شاید روزی یادمان کنند!!!

به بهانه اولین روز سال تحصیلی جدید یادی میکنم از استادی بزرگ که با عشق در کلاسش حاضر میشدم تا خاطره یادگیری الفبا از او برای همیشه در ذهنم با شادی همراه باشد

خدایش رحمت کند

سالهاست که وقتی ایام مهر می اید ناخودآگاه یاد معلم عزیز مرحوم استاد سیدحسن نیرزاده نوری می افتم. براستی که در آن ایامی که ما کوچک بودیم .در لابلای درس دادنش اخلاق و معرفت و انسانیت را به ما می آموخت .

جلسه ی مهمی به نظر می رسید. علاوه بر اولیای دانش آموزان و معلمان

استاد سید حسین نیرزاده نوری

مدرسه، یکی از مسئولان ارشد دولتی نیز که فرزندش در آن مدرسه تحصیل می کرد حضور داشت. جلسه روند جدی خود را طی می کرد، ناگهان توجه حاضران در جلسه به پیرمرد لبوفروشی جلب شد که از انتهای سالن با چرخ دوره گردان وارد شد و گفت: «لبو دارم، لبوی شیرین، لوبیا …» جلسه به هم ریخت، بعضی ها اعتراض کردند و گفتند: «مگر اینجا خیابان است آقا؟ این چه وضعیه؟!» پیرمرد به سخنان آنان توجهی نکرد، به روی سن رفت و شروع به تکرار واژه هایی کرد که حرف لام در آن ها وجود داشت و حرف لام را هم با غلظت خاصی تکرار می کرد. بعد از چند دقیقه پیرمرد رو به همان مسئول ارشد حاضر در جلسه کرد و گفت: «من همین گونه درس می دهم.»

سیدحسن نیرزاده نوری در سال ۱۳۰۷ه.ش در پامنار تهران چشم به جهان گشود. چند ماه بعد پدرش، دکتر غلام حسین نیرزاده، سردبیر روزنامه ی غربال را از دست داد. وی به رغم تمام مشکلات ابتدایی را در دبستان انتصاریه ی پامنار و متوسطه را در دارالفنون گذراند.

استاد تدریس خود را در سال۱۳۳۲ه.ش آغاز کرد.آن زمان کسی فکر نمی کرد این جوان فعال و بانشاط بتواند روشی را ابداع کند که بسیار موثرتر از روش های سنتی و قدیمی آن زمان باشد. او چهار سال در دبستان برزویه، واقع در کوچه ی صدراعظم (شهید صوفیانی فعلی) و پس در مدارس علوی و نیکان تدریس کرد.

//www.bargozideha.com/static/portal/23/230663-233535.jpg

او پس از تحقیق و بررسی روش باغچه بان تصمیم گرفت با روش جدیدی حروف الفبا را تدریس کند. این گونه است که وی را ابداع کننده ی شیوه ی جدید تدریس عملی حروف الفبا می دانند.

شاید کمتر معلمی پیدا شود که برای تدریس کلمه ی آب، بی مقدمه لیوان آب را بردارد و محتویاتش را بر تخته ی سیاه بپاشد تا کلمه ی آب و طرز نگارش آن، در خاطر دانش آموزان جاودانه شود. استاد بدون خجالت، ترس یا واهمه ای سرکلاس، کدخدا می شد و در نقش اکبرآقا، آقا کمال و شعبان علی با عصا، کلاه و لباس بلندش ظاهر می شد تا به دانش آموزان نه فقط حروف الفبا، بلکه درس اخلاق بدهد. استاد نه با حرف که با عمل به دانش آموزان می آموخت، پای لنگ شعبان و کلاه کج کمال و لباس وصله دارِ اکبرآقا عیب نیست، بلکه جهل و نادانی عیب است که جامعه را از پیشرفت و ترقی باز می دارد.

او فاصله ی غنی و فقیر را در سال های حکومت پهلوی شکست و هویت مسلمان ایرانی را با پوششی محلی به نمایش گذاشت. آموزش وی محدود به عرصه ی علم نشد در عرصه ی زندگی نیز شاگردان بسیاری تربیت کرد، چنانچه تعدادی از آنان به جمع کثیر شهدای دفاع مقدس پیوستند.

استاد درس را برای دانش آموزان شربت تلخی می دانست که معلم باید هنر شیرین کردن آن را داشته باشد. وی هرگز معلمی را شغل نمی دانست، بلکه کسوتی می پنداشت که معلم باید در قالب آن به رسالتش که همان آموزش به معنای واقعی بود، عمل کند.

وی دو پسر و یک دختر داشت. امیرحسین یکی از فرزندانش می گوید: «پدر همیشه با شیوه های قدیمی تدریس در مدارس و کتک زدن و مداد گذاشتن لای انگشتان و گوش ها به شدت مخالف بود و همواره در این فکر بود که راهی ایجاد کند تا دانش آموزان با عشق به معلم و کتاب، به مدرسه بیایند.»

در سال های اول پیروزی انقلاب اسلامی کلاس درس وی در برنامه ی کودک تلوزیون پخش می شد و طرفداران بسیاری داشت، برنامه ای که مخاطبان باسواد و بزرگسال را هم شیفته ی خود کرده بود.

استاد نیرزاده بزرگ مردی که با وجود سن نه چندان زیادش، مویی سپید و قلبی رنجور داشت، سنگر تدریس را تا آخرین سال حیاتش رها نکرد.

مادر استاد در حقش دعا کرده و گفته بود: «حسن آنقدر معروف شوی که مردم تو را با انگشت به یکدیگر معرفی کنند.» و چه خوب دعای مادر در حق فرزندش مستجاب شد.

اکنون پس از ۲۵سال، اگر شما جویای احوال استاد شدید، می توانید او را در باغ طوطی شاه عبدالعظیم حسنی شهرری پیدا کنید، آنجا از هر کسی بپرسید: «خانه ی استاد کجاست؟» به شما خواهد گفت. نه، نیازی نیست بپرسید، سنگ مزارش خانه ی استاد را نشان می دهد. مزاری که روی آن حک شده است: «بچه ها خانه ی استاد اینجاست.»

نثار روح پر فتوح این استاد عزیز و معلم یگانه ، فاتحه و صلوات و دعای خیرش همراه ما.