رمان ادم و حوا قسمت ششم

اومد به سمتمون . نگاه از زمین نگرفت .
مادرش ، مامان و رضوان و خاله رو بهش معرفی کرد . خیلی متین سلام کرد . و خوش امد گفت .
مادرش من رو نشون داد .
درستکار – ایشون رو هم که به خاطر داری !
سری تکون داد .
امیرمهدی – بله . خوش اومدین خانوم صداقت پیشه .
گر گرفتم . حس کردم همه دارن چهارچشمی ما رو نگاه می کنن . انگار بخوان مچمون رو بگیرن . سر به زیر انداختم .
" ممنون " آرومی گفتم . و نفس عمیقی کشیدم تا اون گر گرفتگی از بین بره .
امیرمهدی جعبه ی تو دستش رو جلومون گرفت .
امیرمهدی – بفرمایید .
مامان و رضوان و خاله با لبخند شیرینی برداشتن و تشکر کردن . ولی دست من خشک شده بود و جلو نمی رفت .
امیرمهدی به سمتم متمایل شد . و آروم گفت .
امیرمهدی – چرا بر نمی دارین ؟
با هزار بدبختی دست بردم و یکی برداشتم . زیر نگاه های مادرش بدجور دست و پام رو گم کرده بودم . انگار قرار بود با همون دیدار اول بیان خواستگاریم و من نگران بودم مورد توجه قرار نگیرم . یا کار اشتباهی انجام بدم .
خانوم درستکار با دست تعارمون کرد .
درستکار – بفرمایید داخل . بفرمایید . منزل خودتونه .
مامان و رضوان جواب تعارفش رو با لبخند دادن و همراه خاله راه افتادن سمت دری که نشون داد . اما من نمی تونستم نگاه از امیرمهدی بردارم و برم .
یه جوری بود ! کلافه نبود . ناراحت نبود . شاد نبود . ذوق نداشت . اما یه جوری بود . حس می کردم لبخند محوی روی لباشه . و هنوز از دیدنم شگفت زده ست .
با دور شدن مامان و رضوان و خاله همراه مادر و خواهر امیرمهدی ، به ناچار نگاه ازش گرفتم و راه افتادم .
اما امیرمهدی سر جاش ایستاده بود و تکون نمی خورد .
از کنارش رد شدم و عطر حضورش رو به ریه هام کشیدم . بدجور دلم هوای اذیت کردنش رو کرد .
آخه مرد هم انقدر آروم ؟ انقدر معصوم و مظلوم ؟ انقدر بی حرف و ساکت ؟
خوب اون خوی شیطونم با این خصلت های امیرمهدی بدجور تو وجودم بالا و پایین می پرید . ولی تو خونه شون و جلوی اون همه آدم که مطمئناً از اقوام و آشناهای امیرمهدی بودن ؛ ممکن نبود .
تو حیاطشون دو تا قالی بزرگ پهن کرده بودن و خانوما اونجا نشسته بودن .
رفتم و کنار رضوان نشستم که داشت به مهرداد زنگ می زد که بگه ده دقیقه ای طولش بده ؛ بعد بیاد دنبالمون . حواسم به حرفای رضوان بود . که سعی داشت هم آروم حرف بزنه که کسی صداش رو نشنوه و هم مهرداد رو راضی کنه . معلوم بود مهرداد داره غر می زنه .
با صدای " یاالله " گفتن کسی همه به سمت در برگشتیم .
امیرمهدی بود با یه سینی حاوی لیوان های شربت . شربت های آلبالو و پرتقال .
اومد به سمتمون و سینی رو داد به نرگس که کنار ما ایستاده بود . بعد هم آروم گفت .
امیرمهدی – من می رم تا جایی و بر می گردم .
نرگس – کجا می ری ؟
با لحن اطمینان بخشی گفت .
امیرمهدی – یه کار کوچیک دارم . زود بر می گردم .
نرگس سری تکون داد و امیرمهدی بدون نگاهی به سمت ما ، رفت .
نرگس شروع کرد به تعارف کردن شربت . خانوم درستکار هم داشت ما رو به خواهرش معرفی می کرد .
رضوان که گوشیش رو قطع کرد کمی خودش رو بهم نزدیک کرد و کنار گوشم گفت .
رضوان – می خوای بری تو خونه شون رو هم ببینی ؟
متعجب نگاهش کردم .
من – چه جوری بریم ؟ یه حرفایی می زنیا !
لبخندی زد .
رضوان – یه کم فکر کن ببین چه جوری می شه رفت تو !
رفتم تو فکر . انگار خودش هم رفت تو فکر . چون خیره شد به زمین .
کمی فکر کردم . غیر از آب خوردن چیزی به ذهنم نرسید . ولی ممکن بود جواب نده .
به رضوان نزدیک شدم .
من – می شه گفت تشنه ایم .
نگاه عاقل اندر سفیهی بهم انداخت .
رضوان – اینم فکره تو کردی ؟ خوب دختر می رن برامون آب میارن . نمی گن که بیاین تو خونه ! تازه ..
با ابرو به جایی اشاره کرد .
رضوان – اینجا پر از بطری آب معدنیه .
به جایی که اشاره کرد نگاه کردم . راست می گفت . دو بسته آب معدنی بزرگ اونجا بود . که من ندیده بودمشون .
رضوان – ولی اگر بگیم به دستشویی نیاز داریم دیگه نمی تونن بگن نیاین داخل مگر اینکه ….
نگاهش کردم .
سکوت کرد و با نگرانی نگاهش رو تو حیاط چرخوند .
بعد دوباره لبخندی زد .
رضوان – تو حیاط دستشویی ندارن .
سریع بلند شد و رفت به سمت نرگس و چیزی کنار گوشش گفت .
نرگس لبخندی زد و با دست به خونه اشاره کرد . رضوان اومد کنارم .
رضوان – بلند شو بریم تو .
ابرویی بالا انداختم .
من – من کجا بیام ؟ تو می خوای بری دستشویی .
کفری نگاهم کرد .
رضوان – من چیکاره م . اصل تویی دختر . بلند شو بریم .
با رضوان همراه شدم و پشت سر نرگس وارد خونه شون شدیم .
نرگس دستشویی رو نشونمون داد و خودش رفت . رضوان داخل دستشویی شد .
نگاهی به خونه انداختم . یه هال بزرگ که از سمت چپ به سالن پذیرایی وصل می شد و سمت راستش آشپزخونه بود . که از قسمت اپن ما بین دو تا دیوار تا حدودی داخلش رو می شد دید .
کنار آشپزخونه دستشویی قرار داشت و شمال و جنوب هال سه چهار تا در دیگه قرار داشت که احتمال دادم باید اتاق هاشون باشه و البته حمام .
نگاهی به در دستشویی انداختم . این رضوان هم انگار خودش داشت می ترکید که به هوای من این پیشنهاد رو داد . احتمالاً روش نشده بود بگه .
نگاهی به ساعت تو دستم انداختم . خوب دختر بیا بیرون دیگه !
- خانوم صداقت پیشه !
با صدای امیرمهدی ، متعجب از حضور یکباره ش ؛ برگشتم به سمتش .
کنار وردی هال ایستاده بود . از اونجا تا در وردی یه راهروی کوچیک بود .
من – بله ؟
نگاهش به زمین بود . و نمی دونست چقدر دلم هوای نسیم نگاهش رو داره . کاش از این همه به بند کشیدن نگاهش دست بر می داشت .
اومد نزدیکم و دستش رو گرفت طرفم . تو دستش یه بطری آب معدنی کوچیک بود !
ابرویی بالا انداختم .
من – این چیه ؟
آروم گفت .
امیرمهدی – مهریه تون ……

اینبار من شگفت زده شدم .
مهریه م آب بود . مهریه ی یه ساعتی که زنش بودم .
آدم هم انقدر حرف گوش کن ؟ من گفتم آب یا خاک مهر کن . تو چرا اینکار رو کردی ؟
دست بردم و بطری رو گرفتم .
امیرمهدی – شرمنده م که دیر شد . اون روز به کل فراموش کردم باید مهریه تون رو بدم . بعدش هم که برگشتیم ، آدرسی ازتون نداشتم .
لبخندی زدم .
من – اشکالی نداره . فقط یه سوال !
سرش رو کمی بالاتر گرفت که یعنی گوشش با منه .
لبخندم موذیانه شد .
من – مقدار مهریه رو هم تعیین کرده بودی ؟
با صادقانه ترین لحن ممکن جواب داد .
امیرمهدی – نه . فقط گفتم آب .
من – خوب شاید من با این مقدار آب راضی نباشم ! ایرادی نداره ؟
ابرویی بالا انداخت .
امیرمهدی – مهریه حق شماست . شما هم باید مقدارش رو تعیین کنین .
من – پس باید بگم که من یه بطری بزرگ آب می خوام . این کمه .
سکوت کرد . خیره به زمین بود . تغییری تو صورتش نمی دیدم .
سری تکون داد .
امیرمهدی – چشم . راستش آب معدنی بزرگ داریم ولی پولش رو من ندادم . مهریه ی شما هم بر ذمه ی منه . اگر ایرادی نداره صبر کنین برم بخرم .
اخ که دلم می خواست بپرم بوسش کنم . چقدر این بشر دوست داشتنی بود !
چقدر خوب بود و نمی دونست با این خوب بودنش داره دل من رو بیشتر و بیشتر اسیر خودش می کنه .
مگه دلم میومد یه بار دیگه بره بیرون ؟ مطمئناً دفعه ی قبل هم برای خرید بطری آب معدنی رفته بود .
دلم می خواست همونجور که اون روی من تأثیر داره منم بتونم روش تأثیر بذارم . برای همین اولین فکری که به ذهنم رسید رو عملی کردم .
با صدای آروم و پر از ناز گفتم .
من – نیازی نیست . بقیه ش رو بخشیدم .
و تو دلم دعا دعا کردم که ، اگر لحنم نه که حرفم روش تأثیر داشته باشه .
لبخندی زد . از همون هایی که دل من رو بدجور به بازی می گرفت و نگاهم رو برای ساعت ها شکار می کرد . بی راه نبود اگر می گفتم خدا یه تیکه از زیبایی بهشتش رو به عنوان لبخند ، به لب های امیرمهدی هدیه داده .
امیرمهدی – ممنون . انشاالله بتونم جبران کنم .
و من تو دلم گفتم " همین لبخندت جبران می کنه . همین لبخندت دیوونه م می کنه . "
" با اجازه ای " گفت و رفت . با قدم های محکم ، آروم و موزون .
و من خیره بهش تو جای خودم ایستادم .
با صدای در چرخیدم .
رضوان سرش رو از لای در بیرون آورد و گفت .
رضوان – رفت ؟
سری تکون دادم .
من – آره .
رضوان اومد بیرون و در حالی که با شیطنت نگاهم می کرد اشاره ای به بطری تو دستم کرد .
رضوان – مهریه ؟ اینجا چه خبره ؟
وای که لو رفتم . دستپاچه شدم . باید چی می گفتم ؟
لبم رو به دندون گرفتم . اگر مهرداد می فهمید ؟
رضوان اومد نزدیک تر .
رضوان – ماجرای صیغه چیه ؟
حق به جانب گفتم .
من – گوش ایستاده بودی ؟
رضوان – نه خیر . می خواستم بیام بیرون که دیدم صدای حرف میاد . گوش دادم ، دیدم داری با جناب درستکار حرف می زنی . ناخواسته هم شنیدم چی می گین !
اخمی کردم .
من – خداییش تو به خاطر من اومدی یا اینکه خودت داشتی می ترکیدی ؟
بحث رو عوض کردم به امید اینکه یادش بره حرفای من و امیرمهدی رو .
رضوان – اولش به خاطر تو . ولی بعدش وقتی دیدم دستشوییشون چقدر خوشگله حیفم اومد کاری نکنم .
بعد با هیجان دستم رو گرفت .
رضوان – بیا ببین !
و من رو دنبال خودش کشید به سمت دستشویی .
در رو باز کرد و با دست اشاره کرد .
رضوان – ببین !
نگاهم رو تو دستشویی چرخوندم .
راست می گفت . خوشگل بود . تموم ست دستشویی کرم نارنجی بود . از حوله تا صابون و فرچه ی شستشوی دستشویی . حتی سنگ دستشویی .
اینه ی توی دستشویی خیلی زیبا بود . در اصل دکور شیشه ای بود که وسطش آینه ای تعبیه شده بود و دور تا دورش دکور بود . پر از انواع صابون های فانتزی . به قدری زیبا بود که دهنم باز مونده بود .
کنار دکور شیشه ای هم یه دکور کوچیک تک هم بود که سرش باز بود و جای قرار دادن بوگیر .
کار هر کی بود نشون می داد باید خوش سلیقه باشه . و چه کسی غیر از مادر امیرمهدی می تونست این کار رو کرده باشه ؟
پس وقتی می گفت دلش می خواد همسرش شبیه مادرش باشه منظورش خوش سلیقگیش بود ؟ یا شایدم هنرهای دیگه ای هم داشت و من نمی دونستم .!
سری تکون دادم .
من – حالا چیکار کنم ؟
رضوان – چی رو ؟
من – خیلی خوش سلیقه ست .
رضوان – والا تو هم خوش سلیقه ای . به خصوص تو لباس پوشیدن . البته اگر پوشیده تر لباس بپوشی معرکه می شی .
نگاهش کردم .
من – تعارف می کنی ؟
سری تکون داد .
رضوان – نه . دارم واقعیت رو می گم . در ضمن من که سلیقه ت رو تو همه چی می پسندم . به خصوص تزیین وسایلی که برام اوردین . یادته ؟
یادم بود . روزی که برای تعیین مهریه و تاریخ عروسی رفتیم خونه شون تموم هدیه هایی که براش بردیم رو خودم تزیین کردم .
ولی تزیین هدیه خیلی راحت تر از دکور خونه بود .
من – اون فرق می کرد .
