انواع میگو

انواع میگو

1 – میگوی سفید هندی ( penaeus indicus )

این گونه بدنی نیمه شفاف ، به رنگ صورتی کمرنگ تا زرد دارد . از مهمترین مشخصات این گونه وجود یک جفت آنتن بسیار بلند شیری رنگ است که آن را از سایر گونه ها متمایز می سازد .

درجه حرارت 22 تا 23 درجه سانتی گراد و شوری 15 تا 25 جزء در هزار برای پرورش این گونه مناسب است .

میگوی سفید هندی در مقایسه با سایر گونه ها زودتر فاسد می شود ، لذا در حمل و نقل و نگهداری بعد از صید ، باید بسیار دقت کرد .

2 – میگوی موزی ( penaeus merguiensis )

بدن میگوی موزی به رنگ صورتی تا زرد کمرنگ است و خالهای قرمز مایل به قهوه ای دارد ( شبیه موز کمی مانده ) .درجه حرارت 25 تا 32 درجه سانتی گراد و شوری 15 تا 32 جزء در هزار برای پرورش این گونه مناسب است .

3 – میگوی ببری سبز ( penaeus semisulcatus )

بدن این گونه باندهایی رنگی دارد که این باندها به صورت اریب یا متقاطعند .

درجه حرارت 24 تا 34 درجه سانتی گراد و شوری 15 تا 28 جزء در هزار برای پرورش این گونه مناسب است .

مکان یابی

انتخاب مکان مناسب برای پرورش میگو بسیار حائز اهمیت است و از جنبه های مختلفی مد نظر قرار می گیرد ، زیرا هرگونه اشتباه در انتخاب محل یا تغییرات بعدی ، سرمایه گذاری را با هزینه های بالایی روبه رو می کند ، مکان یابی ، طراحی و برنامه ریزی برای احداث کارگاه پرورش میگو باید طبق بررسی های کارشناسانه و همه جانبه صورت پذیرد .

منبع آبی

بنا به نیاز کارگاه دو نوع منبع آبی مدنظر قرار می گیرد :

آب شور دریا : نزدیکی کارگاه به آب دریا از مزایای آن است . منبع اصلی تأمین آب استخرهای پرورشی آب دریاست که به روشهای مختلف (کانالهای آبرسانی ، پمپاژ ، جزرومد ، ... ) به حوضچه ها انتقال می یابد . نکته ی مهم در استفاده از آب دریا محل استفاده از آب است . این مکان به دلیل کدورت و گل آلودگی آب و همچنین نوسانات شوری نباید در حاشیه ی مصبها و خورها قرار داشته باشد ، ضمن اینکه باید از منابع آلوده کننده ی آب نظیر کارخانه ها ، فاضلاب های صنعتی و خانگی ، بنادر و ... دور باشد .

آب شیرین : علاوه بر آب شور دریا ، آب شیرین نیز برای کارگاه پرورش میگو ضروری است . این آب در مرحله ی اول برای تعدیل شوری آب استخرها ( به دلیل تبخیر ) مورد استفاده قرار می گیرد ، همچنین برای مصارف بهداشتی و شست و شوی ابزار و وسایل مصرف می شود .

شرایط آب هوایی منطقه ی پرورش میگو بسیار حائز اهمیت است . محل مورد نظر باید دارای اقلیم گرمسیری و نیمه گرمسیری و تعداد روزهای آفتابی آن در طول دوره ی پرورش بالا باشد .

بافت خاک

زمین مورد نظر میزان رس لازم ( 30 تا 50 درصد ) را داشته باشد تا از قدرت نگهدارندگی کافی در برابر آب برخوردار باشد . ضمن اینکه در بافت خاک تناسب بین رس و شن رعایت شده باشد .

ساختار استخرهای پرورش میگو

استخرهای میگو از جنس خاکند و عملیات ساخت آنها با توجه به نوع گونه ، شرایط اقلیمی و امکانات موجود صورت می گیرد . از آنجا که میگو کفزی است و از بستر استخر برای زیست استفاده می کند ، این استخرها به گونه ای طراحی می شوند که حائز بیشترین وسعت بستر باشند .

مساحت استخرهای پرورش میگو معمولا یک هکتار در نظر گرفته می شود .

تأمین آب استخرهای پرورش میگو در سیستمهای پرورشی ایران معمولا از طریق کانالهای ارتباطی با دریا و پمپاژ صورت می گیرد و همان طور که گفته شد ، آب مورد نیاز از مکانی تأمین می شود که آب آن کیفیتی مطلوب داشته باشد .

آبگیری استخرهای پرورشیمیگو خود دو مرحله دارد :

آبگیری اولیه

در این استخرها را به ارتفاع 40 سانتی متر آبگیری می کنند ، سپس عملیات مبارزه با موجودات ناخواسته و کوددهی اولیه را انجام می دهند .

بعد از آبگیری مقدماتی 80 تا 100 کیلو گرم کود مرغی یا 50 کیلو گرم کود شیمیایی به ازای هر هکتار به آب اضافه می شود که این مقدار کود به صورت یکنواخت در سطح استخر پاشیده می شود .

مرحله دوم آبگیری

معمولا دو تا سه روز پس از آبگیری اولیه ، حالت لب لب ( lab lab ) پدید می آید ، یعنی در تمامی سطح استخر زی شناوران رشد و توسعه می یابند . پس از باروری استخر ، مرحله دوم آبگیری انجام می شود . در این مرحله از آبگیری باید توجه کرد که موجودات مزاحم از طریق آب ورودی به داخل استخر نفوذ پیدا نکنند .

حمل و انتقال میگوها به استخرهای پرورشی

مخازن حمل و نقل

این مخازن از جنس پلاستیک یا فایبرگلاس است و ظرفیتی در حدود 500 تا 1000 لیتر دارد . برای استفاده از این روش ابتدا مخزن را توسط آب دریا پر می کنند ، سپس به ازای هر لیتر آب 200 تا 500 عدد پست لارو میگو به آن اضافه می کنند .

کیسه های نایلونی

در این روش از کیسه های نایلونی دو یا چند جداره استفاده می شود . به این منظور ابتدا یک سوم حجم کیسه ها را از آب دریا پر می کنند . سپس به ازای هر لیتر آب ، 500 تا 650 عدد پست لارو میگو به آن می افزایند و بقیه ی حجم کیسه های نایلونی ( دو سوم باقیمانده ) را از اکسیژن پر می کنیم و در کیسه را محکم می بندیم . کیسه ها را می توان در داخل جعبه یا سطل قرار داد و آنها را با وسیله ی نقلیه حمل کرد . در این شرایط می توان لارو میگو را تا 12 ساعت نگهداری و حمل کرد .

تغذیه ی میگوهای پرورشی

به طور کلی غذای مورد نیاز میگوهای پرورشی از دو منبع اصلی طبیعی و مصنوعی تأمین می شود :

غذای طبیعی

برای تأمین این بخش از نیازهای غذایی میگوهای پرورشی ، فراهم آوردن شرایط مطلوب جهت رشد موجودات مورد تغذیه ی میگوها ضروری است . به این منظور از کوددهی در سطح استخرهای پرورشی میگو استفاده می شود . کودهای مورد استفاده در استخرهای پرورشی میگو به دو صورت است :

1 ) کودهای آلی : این نوع کودها معمولا از طریق کودهای مرغی ، گاوی ، اسبی و گوسفندی تأمین می شود که در این میان کودهای مرغی از کیفیت مرغوب تری برای مصرف برخوردار است .

2 ) کودهای شیمیایی : این نوع کودها حاوی N (نیتروژن ) ، P ( فسفر ) ، K(پتاسیم) هستند

غذای مصنوعی ( پلت )

این دسته از مواد غذایی را در کارخانه های تولید کننده ی غذاهای مصنوعی تولید می کنند و در اختیار پرورش دهندگان قرار می دهند .

هوادهی در استخرهای پرورش میگو

یکی از عوامل افزایش تولید در واحد سطح ، فراهم کردن مقدار اکسیژن مورد نیاز استخرهای پرورشی است .

هواده های پارویی : این دستگاهها از یک الکترو موتور و یک شفت مرکزی تشکیل شده است که بر روی یک شناور نصب شده اند .

هواده های ایرجت : این نوع هواده ها نیز با نیروی الکتریکی کار می کنند و تهویه ی آب را در اعماق مختلف امکان پذیر می سازند .

نویسنده : مهندس سید ناصر صادقی

انواع میگو

مطالب مشابه :

انواع میگو

جنگل های مانگرو

ماهی تیلاپیا tilapia

اکولوژی ماهیان دریایی (1)