آشنایی با ورزش دو ومیدانی

" title="آپلود عکس" />

jaarkermanshah.gif

 

 آشنایی با مواد دو ومیدانی      تمرینات

 

الف )تاريخجه دويدن و دو و ميداني :

به راحتي ميتوان گفت كه دويدن با وجود موجودات زنده و انسان به وجود آمده است . اما سابقه تاريخي دو سرعت در مسافت كوتاه از دير باز در همه تمدن ها مورد توجه بوده و در سوابق تاريخي ملل مختلف از آن ياد شده است . سلبقه تاريخي دو سرعت به المپيك هاي عهد باستان ميرسد . برخي از اين مسابقات در مسافتي طولاني به طول ورزشگاههاي قديمي يونان تا 192 متر در خط مستقيم اجرا مي شد . در اين نوع مسابقات از بلوك هاي استارت استفاده مي شد كه در آغاز مسافت مورد  نظر بصورت دو شيار سنگي براي هر نفر در زمين بطور ثابت كنده شده بود كه در ورشگاه دلفي در حال حاظر موجود است .
ويليام سر توس ( 1899 ) در مورد نوعي استارت مي نويسد : دوندگان 15 تا 20 قدم عقب تر از خط استارت مي ايستادند و استارتر درست موازي خط شروع قرار مي گرفت ، با نخستين علامت داور دوندگان به آهستگي و با ريتمي نرم به سمت خط شروع دويدن را آغازمي كردد و به محض رسيدن به آن با دومين علامت داور سرعت آنها افزايش يافته و مسافت مسابقه را طي مي كردند .
در قرن هيجدهم مسابقات دو سرعت بين ورزشكاران طبقه اشراف به منظور شرط بندي اجراء مي گرديد و در قرن نوزدهم دو سرعت بصورت حرفه اي در انگلستان گسترش چشمگيري يافت و امروز نيز رقابت مسابقات با 001/. ثانيه مقايسه مي شود .
دو ماراتن چيست و چگونه بوجود آمد ؟


هنگامي كه بين ايران و اسپارت جنگ در گرفت يك فرد يوناني براي آوردن كمك مسافتي بسيار طولاني را مي پيماند اين شخص به نام فيد پيپوس و در منطقه اي به نام ماراتن اين عمل را انجام مي دهد .

 

ب)

