جنگ افزارهای عجیب +تصاویر

سنگرهای کروی، تانک 6 لول و بمب های خلبان دار از جمله طرح های خلاقانه و عجیبی بودند که سالها پیش از طرف طراحان برای ایجاد تغییر در میدان های نبرد ارائه شده بودند.

به گزارش گروه خواندنی های باشگاه خبرنگاران، جنگ و جنگیدن همیشه انسان را در شرایط بسیار خطرناکی قرار می دهد. در این شرایط زندگی، تمامیت ارضی و در یک کلام هستی انسان به خطر می افتد.

البته گونه دیگری نیز از این جنگها وجود دارد که برای غارت اموال و اراضی سایر کشورها انجام می شود که صد البته در جهان امروز نظایر این جنگ ها را بسیار می بینیم. در عین حال نمی توان از پیشرفتهای علمی که در زمان جنگ و یا مسابقات تسلیحاتی رخ می دهد گذشت. در این مطلب که در چند قسمت تهیه شده قصد داریم تا شما را با چند طرح تسلیحاتی عجیب در طول قرن بیستم آشنا کنیم.

سنگرهای کروی
این طرح بر مبنای چسبیدن دو سنگر جدا از هم به شکل نیم کره است که با هم یک کره کامل را تشکیل می دهند و قابلیت تحرک بالایی را داشته و با استفاده از نفر با بالگرد قابل جابجایی بودند. پس از رسیدن به محل مورد نظر این نیم کره ها از هم جدا شده و بر روی سنگرهای سربازان قرار می گرفته است. این سنگرها دارای انواع قسمتها برای نصب سلاح نیز بوده اند. این طرح نیز هیچ گاه عملی نشد.

کشتی پرنده هواپیمابر
این طرح مربوط به بین دو جنگ جهانی است . در جنگ اول جهانی کشتی های پرنده برای اولین بار به میدان وارد شدند و باعث تغییرات بسیاری در میادین نبرد شدند. در همین حال هواپیما ها نیز برای اولین بار در جنگ اول جهانی وارد میدان شدند و باعث تغییر در میدان های جنگ شدند. یکی از طرح های مطرح شده در بین دو جنگ جهانی مجهز کردن کشتی های پرنده به تعدادی هواپیما بود که توسط این کشتی به میدان نبرد حمل شده و بر فراز میدان نبرد رها شوند. این طرح نیز به دلیل مشکلات فراوان هیچ گاه عملیاتی نشد.

بمب خلبان دار
این طرح بر مبنای یک وسیله پرنده قرار دارد که یک خلبان آن را هدایت کرده و در لحظات آخر و پس از رها کردن بمبی که در دماغه هواپیما قرار دارد از وسیله پرنده خود خروج اضطراری انجام می دهد. طرح های شبیه به این به شکل گونه های انتحاری و غیر انتحاری که امکان زنده ماندن خدمه در آن وجود داشت بسیار هستند و خصوصا در زمان جنگ دوم جهانی به وفور مورد استفاده قرار گرفتند.

تانک 6 لول
این طرح در زمان جنگ ویتنام برای ارتش آمریکا ارائه شد که بر اساس آن 6 توپ 106 میلی متری بر روی یک شاسی زرهی قرار می گرفت. ظاهر این تانک بسیار عجیب و به نظر ترسناک میاید. اما حقیقت این است که این تانک برای گلوله گذاری زمان زیادی را صرف می کند که خود مشکل بزرگی است. این طرح نیز پس از دوره کوتاهی از خدمت در ویتنام از خدمت خارج شد.

نفر بر دونفره
این طرح مربوط به ارتش آمریکا بوده است که به احتمال زیاد مربوط به بین دو جنگ جهانی است. بر اساس این طرح دو نفر خدمه مسلسل بر روی یک سطح صاف یک با یک موتور و 4 عدد چرخ مجهز شده است دراز کشیده و به حرکت و تیراندازی می پردازند. این گونه از طرح ها به نوعی آغاز گر فصلی برای طراحی نفربرهای امروزی بودند.

در بین تولیدات این نیروی جنگی طرحی از یک هواپیمای غیر متعارف وجود داشت که ظاهر نامتقارن آن با تمامی هواپیماهایی که تا آن روز تولید شده بود فرق می کرد. این هواپیمای عجیب که “بی وی ۱۴۱″ نام داشت بر خلاف سایر هواپیماها از یک تکه بدنه میانی تشکیل نشده بود و کابین خلبان آن از کابین خدمه هواپیما جدا بود.

