مردان خدا

ايها الناس، جهان جاي تن آساني نيست
خفتگان را چه خبر زمزمه مرغ سحر؟
داروي تربيت از پير طريقت بستان
روي اگر چند پري چهره و زيبا باشد
شب مردان خدا روز جهان افروز است
پنجه ديو به بازوي رياضت بشكن
طاعت آن نيست كه بر خاك نهي پيشاني
حذر از پيروي نفس، كه در راه خداي
عالم و عابد و صوفي همه طفلان ره‌اند
با تو ترسم نكند شاهد روحاني روي
خانه پرگندم و يك جو نفرستاده به گور!
ببري مال مسلمان و چو مالت ببرند
دست حسرت‌گزي ار يك درمت فوت شود
آخري نيست تمناي سر و سامان را
آن كس از دزد بترسد كه متاعي دارد
وان كه را خيمه به صحراي فراغت زده‌اند
يك نصيحت ز سر صدق، جهاني ارزد
حاصل عمر تلف كرده و ايام به لغو
سعديا، گر چه سخندان و مصالح گويي
تا به خرمن برسد كشت اميدي كه تو راست
گر گدايي كني، از درگه او كن باري
يارب، از نيست به هست آمده صنع توايم
گر براني، و گرم بنده مخلص خواني
نااميد از در لطف تو كجا شايد رفت؟

مرد دانا، به جهان داشتن ارزاني نيست
حيوان را خبر از عالم انساني نيست
كادمي را بتر از علت ناداني نيست
نتوان ديد در آيينه كه نوراني نيست
روشنان را به حقيقت شب ظلماني نيست
كاين به سرپنجگي ظاهر جسماني نيست
صدق پيش آر كه اخلاص به پيشاني نيست
مردم افكن‌‌تر از اين غول بياباني نيست
مرد اگر هست، به جز عارف رباني نيست
كالتماس تو به جز راحت نفساني نيست
برگ مرگت چو غم برگ زمستاني نيست
بانگ و فرياد برآري كه مسلماني نيست
هيچت از عمر تلف كرده پشيماني نيست
سر و ساماني به از بي‌سر و ساماني نيست
عارفان جمع نكردند و پريشاني نيست
گر جهان زلزله گيرد، غم ويراني نيست
مشنو از در سخنم فايده دو جهاني نيست
گذرانيده، به جز حيف و پشيماني نيست
به عمل كار برآيد ، به سخنداني نيست
چارة كار به جز ديده باراني نيست
كه گدايان درش را سر سلطاني نيست
وانچه هست، از نظر علم تو پنهاني نيست
روي نوميدي‌ام از حضرت سلطاني نيست
تو ببخشاي كه درگاه تو را ثاني نيست