رضوان – سخت نگیر . هر کس سلیقه ی خودش رو داره . تو هم بد سلیقه نیستی .
با هم برگشتیم داخل حیاط . کسی متوجه غیبت طولانیمون نشد به جز مامان . که با نگرانی نگاهمون می کرد .
هنوز ایستاده بودیم که امیرمهدی " یاالله " گویان وارد حیاط شد و رو به ما گفت .
امیرمهدی – خانوم صداقت پیشه . اومدن دنبالتون .
مامان و خانوم درستکار همزمان بلند شدن . مامان با خوشرویی جواب تعارفاتشون مبنی بر موندن بیشتر رو داد و هر سه خداحافظی کردیم .
از در خونه شون که بیرون رفتیم مهرداد و امیرمهدی رو در حال حرف زدن دیدم . نگران چشم دوختم به حالت صورتشون . می ترسیدم مهرداد به خاطر راضی نبودن ، رفتار خوبی نداشته باشه . ولی صورت هر دو معمولی بود .
با گفتن " خداحافظ " به امیرمهدی داخل ماشین نشستیم . مهرداد و امیرمهدی با لبخند به هم دست دادن و خداحافظی کردن .
مهرداد که سوار ماشین شد مامان رو بهش پرسید .
مامان – پسر خوبیه . نه ؟
مهرداد بدون اینکه نگاه از رو به روش بگیره جواب داد .
مهرداد – تو برخورد اول بد نبود .
و با این حرفش نشون داد هنوز مونده تا راضی بشه .
به خودم دلداری دادم که هنوز برخورد بیشتری با امیرمهدی نداشته . می دونستم امیرمهدی با رفتارش مهرداد ناراضی رو هم به راه میاره . مگه می شد آدم این همه خوب باشه و کسی دوسش نداشته باشه ؟
با این فکر تو دلم لرزید . یعنی همونقدر که برای من شیرین بود برای دیگران هم بود ؟ دخترای خونواده شون چی ؟ نکنه … نکنه ….
یعنی از اون خونواده هایی بودن که ازدواج با فامیل رو به غریبه ها ترجیح می دن ؟ تو دلم نالیدم " نه خدا . نه . تو رو به هر چی مقدسه قسم می دم . من تحمل دیدن امیرمهدی با دختر دیگه ای رو ندارم "
با زنگ گوشیم دست از فکر برداشتم .
گوشی رو از کیفم بیرون آوردم . سیما بود . تازه یادم افتاد می خواستم روز بعد از مهمونی باهاش تماس بگیرم . ولی چون اون روز مامان قضیه ی امیرمهدی رو به بابا گفت و اون مسائل و ناراحتی بابا پیش اومد به کل یادم رفته بود .
قبل از قطع شدنش جواب دادم .
من – سلام سیما .
سیما – سلام مارالی . چطوری ؟ کم پیدایی !
من – هستم . فقط یه مدت حوصله ی جمع رو نداشتم .
سیما – جدی ؟ من فکر کردم چون با پویا به هم زدی نمیای تو جمعمون .
با پویا به هم زدم ؟ من ؟ کِی که خودم خبر نداشتم !
اصلاً کی همچین چیزی رو به سیما گفته بود ؟ برای اینکه بتونم بفهمم چه خبره به سیما یه دستی زدم .
من – تو از کجا فهمیدی ؟
سیما – از همون شب مهمونی . اخه وقتی دیدم پویا با یه دختر دیگه اومد فهمیدم باید به هم زده باشین . وگرنه پویا بدون تو جایی نمی رفت ……….
یه حالی شدم . پس اون " یه کاریش می کنم " پویا ، این بود ؟
اینکه با یه دختر دیگه بره تو مهمونی دوست من ؟ چه زود برای نبودن ها جانشین پیدا کرده بود ! یا شاید تو آستینش داشت و رو نمی کرد ؟
پس چرا بعد از مهمونی دائم زنگ می زد و می خواست که با هم بریم بیرون ؟
روی من چه حسابی باز کرده بود که هم با من بود و هم با یکی دیگه ؟
دلم به درد اومد . بغض میون گلوم نشست .
حلاوت دیدن امیرمهدی بهم زهر شد .
با " الو . الو " گفتن های سیما بغض رو پس زدم و جواب دادم .
من – هستم سیما جان .
سیما – فکر کردم قطع شده . حالا کی به هم زدین .
دست بردار نبود که !
من – راستش یه مدت بود که تو رابطه مون تردید کرده بودم . همینم شد زمینه ی به هم زدن . پویا یه مقدار کم طاقت بود .
با این حرفم نگاه مامان و رضوان نشت روم . مهرداد هم از آینه نیم نگاهی بهم انداخت .
به سیما دروغ نگفتم . فقط مسئله رو براش باز نکردم . در اصل من رابطه رو به هم نزدم . این پویا بود که با کارش تردید من رو از بین برد .
همونجا ، تو ماشین ، پویا رو برای همیشه کنار گذاشتم . من مرد نا مرد نمی خواستم . شایدم حق داشت . چون من هم جانشینی براش پیدا کرده بودم .
ولی من شیفته ی اخلاق و رفتار امیرمهدی شدم . هنوز مونده بود تا پویا رو کامل کنار بذارم . رفتار آرمانی امیرمهدی باعث شد تو انتخاب پویا شک کنم . این تقصیر من نبود . پویا از مرد آرمانی من فاصله داشت .
***
خونه که رسیدیم مامان و رضوان بدون عوض کردن لباس هاشون پشت سرم به اتاقم اومدن .
برگشتم و نگاهشون کردم . می دونستم برای شنیدن چه چیزی اومدن . از تو ماشین سکوت کرده بودن . انگار می ترسیدن جلوی مهرداد چیزی بپرسن .
مهرداد با حضور پویا هم چندان موافق نبود . به خصوص که عقیده داشت آدم همسر آینده ش رو از تو مهمونی پیدا نمی کنه . گرچه که پویا از همون اول وقتی دید پیشنهاد دوستیش رو قبول نمی کنم توسط خونواده ش جلو اومد . ولی این باعث نشد مهرداد موافقت کنه .
برای عروسیش هم چون مامان و بابا حرفی نزدن ، با حضور پویا مخالفت نکرد و من حس کردم بیشتر به خاطر اینکه عروسی جدا بود ، چیزی نگفت .
مامان و رضوان منتظر نگاهم می کردن .
سری تکون دادم به معنای " چیه ؟ "

