حكايت اين روزهاي ما 116

اين دخترك ما سه تا نوه دوست داشتني برايمان آورده كه به جرات مي توانم بگويم هديه خداوند هستند براي ما و همسرجانمان .
گذشته از سختي هايي كه هر نوزادي دارد، البته واضح و مبرهن است كه شيريني هاي بسيار هم در گوشه و كنار اين موجودات نازنين وجود خواهد داشت تا خستگي ها فراموش شود و از همه مهمتر وقتي مي بيني كه با تلاش شبانه روزي و رسيدگي ، يك نوزاد از آب و گِل درآمده و روزبه روز رشد مي كند ، ديگر چه جاي نق زدن ؟

تا اينجا كه ما تشخيص داديم يكي از بچه ها دختر است به نام فينگيل و يكي پسر به نام كپل و جنسيت آن ديگري هنوز در هاله اي از ابهام قرار دارد.

اما با توجه به حركات و وجنات ، به نظر مي رسد كه اين سنجد ما هم پسر باشد.
از همان روزهاي اول نوزادي كه ديديم يكي از بچه ها در شكم و محوطه پشت ، حسابي مالدار است ، و با آن صورت گرد و تپلش زل مي زند به ما ، كپل صدايش كرديم .

دخترك هم كه فتوكپي برابر اصل مادرش فندقي ست با پوستي قهوه اي و سفيد و چشماني بسيار زيبا و دماغي گرد مثل كوفته قلقلي .

از رنگ و روي بچه ها فهميديم كه پدر معظم و گمگشته خانواده يكي از گربه هاي سياه بوده چون سنجد و كپل داراي پوستي سياه هستند كه در بخش شكم ، طيفي از رنگهاي قهوه اي روشن و تيره دارند و صورت كپل در يك طرف سياه است و در طرف ديگر كرم قهوه اي .

اما هزارماشالله به فينگيل كه از زيبايي و لوندي ، يگ گربه تمام عيار است و البته تحت توجهات ويژه مادرجانشان هستند .

در اينكه دخترك خيلي خودش را براي مادرش لوس مي كند بحثي نيست ، اما مادرجانشان هم به طرز وحشتناكي افكار نژادپرستي دارند و چنان با اين دختر بازي مي كنند كه ماي بيننده جگرمان كباب مي شود براي آن دوپسر كه با حسرت ناظر اين احساسات مادر و دختري هستند.

شايد هم مادر دل خوشي از پدر گوربه گوري خانواده ندارد كه حالا با شباهت پسرها به ايشان ، هربار كه مي بيند داغ دلش تازه مي شود.

ولي ما فارغ از همه اين دلايل ، همه شان را به يك اندازه دوست داريم .

دوست داشتن فينگيل با آن همه ملوسي و عشوه اي كه در پاچين دارد ، البته هنر نيست .

اما وقتي كپل با آن ماتحت پهن ،كمين مي كند و هي درجا خودش را تكان تكان مي دهد تا به موقع حمله كند مثلا براي پريدن روي سنجد و كشتي گرفتن با برادرش ، دل ما ضعف مي رود . اينقدر اين بچه شيرين و دوست داشتني ست كه دلمان مي خواهد قورتش بدهيم اين يك وجبي را .

سنجد هم كه جثه ريزتري دارد و در نتيجه زبلتر و چابكتر است ، بيشتر مواقع در حال تفكر و سير در آفاق و انفس است و چنان با آن چشمان خاصش خيره نگاهت مي كند كه دلت غنج مي زند براي اين گربه متفكر و البته حساس به مسائل پيرامون خود.

برنامه زندگي اين كودكان خلاصه مي شود در شير خوردن و خوابيدن و بازي كردن .

البته نمي دانم چه انتظارديگري داشتم از اينها . لابد مثل همه مادران فكر مي كردم بچه مي شود عصاي دستم و در كارهاي خانه كمك هم مي كند مرا !!!

تا چندي پيش كه هنوز به جست و خيز نيافتاده بودند ، پشت كاناپه جايشان بود كه البته مادرجانشان آنجا را انتخاب كرده و ما هيچ نقشي در آن نداشتيم و نهايت بازيشان كشتي گرفتن در همان فضاي باريك بود .

و روزي صدبار آن يك وجب جا را مي رفتند و برمي گشتند تا پاهاي لرزانشان قوي شود .

در همان فضا ، داخل ديوار يك فرورفتگي هست كه محل فلكه شير آب خانه است و بدون روكش . و اين انگيزه محكمي بود تا بچه ها به نوبت در گروههاي دونفره سرشان را داخل اين حفره كرده و بفهمند چي به چيست و بعد از دوروز كار كارشناسي ، به اين نتيجه رسيدند كه بايد سوراخ عميقتر شود و هي تا كمر خم مي شدند داخل سوراخ . و در نهايت زحمت حفاري را كشيده و تا چندين روز هي گچ بود كه روي زمين مي ريخت تا ما با لوله جاروبرقي خم شويم در آن پشت و جمعش كنيم .

كار گروه مهندسين كه در اين بخش از خانه تمام شد ، فهميدند از ناخنهايشان مي توانند استفاده بهينه داشته باشند ، ديوار پارچه اي پشت كاناپه را انتخاب كردند براي صخره نوردي و تا حدودي هم موفق بودند .

با اين پنجه كشيدنها ، حداقل ما مي فهميديم كه بايد بياوريمشان به اين طرف كاناپه تا در فضاي بزرگتري توسروكله هم بكوبند .

اما چندروز بعد ، ديگر به حول و قوه الهي به خودكفايي رسيده و خودشان آن ارتفاع را بالا آمده و مي آمدند اين طرف .

و البته تلاش ما براي برگرداندن به جاي اول بيهوده بود . يكيشان را كه برمي گردانديم و مي رفتيم سراغ نفر بعدي ، تا او را مي آورديم ، آن اولي دوباره با زحمت و تلاش فراوان آمده بود اين طرف كاناپه . نفر سوم را كه پيدا مي كرديم ، مي ديديم دونفر قبلي آمده اند اين طرف و به ريش نداشته ما مي خندند .

در مواردي هم كه با همسرجان هماهنگ مي كرديم هر سه را با هم گير انداخته به جايشان برمي گردانديم ، چنان شيون و واويلايي راه مي انداختند كه انگار من و همسرجان سابقه كيفري كودك آزاري داريم .

و حالا بساطي داشتيم با اين سه نوگل خندان كه هر سوراخ سمبه اي در اين طرف نشيمن برايشان جاذبه داشت.

يكيشان مي رفت پشت ميز تلويزيون ، آن يكي خودش را پشت باند ضبط پنهان مي كرد و سومي سر از درز بين دو مبل درمي آورد و خب ما چكار مي توانستيم بكنيم وقتي مادرجانشان مثل شير مراقب بود تا دست به عزيزانش نزنيم ؟

به تدريج اعتماد فندقي خانوم آنقدر جلب شد كه فهميد ما بيشتر از خودش جانمان براي بچه ها درمي رود .

حالا ديگر مادرجان با خيال آسوده مي رود بيرون و ما مي مانيم و اين سه بچه شيطون كه هم بايد همبازي شان باشيم و هم سر وقت غذايشان را بدهيم و هم مراقب باشيم جعبه خاكشان در دسترس باشد تا اگر نتوانستند خودشان را نگه دارند ، كار دست ما ندهند.

حالا كه مي توانند بجز شيرمادر غذا هم بخورند ، كارمان شده پختن گوشت و مرغ و بعد چهارزانو مي نشينيم روي زمين و در حالي كه گوشت را ريش ريش مي كنيم ، يكي يكي صدايشان مي كنيم تا بيايند براي خوردن غذا و عجيب اينكه انگار اسمهاي خود را ياد گرفته اند كه با كمي تاخير خودشان را مي رسانند و در اين صحنه ديدني ، ما چهارزانو كف آشپزخانه ولو شده ايم و يك قابلمه غذا زيردستمان است و گوشتهاي ريز شده را در كمال عدالت بين بچه ها تقسيم مي كنيم و آنها هم مثل جوجه كه به زمين توك مي زند ، دانه دانه مي خورند بدون آنكه به سهم ديگري كاري داشته باشند .....

و گفتن ندارد كه ما هم دائم مثل اينها كه سالها اجاقشان كور بوده و حالا با ديدن بچه هاي همسايه ، محبت مادريشان فوران نموده ، فداي سروشكلشان مي شويم تا مادرشان نيامده ....

يكبار كه مادرجان هم حضور داشتند ، شروع كردند به خوردن غذاي آماده بچه ها و ما هم خيلي آرام گفتيم پيشي جان اين غذاي بچه هاست . تو يك مادري نبايد از سهم اينها بخوري. اول يك وري مرا نگاه كرد و بعد راهش را كشيد و رفت .

