امروزه تقریباً تمام قطارها (به غیر از چند نیرو محركه بخار) به وسیله موتور الكتریكی یا دیزلی حركت می كنند. قطار های برقی انرژی شان را در طول مسیر از سیم های برق هوایی یا ریل های برق دار به دست می آورند. قطار های دیزلی (و قطارهایی كه هر دو موتور دیزل و الكتریكی دارند) انرژی شان را با خود حمل می كنند و می توانند بر روی ریل های غیر برق دار حركت كنند. قطارهای سریع السیر و سیستم ناوبری كارآمد باعث شده كه راه آهن ایمن ترین و سریع ترین شكل مسافرت زمینی باشد. طرح دیگری، كه البته در مرحله آزمایش است، عبارت از سیستم تعلیق مغناطیسی (مَگلِو) است كه باعث می شود قطار بر روی ریل معلق باشد. با سرعت بیشینه ٥٠٠ كیلومتر بر ساعت، این وسیله سریع تر تمام وسایل حمل و نقل امروزی خواهد بود.

دو نوع قطار مغناطیسی را در شكل زیر می بینید.

مدل قطار مغناطیسی معلق را بسازید. این نوع قطارها از میدان مغناطیسی برای بلند كردن خودشان بهره می برند و روی مسیر شناور می مانند. از آنجا كه هیچ جزء از آنها با مسیر در تماس نیست، اصطكاك حداقل است، و در نتیجه قطار می تواند بسیار سریع حركت كند. قطار مدل بوسیله نیروی پیشرانش مغناطیسی كار می كند. آهن ربا دو قطب دارد (قطب شمال و جنوب). دو قطب هم نام كه در كنار هم قرار دارند یكدیگر را می رانند. در اینجا، آهن ربای داخل قطار توسط آهن ربای روی ریل رانده شده و در نتیجه قطار به بالا رانده می شود.

توصیه می شود برای این فعالیت پژوهشی اولیاء محترم نیز كمك كنند.

قطارهای مگلو

این قطارها از آهن ربای الكتریكی استفاده می كنند، به عبارت دیگر جریان الكتریكی بر اثر عبور از سیم پیچ میدان مغناطیسی تولید می كند. در مدل نمونه اولیه ژاپنی كه در شكل زیر نشان داده شده است، میدان های بوجود آمده بوسیله سیم پیچ قطار و سیم پیچ های دیواره كناری مسیر، قطار را معلق می كند و همچنین قطار را به جلو می رانند. برای حفظ و صرفه جویی انرژی، این نوع قطارها آهن ربای ابر رسانا دارند. این قطار ها تقریباً نصف انرژی هواپیما را مصرف می كنند اما می توانند با همان سرعت حركت نمایند.