مامان – چرا به سیما گفتی به هم زدی ؟ چرا بعدش رنگ و روت اینجوری شد .
با اینکه دلم نمی خواست حرفی از پویا بزنم ، ولی چون مامان سوال کرد مجبور شدم به جواب دادن .
من – پویا با یه دختر دیگه رفته مهمونی سمیرا .
ابروهای مامان به وضوح بالا رفت . رضوان هم با چشمای گشاد شده نگاهم می کرد .
شونه ای بالا انداختم .
من – سمیرا فکر کرده بود ما به هم زدیم که منم گذاشتم تو خیال خودش بمونه .
نگاه مامان پر از غم شد .
مامان – با اینکه خیلی ازش خوشم نمیومد ، ولی توقع این کار رو هم ازش نداشتم .
درمونده از بازی روزگار گفتم .
من – باید تمومش کنم دیگه ، نه مامان ؟
مامان سری تکون داد .
مامان – معلومه . من دختر به آدم هوسباز نمی دم .
و طلبکارانه از اتاق خارج شد . می دونستم اگر پویا یک بار ، فقط یک بار دیگه بخواد زنگ بزنه مامان بدجور باهاش برخورد می کنه .
رو کردم به رضوانی که هنوز تو اتاق ایستاده بود .
من – نظر دیگه ای داری ؟
به سمت در رفت و به آرومی بستش .
برگشت به سمتم .
رضوان – نه خواهر شوهر جان . می خوام موضوع صیغه رو بدونم !
ای وای که یادش نرفته بود ! من با این عروس فضول باید چیکار می کردم .
من – فضول شدیا زن داداش .
روی تختم نشست .
مانتوم و شالم رو در آوردم . و به چوب لباسی آویزون کردم .
رضوان – مامان و بابات خبر دارن ؟
در حالی که چوب لباسی رو تو کمد آویزون می کردم جواب دادم .
من – آره . فقط تو و مهرداد نمی دونین .
با ترس ، سریع به سمتش برگشتم .
من – به خدا اگه به مهرداد بگی …
رضوان – چیزی نمی گم . می دونم بلوا به پا می کنه !
نفس راحتی کشیدم .
حین عوض کردن لباسام پشت در کمد ، با صدای آرومی همه چی رو براش تعریف کردم .
در تموم مدتی که حرف می زدم ساکت بود و چیزی نمی گفت .
لباس راحتی که پوشیدم ، در کم رو بستم و رو بهش گفتم .
من – همین بود . خیلی هم چیز خاصی نبود .
لبخند خاصی زد .
رضوان – دمار از روزگار پسره در اوردی ، بعد می گی چیز خاصی نبود ؟ امروزم کم براش عشوه نیومدی !
من – تو که تو دستشویی بودی . از کجا می دونی عشوه اومدم ؟
رضوان – تو حرف زدن عادیت هم یه مقدار با نازه . در ضمن صدات رو که می شنیدم .
بی اختیار گفتم .
من – تقصیر خودشه . پسر این قدر خوب و خواستنی ؟
لبم رو به دندون گرفتم و با ترس نگاهش کردم .
لبخند رضوان و ابروهای بالا رفته ش نشون می داد بدجور خودم رو لو دادم .
رضوان – پس دل خواهر شوهر ما رفته و به هیچ کس نمی گه ؟
بعد با لحن بامزه ای گفت .
رضوان – امیدوارم آخرش مثل من بابات رو نفرستی خواستگاری !
از این حرفش هر دو زدیم زیر خنده .
یه لحظه با یادآوری حرفای سیما لبخندم پر کشید .
من – پویا خیلی نامرده . نه ؟
بلند شد ایستاد .
رضوان – تو الان بهتر از پویا رو داری . امیرمهدی خیلی با ارزش تر از پویاست . این دوره زمونه همه ی مردا از صیغه برای سواستفاده و موجه نشون دادن هوساشون استفاده می کنن . اونوقت اون بنده ی خدا فقط برای اینکه گناه نکنه یه ساعت صیغه ت کرد .

