مجسمه سازی مدرن

مجسمه سازی مدرن

قرن بیستم مجالی برای خلق ایده هایی جدید، فرم های بدیع و استیل ها نو بود با استفاده از مواد و ابزار تازه. در این قرن توجه بی اندازه به پیکره انسام رخت بربست و جای خود را به تراشیدن اشیاء تازه و موضوعات نظیر رویاها، آرزوها، احساسات و آموختن فرم و فضا سازی داد. پلاستیک، کرم و فولاد ذوب شده به علاوه مواد دیگری نظیر چوب، جعبه، تکه های شکسته اتومبیل و خرابه های میلمان، همه و همه برای خلق آثار هنری استفاده شدند.

قرن بیستم هنر مجسمه سازی خود را مدیون کوشش ها و تلاش های رودن برای خارج شدن از سبک کلایک و روش هایی است که به مدت 200 سال بدون وقفه در حال تقلید و پیروی از سبک کلاسیک بودند. اگر چه مجسمه سازان قرن بیستم سعی می کردند از سبک رئالیسم رودن دوری جویند اما همچنان کار و شیوه رودن بر آنها تاثیر به سزایی نهاد. آریستید ملول (Aristide Maillol) جزو افرادی بود که از سطوح خشن در کارهای رودن دوری گزید و سعی کرد در نمونه کارهای سنگی و برنزی خود نوعی نرمی را در تراش به کار برد تا تداعی کننده آرامش و نوعی ژست هنری باشد. همانطور که هنرمندان دوره رنسانس از کارهای کلاسیک رم و یونان باستان الهام گرفتند، هنرمندان قرن بیستم نیز با الهام از آثار بومی هنری افریقا و اقیانوسیه به خلق اثر پرداختند.

ویلهم لهمبراک (Wilhelm Lehmbruck) از مدل مجسمه سازی با فرم دست و پاهای بلند نطیر هنر بدوی بهره برد. هم چنین گاستون لاشز (Gaston Lachaise) از هنر هند باستان تبعیت نمود. مجسمه های او با بدن های چاق و گرد نماد زنانگی بودند.

کنستانتیت برانکوسی (Constantin Brancusi) مجسمه سازی رومی، با الهام گرفتن از سنت های بومی رومی و تلفیق آن با سادگی هنر بومی افریقایی مجسمه هایی با سبک شرقی و از جنس چوب ساخته است. برانکوسی به دنبال سادگی مطلق در فرم و شفافیت تمام در معنای آثار خود بود. به عنوان می توان به آثار او مانند تازه به دنیا آمده (New-Born) و پرنده در فضا (Bird in Space) اشاره کرد.

بی شک پابلو پیکاسو یکی از بزرگترین مجسمه سازان و نقاشان قرن بیستم محجسوب می شود که توانست جنبه تازه ای از هنر بدوی را بیابد و استفاده نماید. در حیت سادگی فرم او توانست دریابد که اجسام در طبیعت دارای فرم ساده ای نیستند و در فرم ساختاریشان از اجزاء هندسی مدور، مربع و مثلثی تشکیل شده اند. این امر منجر به پیدایش سبک کوبیسم گردید. اثر هنری پیکاسو با نام "سر یک زن" در سال 1909 یکی از اولین کارهای او در سبک کوبیسم است. جک لیپچیز (Jacques Lipchitz) یکی دیگر از کجسمه سازان برجسته و تاثیر گذار قرن بیستم به شمار می رود. او مجسمه های بنز زیبای با بهره گیری از سبک کوبیسم و نیز تاثیر هنر افریقایی خلق نموده است.

