اندر احوالات شهربازی تهران

یادش بخیر هشت نه ساله بودم که به همراه اقوام به شهربازی می رفتم. یادمه یکی از اقوام از یکی از ارگانهای دولتی کارت شهر بازی می گرفت و گاهی هم برای شاگرد اول شدن، مدرسه به من و خواهرم کارت شهر بازی می داد و با کلی ذوق و شوق می رفتیم شهربازی. کمی حالمون گرفته می شد وقتی متوجه می شدیم که بازی ها گروه بندی شدن و از هر گروه حق انتخاب تعداد محدودی بازی رو داریم. اگر پدرم بود که سوار همه ی بازیها می شدیم ولی اگر پدرم نبود و با اقوام رفته بودیم، ملاحظه می کردیم و به همون بازیهای مندرج در کارت رضایت می دادیم. خلاصه جای همه تون خالی بود. اون وقتها گاهی برای بعضی از دستگاهها یک ساعت در صف می موندیم و عجیب که خسته نمی شدیم و تمام مدت با اشتیاق زایدالوصفی به نفراتی که سوار بر دستگاه بودند نگاه می کردیم و عجیب تر اینکه اگر یک ساعت هم این وضعیت ادامه می یافت گردن درد نمی گرفتیم. یادمه هیچ وقت رنجر سوار نشدم. ترس مادرم و جیغ های کر کننده ی افرادی که سوار رنجر بودند، همیشه مانع از این می شد که جرات امتحان رنجر رو پیدا کنم.

بالاخره امسال تصمیم گرفتیم خاطرات کودکی رو زنده کنیم و یک شب به شهر بازی بریم. شهربازی از بزرگراه چمران به بزرگراه بسیج منتقل شده. بهترین راه به نظرم اینه که خودتون رو به خیابون شهید آیت در نارمک برسونید و به سمت جنوب حرکت کنید. تقاطع خیابان دماوند رو رد کنید و پس از طی چند صد متر وارد خیابان نیروی هوایی بشید. انتهای خیابان نیروی هوایی به بزرگراه بسیج راه داره پس از طی مسافتی به بلوار ابوذر می رسید و از اونجا از یک خیابان فرعی که از کنار رودخانه عبور می کنه تابلوی شهید محلاتی رو دنبال کنید تا به دوربرگردون برسید. پس از دور زدن به پارکینگ شهر بازی خواهید رسید. زمانی که برای ترافیک در نظر گرفته بودیم زیاد بود و کمی زود به شهربازی رسیدیم. در بدو ورود دیدیم که اسم شهربازی رو گذاشتن پارک بسیج.

شهربازی در روز صفای چندانی نداره. بهتره طوری برنامه ریزی کنید که ساعت 8 اونجا باشید. از این جهت می گم هشت که شهربازی جدید دریاچه داره و اگر به قایق سواری علاقه دارید بهتره تا قبل از تاریکی هوا از قایق استفاده کنید و بعد که هوا تاریک شد به سراغ وسایل بازی برید. قایقهای دریاچه دو نفره، سه نفره و چهار نفره بودند.

وقتی برای خرید بلیت دستگاهها رفتیم از دیدن قیمت بلیت تعجب کردم. بلیت هر دستگاه حداقل هزار تومان و حداکثر هزار و پانصد تومان بود. بازیهایی مثل رنجر، رودخانه ی وحشی، سفینه، سورتمه، آپولو، ترن هوایی، چرخ و فلک، تاب، آبشار، کشتی صبا، قالیچه ی پرنده، گردش فضایی و ... بازیهایی بودند که چشمک می زدند و اگر فردی می خواست از وقتی که گذاشته و مسیری که در این تهران پرترافیک طی کرده تا به اینجا رسیده نهایت استفاده رو ببره و از همه ی دستگاهها لذت ببره باید چیزی حدود 10000 تا 15000 تومان خرج کنه! اول از همه با ماشین بازی شروع کردیم. متاسفانه فقط سه دقیقه زمان برای ماشین بازی در نظر گرفتن. نمی دونم چند درصد از کودکان این شهر توانایی پرداخت 1000 تومان برای سه دقیقه ماشین بازی رو دارن؟! چیز دیگه ای که از دیدنش جا خوردم این بود که پیست ماشین بازی دو قسمت شده بود و زیاد جای مانور نداشت. پرسیدم چرا و به من گفتن که اینجا هم مثل همه ی جاهای دیگه زنانه، مردانه شده!

بعد رفتیم سراغ سورتمه و بعد هم چرخ و فلک و سفینه و تاب و آبشار و آپولو.

من سوار دستگاههای دیگه نشدم. از رنجر و ترن هوایی که همیشه می ترسیدم.

گردش فضایی هم چون همزمان در دو محور خلاف جهت می چرخید چند سال قبل خیلی حالم رو بد کرده بود و این بار دیگه سوار نشدم.

از کشتی صبا و قالیچه پرنده و رودخانه وحشی هم به این دلیل که دلم یک هو می ریخت پایین خوشم نمیومد.

نمی دونم سن که بالاتر میره بدن انسان ضعیف تر میشه که شدت سرگیجه ها و دگرگونی حال بیشتر میشه یا اینکه انسان ترسوتر میشه و از ترس جونش از بازیها کمتر لذت می بره. در هر صورت من که روزی عاشق سفینه بودم اونقدر سرگیجه گرفتم که به خودم قول دادم از دفعات دیگه سفینه رو هم حذف کنم. احتمالا" ده سال دیگه فقط جرات می کنم قطار تونل وحشت و چرخ و فلکی رو که با سرعت 1 دور در ساعت می چرخه سوار شم!

یک چیزی که در اون زمان باعث تعجبم شد و الان، فکر می کنم چیز خیلی عجیبی در ایران نیست، این بود که نه تنها اکثر دستگاهها هیچ تغییر مثبتی نداشتن، بلکه اکثر کمربندها پاره بودن و در مواردی کمربند مجددا" دوخته شده بود. عجیب بود که تازه اون شبی که ما اونجا بودیم تازه یادشون افتاده بود که یکی از دستگاهها رو رنگ کنن. از رنگ و ظاهر بقیه ی دستگاهها چیزی نگم بهتره. در بازی آبشار کیسه هایی که سابقا" به پا می کردیم، نصف شده بود و فقط تا ساق پا در کیسه قرار می گرفت!