راست می گفت . خوبی امیرمهدی و بدی پویا قابل مقایسه بود ؟
رضوان – اگر به این چیزا فکر کنی پویا برات کم رنگ و کم رنگ تر می شه .
***
دست و صورتم رو شستم . و به آرومی از دستشویی خارج شدم . از وقتی نماز صبحم با زور و غر خوندم دیگه خوابم نبرد . برای همین تصمیم گرفتم صبحانه رو با بابا و مامان بخورم .
آروم به سمت آشپزخونه راه افتادم که صدای حرف زدن مامان و بابا باعث شد به جای رفتن به سمت در ، پشت دیوار بمونم و گوش بدم .
مامان – دلیل مخالفتت چیه ؟ هنوز که نه پسره رو دیدی نه خونواده ش رو .
بابا – مارال برای ازدواج هنوز بچه ست .
مامان – قبلاً در مورد ازدواجش این نظر رو نداشتی !
بابا – فکر می کردم بزرگ شده . ولی وقتی فهمیدم تو اون کوه و بیابون چیکار کرده و چقدر بچه گونه رفتار کرده ، تردید کردم .
چقدر بده که اعتماد پدر و مادر آدم به خاطر رفتار نسنجیده مون از بین بره . اگر اینجوری پیش می رفت من امیرمهدی رو از دست می دادم .
تو دلم گفتم " خدایا یه کمکی بکن . "
همون موقع حرف مامان نوری از امید رو به دلم تابوند .
مامان – والا آدم که از فرداش خبر نداره . اگه یه روز نباشیم تکلیف مارال چیه ؟ می ترسم از روزی که اشتباه انتخاب کنه . اگه اون اتفاقا نمی افتاد الان به پویا جواب داده بود . پویا اون چیزی نبود که نشون می داد .
بابا – منم از همین می ترسم . اگه بازم اشتباه کنه چی ؟
مامان – این پسره و خونواده ش آدمای بدی نبودن . تو برخورد اول که خیلی خوب بودن . اگه مارال رو دست یه ادم خوب و خونواده دار بسپاریم خوب نیست ؟ این پسره به نظرم پسر خوبیه .
بابا – نمی دونم . حالا تو اون راهی که می گی رو پیدا کن ! تا بعدش ببینیم چی می شه .
مامان قرار بود چه راهی پیدا کنه ؟ برای چه موضوعی ؟ مشکوک می زدنا .
با سکوتشون وقت رو مناسب دیدم برای ورود به آشپزخونه .
***
بطری آب رو روی میز جلوم گذاشتم و خیره شدم بهش . این تنها کاری بود که می شد انجام بدم تا پویا و کارش رو فراموش کنم . انگار اون بطری و محتویاتش ، آرامش بخش زندگیم بود . ولی مهمتر از اون بوی خاص بطری بود .
بوی عطر دستای امیرمهدی . یا واقعاً بوی امیرمهدی رو می داد یا من خیالاتی شده بودم .
مامان اومد و کنارم نشست .
مامان – این چیه ؟
خیره به بطری جواب دادم .
من – مهریه م .
مامان – چی ؟
چنان متعجب بیان کرد که برگشتم و نگاهش کردم . نمی دونم چه فکری داشت می کرد که چشماش رو اونجور گشاد کرده بود ! دستی زیر چونه م زدم .
من – مهریه ی اون یه ساعت صیغه ی امیرمهدی بودنمه . دیروز بهم داد .
چشمای مامان به حالت نرمال برگشت . لبخند کم رنگی روی لباش نشست .
نگاهش رو دوخت به بطری . چنان نگاه می کرد که انگار از روی اون بطری داشت عشق و علاقه ی امیرمهدی رو به من تخمین می زد .
روی کاناپه دراز کشیدم و سرم رو گذاشتم روی پای مامان .
مامان – بچه شدی مارال ؟
موهام رو با دست عقب زدم و جواب دادم .
من – آره . مگه بابا نمی گه هنوز بچه م ؟
مامان دستی لای موهام کشید .
مامان – گوش ایستاده بودی ؟
من – می خواستم بیام تو آشپزخونه که شنیدم .
مامان – کار خوبی نکردیا !
من – می دونم .
مامان آهی کشید .