ایده تفکیک این دو بخش از آنجا آمد که محل قرارگیری موتور بزرگ هواپیما و بالها یکی از موانع اصلی هواپیما در عملیات های نظامی بود و دید کمی که به واسطه آنها ایجاد می شد قدرت آتشباری هواپیما را پایین می آورد.

با این که از این هواپیما بیش از ۳۰ نمونه آزمایش ساخته شد اما هیچ گاه به علت در دسترس نبودن موتور مناسب برای آن به تولید انبوه نرسید و در آسمانهای جنگ ظاهر نشد، البته برخی علت ناکامی این هواپیما را ژنرالهای مغرور ارتش آلمان می دانند که ظاهر نامتعارف این هوا پیما را نمی پسندیدند.

ضد تانک هدایت شونده جالوت
---------------------------------
المان ها با ساخت این سلاح که می توان از راه دور کنترل شود تلاش خود را برای حفظ جان سربازان خود نشان دادند.می توان گفت(جالوت) Goliathاولین روباتی است که در جنگ مورد استفاده قرار گرفته است.این خودروی زرهی کوچک با قابلیت هدایت از راه دور در اصل یک خودروی زرهی مهندسی برای تخریب می باشد.این خودرو با حمل مواد منفجر معادل 60 کیلوگرم و در مدل های بعدی 75-100 کیلوگرم (165-220 پوند)تی ان تی قادر به نابودی تانک ها وتخریب سنگرهای دشمن بود.البته از این خودروی زرهی کوچک که در میان متفقین لقب سوسک تانک(beetle tank )را دار بود می توان برای نابودی کلی خودروهای زرهی ،ساختمان ها و تجمع نفرات پیاده استفاده کرد.

Bundesarchiv_Bild_146-1980-053-53%2C_Spr

در اواخر دهه 1940سر فرمانده ای ارتش المان(ورماخت) دستور ساخت خودروی کوچک کنترل شونده از راه دور را که قابلیت حمل حداقل50 کیلوگرم مواد منفجر را دارا باشد داد.

به همین منظور با کارخانه Carl FW Borgward واقع در برمن قرار دادی بسته شد تا این خودرو را از روی طرح اولیه طراح فرانسوی بنام Adolphe Kégresse طراحی و ساخته شود
.درسال1942 از روی طرح اولیه خودروی SdKfz302 که مختصر شد جمله

(Sonderkraftfahrzeug , Leichter Ladungstrager ') به معنی خودروی ویژه هدایت اتش بود ساخته شد.این وسیله با درازای 5 فوت قادر به حمل60 کیلوگرم مواد منفجر بود که توسط یک جعبه کنترل از راه دور(جوی استیک) که به وسیله سه رشته سیم مخابرات که به عقب خودروی کوچک وصل بود هدایت می شد.این خودرو به منظور یک بار مصرف طراحی شد بود.

در اوایل Goliath از دو موتور الکترونیکی که سرعتی برابر 6 mph بود سود می برد .اما بعد از مدتی بخاطر گرانی هزینه تولید برابر(3000 Reichsmarks) و سختی شرایط نگهداری و تعمیر در میدان جنگ بایک موتور بنزین سوز ساده تر جایگزین شد.

با جایگزینی موتور بنزینی امکان حمل مواد منفجر بیشتر و سرعت حرکت سریع تر برای انهدام اهداف بزرگ تر فراهم شد.

Goliath تولید شد ابتدای براحتی با سلاح های انفرادی قابل هدف گیری بودن به همین خاطر در مدل ها که در سال 1943 با موتور بنزینی و بنام SdKfz. 303 تولید شد برای انها بدنه ای زرهی در نظر گرفته شد.

تاریخچه:

Goliath توسط ارتش المان در تمامی جبهه ها مورد استفاده قرار گرفت اما در بعضی جبهه ها حضور پررنگ تری داشته ماننده جبهه شرق در کورسک از Goliath برای باز کردن مسیر حمله تانک ها استفاده شد.

در دو جبهه دیگر از این وسیله استفاده فراوانی شد درجبهه غرب در نرماندی در روز اول حمله(d-day) و در لهستان در شورش شهر ورشو که کارای خود را بخوبی نشان داد.

