داستان کوتاه:داستان بسیار زیبایی ار مصطفی مستور

مرغابی های باغ وحش سینما مولن روژ

مثل مرگ از او می ترسیدیم. منظورم من و رسول و عیدی و اسی و بقیه بچه های کوچه است. همیشه پالتو سیاهی می پوشید. زمستان، تابستان، ظهر،صبح، شب. پالتوش تا نوک کفش هاش بلند بود. یقه پالتو را تا وسط کله اش بالا می کشید و وقتی از دور می دیدیش انگار سر نداشت. رسول می گفت با پالتو مثل روح های کارتون های والت دیسنی می شود که پا و کله ندارند. تنها فرقش این بود که روح های کارتون ها سفید بودند و گرجی با آن پالتو گشادش شبیه روح سیاهی می شد که توی هیچ کارتونی ندیده بودیم. پدر عیدی می گفت خودش دیده سال ها قبل یکی از سربازها پالتو را داده است به گرجی. پدر عیدی پاسبان بود و گاهی توی عروسی ها بیرون خانه عروس یا داماد می ایستاد و نمی گذاشت کسی بدون کارت عروسی برود توی مجلس. پدرم از گرجی نمی ترسید. اما وقتی روزهای سه شنبه کله سحر او را می دید که با آن پالتو بلندش بعد از انجام کارش سلانه سلانه از ته کوچه به طرف خانه اش می رود، صورتش را رو به دیوار می کرد.و چیزی زیر لب می گفت. گمانم فحش می داد به گرجی یا به شیطان یا به خودش یا به سه شنبه.

پدرم می گفت پنجاه و دو بار. پدر عیدی می گفت پنجاه و نه بار. بی بی خاتون که از همه بیشتر عمر داشت می گفت یا شصت و سه بار یا شصت و چهار بار. غلام سگی می گفت هزار بار. دروغ می گفت غلام . غلام سگی به هر چیزی که به نظرش زیاد بود می گفت هزار تا. می گفت بالاخره باید یک نفر این کار را بکند؛ چه یک بار، چه صد بار، چه هزار بار. به نظر من یک بار هم زیاد بود چه برسد به پنجاه یا شصت بار. برای همین بود که از گرجی می ترسیدیم. گرجی زن نداشت. یعنی از وقتی آمده بود توی محله ما کسی زنش را ندیده بود. پدر اسی می گفت گرجی زنش را گذاشته است کرمان تا نفهمد او اینجا دارد چه غلطی می کند. گمانم هفتاد سال داشت،لامسب. شاید هم بیش تر. همه موهای ابروها و ریش هایش سفید شده بود، عاشق فیلم های هندی بود. زسول می گفت صد بار او را دیده است که بریا دیدن فیلم های راج کاپور و دلیپ کومار و درمندرا توی صف سینما مولن روژ ایستاده است. خودم هم یک بار او را توی سینما دیده بودم. فیلم سنگام بود و مردم ریخته بودند آنجا. گمانم به خاطر راج کاپور و راجندرا کومار بود. توی فیلم اسم راج کاپور سوندرا و اسم راجندرا کومار گوپال بود. در فیلم هر دو عاشق دختری به اسم رادها می شدند که نقش اش را ویجانتی مالا بازی می کرد. از آن فیلم های گریه دار بود. منظورم این است که از بقیه فیلم های هندی گریه دار تر بود. فیلم چهار تا پرده بود و وقتی بین یکی از پرده ها چراغ ها را روشن کردند، چشمم افتاد به گرجی. ردیف اول نشسته بود داشت پپسی و ساندویچ می خورد. با اینکه زمستان بود و هوا حسابی سرد شده بود اما توی سینما از گرما داشت نفسمان بند می آمد.بس که شلوغ بود، لامسب. توی آن جهنم گرجی پالتو اش را در نیاورده بود و تنها یقه آن را بالا کشیده بود. اواخر پرده اول بود که فهمیدم دست کش های پشمی ام را گم کرده ام. منتظر بودم فیلم تمام شود تا بروم زیر صندلی ها و دنبالش بگردم. فیلم هرا که می دیدم دو بار صدای گریه کسی پیچید توی سالن. یک بار وقتی گوپال به خاطر، سوندر، از عشق به رادها گذشت و یک بار هم وقتی او آخر فیلم خودکشی کرد. فیلم که تمام شد و چراع ها را روشن کردند رفتم زیر صندلی تا دستکشم را پیدا کنم. رفته بود زیر یکی از صندلی های ردیف جلو و پر از خاک شده بود. گمانم هزار نفر آن را لگد کرده بودند.از زیر صندلی ها که بیرون آمدم هیچ کس توی سینما نبود. تنها گرجی نشسته بود روی صندلی اش و هنوز زل زده بود به پرده سفید سینما. انگار هنوز فیلم ادامه داشت و تنها او آن را می دید. صورتش خیس شده بود. نمی دانم عرق کرده بود یا به خاطر فیلم بود.

