آپارات

تا حدود سال های 58 و 59 که من تقریبا هشت- نه ساله بودم، پدرم مدیر سینما شیرین بود. سینما شیرین سر پل جوادیه بود. همون جایی که چند وقت پیش بزرگ ترین پل خاور میانه افتتاح شد. سینما شیرین از مدت ها پیش به شکل یک بنای متروکه دراومده و سینما توسکا هم که در کنارشه مثل خیلی از سینماهای دیگه ی شهر در کنار اون بزرگراه پر از ماشین و دود و صدا مثل بیماری که در حال احتضاره به سختی نفس می کشه و با مرگ دست و پنجه نرم می کنه. منم مثل خیلی از بچه های دیگه ذوق و شوق داشتم که گاهی همراه بابا به محل کارش برم.

چیزایی که از سینما شیرین یادمه شامل طیف وسیعی از واژه ها، بوها، طعم ها، تصاویر و احساسات متفاوته. بوی مرغ و ماهی و میوه وسبزیجات بازارچه جوادیه که هر وقت با مامانم می رفتیم سینما حتما سری هم به اونجا می زدیم؛ بوی صندلی های سالن سینما که همیشه آمیخته با بوی دود سیگار بود؛ بوی فیلم و مواد و دستگاه های آپارات خونه که با بابام به اون جا سرک می کشیدم و لابه لای اون دستگاه ها می چرخیدم؛ بوی قنادی کنار سینما که بابا از اون جا برام پسته می خرید؛ بوی مغازه کله پزی که عصرها بساط سیراب شیردونش به راه بود ...

تصویر تاریک سالن سینما و بوفه ی رنگارنگ پر از تنقلات. تصویر اتاق سرایدار سینما که به دلیل لکنت زبون تو محل به « حسن بلبل » معروف بود و گاهی که بابا سرش شلوغ می شد بچه های قد و نیم قدش همبازیم می شدن؛ تصویر مغازه های مملو از اسباب بازی های پلاستیکی؛ تصویر گربه ی پشمالویی که همیشه توی قنادی رژه می رفت و من ازش می ترسیدم؛ تصویر کرکره های فلزی و مبل های چرمی اتاق کار پدرم که روی درش نوشته شده بود: « دفتر» ... و احساس خوشی و شیرینی و کانون توجه همگان بودن چیزاییه که از اون دوره تو ذهنم مونده.

***

اواخر دهه ی پنجاه و اوایل دهه ی شصت بابا یه دستگاه آپارات خونگی خرید که به شدت بهش عشق می ورزید. فیلم هایی که برای دیدنشون از آپارات استفاده می شد، حلقه های کوچیکی بودند که باید در یک بخش آپارات قرار می گرفتند. یک حلقه ی خالی به اسم بوبین هم جزء وسایل آپارات بود که موقع نمایش فیلم در حال پخش رو جمع می کرد. یعنی دو حلقه در جال چرخش بود که یکی نمایش می داد و اون یکی جمع می کرد. بعد از تموم شدن فیلم، دستگاه با دور تند فیلم رو به حلقه ی اصلی برمی گردوند.

یه صفحه ی سفید چوبی مربع شکل هم بود که حکم پرده ی سینما رو داشت. بابا پرده رو در انتهای اتاق 9 متری خونه ی قدیمی مون قرار می داد و چراغ ها رو خاموش می کرد تا تصویر فیلم روی پرده واضح باشه. از اون جا که در اون زمان فیلم های این دستگاه ها به وفور یافت نمی شد، بابا چند حلقه فیلم خریده بود که هر وقت مهمون داشتیم اونا رو با آپارات نمایش می داد. یکی از نتایج تکرار فراوون نمایش این فیلم ها، اینه که من الان در 38 سالگی، دیالوگ های مفصلی از فیلم های جی سون و آرگونات ها، دادا، پیانو، جنگ ستارگان، کارتون رابین هود و پیتر پن و ... رو حفظ هستم!

صحنه ی وحشتناک فیلم جی سون و آرگونات ها نبرد سخت اسکلت های خشمگین با جیسون « قهرمان فیلم» بود که برای تماشاچیان اولیه عجیب اما برای ما به دلیل تکرار فیلم دیگه عادی شده یود. بعدها یه جایی خوندم که ساخت جلوه های ویژه این صحنه که چیزی حدود سه دقیقه بیشتر نبود، چهار ماه طول کشیده بوده.

فیلم پیانو هم که یکی از غنی‌ترین و پربارترین فیلم‌های لورل و هاردیه از معدود فیلم‌های کمدی بوده که به‌خاطر داستانش در تاریخ اسکاربرنده‌ی جایزه شده و این نشان‌دهنده‌ی اهمیت و پربار بودن اونه.

دادا هم تنها فیلمی بود که ایرج قادری بعد از انقلاب بازی کرده و بعدش دیگه تا سال های اخیر از سینما کناره گرفته بود. ( اینم توضیحی بود که پدرم هر بار به تماشاچیان می داد! ) در این فیلم، خان یک روستا، هر تازه عروسي را شب اول ازدواجش تصاحب مي كنه. دادا ( ایرج قادری) به هنگام ازدواجبه خان قطعه زميني هديه مي ده تا از تصاحب نامزدش بگذره. خان ميپذيره، اماشب عروسي پسرشو سراغ عروس می فرسته. در نتیجه دادا یاغی میشه. چیزی که از این فیلم یادمه صدای جیغ تازه عروس و قطع شدن ساز و دهل عروسی، نگاه های همیشه نگران و تعصبی ایرج قادری، لوزه های گلوی فخری خوروش ( مادر دادا ) هنگام التماس به خان برای چشم پوشی از خبط پسرش و مظلومیت همیشگی جمشید مشایخی در نقش پدر دادائه ...

آپارات

مطالب مشابه :

پخش آنلاین کارتون پت و مت

پخش سریال سونیک بزودی در پرشین تون…..

امروز مي خوام يه يادي از كارتوني بكنم كه اگه دهه شستي يا هفتادي باشي يادته

وبلاگ لاک پشت های نینجا

آپارات

للللللللللللللللللللللللللبببببببببببببببببببببب