در تلاشی نیز سعی شد بروی این خودرو دوربین تلوزیونی سوار شود تا بتوان برا ی شناسای منطقه قبل از حمله تانک ها استفاد کرد اما بعلت سنگینی و بزرگی دوربین های ان زمان این طرح ناکام ماند.
اگر چه تعداد 7564 Goliath تولید شد اما از این سلاح بخاطر هزینه بالا و سرعت پایین(کمی بیش از6 مایل بر ساعت معادل 9.5کیلومتر در ساعت) و اسیب پذیر بودن سیم ارتباطی بین جعبه کنترل و خودرو بود باعث شد که این سلاح بعنوان یک سلاح گروهی استفاده نشود و تنها در مواردی از ان استفاد شد.
نمونه بارز اسیب پذیری این سلاح در ورشو مشخص شد. شورشیان لهستانی هر چند که فاقد سلاح ضد تانک بودن اما سعی می کردن با قطع سیم کنترل مانع از رسیدن این خودرو به هدف مورد نظر شوند.
این سلاح با تمام خوبی و یا بدی خود پایه ساخت سلاح های مشابه در بعد از جنگ جهانی دوم شد

یونکر 287 هواپیمای عجیب
---------------------------------
همه ما می دانیم که دو صنعت بزرگ هواپیماسازی جهان، هم اکنون کشورهایی جز ایالات متحده و کشور روسیه نیستند. ظاهراً این کشورها، پیشتاز در همه پیشرفت های علم هوانوردی بوده و با اندک اختلافی، هم دیگر را در این میدان رقابت تعقیب می کنند. اما حقیقت امر چیز دیگریست. در حقیقت، این کشورها، تکنولوژی امروز خود را مدیون یکی از کشورهای شرکت کننده در جنگ جهانی دوم، یعنی آلمان هستند. به جرات می توان گفت که مهد علم هوانوردی، همین کشور بوده است و سرچشمه تمامی پیشرفت های مربوط به علوم هواپیمایی از این کشور نشات می گیرد. نمونه هایی مانند ساخت نخستین موتور جت جهان، ساخت نخستین موشک سوخت مایع، ایجاد نخستین تونل باد و آزمایش طرح های بسیاری که امروزه سرمشق کار کشورهای مدعی در این زمینه می باشند، کم نیستند. در زیر به تاریخچه و بررسی خصوصیات یکی از عجیبترین و جالب ترین طرح های آلمان در آن زمان، یعنی بمب افکن بال رو به جلوی یونکر Ju-287 می پردازیم که خواندن آن، خالی از لطف نیست.

در یکی از عصرهای تابستان سال 1944، دکتر هانس وک به همراه همکارانش، در حال آماده کردن هواپیمایی در یکی از باند های نظامی برای آزمایش نخستین پرواز آن بودند. سرانجام پس از مدتی، عملیات چک های ابتدایی انجام شد. سپس دو نفر از خلبانان زبده نیروی هوایی آلمان نازی، سوار هواپیمای عجیب و غریب شدند. چند دقیقه بعد، غرش موتورهای جت Jumo 004 در فضا طنین انداز گردید و پرنده جدید و نا آشنایی به آرامی به سمت باند پرواز حرکت کرد و پس از مدتی، به آرامی از باند پرواز جدا شد و در آسمان به پرواز در آمد. لبخند روی لبان دکتر وک، حاکی از رضایت وی از نتیجه مدت ها تحقیق بود.

هواپیمای یونکر 287،

هواپیمایی که آن روز برای نخستین بار به پرواز در آمد، هواپیمایی جز یونکر Ju-287 نبود. این هواپیمایی انقلابی، یکی از عجیب ترین هواپیماهایی بود که تا آن روز به چشم هر خلبانی آمده بود. طرح جالب بال های رو به جلوی آن، تا مدت ها برای بسیاری جای سوال بود. در کنار این طرح بی نظیر، صدای موتورهای جت آن نیز حاکی از وجود پیشرفت دیگری بود که تا آن زمان هیچ یک از کشورهای دیگر، بدان دست نیافته بودند. در ابتدای سال 1943 میلادی، یعنی در بحبوحه جنگ جهانی دوم دولت نازی آلمان، از نیروی هوایی و گروه طراحی آن نیرو، درخواست ساخت هواپیمای بمب افکنی را کرد که نیازی به جنگنده های دیگر برای اسکورت نداشته باشد بتواند با سرعت بالا و بدون دغدغه از رهگیری شدن توسط هواپیماهای جنگنده دشمن، عملیات خود را در ارتفاعات بالا انجام دهد و به منطقه خودی برگردد. در آن زمان، تقریباً چند سال بود که اولین نمونه های موتور جت توسط دکتر هانس فون اوهاین آزمایش شده بود. به همین دلیل، ابتداً گروه طراحی، بمب افکنی با موتورهای جت را طراحی کرد که دارای بال های به عقب برگشته همانند هواپیماهای امروزی بود.

