به یاد استاد دکتر عزیز الله بیات

سال 62 بود . دانشکده ی ادبیات دانشگاه شهید بهشتی ( ملی سابق ) ، گروه تاریخ ، عجب کلاس و همکلاسی هایی و چه اساتید بیاد ماندنی ! بیشتر دارایی ارزشمند زندگی من بعضی از همان همکلاسی هایی هستند که متاسفانه بیش از 6 سال است از آن ها خبر چندانی ندارم . شرو شوری داشتیم و عالمی ، جوانی و شادابی و آرزوها و امیدها ، بعضی از ماها گمان می کردیم که عالم و آدم را می توانیم تغییر بدهیم و ذهن ها پر از اندیشه های دکتر شریعتی و دارای هندسه ای ایدئولوژیک . دنیایی سرشار از پرسش و جستجو در عین داشتن برخی پاسخ های کلیشه ای ایدئولوژیک و عقیم .

بگذریم . یکی از اساتید ما زنده یاد دکتر عزیز الله بیات بود . نمی خواهم در مورد زندگی و آثارش چیزی بنویسم چرا که دیگران نوشته اند . قد بلند ، خوش قیافه ، خوش لباس ، با وقار و متانت و در عین حال شاد و با طراوت ٬ اصیل و با شرافت و نجابت ٬ خوش ذات و طینت و بسیار مهربان بود . وارد کلاس که می شد حال و هوای کلاس عوض می شد . تک تک اسامی را در همان جلسه اول یاد می گرفت . حافظه ای بسیار قوی داشت . سراسر وقایع تاریخ ایران را در حافظه داشت . علاوه بر این از انواع شعر فارسی ، غزل ، قصیده ، رباعی ، دو بیتی ، ترجیع بند و ترکیب بند و مثنوی هر کدام مجموعه ای را از حفظ بود .

او در عین حال آدم دقیقی بود . یک بار در کلاس گفت ما بر خلاف اروپایی ها آدم های دقیقی نیستیم و به محیط اطراف خود هم دقیق توجه نمی کنیم . یکی از دانشجویان اعتراض کرد که چنین نیست . او پرسید بگو ببینم پله هایی که از محوطه ی دانشگاه تا دانشکده ادبیات بالا می آیند چند تا هستند ؟ هیچکدام از ما با اینکه بیش از 3 سال تقریبا هر ترم از آن ها بالا می آمدیم نمی دانستیم . بعد خودش تعداد آن ها را گفت و گفت برید بشمارید . کوهنوردی می کرد . تقریبا هر هفته دو بار به کوه می رفت . با اینکه در آن زمان بیش از هفتاد سال عمر داشت ، از خانه اش ، که آنموقع در ولنجک بود ، تا دانشگاه و دانشکده را هر روز پیاده می آمد .

خاطرات من و همکلاسی هایم از استاد در دوره ی لیسانس و فوق لیسانس بسیار است . بخصوص که در یک سفر دانشجویی به اصفهان و شیراز در سال 1365و نیز در سفر دانشجویی دیگر به چین در سال 1367 همراهش بودیم . یادم می آید در اتوبوسی که ما را به طرف دیوار چین می برد بچه ها به استاد گفتند رضاتوفیقی می تواند آواز بخواند . من گاهی با نیمچه ته صدایی که داشتم بین دوستان صمیمی دوبیتی های فایز یا بابا طاهر را به سبک دشتستانی می خواندم . استاد با موسیقی ایرانی آشنا بود و ویلون می نواخت . اگر اشتباه نکنم گفته بود از استاد صبا هم ردیف هایی را آموخت . بین اهل آواز ٬ بیش از همه اکبرگلپایگانی معروف به گلپا را قبول داشت و می گفت دستگاههای آوازی را خوب رعایت می کند . ما که آنموقع بیشتر شجریان گوش می کردیم و از او تعریف می کردیم می گفت خوب می خواند اما غالبا از دستگاه آوازی خارج می شود . خلاصه من که هیچ بلد نبودم با اصرار بچه ها و استاد چند تا دو بیتی خواندم . هیچ یادم نمی رود که گفت : صدات بد نیست ٬ خوبه ٬ اما وحشیه ! همه زدند زیر خنده . گفت نه منظورم اینه که آموزش ندیده . خاطرات را رها می کنم که بیش از این به درازا نکشد .

حتما دوستان من هر کدام بخشی از خاطرات خاص خود را اکنون به یاد دارند . ما اساتید دیگری هم داشتیم که هر کدام از آن ها برای من و دوستانم بسیار عزیزند ، مانند دکتر مصدق رشتی ، دکتر رادمنش ، دکتر خلعتبری ، دکتر رضا شعبانی ، دکتر بیگدلی ، دکتر محمد علی شیخ ، دکتر خدادادیان ، دکتر امامی که هر کدام از آن ها برای ما بسیار عزیزند و چیزها از آن ها آموختیم و همواره به دیده ی احترام و ستایش به آن ها و آموزه هایشان و خاطراتمان از آن ها می نگریم . استاد عزیز ، دکتر عزیز الله بیات دو روز پیش در سن ۹۱ سالگی از این دنیا رفت و دیروز به خاک سپرده شد . یادش همیشه گرامی و روانش جاودانه شاد باد .

به یاد استاد دکتر عزیز الله بیات

مطالب مشابه :

لیست مشخصات داروخانه ها

وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی: خدمات دانشگاه علوم پزشکی شیراز در حوزه سلامت افتخارآمیز است

به یاد استاد دکتر عزیز الله بیات

ایرانشناسان ورودی 1387 دانشگاه شیراز

گزارش از برگزاری مراسم نکوداشت مقام علمی دکتر علیمحمد ولوی

گفت و گو با استاد مسلم پزشکی قانونی ایران دکتر گودرزی

معرفی 19 ویژگی نامزد اصلح ریاست‌جمهوری

لیست کشیک نوروزی داروخانه های تنکابن و رامسر