من – راستی بابا گفت یه راهی پیدا کن . یعنی چی ؟
مامان – یه نذری کردم . می خوام زودتر اداش کنم . منظور بابات این بود که تصمیمم رو بگیرم .
من – چه نذری ؟
نگاهم کرد .
مامان – برای سر و سامون گرفتنت . می خوام سفره بندازم . روز مبعث . خونواده ی درستکار رو هم دعوت می کنم .
لبخندی زدم .
من – می گم عاشقتم برای همینه دیگه !
مامان – بلند شو که اگر بابات راضی باشه کلی کار باید انجام بدیم .
***
از خستگی هلاک بودم . دو روز تا مبعث مونده بود ولی من دیگه جون نداشتم . از بس رفته بودم خرید .
می خواستم تزیین سفره و چیزهای داخلش عالی باشه . دلم می خواست جلوی مادر و خواهر امیرمهدی همه چیز عالی باشه و نشون بدم ما هم تو خوش سلیقگی چیزی کم نداریم .
می دونستم که آخر سر ، مهمونا مقداری خوراکی به خصوص آجیل مشگل گشا با خودشون می برن . و می خواستم وقتی چیزی دست امیرمهدی می رسه از هر نظر عالی باشه .
سفره جدید خریده بودم با حریر های رنگی برای تزیینش . شمع هایی به رنگ حریر ها و تورهایی با همون رنگ برای آجیل ها .
روبان های ساتن و گل های فانتزی زیبا برای تزیین تورهای آجیل .
سفره رو از شب قبل انداختیم . و با کمک رضوان تزیینش کردم . حریر های زرد و سبز و نقره ای تلالوی قشنگی به سفره ی سبز و سفید داده بود .
خاله هم اومده بود کمک مامان . قرار بود سفره از ساعت پنج باشه تا هشت شب که اذان می گفتن . که همه بتونن شام رو کنار خونواده باشن .
ظرفای یه بار مصرف رو آماده کردیم . میوه ها رو چیدیم . و روشون رو با دستمال تمیز و مرطوب پوشوندیم که تازه بمونه .
از صبح روز مبعث ، خاله و مامان مشغول درست کردن شله زرد و کاچی بودن .
من و رضوان هم گوشت عدس پلو رو درست کردیم . قرار بود عدس پلو رو تو ظرفای یه بار مصرف بکشیم که مهمونا با خودشون ببرن .
پنیرها رو با قالب به شکل گل و ستاره و قلب قالب زدم . رضوان تربچه های سبزی رو تزیین می کرد و روی سبزی ها می ذاشت .
خاله ی کوچیکم و عمه م هم نون ها رو بسته بندی می کردن .
همه در تکاپو بودن تا این نذر مامان به بهترین شکل ممکن برگزار بشه .
ساعت حول و حوش چهار و نیم بود که مهمونا اومدن . آخرین گروه هم خانوم درستکار و نرگس بودن . که اصلاً نفهمیدم با کی اومدن .
با شربت از مهمونا پذیرایی کردیم . وسطای خرداد بود و هوا گرم شده بود .
خانوم مداح شروع کرد به خوندن . مدت ها بود تو همچین مجالسی نبودم . قبل از دیدن امیرمهدی حوصله ی این چیزا رو نداشتم . دوست نداشتم جایی برم که توش گریه و دعا حرف اول رو می زد . ولی حالا دلم بدجور به ایم سفره ی نذری و دعاهایی که خونده می شد ، گره خورده بود .
وقتی دعای توسل شروع شد و تو هر قسمت خانوم مداح خدا رو قسم می داد به یکی از ائمه ؛ خیلی اتفاقی و بی صدا دلم شکست و اشک چمام رو تار کرد .
چهارده معصومی که چیز زیادی ازشون نمی دونستم شدن سرچشمه ی قسم من . خدا رو به چهارده معصومش قسم دادم . که امیرمهدی همونی باشه که فکر می کنم و ما رو قسمت هم کنه .
اولین بار بود تو همچین مجلسی گریه کردم و خدا رو قسم دادم . اولین بار بود که نیت کردم و یکی از آجیل ها رو برداشتم .
امیرمهدی با من چه کرده بود ؟ یا بهتر بگم … خدای امیرمهدی با من چه کرد ! ……….

مهمونا یکی یکی خداحافظی می کردن و می رفتن . تو دست هر کس یه کیسه پر از میوه و شیرینی بود و ظرفای غذا .
همه چیز خیلی عالی پیش رفت . همونطور که دوست داشتم . همه از تزیین سفره و غذاها که کار من بود حسابی تعریف می کردن و این باعث خوشحالیم بود .
چشمام از گریه باز نمی شد . طوری که هر کی برای خداحافظی میومد طرفم با گفتن " مطمئن باش تو امشب هر چی خواستی رو از خدا گرفتی " بهم امیدواری می داد . و لبم رو به خنده باز می کرد .
آخ که چقدر شیرین بود حتی رویای رسیدن به امیرمهدی .
خاله هام مونده بودن . خاله کوچیکم منتظر تاکسی تلفنی بود که زود رفت . خاله بزرگم ، سرور ، که هم محله ای امیرمهدی بود هم منتظر پسرش کامران . شب خونه ی مادرشوهرش دعوت داشتن و قرار بود از خونه ی ما یه راست بره اونجا .
از خانوم درستکار هم عذرخواهی کرد که نمی تونه برسونتشون .
تقریباً همه رفته بودن که خانوم درستکار اومد سمت مامان و رو بهش گفت .
درستکار – ببخشید خانوم صداقت پیشه . ممکنه یه تاکسی تلفنی هم برای ما بگیرین ؟
با شرمندگی اضافه کرد .
درستکار – قرار بود حاج آقا بیان دنبالمون ولی مثل اینکه ماشینشون خراب شده . امیرمهدی هم رفته کمکشون .
مامان لبخندی زد .
مامان – حالا چه عجله ایه ؟ تشریف داشته باشین شاید ماشین درست شد و خودشون اومدن دنبالتون !
درستکار – نه دیگه . درست نیست . رفع زحمت می کنیم .
مامان نیم نگاهی بهم انداخت که حس کردم به معنی تو هم تعارف کن بود . برای همین رفتم جلو .
من – این چه حرفیه . تشریف داشته باشین . خوشحال می شیم .
خانوم درستکار انگار تو معذورات مونده باشه رو به مامان گفت .
درستکار – آقای صداقت پیشه می خوان بیان خونه . ما اینجا باشیم ایشون معذب می شن .
مامان باز هم لبخندی زد .
مامان – نگران نباشین . ایشون خونه ی مادرشون هستن . مادرشوهرم چند سالیه نمی تونن جایی برن . مریضن . همیشه ما می ریم دیدنشون . الانم مادر و پسر پیش هم هستن . احتمالاً فقط میاد که برای مادرش غذا ببره . داخل نمیاد . شما راحت باشین .
از مامان اصرار بود و از خانوم درستکار انکار . که عاقبت مامان موفق شد و قرار شد اونا یک ساعتی بمونن و اگر آقای درستکار نتونست بیاد ، براشون تاکسی تلفنی بگیریم .
برای راحتی شون ، رضوان موضوع رو به مهرداد و بابا خبر داد و قرار شد تا یه ساعت دیگه خونه نیان . فقط مهرداد اومد و برای مادربزرگم غذا و میوه و شیرینی برد .
همه دور هم نشستیم و مشغول حرف زدن شدیم . مامان برای آشنایی بیشتر سر صحبت رو جوری باز کرد که تا یه ساعت بعد اسم کوچیک خانوم درستکار و سال ازدواجش و خیلی چیزای دیگه رو فهمیدیم . البته مامان هم اطلاعات می گرفت و هم اطلاعات می داد .
یک ساعت مثل برق و باد گذشت . و این گذر زمان رو نرگس با نگاه به ساعتش یادآوری کرد .
نرگس – مامان ! به بابا زنگ بزنم ؟
خانوم درستکار که دیگه می دونستم اسمش طاهره ست سری تکون داد .
طاهره – آره مادر . ببین ماشین چی شد ؟
نرگس گوشیش رو در اورد و زنگ زد .
خاله هم با گفتن " این پسر کجا موند که نیومد دنبالم " بلند شد بره زنگ بزنه به کامران .
صحبت نرگس خیلی طول نکشید . وقتی گوشی رو قطع کرد رو به مادرش گفت .
نرگس – ماشین رو گذاشتن گوشه ی خیابون . خودشونم دارن میان دنبالمون .
با این حرفش دل من بی تاب شد و لبخند مهمون لب های مامان .
بازم می تونستم امیرمهدی رو ببینم . و این بهم آرامش می داد .
با اومدن خاله ، مامان بهم اشاره ای کرد و خواست باهاش برم تو آشپزخونه . دنبالش رفتم . تو آشپزخونه آروم گفت .
مامان – تا من به بابات زنگ می زنم تو هم برو روی میز غذاخوری رو خلوت کن .
ابرویی بالا انداختم .
من – می خوای چیکار کنی ؟
مامان لبخندی زد .
مامان – اگر بابات موافقت کنه شام نگهشون داریم .
لبخندی زدم . مامان برای من همه ی هوش و ذکاوتش رو به کار گرفته بود . معلوم بود از امیرمهدی و خونواده ش خوشش اومده که سعی داره به هر نحوی رابطه مون رو بیشتر و بهتر کنه .
یواش یواش روی میز رو خلوت کردم . موضوع رو با ایما و اشاره به رضوان فهموندم . و گاهی می رفتم تو آشپزخونه تا به مامان کمک کنم .
صدای زنگ در خونه که بلند شد ، رو به رضوان که کنارم بود گفتم .
من – چی بپوشم ؟
رضوان – برو یه مانتو تنت کن . ولی زیاد کوتاه نباشه . مثلاً قراره بدون قرار قبلی تعارفشون کنین !
سری تکون دادم و رفتم تو اتاقم . مانتوی آبی رنگم رو تنم کردم و شال سرمه ایم رو هم سرم انداختم و از اتاق خارج شدم .
همه با هم رفتیم تو حیاط . مثلاً برای بدرقه ی خانوم درستکار و نرگس و البته برای کمک به بابا و مهرداد که چند دقیقه ای می شد جلوی در ، منتظر ایستاده بودن .
جلوی در بابا و مهرداد در حال سلام و احوالپرسی و تقریباً آشنایی با آقای درستکار و امیرمهدی بودن . ما هم بهشون ملحق شدیم .
دیدنِ امیرمهدی بعد از اون همه گریه و خواستنش از خدا ، شیرین بود و دلچسب . به خصوص که لبخند های محجوبانه ش در جواب احوال پرسی مامان و خاله روحم رو تازه می کرد . انگار با هر لبخندش من دوباره متولد می شدم . اعجازی داشت لبخند هاش !
همون موقع کامران هم رسید . و به جمع مردا پیوست .
بابا و مهرداد که از قبل توسط مامان از نقشه خبردار شده بودن شروع کردن به تعارف . مامان و رضوان هم رو به نرگس و خانوم درستکار این کار رو انجام می دادن .
من هم سعی داشتم از قافله عقب نمونم .
هر چی آقای درستکار با گفتن " مزاحم نمی شیم " و " باشه یه وقت دیگه " سعی داشت دعوت رو رد کنه بابا راضی نشد و آخر سر با گفتن " حالا یه چند ساعتی رو اینجا بد بگذرونین " وادارشون کرد قبول کنن .
بالاخره قبول کردن . خانوما بعد از خداحافظی با خاله زودتر راه افتادن برن داخل . که خاله من رو صدا کرد .
رفتم طرفش .
من – جانم خاله ؟
خاله – خاله من موبایلم رو جا گذاشتم . زحمت می کشی برام بیاریش ؟
" بله " ای گفتم و رفتم براش آوردم .
مامان اینا داخل بودن ولی اقایون در حین حرف زدن ، آهسته راه داخل رو در پیش گرفته بودن . امیرمهدی هم داشت با کامران حرف می زد . خاله تو ماشین نشسته بود .
گوشی رو دادم به کامران . کامران لبخندی زد و رو به امیرمهدی گفت .
کامران – خوب خوشحال شدم از دیدنت .
و دستش رو به طرف امیرمهدی گرفت .
امیرمهدی هم لبخندی زد و دستش رو فشرد و با هم خداحافظی کردن .
کامران برگشت سمت من و دستش رو به طرفم گرفت .
کامران – خدافظ .
باهاش دست دادم .
من – خدافظ .
و رفت . لبخندی زدم . و به رفتنش نگاه کردم .
وقتی رفتن ، برگشتم که دیدم امیرمهدی هنوز همونجا ایستاده و خیره ی به جاییه که چند دقیقه قبلش دست من و کامران تو هم قفل شده بود ………….