هواپیمای یونکر 287 در مراحل نهایی مونتاژ موتورها

اما به زودی گروه متوجه شد که عملیات برخاست، بمباران و نشست هواپیما اکثراً در سرعت های کمی صورت می پذیرد. پس به کارگیری بال های به عقب برگشته که نیروی برای کمتری را در سرعت های پایین تولید می کردند، کاری عاقلانه نبود. سرانجام دکتر وک، سرپرست گروه طراحی، هواپیمایی با بال های رو به جلو را پیشنهاد کرد که تا آن زمان، هیچ گاه جهان هوانوردی چنین هواپیمایی به خود ندیده بود. در بال های معمولی، هنگامی که سرعت هواپیما به سرعت وامانده شدن یا استال می رسید، ابتداً نوک بال ها استال می شدند که نتیجه آن عمل نکردن شهپر ها و در نتیجه گرفتن قدرت انجام هر عملی از خلبان بود. اما در بال های جلوگرا، نخستین محلی که استال می شد ریشه بال ها بود و به همین دلیل، هواپیما هنوز به علت وجود شهپر ها کنترل پذیر بود. این ایده مورد قبول گروه طراحی قرار گرفت.

یونکر 287، در حال آماده شدن برای پرواز نهایی

برای اینکه Ju-287 سریعاً آماده خدمت در نیروی هوایی بشود، گروه طراحی برای نخستین پرواز این جنگنده، بسیاری از قسمت ها را از هواپیماهای قبلی به عاریت گرفتند. برای مثال، بدنه این هواپیما همان بدنه بمب افکن هینکل 177، دم هواپیما همان دم یونکر 388 و چرخ های دماغه همان چرخ های بمب افکن B-24 بوند. ظاهراً، تنها چیزی که این هواپیما را از هواپیماهای قدیمی تر متمایز می کرد، طرح عجیب بال های رو به جلوی آن بود. شهپر ها و فلپ های بزرگی برای این هواپیما در نظر گرفته شده بود که بیشترین نیروی برا را برای برخاستن این پرنده جالب فراهم می کرد. اما اختلاف به همین جا ختم نمی شد. این بار گروه طراحی، دیگر از موتورهای پیستونی استفاده نکرد، بلکه ریسک به کارگیری موتورهای جت ناآزموده را پذیرفت. نهایتاً برای تامین نیروی پیشران این هواپیما، چهار موتور توربوجت Jumo 004 در نظر گرفته شد که هر یک قدرتی معادل 1984 پوند تراست تولید می کردند. اما جاگیری این موتورها در یونکر 287 هم عادی نبود. دو موتور از چهار موتور زیر بال ها و دو موتور دیگر به طرز عجیبی در دو سمت دماغه قرار می گرفتند.

هواپیمای یونکر 287 در حال سرویس شدن توسط مهندسین

سرانجام روز موعود فرا رسید. در 16 آگوست 1944، هواپیمای بی نظیر و تاریخی Ju-287 از آشیانه بیرون آورده شد و پس از مدتی، بال به سوی آسمان گشود. نتایج حاصل از پرواز، همه و همه حاکی از کنترل عالی و مانورپذیری بی نظیر این هواپیما داشتند. ظاهراٌ هیچ گونه مشکلی از نظر هدایت هواپیما بروز نیافته بود. خلبانان این هواپیما گفته بودند که هواپیما، بسیار به راحتی از شیرجه ها خارج شده و به حالت پرواز عادی باز می گشت. همچنین استفاده از فلپ ها نیز هیچ اثر نامطلوبی بر هدایت هواپیما نداشت. این هواپیما در نخستین پرواز، در یک شیرجه به سرعت بالای 404 مایل بر ساعت نیز دست یافت که در نوع خود و برای یک بمب افکن، سرعتی باورنکردنی بود. فرود هواپیما پس از پرواز آزمایشی نیز بسیار به آرامی و بدون هیچ مشکل خاصی انجام گرفت و برای نخستین بار، پرواز یک هواپیمای بال رو به جلو با موتورهای جت در تاریخ هوانوردی ثبت شد افتخاری دیگر را برای این علم گسترده به ارمغان آورد.

