عشق بدون حسادت امکان پذیر است؟ - عشق پذیر
عشق بدون حسادت امکان پذیر است؟
من تو را همین گونه که هستی، دوست دارم
زمانی که عاشق کسی هستید – حداقل فکر می کنید که عاشق کسی هستید - اگر به واقع عاشق باشید، پس حسادت غیرممکن است؛ یعنی اگر متوجه شوید که او نیز عاشق کس دیگری است، خوشحال می شوید. شما عاشق کسی هستید و او نیز با دیگری خوشبخت است و آن شخص هر آنچه شما برای خوشبخت کردن معشوقت می خواهی دارد. نباید احساس حسادت کنی، در عوض باید از شخصی که معشوقت را خوشبخت کرده است احساس تشکر و قدردانی داشته باشی.
در این بین، رابطه ی دوستانه ی عمیقی را احساس خواهی کرد. اما این فقط در مورد عشق حقیقی صادق است – که به ندرت وجود دارد – آنچه به نام عشق وجود دارد، تنها یک تصور است. تو عاشق کسی هستی، یعنی بر او مالکیت داری. تو عاشق کسی هستی یعنی او نمی تواند عاشق دیگری باشد. اگر عاشق شود به تو توهین کرده است، او ثابت کرده ...
که تو حقیرتری، که مردم بهتری وجود دارند، افراد دوست داشتنی تری از تو. این عمل نفس را جریحه دار می کند، به احساس مالکیت تو لطمه می زند و ایده ی انحصارگرایانه ی تو را جریحه دار می کند. و اساسا این بزدلی است، چرا که سعی نمی کنی با صراحت با حقیقت روبه رو شوی. سوال این است: آیا تو عاشق کسی هستی؟ این سوال به معشوق تو که عاشق دیگری است مربوط نمی شود؛ تو به حد کافی برای روبرو شدن با این سوال شجاع نیستی. اگر عاشق کسی هستی، هیچ چیز دیگری اهمیت ندارد. عشق اجازه ی آزاد بودن می دهد و هر آنچه را که لذت بخش احساس می کند، انتخاب می کند.
اگر عاشق کسی هستی، پس در زندگی خصوصی اش مداخله نکن. سعی نکن به موجودیتش تجاوز کنی. لازم نیست او بگوید کجا بوده و چرا شب دیر آمده است (این کار به هیچ وجه درست نیست)، زندگی خودش است، هرجا برود، اگر زود یا دیر بیاید؛ تو او را آنگونه که هست دوست داری و هرگز سعی نمی کنی در زندگی خصوصی اش مداخله کنی، نامه هایش را باز نمی کنی، جیب هایش را نمی گردی، یادداشت های روزانه و شماره تلفن هایش را نمی خوانی، سعی نمی کنی مدرکی پیدا کنی، این کار بسیار زشت است. باید خودت با آن روبرو شوی، اگر با آن روبرو نشوی، بزدلی است و با پنهان کردن آن، حسادت قهرآمیز به وجود می آوری و در نتیجه کاملا فراموش می کنی که این فقط بر اثر بزدلی و ترس تو است. باید این مساله مشخص شود که آیا عشق تو به مردی که عاشقش هستی یک تصور است یا واقعیت. واقعیت هیچ مشکلی ندارد، تنها تصورات مشکل و دردسر ایجاد می کنند، چرا که سطحی و ظاهری اند. تصورات نمی توانند به تو کمک کنند. هرچیز کوچکی بلافاصله دردسرساز می شود. نمی توانم بپذیرم که اگر دو نفر به واقع عاشق هم هستند، بتوانند به هر دلیلی با هم جرّ و بحث کنند و بجنگند و یا اینکه آنها سعی کنند هر ایده ای را به هر دلیلی به یکدیگر تحمیل کرده و دیگری را از عملی منع کنند. نیاز اساسی عشق این است که بگویی «من او را همان گونه که هست می پذیرم.» عشق هرگز سعی ندارد بر طبق نظر شخصی، کسی را تغییر دهد. عاشق سعی نمی کند معشوق خود را تکه تکه سازد تا او را به سایز موردنظر خود درآورد- کاری که در همه جای دنیا صورت می گیرد- کسانی که فکر می کنند عاشق هستند، دائم اسباب آزار و اذیت یکدیگر را فراهم می کنند و سعی می کنند تصویری به وجود آورند که خود می خواهند. آنها دیگری را درست مثل یک عروس ک می خواهند که ریسمان آن نیز باید در دست خودشان باشد. و دیگری نیز مشابه همین عمل را انجام می دهد، او نیز می خواهد ریسمان در دستان او باشد. در این لحظه، کشمکش، بدبختی و درد و رنج دامنه داری شروع می شود و فرد احساس فوق العاده عجیبی دارد. چرا شعرا این قدر چیزهای زیبا راجع به عشق نوشته اند؟ چرا که به نظر می رسد هیچ اتفاقی رخ نخواهد داد. عشق فقط در شعرها وجود دارد! واقعیت این است که اکثر شعرا هرگز عاشق نبوده اند. عشق آنها تصوری از عشق است، بنابراین اشعار زیبایی سروده اند، رمان های زیبایی نوشته اند؛ شاید هم عاشق بوده اند اما به کلی شکست خورده اند و از همین روی تنها برای تسلی دادن خودشان، قطب متضاد را در اشعار خود خلق کرده اند. به عنوان مثال، لئو تولستوی در تمام زندگیش از سوی همسرش شکنجه می شد، این عمل حتی تا روزهای آخر عمرش نیز ادامه داشت. آخرین روز، زنش او را به ستوه آورده بود و او نیز خانه را ترک کرد و به ایستگاه رفت و همان جا روی نیمکت مرد. او یک کنت بود و دارایی های بی اندازه ای داشت، زمین هایی پهناور و هر چیز دیگری، اما او همانند افراد فقیر زندگی می کرد. زن کنترل همه چیز را در دست داشت. او هرگز به مرد اجازه نمی داد حتی یک دوست - حتی دوست مرد- داشته باشد. او آن قدر حسود بود که اجازه نمی داد تولستوی جلوی او چیزی بخواند یا بنویسد. او باید برای نوشتن به باغ یا مزرعه می رفت؛ همه ی نوشته هایش را بیرون از خانه انجام داده بود. حسادت او این گونه بود: «وقتی من اینجا هستم تو مشغول نوشتن رمانت هستی، این توهین به من است!» و همین مرد چنین کتاب ها و چیزهای زیبایی راجع به عشق نوشته است. این تاوان عشق است. او در زندگیش عشق را از دست داده است. او در رمان هایش از آن می گوید، در رمان هایش امیالی را خلق می کند که می خواسته در زندگیش باشد، فقط برای فراموش کردن زندگیش و زشتی آن. بنابراین حتی شعرا نیز هرگز عاشق نبوده اند، هرگز درد و رنج آن را نچشیده اند، یا اگر هم عاشق بوده اند، درد و رنج را چشیده اند و خواسته اند به سرور و خوشی برسند، بنابراین در اشعارشان سرور و خوشی را پیدا خواهید کرد. فقط کافی است با حقیقت روبرو شوید، یا عاشق مردی هستی یا نه؛ اگر عاشق هستی، پس دیگر هیچ شرطی برای وضع کردن وجود ندارد.
اگر عاشق نیستی، پس تو که هستی که شرط می گذاری؟ هر دو راه مشخص است. اگر عاشقی، هیچ بحثی برای شرط گذاری وجود ندارد. او را همان گونه که هست دوست داری. اگر عاشق او نیستی، پس باز هم مشکلی نیست، او هیچ کس تو نیست؛ هیچ جر و بحثی برای شرط گذاری وجود ندارد. او می تواند هر کاری که می خواهد انجام دهد. تنها باید با احساسات طرف مقابل به روشی بسیار صادقانه و بی ریا روبرو شوید؛ این رویارویی درست و بی پرده بلافاصله راه را به شما نشان می دهد.
زندگی مشکل نیست، ما آن را مشکل می کنیم چرا که ترسو و بزدلیم. آنچه را که وجود دارد نمی بینیم. همیشه روبرو شدن با واقعیت آسان است، شما را معصوم می کند و پیچیدگی های غیرضروری را به وجود نمی آورد. در غیر این صورت، فرد می خواهد در تصورات زندگی کند – من عاشق هستم و حاضرم برای معشوقم بمیرم- شما حتی حاضر نیستید برای یک لحظه دیگری را خوشبخت ببینید، چگونه فکر می کنید که می توانید برای او بمیرید؟! سعی کنید به واقع ببینید که چه چیزی در شما برای دیگری وجود دارد، در این صورت حسادت ناپدید می شود. در بیش تر موارد با وجود حسادت، عشقتان نیز ناپدید می شود. اما چه بهتر که این گونه است، زیرا عشقی مملو از حسادت، دیگر عشق نیست. اگر حسادت ناپدید شود و عشق هنوز مانده باشد، پس شما چیزی خالص و ناب در زندگی تان دارید که ارزش داشتن را دارد.
منبع:ویستا
ویرایش وتلخیص:برگزیده ها
,