دفعه بعد كه همين بساط را داشتيم ، مادرجانشان يك گوشه اي نشست به تماشا و بعد كه بچه ها سيرشده كنار رفتند ، آنوقت آمد جلو و شروع كرد به خوردن . و ما به فداي اين مادر فهيم شديم كه حرف را يك بار بزنيم كفايت مي كند.

بچه ها حين بازي چندباري هم به كتابخانه عريض و طويل ما سر مي زنند چون علاقه عجيبي به كتاب دارند وهر چه ارتفاع اين كتابهاي كتابخانه ما بيشتر باشد ، برايشان جالبتر است و اول تصور مي نموديم هدف خود كتابهاست اما حالا مي بينيم مقصد آن فضاي تاريك و مخفي پشت كتابهاي كتابخانه است و نه كتابخواني .

اين عزيزان دوست داشتني بيشتر ساعات روز را به صورت يك كلوني مي خوابند يكي شان مي شود پسر فداكار و نقش تشك و بالش را بازي مي كند و دونفر ديگر رويش ولو مي شوند و با اين پزيشن ساعتها مي خوابند.

و يكي دوساعتي را هم به بازيهاي نشسته در يك فضاي محدود مي پردازند. اما داستان اصلي در ساعات شب و نيمه شب است كه مسابقات پرش از روي مانع و دووميداني و گرگم به هواي اين بچه ها برگزار مي شود كه مادرجانشان هم تا آنجا كه توان داشته باشد همراهي شان مي كند .

از ساعت 9 شب تا دوازده در خوابي عميق هستند و درست چند دقيقه بعد از دوازده و گاهي يك نيمه شب كه ما سرمان را با نازبالين آشتي مي دهيم ، يك دفعه بچه ها مثل فنر از جا مي پرند و با چنان سرعتي دنبال يكديگر مي كنند كه اول فكر ميكني يك خط سياه از كنار چشمت عبور كرده كه ميگذاري به حساب خطاي ديد .

اما بعدي كه تكرار مي شود مي فهمي بازي بچه هاست كه شروع شده و حالا بايد صبوري كنيم تا ساعتي بعد كه شايد خسته شوند از مصرف اينهمه انرژي .

مادرجانشان اول چند دقيقه اي ناظر مسابقه است اما بعد يك گوشه اي كمين كرده و رد يكي از بچه ها را مي گيرد و حالا او هم ماشالله چنان جهش هايي مي كند كه انگار اسبي ست كه در مسابقه از روي مانع يورتمه مي رود. وهر جا كه فينگيل را تنها گير بياورد ، چنان با دو دستي كه دور سر بچه حلقه مي كند او را در آغوش گرفته و سروصورتش را ليس مي زند كه حيران ميماني از قدرت خالق يكتا .

و حالا ساعت سه صبح است و ما مثل بز و البته در نقش يك تماشاگر افتخاري نشسته ايم به تماشاي اين همه شور و هيجان اين طفلان معصوم و حسرت مي خوريم به دنياي زيباي اين سه تا بچه كه نه غم نان دارند و نه غم آينده نامعلوم .

سرانجام خواب بر ما چيره شده و روي همان كاناپه بيهوش مي شويم .

در خواب كه هستيم حس مي كنيم يك جسم متحرك پشمالو هي از روي دستمان رد شده و تالاپي مي افتد روي زمين . اما مايوس نشده و دوباره از اول آنقدر تلاش مي كند تا سرانجام قله را فتح كرده و مي نشيند كنار سر ما و هي چنگ مي زند به ملحفه .

چشم كه باز مي كنيم يكي از اين شيرين عسلان را مي بينيم كه زل زده به ما . وقتي نوازشش مي كنيم نمي دانيم آن دوتاي ديگر از كجا خبردار مي شوند كه مثل شصت تير خودشان را به ما مي رسانند و حالا روي شكم ما يك تشك كشتي پهن مي كنند و هي همديگر را بغل مي كنند و در همان صحنه هاي عشق و دوستي كه با هم دارند ، ناغافل يك گازي هم از گوش و دم همديگر مي گيرند كه ناخالص نباشد اينهمه اظهار محبت ........

حكايت اين روزهاي ما 116

مطالب مشابه :

تئاتر شهر تهران

تبريك 16 آذر روز دانشجو

كتابخانه بابل

قنات

سعدالدین

دانلود کتاب نکات ریز خانه داری با فرمت جاوا

حكايت اين روزهاي ما 116

ضوابط و معيارهاي طراحي فرهنگسرا

اصول طراحی سینما

جغرافيا