موتور توروبوجت Jumo 004، سال ها پس از نخستین به کارگیری

پس از موفقیت نمونه ی اول هواپیما، نمونه دوم هواپیما نیز قرار بود که بر پایه همین هواپیما ساخته شود. اما این نمونه، دارای موتورهای نیرومندتر هینکل A011 بود که نیروی 2866 پوند تراست را تولید می نمود. همچنین، جاگیری موتورها نیز این بار با مدل نمونه اول تفاوت داشت. در نمونه دوم، تصمیم بر آن گرفته شده بود که هر چهار موتور برای بالانس و ایجاد تعادل در هواپیما زیر بال ها قرار بگیرند. همچنین، قرار بر آن بود که نمونه سومی نیز از این هواپیما ساخته شود که دارای شش موتور بود و هدف رسیدن به سرعت های بسیار بالا را دنبال می کرد. پیش بینی شده بود که نمونه سوم هواپیما در صورت ساخت قادر به رسیدن به سرعت هایی بالای 509 مایل در ارتفاع شانزده هزار پایی بود که در زمان خود، واقعاً یک «معرکه» به شمار می آمد. گفتنی است که این هواپیما، از سیستم کابین تحت فشار نیز بهره می برد. بدین معنی که خلبانان لازم نبود برای پرواز در ارتفاعات بالا، با خود اکسیژن حمل نمایند، بلکه سیستم های تعبیه شده در هواپیما، اکسیژن مورد نیاز را در کابین فراهم می آورد.

هواپیمای بمب افکن یونکر 287 در حال تاکسی به سوی باند

در سال 1945 و همزمان با فروپاشی آلمان نازی، نمونه دوم یونکر 287 در حال ساخت بود که کارخانه یونکر توسط نیروهای شوروی اشغال شد و دکتر وک، تیم طراحی، هواپیمای نمونه اول و همچنین هواپیمای ناتمام نمونه دوم، همگی به اسارت نیروی های ارتش سرخ روسیه در آمده و به شوروی برده شدند. در سال 1947، یعنی دوسال پس از پایان جنگ، یونکر نمونه دوم هم در شوروی آماده شد. اما به دلیل اینکه روس ها هیچ علاقه ای به ساخت چنین هواپیماهایی نشان نمی دادند، این هواپیما دیگر هیچ گاه پرواز نکرد و ماجرای یونکر 287 به همان جا پایان یافت.

هواپیمای یونکر 287، بمب افکن جت جنگ جهانی دوم

سال ها بعد، آمریکایی ها به مدد سازمان هوافضایی ناسا و مدارکی که از آلمان نازی در مورد طراحی این گونه هواپیما ها به دست آمده بود، هواپیمای بال رو به جلوی X-29 طراحی و ساخته شد که همان موفقیت ها باز هم تکرار شدند ولی این طرح، این بار هم عملیاتی نشد. در چند سال اخیر، ظاهراً روس ها دوباره دفترچه خاطرات خود راورق زده و به یاد طرح های جاودانه ی دکتر وک افتاده اند و نتیجه تحقیقات آن ها در مورد این هواپیما ها، به صورت جنگنده عملیاتی Su-47 برکوت تحقق یافت. جالب این جاست که این هواپیماها که در چند دهه اخیر ساخته شده اند، همگی از سیستم های پیچیده کامپیوتری برای کنترل پروازشان استفاده می نمایند، در حالی که هواپیمای یونکر 287 تنها و تنها از همان سیستم های مکانیکی استفاده می کرد و این نکته، اوج دانش طراحان آلمان را تفهیم می کند که واقعاً خدمات بزرگی را در راه علم هوانوردی انجام دادند.

جنگ افزارهای عجیب +تصاویر

مطالب مشابه :

بازی آنلاین

اکشن

(تصاویر) آلبوم جنگ‌جهانی‌دوم؛ پایان نبرد اقیانوس آرام

15 عکس حیرت‌انگیز از جنگ جهانی دوم

جنگ افزارهای عجیب +تصاویر

ارنو روبیک سازنده مکعب روبیک

نقد و بررسی بازی Company of Heroes

نقد بازی COMPANY OF HEROES