خیره شدم به جهت نگاهش و در حینی که در رو می بستم فکر کردم چی باعث شده امیرمهدی اینجوری بشه .
فقط دست داده بودم دیگه . کار خاصی نکرده بودم که . که ، که ، …
وای تازه یادم افتاد چیکار کردم ! با نا محرم دست دادم . امیرمهدی روی این چیزا حساس بود .
لبم رو به دندون گرفتم . این چه کاری بود کرده بودم ؟ اونم جلوی امیرمهدی .
یه لحظه دلم خواست مثل فیلم همه چی رو به چند دقیقه پیش برگردونم و کار اشتباهم رو درست کنم . ولی کار از کار گذشته بود و دیگه جایی برای درست کردنش نبود .
شروع کردم دنبال واژه ها گشتن برای توجیه کارم . باید یه چیزی می گفتم . انگار بدجور بهت زده بود .
با دست دست کردن من برای ردیف کردن واژه ها ، برگشت و با قدم های اروم پشت سر مردا راه افتاد .
بی اختیار دنبالش کشیده شدم .
سرش پایین بود و انگار داشت کارم رو تو ذهنش حلاجی می کرد . قدم هاش با طمأنینه بود ؛ مثل آدمی که در حال فکر کردنه .
چرا حس کردم شونه هاش افتاده ست ؟
قدم ها رو مخصوصاً بلند برداشتم تا بتونم کمی نزدیک بهش راه برم . باید یه کاری می کردم . حداقل عذرخواهی . نمی خواستم ملامتم کنه . نمی خواستم تو ذهنش در موردم بد فکر کنه . نه حالا که می خواستم بیشتر بشناسمش و خودم رو همگام با زندگیش تغییر بدم !
الان وقت این نبود که بخوام با کارم دلسرد و ناامیدش کنم از خودم . اینجوری فاصله مون بیشتر می شد . و این اصلاً به نفعم نبود .
دهن باز کردم حرفی بزنم که با صدای آرومش لب فرو بستم .
امیرمهدی – یه انگلیسی به یه ایرانی می گه : چرا خانومای سرزمین شما با مرداتون دست نمی دن !؟ یعنی اینقدر مرداتون غیر قابل اعتمادن !؟ ایرانیه می گه : ملکه سرزمین شما چرا با همه مردا دست نمی ده !؟ انگلیسیه عصبانی می شه می گه : ملکه فرد عادی نیست ، با هر کسی دست نمی ده ! ایرانیه می گه : زن های سرزمین من همه ملکه اند !
نگاهش کردم .
چرا حرفش انقدر شماتت بار بود ؟
منظورش چی بود ؟
طعنه زد یا خواس

رمان ادم و حوا قسمت ششم

مطالب مشابه :

رمان سفر به دیار عشق ( قسمت 1 )

رمان پرستش نگاهت|نویسنده:نیلوفر پارسیان(قسمت ششم)

رمان ادم و حوا قسمت ششم

رمان عشق و خرافات 2

رمان با نگاهت ارامم کن 12 قسمت اخررررررررررررررررررررررررررررر

رمان عشق و خرافات 6