اسی گفت جمعه ها می رود باغ وحش. گفت گرجی عاشق باع وحش است. روی سیل بند خاکی ایستاده بودیم. و من و اسی و عیدی داشتیم توی رودخانه سنگ پرتاب می کردیم. آن سال باران زیادی باریده بود و آب تا نزدیکی های روی سیل بند بالا آمده بود. سنگ ها را باید طوری پرتاب می کردیم که هر چه بیشتر روی آب سر بخورند. اسی همیشه سنگ هایش را بیشتر از همه ما روی آب قل می داد.

رسول چشم هایش را ریز کرده بود و داشت از پشت تکه شیشه سبزی به آسمان نگاه می کرد. گمانم تکه یکی از بطری های عرق غلام سگی بود. گفت:«به نظر من خودش رو باید بذارند توی قفس.»

اسی گفت:«می گن عاشق مرغابی هاست. جمعه ها، کله سحر می ره باغ وحش و نون می ریزه تو حوض مرغابی ها.»

عیدی سنگ تیزی برداشت و پای چپش را جلو آورد. بعد یک چشمش را بست و تا جایی که می توانست خم شد به طرف جلو. چند لحظه زل زد به رودخانه و بعد مثل کسی که گیج برود سر خورد و نزدیک بود با صورت بیفتد توی آب اما فوری برگشت عقب و با تمام زورش سنگ را پرتاب کرد. سنگ فقط دو بار روی آب قل خورد و بعد رفت ته رودخانه.

اسی گفت:«زکی! چی بود این؟»

گفتم :«رسول بده من هم نگاه کنم». شیشه سبز را از رسول گرفتم و از پشت آن زل زدم به آب. رودخانه انگار آب سبزی بود که موج بر می داشت و می کوبید به سیل بند.

اسی سنگی برداشت و خم شد و بعد دستش را تا نزدیکی زمین پایین آورد. قبل از اینکه سنگ را پرتاب کند گفت:«یه نقشه دارم واسه ش.»

عیدی گفت:«م م م من نی نیستم.»

گفت:«چی نیستی، خره؟ من که هنوز چیزی نگفته م.» سنگ را پرتاب کرد و همه با هم شمردیم:«یک، دو، سه،چهار ،پنج ،شش ، هفت،»

عیدی شیشه را از دستم گرفت و از پشت آن زل زد به اسی. گفت:«م ن ااازش می ترسم. م من نیستم.»

رسول گفت:«حالا نقشه ت چی هست؟»

اسی رادویی را که پدرش از کویت برایش آورده بود از جیب شلوارش در آورد و آن را روشن کرد.کسی داشت توی رادیو به عربی آواز می خواند.صدایش آن قدر خش داشت که معلوم نبود کی است و چی دارد می خواند.گمانم ام کلثوم بود.

اسی گفت نمی دونم هنوز نمی دونم.

سه روز بعد اسی نقشه اش را آماده کرد: نقاشی کج و کوله ای از گرجی آورد و گفت خواهرش آن را کشیده است. توی نقاشی طنابی دور گردن گرجی بود. گفت صورتش را خواهرش نقاشی کرده اما طناب را بعدا خود او به نقاشی اضافه کرده است. گفت نمی خواسته خواهرش چیزی از ماجرای طناب و گرجی بفهمد. نقشه اش را که گفت عیدی به شرطی قبول کرد با ما بیاید که سر کوچه بایستد و مواظب باشد که اگر کسی آمد خبرمان کند. قرار شد بعد از ناهار برویم سراغ گرجی. خانه گرجی چند کوچه بالاتر از خانه های ما توی بن بست عطایی بود. درست پشت انبار لاستیک منصور خان. تابستان بود و هوا آنقدر گرم بود که گربه ها یا در سایه درخت های کنار پناه گرفته بودند یا زیر ماشین ها خوابیده بودند. وقتی راه افتادیم چند بار می خواستیم بر گردیم خانه. بس که گرم بود، لامسب. عیدی گفت اول توی رودخانه شنا کنیم. تا خنک شویم و بعد برویم سراغ گرجی اما رسول گفت سینما مولن روژ فیلم جدیدی آورده و ممکن است گرچی برای دیدن فیلم از خانه بزند بیرون. گمانم گفت فیلم سیتا و گیتا که درمندرا و هما مالینی توی آن بازی می کردند. عیدی کلاه حصیری پدرش را گذاشته بود روی سرش. کلاه آن قدر بزرگ بود که تا زیر گوش هاش پایین آمده بود. قرار بود رسول برود روی شانه اسی و نقاشی را بیندازد توی حیاط خانه گرجی و بعد من زنگ خانه را بزنم و همه فرار کنیم.