دوومیدانی یک ورزش طبیعی است زیرا با رفتار و حرکات طبیعی انسان مطابقت دارد. بنابراین می‌توان گفت دوومیدانی از زمان پیدایش بشر وجود داشته است و اولین اسلحه انسان در برخورد با محیط و خطرهای آن به حساب می‌آمد.
بشر اولیه برای دفاع از خود محتاج به فرار کردن بود تا اینکه در محلی خود را مخفی کرده به زندگی خود ادامه دهد. لیکن اشخاصی که ضعیف بوده و قدرت دویدن نداشتند بدون شک طعمه حیوانات قرار می‌گرفتند.
بدین جهت پدرها بچه‌های خود را تشویق به دویدن کرده و به آنها طرز فرار از مقابل حیوانات را می‌آموختند چرا که دویدن، حد فاصل بین زندگی و مرگ برای آنها بود.
انسانهای اولیه ضمن دویدن و فرار، برای عبور از موانع طبیعی از جهیدن و پریدن استفاده می‌کردند و اگر لازم می‌شد که بین آنها و حیوانات مبارزه‌ای صورت گیرد از پرتاب سنگ یا دیگر اشیا کمک می‌گرفتند این کار معمولاً زمانی انجام می‌گرفت که انسان از فرار کردن خسته و کوفته می‌شد.
در تنگنای مرگ و زندگی، انسان مجبور بود از قدرت بازو و پنجه و عضلات خود هم حداکثر استفاده را نماید. به این ترتیب انسان اولیه پی برد که اگر تندتر بدود، بیشتر بپرد و محکم‌تر پرتاب کند، بهتر خواهد توانست با مشکلات و خطرات پیرامون خود مبارزه کند.
از بین ملتهای دنیای باستان فقط یونان بود که با عشق و علاقه، مردان غیور و با شهامت خود را به بهترین شکل، تشویق می‌کرد. در یونان باستان به مردانی که بهتر دویده و شی‌ای را بیشتر پرتاب کرده و از مرتفع‌ترین محل می‌پریدند به چشم عظمت نگاه می‌کردند و برای آنها احترام و افتخار زیادی قائل بودند. اما نکته مجهول برای همه دانشمندان علم ورزش این است که به چه علت قهرمانان پرتاب دیسک در مرتبه اول قرار می‌گرفتند و ورزشکاران دیگر در درجه دوم اهمیت قرار داشتند.
در اساطیر یونان باستان، به موجودی پرشور و شر به نام «مرکور» بر می‌خوریم. این موجود افسانه‌ای، جوانی است بلند بالا و سرشار از شادمانی و حرکت و حرارت. او در دو طرف کلاه و مچ پای خود بالهایی کوچک دارد و با همین بالها و گامهای تیز و چابک، سفرهای بسیار پرماجرایی را در کوهها و جنگلها و سرزمینهای مختلف انجام می‌دهد. وجود چنین اسطوره‌ای حکایت از علاقه و توجه مردم به تیزپایی، چابکی و دویدن دارد.
در دوران امپراطوری روم باستان، لژیونرها (سربازان عضو ارتش) با پرداختن به انواع دوها و پرتاب‌ها، خود را برای مسابقات شمشیرزنی و نبردهای تن به تن آماده می‌کردند.
در مصر باستان نیز، نوعی ورزش «دومیدانی» شامل دویدنهای انفرادی و جمعی اجرا می‌شد.
در ایرلند ورزش میدانی به نام «تیل‌تین» (tailtean) رایج است که پیشینه‌ای چندهزار ساله دارد.
المپیک باستان
المپیک باستان اولین اجرای سازمان یافته و قانون‌دار دوومیدانی بود. این بازیها از سال 776 قبل از میلاد آغاز شد و 12 قرن ادامه داشت.
دوومیدانی در المپیک باستان در رأس دیگر ورزشها قرار داشت. مسابقه دو با شرکت دوندگان چابک به مسافت یک اِستاد (182 متر) انجام می‌شد. واژه استادیوم از این کلمه گرفته شد.
در این دوره حتی دویدن با یک پا هم وجود داشته و از آنجا که بشر اسلحه‌ای به نام نیزه اختراع کرده بود و در جنگ از آن استفاده فراوانی می‌کرد، پرتاب نیزه هم به عنوان ورزش شناخته شد. در المپیادها دو نوع مسابقه با نیزه وجود داشت: یکی پرتاب نیزه و دیگری نبرد با نیزه توأم با شمشیربازی.
«کوروبوس» احتمالاً اولین قهرمان رسمی دو در نخستین المپیک باستانی بوده است. بنا به مدارک تاریخی، پرش طول در چهارمین دوره به مواد مسابقه اضافه شد و کرونوس از کشور اسپارتا نخستین رکورددار این ماده بود که حدود 7 متر پرید. در دوره‌های بعدی رشته‌های دیگر مانند پرتاب وزنه و پرتاب دیسک به فهرست مسابقات دوومیدانی اضافه شد. یونانیها، برای پرتاب دیسک از یک صفحه مدور فلزی استفاده می‌کردند که آن را هاترس (HATTERES) می‌نامیدند.
بازیهای المپیک در قرن چهارم میلادی به دستور امپراطور روم تئودوزیوس اول تعطیل شد و همزمان مسابقات دوومیدانی هم از رونق افتاد. از آن زمان تا زنده شدن دوباره المپیک شکلهایی از انواع دوها و پرشها و پرتاب‌ها در اقوام و ملل دنیا دیده شده که بیشتر به خاطر آماده شدن جنگجویان و سربازان بوده است.
در قرن دوازدهم میلادی، مسابقات میدانی و مخصوصاً دو در انگلستان رواج یافت. این رواج در اواخر قرن پانزدهم و اوایل قرن شانزدهم شدت یافت و به ورزش اول جامعه تبدیل شد. علت این شکوفایی علاقه هنری هشتم پادشاه انگلستان بود که خود مهارت فراوانی در پرتاب چکش داشت.
در قرن 17 و 18 میلادی، در انگلستان نوعی شرط‌بندی مرسوم شد که در آن دوندگان با هم شرط می‌بستند و انبوه مردم به تماشا می‌ایستادند.
در سالهای 1820 تا 1860 دوومیدانی به دانشگاه‌ها و مدارس انگلستان راه یافته بود و دانشجویان علاقه فراوانی به این ورزش پیدا کرده بودند.
در سال 1849 ارتش انگلستان یک مسابقه بزرگ برای اهمیت دادن به دو و جلب توجه نظامیان به آن ترتیب داد و علاوه بر این، دوهای سرعت و استقامت را جزء دروس رسمی دانشکده افسری قرار داد.
در سال 1866 اولین باشگاه دوندگان با نام «کلوپ اتلتیک آماتور» در لندن تاسیس شد و بعد از آن باشگاه‌ها و کلوپهای دیگری به وجود آمدند.
بعد از انگلستان، دومین کشوری که دوومیدانی در آن رونق بسیار یافت آمریکا بود. اولین باشگاه دوومیدانی آمریکا «کلوپ اتلتیک نیویورک» بود که در سال 1868 تاسیس شد.
در اولین دوره المپیک نوین در سال 1896 دوومیدانی در ردیف مهم‌ترین رشته های ورزشی بازیها قرار داشت.
در هفدهم ژوییه 1912 کنگره‌ای در سوئد با حضور نمایندگان سازمانهای دوومیدانی کشورهای بلژیک، اتریش، کانادا، شیلی، دانمارک، مصر، فنلاند، آلمان، انگلستان، یونان، مجارستان، نروژ، شوروی، آمریکا، سوئد و استرالیا برپا شد و برای ایجاد یک سازمان بین‌المللی دومیدانی مشورت کردند. این سازمان، سرانجام در ماه اوت سال 1913 با نام «فدراسیون بین‌المللی دوومیدانی» تأسیس شد. فعالیت‌های این سازمان باعث شد که این ورزش در سراسر دنیا گسترش یابد. در حال حاضر تقریباً هیچ کشوری نیست که عضو فدراسیون دوومیدانی نباشد و از قوانین آن پیروی نکند.

