس كشيدن تداخل دارد.

در پولت هاي آماده تخم گذاري و در پرندگان مسن تر بيماري اغلب يك دوره آهسته تر را به همراه توقف رشد و كاهش توليد تخم مرغ طي مي كند.

واگيري و تلفات

ميزان واگيري آبله در ماكيان و بوقلمون از درگيري چند پرنده تا واگيري تمام گله ( چنانچه ويروس حاد بوده و اقدامات كنترلي صورت نگيرد) متغير است .

تاثيرات آبله در ماكيان معمولا لاغري و وزن گيري ضعيف و تعويق موقت در توليد تخم مرغ ( در مرغان تخم گذار) است. طول دوره بيماري آبله جلدي ملايم 4-3 هفته است. در بعضي موارد ضايعات جلدي در اطراف چشم ها و يا ضايعات ديفتريك در دهان و دستگاه تنفس فوقاني با اعمال روزانه تداخل ايجاد كرده و باعث مرگ و مير بارز مي شود.

در بوقلمون ها تاخير در رشد، تاثيرات اقتصادي مهمتري نسبت به تلفات دارد. اغلب تلفات به علت كوري به علت ضايعات چشمي و متعاقب آن محروميت از غذا است.

تلفات در ماكيان و بوقلمون ها معمولا كم است اما در موارد حاد به 50% هم مي رسد. در كبوتران و طوطي ها واگيري و تلفات مشابه ماكيان است.

آبله در قناري مي تواند تلفاتي بالا 100-80% ايجاد كند.

پاتولوژي:

علايم ماكروسكپي: ضايعات مشخصه آبله جلدي در پرندگان هيپرپلازي بافت پوششي به صورت موضعي است كه اپيدرم و فوليكول هاي پر زير آن را درگير مي كند. تشكيل ندول هايي كه در ابتدا به صورت نقاطي سفيد به نظر مي رسند و بعد به سرعت در اندازه بزرگ شده و زرد رنگ مي شوند. در جوجه هايي كه به صورت بين جلدي آلوده شده اند، تعداد كمي ضايعات اوليه تا روز چهارم ايجاد مي شود. جوش ها (Papules ) در روز 5 يا 6 شكل مي گيرند. سپس مرحله تاول فرا مي رسد كه با تشكيل ضايعات ضخيم و و سيع همراه مي شود. با اتصال ضايعات به هم وسيع تر شده و حالت زبر و خاكستري يا قهوه اي تيره به خود مي گيرد. بعد از حدود 2 هفته ضايعات در قسمت زيرين حالت آماسي و التهاب دارند و خونريزي دهنده مي شوند. تشكليل دلمه كه ممكن است 2-1 هفته ادامه داشته و به پوسته ريزي لايه اپيتليال دژنره شده ختم مي شود. اگر دلمه در هنگام تشكيل به صورت زود هنگام برداشته شود، محل آن مرطوب و يك اكسوداي سروزي- چركي سطح دانه دانه و خونريزي دهنده زير آن را پوشانديه است. اگر دلمه به طور طبيعي بيافتد در زير آن يك لايه اسكار ظريف به چشم مي خورد و در موارد ملايم، اسكار قابل توجهي هم به چشم نمي خورد.

واكسن هاي تخفيف حدت يافته ضايعات موضعي ايجاد مي كنند كه در مقايسه با موارد حاد مربوط به سويه هاي پاتوژنيك ملايم هستند.

در شكل ديفتريك ضايعاتي كه به مقداركم برجسته بوده ، و ندول هايي به رنگ سفيد مات و يا زرد رنگ روي غشاي مخاطي دهان ، مري، زبان يا قسمت فوقاني ناي تشكيل مي شود. ندول ها به سرعت از نظر اندازه بزرگ شده و اغلب به هم مي رسند و تبديل به يك غشاي كاذب ديفتريك به رنگ زرد، پنيري و نكروتيك و يا غشاي ديفتريك مي شوند. اگر اين غشاها برداشته شوند، زخم هاي خونريزي دهنده بر جاي مي ماند. واكنش التهابي ممكن است به سوي سينوس ها (خصوصا زير چشمي) كشيده شده و باعث تورم آن ها شود و يا به سوي حلق و حنجره كشيده شده و باعث مشكلات تنفسي شود و يا به سمت مري كشيده شود.