عیدی سر کوچه زیر سایه درخت کوچکی ایستاد و لبه کلاهش را کمی بالا برد. پیراهنش خیس عرق شده یود. کسی توی کوچه نبود و همه جا ساکت بود. تنها گاهی باد لای شاخه های درخت های توی خانه ها می وزید و صدای ترسناکی می پیچید توی کوچه. به خانه گرجی که رسیدیم دست هایم را قلاب کردم تا رسول پایش را بگذارد کف دستم و برود روی شانه های اسی . وقتی رسول روی دوش اسی رفت، مثل وقت هایی که غلام حسابی مست می کرد، چند بار گیج رفت و نزدیک بود رسول را بیندازد روی زمین اما بعد کف دست هایش را چسباند به دیوار و دیگر تکان نخورد . آن بالا، رسول یک دستش را بالای دیوار گذاشته بود و با دست دیگرش داشت توی جیب شلوارش دنبال کاغذ نقاشی می گشت. گمانم همه حسابی ترسیده بودیم چون هیچ کس حرفی نمی زد. انگار هر لحظه منتظر بودیم گرجی در حیاط را باز کند و فریاد بزند:«اینجا چه کار می کنید توله سگ ها؟». من برای اینکه کمتر بترسم سعی کردم به شیراز فکر کنم. آن تابستان قرار بود پدرم مرا با اتوبوس ببرد شیراز. عکس چند تا از جاهای دیدنی شیراز را توی کتاب فارسی مان دیده بودم که فقط یکی از آن ها را خیلی دوست داشتم. آن را از تخت جمشید، باغ ارم و حافظیه بیشتر دوست داشتم. ساعت بزرگی، ساعت خیلی بزرگی بود، که آن را توی یکی از میدان های شهر گذاشته یودند. همیشه دوست داشتم ساعت را از نزدیک ببینم. دلم می خواست شماره ها و عقربه هایش را با دست لمس کنم.دلم می خواست بروم روی عقربه ثانیه شمارش سوار شوم و یک دور از روی عددها پرواز کنم. از روی، سه، پنج، هفت، ده، یازده. دلم می خواست بروم روی صفحه اش و بدوم دنبال ثانیه شمار. عیدی کلاهش را در آورد و تند تند آن را تکان داد. اول منظورش را نفهمیدم. اما بعد فریاد زد:«گ گ گر...گر...»

و فرار کرد. به اسی گفتم:«گمونم گرجی اومد!» بعد گرجی با آن پالتو بلند و سیاهش پیچید توی کوچه. اسی، گرجی را که دید از زیر رسول کنار رفت و رسول از آن بالا افتاد روی زمین. از درد جیغ بلندی کشید. و فحشی داد به اسی. گرجی چشمش که به ما افتاد، لحظه ای ایستاد و بعد دست هایش را از جیب پالتواش بیرون آورد. بی خودی چند قدم به عقب برداشتیم اما یادمان آمد کوچه بن بست است و همان جا خشکمان زد. گرجی انگار بخواهد سه بچه گربه را طوری با هم بگیرد که هیچ کدامشان فرار نکند، آرام آرام جلو آمد تا سایه اش افتاد روی سرمان. هزار بار آرزو کردم کاش جای عیدی بودم. رسول گفت:«به خدا تقصیر اسی بود» و زد زیر گریه. بعد نقاشی را داد به گرجی. گرجی زل زد به کاغذ نقاشی و ما انگار برای لحظه ای دری به بهشت باز شده باشد از زیر دست و پای او فرار کردیم.

