خدا به داد پارس آباد برسد.....

وقتی در پیاده روهای شهرمان قدم می زنیم باید سر به زیر باشیم! و شش دانگ حواسمان را بدهیم به زمینِ زیر پایمان: به چاله های حفر شده بدست سازمان های خدماتی که پیداست با انگیزه رفع تکلیف، خیلی سرسری و بی قاعده پر شده اند؛ به پستی و بلندی های بیشماری که در اثر فرسودگی و شکستگی موزاییک ها ایجاد شده؛ به دپوی مصالح ساختمانی که در مسیر پیاده رو جا خوش کرده و گاهی تمام عرض معبر را مسدود نموده؛ و همچنین به بساط دست فروش ها که در شلوغ ترین نقاط مسیر، کف پیاده رو پهن گردیده...

ولی شاید بهتر باشد از شش دانگ مذکور بخشی را هم اختصاص بدهیم به پیش رو و بالای سرمان: به صندوق های پست و صدقات، به پست های زمینی و تیرهای برق، و به خیلی چیزهای دیگر از این قبیل که گاه و بیگاه در مسیرمان سبز می شوند؛ به ناودان هایی که دست و دل بازند! و آبی را که به دلیل شستشو یا بارندگی و یا به هر دلیل دیگری در پشت بام ساختمان های همسایه پیاده رو جمع شده، نثار سر و روی رهگذران می کنند؛ و به سایبان مغازه ها که ناغافل سرمان گیر نکند به آنها و نشویم سوژه خنده دیگران!

یک بخش اساسی دیگر هم هست که باید به طور ویژه حواسمان را روی آن متمرکز کنیم: دوچرخه سواران و مهمتر از آن، موتورسوارانی که با تمام سرعت در پیاده روها می رانند، گاهی از مقابلمان می آیند و گاهی از پشت سر. و باید توجه کنیم که ممکن است عواقب برخورد با موتور سیکلت فقط به زمین خوردن و ضرب دیدگی دست و پا و کبودی صورت ختم نشود، شاید ماه ها خانه نشینمان کند و حتی چنین تصادفی بدرقه مان کند به سفر آخرت! بر همین اساس، انصافاً این یک مورد توجه ویژه می طلبد و اصلاً شوخی بردار نیست.

وقتی در پیاده روهای شهرمان قدم می زنیم باید حواسمان را خیلی جمع کنیم. با این وجود باز هم ممکن است با صدای بوق تهدید آمیز موتورسیکلت یا حتی اتومبیلی از جا بپریم ...

در پیاده روهای شهر ما، هر قدمی که بر می داری باید منتظر حادثه ای باشی! و این یک اصل اساسی در حیات اجتماعی ماست.

وضع نابسامان پیاده روهای شهر ما، داستان تکراری نادیده گرفتن حقوق شهروندی است. داستانی ناتمام که عواقبش هر روز گریبان جمعی از عابران را می گیرد. از کبودی زیر چانه گرفته تا دست ضرب دیده و پای شکسته! و در آخر، باز هم شهروندان می مانند و آرزوی قدم زدن در پیاده روهای شهر، آسوده خیال و بی دلهره!