  tn5rxgxyt217vf42k3rc.jpg   پ) تاریخچه المپیک و البته دومیدانی

باستان‏شناسان و تاریخ ‏نویسان را عقیده بر اینست که یونان در دوره باستان جشنهائی ترتیب می‌داده ‏اند که در ابتدا جنبه مذهبی داشته و بعدها بسوی زورآزمائی و مبارزه‏های ورزشی گرایش یافته‌است. این جشنها چون در دامنه کوه معروف ( المپ ) برگزار می‌شد و دوره پررونقی داشته‌است به جشنهای ( المپیا ) مشهور گردیده.

در زیر و روی تاریخ یونان و آثار کشف شده به سال ۷۶۶ پیش از میلاد مسیح برخورد می‏کنیم که ( تیمائوس ) نخستین مورخ یونانی در نوشته‏های خود از مردی بنام  ( کره ابوس ) یاد کرده‌است که در راه رفتن از همه سریعتر بوده‌است.

ااین جشنها بیشتر از آن جهت رونق گرفت که عاملی بود برای ورزیده شدن و آماده کردن جوانان برای مقابله با هر نوع تجاوز به خاک یونان. همین اصل در ورزش باستانی و زورخانه‌ای ایران نیز دیده می‌شود. عملیات سربازی، دوره‏های طولانی، مشت‏زنی، کشتی‏گیری و مسابقه‏ ورزش‌های پنج‌گانه ( پنتاتلن ) (pentathlon) از جمله بازی‌های المپیک بود.

نوباوگان، جوانان و پهلوانان جداگانه به مبارزه میپرداختند، علاوه بر زورآزمائی مسابقه‏ای شعر و شاعری، سخن‏وری و موسیقی هم برگزار می‏گردید. جشن‏های ( المپیا ) ادامه داشت تا سال ۳۹۴ که امپراتور روم آن‌را تعطیل کرد. این تعطیلی طولانی سبب ویرانی المپیا و نیایشگاه ( زئوس ) نماد قدرت و پهلوانی گردید.

یک باستان‏شناس آلمانی به نام «کورتیوس» در دل تپه‏های خاموش ( المپیا ) به کاوش پرداخت، و آثار شگفتی را کشف کرد. فکر احیای این بازیها قوت گرفت و با هزاران دشواری مردی شریف، انسان دوست و دانشمند بنام ( پی‌یر بارون دوکوبرتن ) فرانسوی به کمک دوستان خود در سال ۱۸۸۹ در پاریس همایشی تشکیل داد و اساس بازیهای جدید المپیک را پی نهاد.

بازیهای المپیک با الهام ازاین نام و این دورهای قهرمانی بوجود آمد. رسماًازسال۱۸۹۶ بود که درآتن انجام گرفت وپس از آن هر چهارسال یکباردرنقاط مختلف جهان انجام گرفته‌است.وفقط سه دوره بدلیل جنگ جهانی دوم انجام نپذیرفت.