با شروع جنگ جهانی اول اروپا به محیطی اضطراب آور تبدیل شد و این امر متجر به پیدایش سبک هنری داد شد که در واقع معنای پوچی و بی معنایی را به دنبال داشت. در همین زمان تعدادی از هنرمندان ایتالیایی تحت تاثیر شگرف ورود ماشین و صنعت به دنیای انسان شدند و سبک هنری فوتوریسم پا به عرصه وجود نهاد. نماد این سبک هنری خلق اجسامی بود به صورت متحرک و یا نمایش نمادهایی از تحرک. آمبرتو بوچیونی (Umberto Boccioni (1882-1916) یکی از سردمداران هنر فوتوریسم است.

بعد از جنگ جهانی اول، تحول و سبک هنری سورئالیسم به وجود آمد. بسیاری از هنرمندانی که تا پیش از این سبک هنری دادائیسم و فوتوریسم پیروی می کردند به سبک هنری سورئالیسم گرویدند. کارهای هنری جان آرپ (Jean Arp (1887-1966) که حالت فانتزی به همراه حرکت هایی در فضا بود، نمونه هایی از سبک هنری سورئالیسم است. در دهه های هنری 1920 و 1930، سبک هنری سازه به وجود آمد و کانستراکتیویست ها بیشتر به ساخت مجسمه پرداختند تا تراشیدن سنگ و چوب. برادران روسی نوم گابو (Naum Gabo (1886-1962) و آنتوان پوسنر ((1890-1977) Antoine Pevsner)، از تراشه های فلز و پلاستیک برای ایجاد نور و شفافیت استفاده کردند. خولیو گونزالز (Julio Gonzalez (1876-1942)) روش استفاده از آهن مصنوعی را معرفی نمود. اثر تکنیک گونزالز بر آثار هنری شاگرد او پیکاسو کاملا مشهود است.

با ظهور هنر مجسمه سازی مدرن، سبک هنری مدرن بیشتر به سمت فردگرایی گرایید اما همچنان تاثیرات هنر گذشته در آن مشهود بود. در دهه های 1960 و 1970 فرم های جدیدتری به وجود آمد. برخی هنرمندان سعی نمودند برای خلق آثار خود از اشیاء ساده اطراف خود استفاده کردند نظیر کنمسرو سوپ اندی وارهول (Andy Warhol (1928-87)) و یا جعبه های سورئالیستی جوزف کورنل (Joseph Cornell 1903-72). برخی دیگر به تلفیق مجسمه سازی، نقاشی و اشیاء پیدا شده چرداختند. برخی هنرمندان نظیر بارنت نیومن (Barnett Newman (1905-70) و تونی اسمیث (Tony Smith (1912-80) به ایجاد مجسمه های غول پیکر در فضای بیرونی دست زدند.

یکی از چهره های برجسته هنر مجسمه سازی قرن بیست و یکم هنری مور (Henry Moore (1898-1986) با استفاده از سنگ، برنز و چوب، به خلق اشکال انسانی مانند صورت های خمیده و یا حالت نشسته پرداخت. او بر این عقیده بود که فضایی که بر اثر ساخت یک مجسمه ایجاد می شود به همان اندازا مهم است که ظرح اصلی مجسمه. او هم چنین از ایجاد فضاهای خالی و سوراخ در داخل مجسمه هایش استفاده می نمود و یا اینکه برای ایجاد کانترست از تراشیدن به سمت داخل و بیرون روی برنز استفاده می کرد.

فرم، فضا، واقع گرایی، احساساتو زیبایی ایدئال همواره مورد توجه هنرمند همه نسل ها بوده است. قرن بیستم تنها صوورت جدیدی از این اجزاء را به ما نشان داده است.

لطفا نظرات خودرا برایمان ارسال تا بتوانیم مفیدتر وارد عمل شویم

صفحه نخست

مجسمه سازی مدرن

مطالب مشابه :

مجسمه سازی مدرن

مجسمه سازی مدرن

مجسمه‌سازی در ایران

مجسمه‌سازی با چوب

آشنایی با یک هنرمند مجسمه ساز

نگاهی بر زندگی و آثار احد حسینی مجسمه ساز تبریزی