نامه ای به شهردار و شورای شهر

به نام خدای دانا و توانا

اعضای محترم شورای شهر و شهردار محترم

با سلام و خسته نباشید خدمت یکایک آن عزیزان که به نوعی مقام و عنوان نمایندگی شهروندان را در امور شهری به عهده دارند و البته هم که تلاش آنان از نگاه مردم و مطبوعات دور نیست و ما خود واقفیم که عمران و آبادانی در کلانشهری چون بندرعباس که در گذشته زیرساخت های شهری آن یا اصلا" نبوده و یا هم اگر بوده بقدری جزئی است که در مقابل کوه مشکلات و معضلات امروز شهری قابل قیاس نیست . با این حال هستند مسائلی که هنوز به مشکل جدی مبدل نشده اند ولی در آینده نظر هر شهروند و گردشگر داخلی و خارجی را به خود معطوف خواهد کرد . این مسئله را یکبار قبلا در دوره دوم شوراها در هفته نامه گامرون مطرح نمودیم و البته قدری هم بدان توجه شد ولی امروز میبینیم که دوباره غبار فراموشی بر آن سایه افکنده است . اگر چون هزاران نفری که به هر دلیل ممکن از امکانات خودرو شخصی برخوردار نیستند و به ناچار مسیرهای کوتاه را پیاده طی می کنند گذرتان به پیاده رو کنار خیابان ها افتاده باشد حتما" آنچه را در پی می آید لمس می کنید .

اصلا" فلسفه وجودی پیاده رو چیست ؟ چنانچه پیاده رو داشته باشیم ولی عملا" غیرقابل استفاده باشد مثل این است که چنین پیاده روی وجود ندارد . بسیاری از پیاده روها متاسفانه چنین است . آنهم در مناطقی از شهر که به اصطلاح جدید است و تازه هم در حال ساخت و سازند . جالب است بدانید که بعضی سازندگان ساختمان در کنار خیابان طوری پیاده رو را مطابق میل خود تغییر می دهند که انگار بخشی از مایملک شخصی آنان است . بعضی اقدام به ساخت پله و برخی هم گود برداری جهت پارکینگ و برخی هم آن را به فضای سبز مبدل کرده اند .

در بعضی جاها اختلاف سطح پیاده رو به حدی است که اگر خدای نکرده عابر پیاده ای به هر علت ممکن سقوط کند اگر منتهی به مرگ نشود لااقل دچار آسیب شکستگی خواهد شد . به نظرم شهرداری محترم هیچ نوع نظارتی بر این موضوع اعمال نمی کند یا حوزه نظارتی آن ضعیف عمل می کند . در هر حال وضعیت اسف باری که اکنون پیاده روها دارد از دیدگاه هر شهروند منصفی قابل قبول نیست و یک نکته مهم اینکه اگر متوسط عمر این ساختمانهای جدید الاحداث پنجاه سال فرض گردد به این معنی است که باید تا پنجاه سال دیگر از ناهمواری پیاده رو های شهرمان رنج ببریم .

من دقیقا" نمی دانم شهرداری تهران از چه سالی سازندگان ساختمانها ی موجود در معابر را بر لزوم رعایت حریم پیاده رو موظف نمود اما پانزده سال پیش در همین شهر تهران حتی در کوچه های فرعی به سازندگانی که حتی اندکی از سطح پیاده رو را به منظور ورود ماشین به داخل پارکینگ بالاتر آورده بودند پایان کار داده نمی شد . بد نیست بدانیم که بر خلاف بندرعباس که تقریبا" شهری مسطح است تهران دارای پستی و بلندی های بیشتری است اما در سالیان اخیر طوری عمل کرده اند که پیاده رو ها از حیز انتفاع خارج نشود . آنچه که اکنون بر سر پیاده رو های بندرعباس می آید عملا با فلسفه وجودی پیاده رو که باید محل امن و راحتی جهت تردد عابرین پیاده باشد منافات دارد . اگر درست دقت نموده باشیم بیشتر استفاده کنندگان از پیاده رو افراد ضعیف و ناتوانی چون کودکان و افراد کهنسال هستند و گاهی هم خانم های خانه دار را می بینیم که کودک خود را بر کالسکه ای سوار نموده و در طول مسیرش برای خرید بارها مجبور شده از پیاده رو به خیابان و از خیابان به پیاده رو نقل مکان کند . صرف نظر از اینکه ورود عابرین به خیابان برای خود آنان خطرات بسیاری به همراه دارد حتی تردد خیابانی را هم مختل می کند .

دوستان گرامی و نمایندگان محترم . می دانم که این عریضه کوتاه موجب رنجش آن بزرگواران نخواهد بود و یقین که مورد توجه واقع خواهد شد و انشاء الله از این پس شاهد بهبود وضعیت پیاده رو های شهرمان خواهیم بود . اما به جهت اینکه مصداقی برای گفته های فوق ارائه شده باشد لطفا" در هوای خنک پائیزی در خیابان های رسالت شمالی . داماهی و کوچه ایرانیت کمی پیاده روی کنید .

با تشکر علی تیماس

نامه ای به شهردار و شورای شهر

مطالب مشابه :

نامه ای به شهردار و شورای شهر

نمونه موافقت نامه و شرایط عمومی پیمان

مراسم انتخاب کارگران نمونه شهرداری وحیدیه

نمونه رضايت نامه همسايگان براي پروانه ساخت شهرداري

نمونه قرارداد خدمات اخذ پروانه ساختمانی پروژه