غزلهایی از حافظ

دمی با غم به سر بردن جهان يک سر نمی‌ارزد<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

به می بفروش دلق ما کز اين بهتر نمی‌ارزد

به کوی می فروشانش به جامی بر نمی‌گيرند

زهی سجاده تقوا که يک ساغر نمی‌ارزد

رقيبم سرزنش‌ها کرد کز اين به آب رخ برتاب

چه افتاد اين سر ما را که خاک در نمی‌ارزد

شکوه تاج سلطانی که بيم جان در او درج است

کلاهی دلکش است اما به ترک سر نمی‌ارزد

چه آسان می‌نمود اول غم دريا به بوی سود

غلط کردم که اين طوفان به صد گوهر نمی‌ارزد

تو را آن به که روی خود ز مشتاقان بپوشانی

که شادی جهان گيری غم لشکر نمی‌ارزد

چو حافظ در قناعت کوش و از دنيی دون بگذر

که يک جو منت دونان دو صد من زر نمی‌ارزد

مرحبا اي پيک مشتاقان بده پيغام دوست
                                       تا کنم جان از سر رغبت فداي نام دوست

واله و شيداست دايم همچو بلبل در قفس
                                       طوطي طبعم ز عشق شکر و بادام دوست

زلف او دام است و خالش دانه آن دام و من
                                       بر اميد دانه‌اي افتاده‌ام در دام دوست

سر ز مستي برنگيرد تا به صبح روز حشر
                                       هر که چون من در ازل يک جرعه خورد از جام دوست

بس نگويم شمه‌اي از شرح شوق خود از آنک
                                       دردسر باشد نمودن بيش از اين ابرام دوست

گر دهد دستم کشم در ديده همچون توتيا
                                       خاک راهي کان مشرف گردد از اقدام دوست

ميل من سوي وصال و قصد او سوي فراق
                                       ترک کام خود گرفتم تا برآيد کام دوست

حافظ اندر درد او مي‌سوز و بي‌درمان بساز
                                       زان که درماني ندارد درد بي‌آرام دوست

بیا تاگل برافشانیم و می در ساغر اندازیم

فلک را سقفبشکافیم و طرح نو در اندازیم

شراب ارغوانیرا گلاب اندر قدح ریزیم

نسیم عطرگردان را شکر در مجمر اندازیم

اگر غم لشکرانگیزد که خون عاشقان ریزد

من و ساقی براو تازیم و بنیادش بر اندازیم

چو در دست استرودی خوش ، بزن مطرب سرودی خوش

که دست افشانغزل خوانیم و پاکوبان سر اندازیم

بهشت عدن اگرخواهی بیا با ما به میخانه

که از پای خمتیکسر به حوض کوثر اندازیم

یکی از عقلمیلافد یکی طامات میبافد

بیا کین داوریها را به پیش داور اندازیم

سخندانی وخوشخوانی نمی ورزند در شیراز

بیا حافظ کهتا خود را به ملک دیگر اندازیم

******

بگشاي لب كه قند فراوانم آرزوست

بنماي رخ كه باغ گلستانم آرزوست
يك دست جام باده ويك دست زلف يار
رقصي چنين ميانه ميدانم آرزوست
گفتي ز ناز بيش مرجان مرا برو
آن گفتنت كه بيش مرنجانم آرزوست
اي عقل تو ز شوق پراكنده گوي شو
اي عشق نكته هاي پريشانم آرزوست
اين آب و نان چرخ چو سيل است بي وفا
من ماهيم ، نهنگم و عمانم آرزوست
جانم ملول گشت و فرعون و ظلم او
آن نور روي موسي عمرانم آرزوست
دي شيخ با چراغ همي گشت گرد شهر
كز ديو دد ملولم و انسانم آرزوست
زين همراهان سست عناصر دلم گرفت
شير خدا و رستم دستانم آرزوست
گفتم كه يافت مي نشود جسته ايم ما
گفت آنكه يافت مي نشود آنم آرزوست

غزلهای حافظ حافظ شیرازی اشعار حافظ دیوان حافظ متن کامل دیوان حافظ دانلود گلچینغزلهای حافظ حافظ شیرازی اشعار حافظ دیوان حافظ متن کامل دیوان حافظ دانلود گلچینغزلهای حافظ حافظ شیرازی اشعار حافظ دیوان حافظ متن کامل دیوان حافظ دانلود گلچین
غزلهای حافظ حافظ شیرازی اشعار حافظ دیوان حافظ متن کامل دیوان حافظ دانلود گلچینغزلهای حافظ حافظ شیرازی اشعار حافظ دیوان حافظ متن کامل دیوان حافظ دانلود گلچین

غزلهایی از حافظ

مطالب مشابه :

متن برنامه معرفت - تفسیر غزل اول حافظ

آب گونگي شعر حافظ

دیوان حافظ (1)

5- دیوان حافظ شیرین کلام

غزلهایی از حافظ

مفهوم رند در اشعار حافظ چیست؟

دیوان حافظ

متن کامل برنامه معرفت - تفسیر گلچینی از ابیات دیوان حافظ

پیر نقد ادبی از حافظ می گوید:

کلمه رند در دیوان حافظ