خبرش را اول پدر عیدی آورد که کسی باور نکرد اما وقتی عکسش را توی روزنامه دیدیم نزدیک بود از تعجب شاخ در بیاوریم. عکس کوچکی از گرجی چاپ شده بود و روی چشم های او یک مستطیل سیاه گذاشته بودند که معنایش را نفهمیدیم. زیر عکس نوشته شده بود:«قاتل». روزنامه نوشته بود وقتی زن گرجی فهمیده است شوهرش چه کاره بوده از او جدا شده و رفته است خانه خواهرش. توی روزنامه از قول گرجی نوشته بود که چون زنش را خیلی دوست داشته اما نمی توانسته جلوی رفتنش را بگیرد او را کشته است. گرجی به خبرنگار گفته بود که توی دنیا اول زنش را دوست داشته بعد مرغابی های باغ وحش را و بعد فیلم های هندی را. در روزنامه عکسی هم از زن گرجی بود که زیر آن نوشته شده بود«مقتول؛ صغری نباتی، شصت و پنج ساله». روی چشم هایش اما مستطیل سیاه نبود.

سوار اتوبوس که شدیم طوبا، خواهرم، روی صندلی کناری ام خواب رفت. یعنی اول کمی با عروسکش حرف زد و بعد خوابید. اگر یک چیز توی دنیا باشد که من از آن بدم بیاید همین حرف زدن با عروسک هاست. برای اینکه اگر هزار ساعت هم با عروسکی حرف بزنید یک کلمه هم جوابتان را نمی دهد. پدرم روی صندلی عقبی داشت درباره جاهای دیدنی شیراز برای مادرم حرف می زد؛ درباره تخت جمشید، درباره حافظیه. درباره باغ ارم. من سرم را چسباندم به شیشه پنجره و چشم هایم را بستم. می خواستم کمی به ساعت بزرگی که عکسش را توی کتاب فارسی مان دیده بودم فکر کنم اما بی خودی یاد گرجی افتادم. یاد سینما مولن روژ. باغ وحش

مرغابی ها. با خودم فکر کردم حالا که گرجی را گرفته اند چه کسی طناب را گردن گرجی می اندازد؟. چه کسی برای مرغابی ها نان می برد؟برگشتم این چیزها را از پدرم بپرسم اما پدرم داشت به مادرم می گفت که چند هزار سال پیش پادشاهی می خواسته است برای خودش بهشت را روی زمین بسازد و به همین خاطر باغ خیلی بزرگ و قشنگی ساخته است به اسم «ارم». پدرم می گفت باغ ارم شیراز را به یاد آن باغ ساخته اند. به یاد بهشت. بعد دیگر خواب رفتم. شاید یک شهر. شاید دو شهر. خواب دیدم باغ وحش از خیابان لشکر آمده است توی کوچه عطایی اما بالای آن روی تابلوی بزرگی به جای «باغ وحش» نوشته شده «سینما مولن روژ»

بعد ما توی سینما بودیم و به جای فیلم داشتیم به مرغابی های توی حوض وسط سینما نگاه می کردیم. بعد گرجی آمد توی سینما و یکی از مرغابی های خشکل و سفید را از توی حوض برداشت و داد به ویجانتی مالا. بعد ویجانتی مالا و گرجی با آهنگی هندی شروع کردند به رقصیدن. من و اسی و عیدی و رسول روی صفحه ساعت بزرگی که جلو پرده سینما بود می دویدیم و عقربه های ساععت را تند تند می چرخاندیم.بعد با صدای بوق قطاری از خواب بیدار شدم و همین طور که سرم به شیشه پنجره بود پلک هایم را به زحمت باز کردم و از شیشه زل زدم به بیرون و خواب بودم و نبودم ، کمی دورتر قطاری با سرعت زیاد داشت از اتوبوس ما جلو می زد و آدم های توی قطار برای ما دست تکان می دادند و پدرم خواب بود و مادرم خواب بود و طوبا خواب بود و همه آدم های توی اتوبوس خواب بودند و مسافران قطار نمی دانستند.

داستان کوتاه:داستان بسیار زیبایی ار مصطفی مستور

مطالب مشابه :

تاریخچه و وجه تسمیه مناطق گرجی نشین ایران

درباره ی گرجی ها چه میدانید

مناظر طبیعی گرجی محله سری پنجم

قابل توجه افوسی ها

خط و زبان گرجی و ارمنی

داستان کوتاه:داستان بسیار زیبایی ار مصطفی مستور

آهنگ جدید و دلچسب مجتبی حسنعلی با نام اسم تو