ديدن عفونت جلدي با مشخصات جلدي در تاج و ريش و ضايعات ديفتريك در دهان و دستگان تنفسي فوقاني به صورت همزمان در يك پرنده امري غيرمعمول نيست. اغلب درگيري چشم ها و پلك ها با تشكيل ضايعات در ساير مناطق پوست و ضايعات ديفتريك همراه است. اگر چه در بعضي موارد عفونت با ويروس آبله مي تواند به بروز ضايعات پوستي، ديفتريك، سيستميك و يا انكوژنيك منجرشود اما در ساير موارد عفونت مي تواند موضعي بوده و با حضور ندول هاي كوچك، سفت و رنگ پريده در بعضي ارگان هاي داخلي مشخص شود. در چنين مواردي تشخيص مناسب به وسيله هيستوپاتولوژي يا آزمايش هاي يا آزمايش هاي ميكروسكوپ الكتروني بر روي ضايعات امكان پذير است.

اولين نشانه آبله در بوقلمون ظهور جوش هاي كوچك زرد رنگ بر روي غبغب، برجستگي روي سر و ساير قسمت هاي سر است. اين جوش ها نرم بوده و در اين مرحله چركي به آساني برداشته مي شوند و يك ناحيه ملتهب پوشيده شده با اكسوداي سروزي چسبناك بر جاي مي گذارند. گوشه هاي دهان، پلك ها و غشاهاي دهاني اغلب درگير هستند. ضايعات بزرگ شده و با يك دلمه خشك و يا توده زگيل مانند به رنگ زرد يا قهوه اي پوشيده مي شوند. در پولت هاي جوان سر، پاها و انگشتان ممكن است به طور كامل با ضايعات پوشانيده شوند. بيماري ممكن است به نقاط پردار بدن گسترش يابد.

علايم ميكروسكوپيك:

مهم ترين چهره عفونت (خواه ضايعات جلدي، ديفتريك و يا از پرده كوريوآلانتوئيك آلوده باشد) هيپرپلازي بافت پوششي و بزرگ شدن سلول ها به همراه تغيرات التهابي مرتبط با آن است. بيان يك Epidermal growth factor-EGF شبيه موردي كه در ژنوم ويروس آبله ماكيان موجود است، احتمالا نقش مهمي در هيپرپلازي مشاهده شده در بافت هاي آلوده به آبله طيور دارد.

انكلوژن بادي هاي اختصاصي سيتوپلاسميك و ائوزينوفيليك تيپ A (اجسام بولينجر) در سلول هاي آلوده به وسيله ميكروسكوپ نوري قابل مشاهده است.

از آن جا كه ويروس هاي آبله بزرگ ترين ويروس ها هستند، اجسام اوليه را مي توان در گسترش هاي تهيه شده از ضايعات و رنگ آميزي شده با متدGimenez مشاهده كرد.

تغيرات هيستوپاتولوژيك در مخاط ناي شامل هيپرتروفي اوليه و هيپرپلازي سلول هاي توليد كننده موكوس است و به دنبال آن بزرگ شدن سلول هاي اپيتليال كه حاوي اجسام ائوزينوفيل داخل سيتوپلاسمي هستند. ( انكلوژن بادي ها).

ميكروسكپ الكتروني:

به دليل سايز بزرگ، ريخت شناسي مشخص، جزئيات اختصاصي ultra structural،تشخيص ويروس هاي آبله به وسيله ميكروسكپ الكتروني با رنگ آميزي منفي و يا برش هاي فوق نازك (ultra thin ) نسبتا آسان است.

تشخيص ميكروسكپي:

اجسام اوليه ( بورل بادي ها) ويروس آبله ماكيان را مي توان در گسترش هايي كه از ضايعات تهيه مي شوند و با رنگ آميزي رايت يا متد گيمنز رنگ آميزي مي شوند جستجو كرد. مقاطع بافتي از ضايعات ديفتريك يا جلدي را هم مي توان به روش هاي مرسوم آماده كرد يا با استفاده از محلول هايي كه همزمان آن ها را فيكس و آب گيري مي كنند، آن ها را آماده كرد. ضايعات تيپيك جلدي در آبله پرندگان و ضايعات ديفتريك در دستگاه تنفسي فوقاني و مخاط دهاني بايد يا به وسيله هيستوپاتولوژي ( حضور انكلوژن هاي سيتوپلاسمي) تاييد گردد و يا به وسيله جداسازي ويروس.

pox 1 آبله پرندگان در 2 بخش

مطالب مشابه :

دانستنی در مورد مرغ مینا و مریضی هایش

جواب دوستان " بخش اول "

به بخش فروش انواع اسباب بازی طوطی خوش آمدید

شناخت و نگهداری مرغ مینا (مرغ مقلد)

علل استفراغ در طوطی استرالیایی (مرغ عشق) Vomiting (crop infection) in budgies

علائم، درمان و پیشگیری بیماری آسپرژیلوزیس پرندگان ( عفونت قارچی پرندگان )

جدول داروها

pox 1 آبله پرندگان در 2 بخش

تضمین سلامت پرنده شما باخوردن این سبزیجات تازه تخصصی