  سیاست در المپیک

سیاست نیز در چند مورد در بازیهای المپیک اختلال ایجاد کرد که مهمترین آنها در المپیک تابستانی سال ۱۹۳۶ در برلین رخ داد. حزب نازی آلمان از بازیها بعنوان حربه‌ای تبلیغاتی استفاده کرد. در این بازیها لوزلانگ با کمکی که به جسی اونز (یک ورزشگار سیاه پوست) در مسابقه پرش طول کرد، باعث شد او اول شود و خود در جایگاه دوم ایستاد و بدین گونه روح ورزشکاری را در بازیهای المپیک به نمایش گذاشت.

ااتحاد جماهیر شوروی تا بازیهای المپیک تابستانی سال ۱۹۵۲ در هلسینکی این بازیها شرکت نکرده بود. در عوض این کشور بازیهای بین المللی بنام اسپارناکاید از سال ۱۹۲۸ براه انداخته بود. بسیاری از ورزشکاران عضو اتحادیه‌های تحت رهبری کومونیست‌ها یا وابسته به آنها بازیهای المپیک را تحریم نموده یا از آن منع می‌شدند و در عوض در بازیهای اسپارتاکاید شرکت می‌کردند.21gymrspjhvz07enl2f7.jpg

بازی سیاسی دیگری که در مقیاس کوچکتری اتفاق افتاد مربوط یه بازیهای المپیک تابستانی ۱۹۶۸ در مکزیکوسیتی است. دو ورزشکار دومیدانی تامی اسمیت و جان کارلوس بخاطر پیروزی در مسابقات دومیدانی ۲۰۰ متر به نشانه جنبش حمایت از حقوق سیاهان سلام نظامی با مشت‌های گره خورده دادند. در پاسخ ریاست مستبد IOC اوری براندیژ از USOC خواست که این دو ورزشکار را به کشورشان باز گرداند و یا تیم دو ومیدانی را اخراج کند USOC به اجبار آن دو را به کشورشان بازگرداند.

در پاسخ به حرکت IOC در سال ۱۹۶۳ تعدادی از ملت‌های تازه به استقلال رسیده حرکتی را با نام گانفوبازیهای نیروهای تازه شکل یافته (گانفو) آغاز کردند که به صراحت طرفدار سیاست در ورزش بود. IOC اعلام کرد که شرکت کنندگان در بازیهای گانفو حق حضور در بازیهای المپیک را ندارند.

آآفرقای جنوبی در میان سالهای ۱۹۶۴ تا ۱۹۹۲ بدلیل اتخاذ سیاست آپارتاید از حضور در بازیهای المپیک محروم شد.

در سال‌های ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۲، حضور کمیته ملی بازیهای المپیک افغانستان در المپیک معلق گذاشته شد. پس از برکناری رژیم طالبان در سال ۲۰۰۱ افغانستان باردیگر در المپیک تابستانی ۲۰۰۴ حضور یافت.

  تحریم المپیک

بدلیل سرکوبی شورش مجارستانی‌ها توسط پیمان ورشو کشورهای هلند، اسپانیا، سویس المپیک ملبورن ۱۹۵۶ را تحریم کردند.کشورهای کمبوجیه، مصر، عراق و لبنان نبز بدلیل بحران کانال سوئز این بازیها را تحریم کردند.

در ۱۹۷۲ و۱۹۷۶ جمع کثیری از کشورهای آفریقایی برای اجبار IOC به محروم کردن آفریقای جنوبی، رودزیا، نیوزیلند تهدید به تحریم بازیها کردند. IOC در دو مورد اول همکار ی کرد، اما در سال ۱۹۷۶ اقدامی نکرد، زیرا تهدید تحریم از سوی تور تیم راگبی نیوزیلند به آفریقای جنوبی بود و راگبی جزو بازیهای المپیک محسوب نمی‌شد. با شروع بازیها کشورهای تهدید کننده تیم‌های خود را به کشورشان بازگرداندند، در حالیکه برخی از ورزشکاران آفریقای جنوبی رقابت خود را آغاز کرده بودند. با این ورزشکاران که به اجبار دولتهایشان مجبور به ترک دهکده المپیک بودند همدردی شد. با این حال در خارج از آفریقا با این حرکت دولتها به سردی برخورد شد. ۲۲ کشور (گوانا تنها کشور غیر آفریقایی در این میان بود) بازیهای مونترال را تحریم کردند، زیرا نیوزیلند از بازی محروم نشده بود.


مطالب مشابه :


دانلود کتاب های اموزش فیتنس بادی

برای استفاده از این ویژگی دانلود Fitness Buddy برای آندروید 2 همه چیزدر مورد استروید




آشنایی با ورزش دو ومیدانی

نرم افزار اندروید. بشر اولیه برای دفاع از خود محتاج به خود از آنابولیک استروید




برچسب :