درباره جشن تکلیف

«تكليف» چيست؟ وقتى پسر يا دختر به سنّ معيّنى(تمام شدن پانزده سال قمرى در پسر و تمام شدن نه سال قمرى در دختر) رسيدند و بالغ شدند، به آنان «مكلّف» گفته مى شود. كسى كه به سنّ تكليف مى رسد، بايد دستورهاى دينى را انجام دهد و به واجبات عمل كند و از آنچه خداوند ممنوع ساخته (يعنى محرّمات) پرهيز كند.خداوند، براى آنكه ما به سعادت برسيم و راه صحيح زندگى را بشناسيم، هم در وجود ما «عقل» قرار داده است و هم توسّط پيامبران «دين» فرستاده است تا با عمل به راهنماييهاى عقل و دين، انسانهايى كامل و سعادتمند شويم. اين را هم بايد بدانيم كه آنچه را خداوند بر ما «واجب» ساخته و از ما خواسته است كه عمل كنيم، كارهاى نيك و سودمند و مفيد براى ما وجامعه است و آنچه را كه «حرام» دانسته و از آن نهى فرموده است، كارهاى ناشايست و زيان آور است كه براى جسم و روح ما ضرر دارد.از اين جهت، كسى به سعادت مى رسد كه در اجراى فرمان خدا كوشا باشد و دقيقاً دستورهاى دينى را كه دستور خداوند است، انجام دهد.

جشن تكليف براى چيست؟

ما براى هر عيد يا هر مناسبت خوب كه از طرف پروردگار، نعمتى به ما رسيده باشد، جشن مى گيريم تا بدين وسيله سپاسگزارى و شكر و شادى خودمان را نشان دهيم.
به تكليف رسيدن، يك عيد به حساب مى آيد، چون از نظر عقلى و جسمى به حدّى رسيده ايم كه خداوند به ما دستور مى دهد و ما خوشحاليم كه خواسته ها و دستورهاى او را اطاعت كنيم و بنده شايسته او به حساب آييم و چه افتخارى از اين بالاتر؟ ما با «جشن تكليف»، نعمتهاى خدا را گرامى مى داريم و اين روز بزرگ را كه در آن به سنّ تكليف رسيده ايم، بعنوان يك روز پرشكوه و خاطره اى به يادماندنى به ياد مى سپاريم.
بعضى از دانشمندان بزرگ اسلامى هم در گذشته، روز تكليف خود را با مراسمى كه برگزار مى كردند، جشن مى گرفتند، مثل «سيد بن طاووس» و به فرزندانِ خود سفارش مى كردند كه اين روز بزرگ را جشن بگيرند.خاطره جشن تكليف، يك خاطره شيرين تربيتى و معنوى است. مناسب است كه نوجوانان عزيز، تاريخ دقيق تولّد خود را بدانند، تا بتوانند روز مكلّف شدن خود را طىّ مراسمى جشن بگيرند و شادى كنند.
شرايط تكليف

در دين اسلام، در صورتى انسان موظّف است دستورهاى دينى و واجبات را انجام دهد و حرامها را ترك كند كه شرايط زير را داشته باشد. به اينها «شرايط تكليف» مى گويند:

اوّل      :   بلوغ-يعنى رسيدن به حدّى از شرايط جسمى كه بتواند تكليف هاى الهى را انجام دهد.

دوّم   :   عقل-يعنى نيروى شناخت خوب و بد كه در انسان است

سوّم   :   علم-يعنى دانستن احكام خدا.

چهارم : قدرت-يعنى توانايى براى انجام تكليف

مراسم جشن تکلیف دختران در شبستان امام خمینی حرم حضرت معصومه(س) در قم

دانستنيهاى تكليف:

1 ـ دانستنيهاى اعتقادى

مسائل اعتقادى را هر كس بايد با دليل بداند و بتواند ثابت كند. دين شناسى پايه اساسى زندگى درست و خداپسندانه است. معلومات دينى، بطور عمده درباره خدا، پيامبر اسلام، پيامبران، معاد، عدل، امامت، قرآن و وحى است.

اعتقادات شیعه اثنی عشری:

1-توحید

2-عدل

3-نبوت

4-امامت

5-معاد

که اصول دین گویند

خداوند، يكتاست. خداوند عادل است، به كسى ظلم نمى كند و پاداش هر كس را چه در دنيا چه در آخرت مى دهد.
خداوند، براى شناساندن راه سعادت و رستگارى به انسانها پيامبران را فرستاده است. فرستادن پيامبران را «بعثت» گويند.
پيامبران را صد و بيست و چهار هزار نفر گفته اند كه آخرين آنها پيامبر اسلام حضرت محمد «ص» است. عقيده به پيامبران را «نبوّت» گويند.
قرآن كتاب آسمانى مسلمانان است كه از سوى خدا بر پيامبر ما نازل شده و دست نخورده باقى مانده و به دست ما رسيده است. پيامبران اولوالعزم كه صاحب كتاب بودند، عبارتند از حضرت نوح، حضرت ابراهيم، حضرت موسى، حضرت عيسى و حضرت محمد (عليهم السلام).
پس از درگذشت پيامبر اسلام «ص»، وظيفه ادامه راه او و بيان اسلام و هدايت مردم بر عهده امامان است. امامان ما معصوم اند و اطاعتشان واجب است.
عقيده به ادامه راه نبوّت توسّط امامان را «امامت» گويند. انتخاب امام نيز، مثل برگزيدن پيامبر، از سوى خداست. پيامبر اسلام، به فرمان خدا جانشين خود را در روز «غديرِخُم» به مسلمانان معرّفى كرد. امامان همه از دودمان پاك پيامبرند و ما پيروان اهل بيت «ع» به آنان عقيده داريم. نامهاى مقدس آنان عبارت است از:

اول ـ حضرت على «ع»

دوم ـ امام حسن مجتبى «ع»

سوم ـ امام حسين «ع»

چهارم ـ امام سجّاد، على بن الحسين «ع»

پنجم ـ امام محمد باقر «ع»

ششم ـ امام جعفر صادق «ع»

هفتم ـ امام موسى كاظم «ع»

هشتم ـ امام رضا «ع»

نهم ـ امام محمد تقى (جواد) «ع»

دهم ـ امام على النقى (هادى) «ع»

يازدهم ـ امام حسن عسكرى «ع»

دوازدهم ـ امام مهدى «ع»

امام دوازدهم، حضرت صاحب الزمان «ع» زنده است. او در سال 260 هجرى به دنيا آمد. پس از رحلت پدرش، از نظرها پنهان بود. مدّت 69 سال توسّط چهار نماينده مخصوص با مردم ارتباط داشت كه به آنان «نُوّاب اربعه» گويند. اين مدّت به نام «غيبت صغرى» معروف است.

از سال 329 هجرى امام زمان «ع» بطور كلّى از چشمها غايب شد و نماينده خاصّى نداشت. در اين دوران، علماى دينى و فقهاى داراى شرايط، نايب آن حضرت اند. اين دوران را كه تا كنون ادامه يافته و تا زمان ظهور امام عصر «ع» ادامه خواهد داشت، «غيبت كبرى» گويند.

وقتى آن حضرت ظهور كند، دنيا را پر از عدل و داد خواهد كرد. در عصر غيبت امام زمان، مردم بايد از فقها پيروى كنند و با اصلاح خود و جامعه و تشكيل حكومتِ شايسته و اسلامى، زمينه آمدن آن حضرت را فراهم كنند.

«معاد»، يكى ديگر از مسائل اعتقادى است، يعنى اينكه ما پس از مردن، دوباره زنده خواهيم شد تا به كارهاى خوب و بد ما رسيدگى شود. آن روز حسابرسى را «قيامت» يا «رستاخيز» گويند.

2 ـ دانستنيهاى اخلاقى

صفات اخلاقى خوب را «فضايل اخلاقى» گويند مثل امانت دارىو محبت -و به صفات ناپسند، «رذايل اخلاقى» گويند مثل بداخلاقى وخودپسندى . پيامبر اسلام «ص» برانگيخته شده است تا مردم را از نظر اخلاق، تربيت كند و به كمال برساند.

3 ـ دانستنيهاى عملى

مقصود از دانستنيهاى عملى، چيزهايى است كه براى هر انسان مكلّف يا كسى كه به سنّ تكليف نزديك مى شود، لازم است آنها را بداند و آشنا باشد كه به فرمان خداوند، چه كارهايى را «بايد بكند» و چه كارهايى را «نبايد بكند».

تقليد يعنى اينكه يك مسلمان در برنامه هاى عملى زندگى و احكام شرعى از يك «مجتهد» پيروى كند.همانطور كه در هر موضوعى مثلا درمان بيمارى يا تعمير وسايل خانه يا دوختن لباس يا يادگرفتن يك زبان يا صنعت، انسان به كارشناس و متخصّص مراجعه مى كند،در احكام دين هم به متخصّص رجوع كند.به كسى كه در مسائل دينى و احكام شرعى متخصّص باشد، «مجتهد» و «فقيه» گفته مى شود و عمل كردن به نظر مجتهد را «تقليد» مى گويند.

مجموعه دانستنيهاى عملى كه به نام «واجبات» و «محرّمات» ناميده مى شوند.
واجبات:
نماز-روزه-حج-امر به معروف ونهی از منکر-جهاد-تولی و تبری(يعنى دوستى كردن با دوستان خدا و دشمنى كردن با دشمنان خدا)
به اين واجبات، «فروع دين» مى گويند

محرّمات:
آنچه در اسلام «حرام» و ممنوع است، يك مكلّف بايد از آنها اجتناب و دورى كند. گناهان هم زياد است. بعضى كوچك است (گناهان صغيره) و برخى بزرگ است كه مجازاتِ آنها هم سخت تر است (گناهان كبيره)مثل دروغ

توبـه:
اگر خداى نكرده كسى اشتباه كرد و فريب شيطان را خورد و مرتكب يكى از گناهان شد يا وظايف واجب را انجام نداد، به چنين كسى «گناهكار» گفته مى شود. خوشبختانه خداى مهربان، راهِ خوب شدن را به روى انسانها باز گذاشته و از گناهكاران خواسته است كه «توبه» كنند.

توبه، يعنى پشيمان شدن از گناه و كار زشتى كه انسان انجام داده است و تصميم گرفتن براى آنكه ديگر آن كار را انجام ندهد و گفتنِ «اَسْتَغْفِرُ اللهَ رَبّى وَأتُوبُ اِلَيْه».

خودِ توبه، از واجبات است و نبايد آن را به تأخير انداخت. در اوّلين فرصت، انسان بايد از خطاى خود پشيمان شود و توبه كند. خداوند هم قول داده است هر كس كه جدّى و از ته قلب توبه كند و از گناه دست بكشد، توبه او را بپذيرد و گناهان او را عفو كند.

درباره جشن تکلیف

مطالب مشابه :

مطالب ناب جشن تکلیف +سوگندنامه جشن تکلیف+زیباترین جملات در مورد جشن تکلیف

مطالب ناب جشن تکلیف +سوگندنامه جشن تکلیف+زیباترین جملات در مورد جشن تکلیف

درباره جشن تکلیف

دکلمه جشن تکلیف

جشن تکلیف دختران در انگلیس

سوگند نامه جشن تکلیف