درآمدی بر ادبیات حماسی -گیل گمش

لوح اول
گروه: افسانه گيل گمش

گيل گمش، خداوندگار زمين، همه چيزي را مي ديد.

گيل گمش، خداوندگار زمين، همه چيزي را مي ديد. با همه كسان آشنايي مي جست و كار و توان همگان باز مي شناخت. همه چيزي را درمي يافت. از درون زندگي آدميان و به رفتار ايشان آگاه بود. رازها را و نهفته ها را باز مي نمود. دانش هايي به ژرفاي بي پايان بر او آشكاره مي شد. از روزگاران پيش تر از توفان بزرگ، آگاهي مي گرفت. تا دور دست ها، راهي بس دراز پيمود. سرگرداني طولاني وي سرشار از رنج ها، سفرش انباشته از سختي ها بود.

مرد مي خواست رمه اش را آب دهد. نخستين روز و ديگر روز و سوم روز، انكيدو به هياتي هراس انگيز بر كنار آبشخور ايستاده است. صياد او را مي بيند. در رخساره او شگفتي است. رمه را به آغل باز مي گرداند. خشمگين و پريشان است. در نگاهش تيرگي است. از سر خشم، خروشي مي كشد و درد در جانش مي نشيند، چرا كه مي ترسد:

انكيدو را شگفتي فرا گرفت، و بي جنبشي برجاي ايستاد؛ گوئي به بندش كشيده اند. به جانب زن باز مي آيد، پيش پاي او بر زمين مي نشيند، در چشمان او نگاه مي كند و چندانكه كنيزك به زبان مي آورد، او به گوش مي شنود: