روایت سنگ‌اندازی جشنواره فجر در برابر فیلم ضدآمریکایی "فرشتگان قصاب" + دانلود فيلم

http://soheilsalimi.com/news-file/butcher_angels-soheil_salimi12.jpg


پنجشنبه شب همزمان با سالگرد واقعه‌ی یازدهم سپتامبر، رسانه‌ی ملی اقدام به پخش فیلم سینمایی اکران نشده‌ «فرشتگان قصاب» به کارگردانی «سهیل سلیمی» نمود که با استقبال فراوان مخاطبان روبروشد؛ فیلمی که پیش از این در جشنواره‏ی فجر مورد تحسین بسیاری از منتقدین جبهه‌ی رسانه ه‏ای انقلاب قرار گرفته بود، اما با بدسلیقگی مدیران موسسه‌ آوینی که به مولفه‌ ثابت مدیران این موسسه تبدیل شده است، از اکران در سینماها بازماند.

اما فارغ از همه‌ نامهربانی‌هایی که با این فیلم صورت گرفت، رضایت شدید مردم بعد از پخش این فیلم از رسانه‌ی ملی، ما را بر آن داشت تا با کارگردان جوان این فیلم به گفتگو بنشینیم.


«سهیل سلیمی» کار خود را باساخت تیزرهای تبلیغاتی برای استودیوهای فیلم‌سازی و شرکت‌های تبلیغاتی به‌عنوان طراح و ایده‌پرداز کمپین‌های تبلیغاتی آغاز و هم‌زمان به کارگردانی و تدوین و همکاری با فیلم‌سازان «انجمن سینمای جوان» در زمینه‌های مختلف اعم از تصویربرداری، عکاسی صحنه، آهنگ‌سازی و فیلم‌نامه‌نویسی پرداخته است. او تا به حال پنج فیلم را کارگردانی و تولید کرده و هم‌چنین در عرصه ساخت فیلم‌های صنعتی و فیلم‌های مستند و داستانی و هم‌چنین تدوین برنامه‌های تلویزیونی فعالیت نموده است. وی مدتی پیش دو اثر «جدال در عمق ۳۰متری» و «آخر دنیا، اول بهشت» را جلوی دوربین برده است. «فرشتگان قصاب» نخستین اثر سینمایی «سلیمی» است که «دکتر حسن عباسی» به عنوان مشاور فیلمنامه با آن همکاری کرده است. متن زیر، حاصل گپ و گفت طولانی ما با این کارگردان جوان است.

کارم را از تبلیغات شروع کردم
برای شروع، با توجه به این‌که شما کارگردان اولی هستید و جدید‌الورود به دنیای سینمای داستانی، برای آشنایی بیش‌تر، سابقه‌ای از خودتان بفرمایید.

بسم الله الرحمن الرحیم. فکر می‌کنم امسال پانزدهمین سالی هست که دارم در کار فیلم، البته بیش‌تر از نوع تلویزیونی، فعالیت می‌کنم. ورود من به این فضا با طراحی تیزرهای تلویزیونی شروع شد. یک مدت کوتاهی این کار را می‌کردم، و بعد، برای مدتی وارد فضای کارگردانی‌ تیزرهای تبلیغاتی هم شدم. این فضا را هم برای مدت کوتاهی تجربه کردم؛ چون اصلا احساسم این بود که در تبلیغات دارند از آدم سوء‌استفاده می‌کنند. این بود که تبلیغات را رها کردم و به امید این‌که در واقع کار فیلم‌سازی را به‌صورت جدی پیگیری کنم وارد شرکت‌های فیلم‌سازی متفاوتی شدم.
//www.bargozideha.com/static/portal/17/170582-375881.jpg
تنها چیزی که من را راضی می‌کند فیلم‌سازی است
بیش‌تر جاهایی که می‌رفتم، اول به‌عنوان کارگردان استخدام می‌شدم، اما بعد می‌گفتند که باید کارهای دیگر هم انجام بدهی. این بود که به‌مدت هفت سال در حوزه‌ی تدوین و فیلم‌برداری کار ‌کردم، و در بین این‌ها، یکی، دو فیلم کوتاه، بیش‌تر در حوزه‌ی مستند، ساختم. به‌مدت سه سال هم تدوین‌گر ثابت برنامه‌ی «بر سکوی افتخار» شدم؛ برنامه‌ای که سه تدوین‌گر ثابت داشت و هر برنامه‌ای، به نوبت توسط یکی از دوستان تدوین می‌شد. تقریبا هر دو هفته در میان، کار برای یکی از افراد بود. کار خیلی خوبی بود. چون ارتباط نزدیکی با اطرافیان شهدا ایجاد می‌کرد و در حین انجام، مدام خاطرات شهدا برایت زنده می‌شد. زیبایی عجیبی داشت. در همان زمان یک سری مستند هم در همین فضا ساختم. البته هنوز هم این فضای ساخت کارهای کوتاه و مستند را حفظ کرده‌ام و به آن‌ها مشغولم. به‌خاطر علاقه‌ام به جلوه‌های ویژه‌ی رایانه‌ای، مدتی هم در آن حیطه کار کردم تا به‌قول معروف در آن حوزه هم دستی بر آتش داشته باشم. با گذراندن دوره‌های مدیریتی در حوزه‌ی مدیریت منابع انسانی، تبلیغات و خلاقیت مدتی هم به‌عنوان مشاور تیم‌های خلاقیت تبلیغات کار کردم. اما تنها چیزی که من را راضی می‌کند فیلم‌سازی است. به هر حال امروز فقط فیلم‌نامه می نویسم و کارگردانی می‌کنم.
//www.bargozideha.com/static/portal/57/571550-707512.jpg
اعتراف می‌کنم ابتدا درگیر مسائل شبه‌روشنفکرانه بودم
انتخاب‌های اول همیشه در شروع مسیر مهم هستند. در فضای سینمای ایران هم سوژه‌ی کار اول، به‌نوعی، خاستگاه فکری و مسیر ایده‌‌آل فیلم‌سازی یک هنرمند را مشخص می‌کند. شما می‌توانید یک سوژه‌ی جشنواره‌پسند انتخاب کنید، یا به سمت یک موضوع مصلحانه‌ی دینی بروید، یا سینمای مبتذل سخیف را برای آغاز بپسندید. قطعا باید آدابی را بپذیرید و به مراوده با اسپانسرهای خاصی تن بدهید. لذا رفتن به سمت سوژه‌ی ملتهبی مثل «قاچاق اعضای انسان ذیل شبکه‌ی گسترده‌ی صلیب سرخ و سازمان ملل» که پرداخت به آن از ظرافت‌های خاصی برخوردار است، به‌عنوان کار اول جالب توجه به‌نظر می‌آید. ایده‌ی اولیه‌ی داستان چگونه شکل گرفت؟ و چرا به‌عنوان کار اول این موضوع را برای تولید انتخاب کردید؟

باید اعتراف کنم که در آغاز دوران فیلم‌سازی‌ام، نگاه فلسفی به جهان خیلی برایم حائز اهمیت بود و درگیر مسائل شبه‌روشنفکرانه بودم.
بعد از کارهای تصویری با موضوع شهدا، یک نگاه میهن‌پرستانه‌ی خاصی در من زنده شد
به‌عنوان مثال؟

به‌عنوان مثال، نگاه «نیچه‌ای» را خیلی دوست داشتم، و یک مقطعی، «نیهیلیسم نیچه‌ای»، استخوان‌بندی بسیاری از مطالب من بود. در واقع این نگاه خیلی برایم فاخر بود. البته آن موقع تئاتر هم کار می‌کردم و یک جورهایی جوگیر فضای تئاتری هم بودیم! اما به مرور در این نگاه فلسفی، نکاتی در ذهنم شکل گرفت که نقض غرض بود. در واقع وقتی شما با «ابرمرد» نیچه مواجه می‌شدید، می‌دید آن نکته‌ای را که با نیهیلیسم‌اش می‌خواهد به آن برسد خودش دارد آن را نقد می‌کند. و این شک و یقین تا جایی ادامه داشت که احساس کردم فلسفه مریض است و درد دارد، تناقضاتی دارد که همخوانی کلیت آن را از بین می‌برد یا شاید هم بتوان گفت اساساً فلسفه یعنی تناقض‌گویی. علی‌الخصوص در هنر، که تماما در اختیار آراء و نظرات فیلسوفان غربی‌ست. متأسفانه از فلسفه‌ی اسلامی نمی‌توان در هنر مدرن رد پایی پیدا کرد و فلسفه‌ی غربی جولان می‌دهد.

از طرف دیگری هم بابت کارهایی که برای شهدا انجام داده بودم، یک نگاه میهن‌پرستانه‌ی خاصی هم در من زنده شده بود و کم کم به این فکر می‌کردم که اگر ما قرار است روبه‌روی یک تهاجم فرهنگی قوی، کار فرهنگی قوی بکنیم، بایستی این کار فرهنگی بیرون از مرزها اتفاق بیفتد. نه این‌که برویم آن طرف فیلم بسازیم؛ نه! یعنی ما هم به‌نوعی حمله‌ی فرهنگی متقابل داشته باشیم که مخاطب آن تا بیرون مرزها ادامه پیدا کند.
اگر مدام داخل سرزمین خودمان و در مورد خودمان فیلم بسازیم، زبان جهانی پیدا نمی‌کند
یا شاید بهتر است بگوییم باید موضوعات مبتلابه جوامع دیگر هم که در جغرافیای دیگر اتفاق می‌افتد اما به‌نوعی به تقابل فرهنگی ما با غرب مرتبط می‌شود، می‌بایست دستمایه‌ی تولید محصولات ما قرار بگیرد.

دقیقاً. ما اگر مدام داخل سرزمین خودمان و در مورد خودمان فیلم بسازیم، هر چقدر هم خوب فیلم بسازیم به‌هرحال مربوط می‌شود به سرزمین ما و زبان جهانی پیدا نمی‌کند. ما باید از مرزها بیرون برویم و براساس معضلاتی که منشاء ثابت بدبختی‌های جهان، که ما در حال جنگ با او هستیم، در سرزمین‌های دیگر به‌وجود آورده است، فیلم بسازیم. درباره‌ی انسان‌هایی که دائم درگیر این مشکلات هستند.

همه‌ی این موضوعات باعث ایجاد آشفتگی در ذهنم شده بود. فیلم‌نامه‌ی «فرشتگان قصاب» را در همین فضا نوشتم.
اتفاقی با «حسن عباسی» آشنا شدم
دقیقا چه سالی؟

سال ۸۸. در واقع نوشتن طرح اولیه‌ی داستان ۸۷ آغاز شد و در سال ۸۸ شروع به نگارش فیلم‌نامه کردم. نوشتن فیلم‌نامه تقریبا شش ماه زمان برد. در حین کار به‌صورت کاملا اتفاقی با آقای «حسن عباسی» آشنا شدم.

اتفاقی؟

بله... من مشغول تحقیق درباره‌ی قاچاق اعضای بدن بودم و یک‌سری اطلاعات از این‌طرف و آن‌طرف جمع‌آوری می‌کردم. یکی از دوستان یک لوح فشرده به من داد که حاوی یک‌سری عکس در مورد افرادی که قاچاق شده بودند، بود؛ هم قاچاق انسان و هم قاچاق اعضای بدن. عکس‌هایش را برایم فرستاده بود. همین‌طور گزارشات اینترپل در مورد شبکه‌های قاچاق و اعترافات برخی از افراد دستگیر شده. داخل لوح فشرده‌ای که به من داده بود، یک پوشه‌ای بود که گفت: چند فایل صوتی هم هست، اگر خواستی گوش کن شاید چیز به‌درد بخوری باشد. من گوش کردم؛ به‌نظرم حرف‌های جالبی در مورد سینما در آن بود. این‌قدر جالب که من دیگر جذب آن بحث شدم و حواسم از عکس‌ها پرت شد. پنج، شش تا سخنرانی در آن بود که همه را تا آخر شب گوش کردم.
//www.bargozideha.com/static/portal/60/607855-624129.jpg
«فرشتگان قصاب» حاصل دو سه سال شاگردی من در کلاس‌های دکتر عباسی است
این اتفاق زمینه‌ی آشنایی من با انسان دانشمندی به نام حسن عباسی بود که بعدها فهمیدم در خیلی از موارد متخصص‌اند. لذا به این صرافت افتادم که ایشان را پیدا کنم و به کمک او، در مورد اغتشاشات ذهنی‌ام، به یک نتیجه‌ی مشخصی برسم. احساس می‌کردم باید قبل از هر کاری، میان اهداف و آرمان‌هایی که دارم و آن چیزهایی که به هر حال در سینما و تلویزیون یاد گرفته‌ام، یک هارمونی ایجاد کنم. «فرشتگان قصاب» حاصل همین دیدارها با استاد حسن عباسی و دو، سه سال شاگردی من در کلاس‌های ایشان است.

سال ۹۰ فیلم‌نامه را آماده کردم، مجوزهایش هم گرفته شد و اواسط تابستان ۹۱ وارد پیش‌تولید شدیم. البته در دوران پیش‌تولید هم سه بار دیگر فیلم‌نامه براساس محورها و نکاتی که «استاد عباسی» پس از خواندن نسخه‌های مختلف فیلم‌نامه، راهنمایی می‌کردند، بازنویسی شد.
از جنگ تحمیلی تا اشغال آرام هائیتی!
ایده‌ی اولیه از کجا آمد؟ شنیدن خبری یا خواندن داستانی؟

«فرشتگان قصاب» برآمده از داستانی به‌نویسندگی خودم است به‌نام «صفحه‌ی آخر» که در آینده‌ی نزدیک به چاپ خواهد رسید. «صفحه‌ی آخر» داستان مدرسه‌ای است که هدف موشک قرار می‌گیرد و معلم مدرسه به‌همراه چندتا از دانش‌آموزان داخل کمدی می‌روند و ناظر نیروهایی می‌شوند که مدرسه‌ی ویران‌شده را به امید یافتن انبار مهمات اشغال می‌کنند. زمان اتفاق، دوران جنگ تحمیلی است و در آن، معلم و بچه‌ها شاهد کشته‌شدن انسان‌های مختلفی هستند که نیروهای بعثی آن‌ها را برای اعتراف‌گیری به مدرسه‌ی ویران‌شده می‌آوردند. در نهایت داستان، همه‌ی این ناظران (معلم و دانش‌آموزان) به این نتیجه می‌رسیدند که خودشان هم در این مدرسه کشته شده‌اند و این روح‌شان است که شاهد این اتفاقات است. درست همین اتفاقی که در «فرشتگان قصاب» می‌افتد.

اما این‌که تصمیم گرفتم براساس اتفاقات روز،‌ بخشی از این داستان را به فیلم‌نامه‌ تبدیل کنم، تحت تأثیر یک گزارش خبری بود که در مطبوعات مشاهده کردم با این مضمون که اسرائیلی‌ها در کشورهایی که ارتش آمریکا به‌عناوین مختلف ورود پیدا می‌کند، اعضای قابل برداشت افراد آسیب‌دیده در حوادث گوناگون، که همه ساختگی و عمدی است، را تحت پوشش صلیب سرخ و در فضاهای به‌اصطلاح درمانی، سرقت می‌کنند. پس از انتشار این اخبار بود که اتفاقا بحث‌های داغی پیرامون زلزله‌‌ی هاییتی پیش آمد و نظریه‌هایی مطرح شد که حضور بلاوجه نیروهای آمریکایی در آن منطقه که به‌نوعی «اشغال آرام» نام گرفت، ایجاد امنیت برای گروه‌های صهیونیست قاچاق اعضای انسان بوده که باز تحت پوشش صلیب سرخ آمده بودند تا آدم‌ربایی کنند. حتی یک تیم ربایش کودکان هم توسط پلیس دستگیر شد و حاشیه‌هایی زیادی را به‌وجود آورد. باید قبول کرد که ارتش آمریکا از منافع اسرائیل حمایت می‌کند نه از منافع آمریکا. چیزی به نام (US ARMY) در واقع ارتش مخفی و پنهان اسرائیل است.
خبرنگاری که بار اول موضوع قاچاق اعضای بدن توسط صهیونیست‏ها را افشا کرد، ترور شد
شما از این موضوعات مستنداتی دارید؟

بله. حتی بریده روزنامه‌های زیادی را بابت تحقیقات این موضوع جمع‌آوری کردم. رسانه‌ای‌شدن این مسئله در غرب، قربانی هم گرفت و آن خبرنگاری که این موضوع را افشاء کرده بود، ترور شد. دو نفر دیگر هم که پیگیر این قضیه بودند از اروپا فراری شدند و الان هم معلوم نیست کجا مخفی شده‌اند. این بود که در واقع این قصه‌ی «صفحه‌ی آخر» که ناظر به مظلومیت ایران در هشت سال دفاع مقدس نوشته شده بود، با این اتفاقات، به سمت یک کار ضدصهیونیستی پیش رفت و قرار بر این شد که نسخه‌ی سینمایی کار راوی مظلومیت مردم افغانستان باشد.
داستان فیلم، مینیاتوری از همان روز ۱۱سپتامبر است
چرا افغانستان؟

انتخاب این جغرافیا مربوط به نکاتی می‌شود که از آن‌ها به‌عنوان فلسفه‌ی پشت اثر می‌توان یاد کرد. من افغانستان را به‌خاطر حادثه‌ی «۱۱سپتامبر» انتخاب کردم. دلیل آمریکایی‌ها برای حمله به افغانستان، حادثه‌ی ۱۱سپتامبر بود. در واقع وقتی فیلم‌نامه نوشته شد، تناظر و تلاقی جالبی میان داستان و حوادث ۱۱سپتامبر دیدم. درست مثل همان حادثه‌ی معروف، در یک جایی، یک‌سری آدم، بی‌دلیل مورد حمله قرار می‌گیرند، یک ساختمانی بی‌دلیل منفجر می‌شود و بعد یک‌سری آمریکایی می‌ریزند آن‌جا و حالا حق‌شان را از این اتفاق می‌خواهند. داستان فیلم، مینیاتوری از همان روز ۱۱سپتامبر است. در آن حادثه، مثل انفجار مدرسه در فیلم، هیچ‌کس متوجه نشد چرا آن ساختمان‌ها فرو ریخت؟ و البته در نهایت، مخاطب فیلم همانند ناظر جهانی ۱۱سپتامبر، متوجه می‌شود که شاهد یک حادثه‌ی از قبل طراحی‌شده بوده است. این تشابه باعث اضافه‌شدن بحث ۱۱سپتامبر به فیلم‌نامه و تأکید بر آن شد. لذا به سراغ جغرافیای افغانستان، به‌عنوان مقصد نخست لشکرکشی آمریکا به بهانه‌ی حادثه‌ی ۱۱سپتامبر رفتیم که این پتانسیل را داشت.
فیلم داستان غارت‌گرانی است که با شعار زیبای آزادی لشکرکشی می‌کنند
به‌نظرم یکی از بخش‌های تأثیرگذار فیلم هم تأکید بر همین موضوع در مباحثه‌‌ی میان «فرهاد» و «کِیسی» است که می‌گوید: اگر یک عده آمدند توی کشور شما و این حادثه (۱۱سپتامبر) را به‌وجود آوردند، چرا یک ملت دیگر باید تاوانش را پس بدهد. همه‌ی ما آن موقع خواب بودیم... .

بله. این «خواب‌بودن» هم معنای فیزیکی و جسمی دارد و هم معنای روحی و فکری. مردم افغانستان واقعا بی‌خبر بودند. حتی بعضی‌هایشان وقتی به خاک این کشور حمله شد، واقعا نمی‌دانستند چرا به آن‌ها حمله شده است. کاملا غافلگیر شده بودند. لذا انتخاب افغانستان برای «فرشتگان قصاب» هم ارزش ژئواستراتژیک داشت و هم کنایه‌ای استعاری به موضوع ۱۱سپتامبر بود که می‌توانست با داستان اصلی گره بخورد و هم نماد غارت یک سرزمین توسط غارت‌گرانی بود که هر جا لشکر می‌کشند با شعار زیبای آزادی این ظلم را انجام می‌دهند.
//www.bargozideha.com/static/portal/74/743508-438558.jpg
شرط کردم زبان فیلم حتما باید انگلیسی باشد
انتخاب بازیگرها در «فرشتگان قصاب» نسبت به محصول دیگر مؤسسه‌‌ی شهید آوینی در جشنواره‌ی فیلم فجر یعنی گام‌های شیدایی، اکثریت قریب‌به‌اتفاق درست است. به‌عنوان شاهد مثال هم فکر می‌کنم همین انتخاب خانم «الیزابت دبس» در مقابل انتخاب خانم «لوریت حنینو» کافی باشد، که چقدر این انتخاب درست بود و چقدر آن انتخاب اشتباه. رسیدن به این ترکیب درست در پیش‌تولید اعم از انتخاب بازیگران خارجی و استفاده از زبان اصلی برای هر ملیت برای من جالب توجه است.

نسخه‌ی اولیه‌‌ی فیلم‌نامه که تمام شد، سه جمله در اول آن نوشتم که در همه‌ی نسخه‌ها و تمام دورانی که به‌دنبال تهیه‌کننده می‌گشتم و حتی زمانی که به ارشاد فرستاده شد موجود بود. اول؛ موقعیت جغرافیایی داستان افغانستان است و باید این مهم حفظ شود. دوم؛ زبان فیلم حتما باید انگلیسی باشد و من این فیلم را به زبان فارسی نخواهم ساخت. سوم؛ زمان فیلم مصادف است با روز ۱۱سپتامبر (روزی که برج‌های دوقلوی تجارت جهانی مورد حمله قرار گرفت و این اتفاق بهانه‌ای شد برای حمله به افغانستان).
کمبود بودجه ما را به سمت بازیگران لبنانی کشاند
در حوزه‌ی بازیگری دقیقا این مورد دوم غالب بود و طبیعتا از ابتدا هم به این فکر می‌کردم که از بازیگران خارجی باید استفاده کنیم. ترکیب بازیگران را هم با حساسیت و نگرانی زیاد انتخاب کردم. هیچ موردی از انتخاب‌های بازیگری از همان ابتدا برای من صد‌درصد نبودند. در حقیقت هیچ بازیگری را از زمان نگارش فیلم‌نامه در ذهن نداشتم و هیچ نقشی را برای فرد خاصی ننوشتم. سرانجام مرحله‌ی انتخاب رسید و به هر حال باید انتخاب می‌کردیم. ابتدا رفتیم سراغ نابازیگرها. به‌خاطر این‌که زبان بخشی از فیلم افغانی بود، و بخش دیگر انگلیسی. تصمیم گرفتیم از چهره‌های نا‌آشنا استفاده کنیم تا مخاطب آن‌ها را راحت‌تر بپذیرد. اما در روند کار، به‌دلیل عدم افت سطح فیلم در نگاه مخاطب حرفه‌ای سینما، قرار بر استفاده از بازیگرانی شد که چهره نباشند، اما در چشم مخاطب غریبه هم نباشند. این بود که شیوه‌ی انتخاب بازیگران تغییر کرد. من برای هر کدام از بازیگرها مشخصه‌های زیادی در ذهنم بود. مثلا قد فرهاد برای من خیلی مهم بود. نباید یک بازیگر قد بلند و هیکلی می‌بود. این کاراکتر قرار بود که دو آمریکایی را گروگان بگیرد و دوست نداشتم که این غلبه، غلبه‌ی فیزیکی باشد. دوست داشتم دیالوگ‌هایش غالب بر آن‌ها باشد. دوست نداشتم از اول با یک آرنولد روبه‌رو باشیم. بازیگرهای ایرانی را همه را تقریبا به همین شکل انتخاب کردیم؛ در یک پروسه‌‌ی طولانی. تقریبا یک ماه‌و‌نیم وقت گذاشتیم برای انتخاب بازیگرها. برای بازیگرهای خارجی هم به ملیت‌هایی مثل ترکیه‌ای‌ها، مصری‌ها و حتی بازیگرهای ارمنستانی فکر کردیم، اما متأسفانه بودجه‌ی فیلم اجازه نمی‌داد. یعنی هر جایی که می‌رفتیم سطح قیمت‌ها به‌مراتب بالاتر از برآورد ما بود. لذا رفتیم سراغ همان بازیگرهای لبنانی.
بازیگران لبنانی در لبنان بخشی از نقش‌شان را بازی کرده و فیلمش را برای ما فرستادند
دستمزد بازیگران لبنانی ارزان‌تر است؟

بله. البته این رایزنی‌ها را تیم تولید انجام می‌داد و من براساس گفته‌ی آن‌ها می‌گویم. در انتخاب بازیگرهای لبنانی هم باز همان پروسه به‌دقت طی شد. برای هر نقش دو، سه نفر کاندید می‌شدند و چون امکانش نبود که همه‌شان را به ایران بیاوریم و با آن‌ها صحبت کنیم، از آن‌جا اطلاعات می‌‌گرفتیم. خیلی از کاندیداها، بخش‌هایی از نقش محوله را بازی می‌کردند و فیلم را برای ما می‌فرستادند. بعد براساس این داشته‌ها می‌سنجیدیم که کدا‌م‌شان می‌توانند از عهده‌ی نقش بر بیایند. در نهایت به گزینه‌هایی هم‌چون «پیر داغر»، «دارین حمسه»، «الیزابت دبس» و «هادی شتات» رسیدیم که فکر می‌کنم همه‌شان خوب از عهده‌ی نقش بر آمدند.
حتی اگر شایعات درباره «دارین حمسه» هم واقعی باشد، خدشه‌ای به انتخاب ما وارد نمی‌کند
اما در مورد خانم «دارین حمسه»؛‌ تصویری که مخاطب ایرانی از این بازیگر دارد، یک تازه‌مسلمان مهربان و دلنشین در «کتاب قانون»، یک مادر رنج‌دیده در «شکارچی شنبه» و یک سرباز معترض در ارتش رژیم صهیونیستی در «۳۳روز» است. «فرشتگان قصاب» اولین اثری است که این تصویر را به چالش می‌کشد و برای نخستین‌بار یک آنتاگونیست را از او تصویر می‌کند، که به‌نظرم از عهده‌ی آن هم به‌خوبی برآمده است و بعد از «کتاب قانون» درخشان‌ترین حضور وی در سینمای ایران است. چطور برای این نقش به گزینه‌ی «دارین حمسه» رسیدید؟

در مورد «دارین حمسه» برای ایفای نقش «اشلی» در فیلم، در واقع به یک معادله‌ی سه جوابی رسیدیم که به هرحال باید یکی را انتخاب می‌کردیم. دو گزینه‌ی دیگر یک نکته‌ی ضعف اصلی داشتند که چهره‌ها و اندام عربی‌شان بود که نزدیک‌شدن ذهن مخاطب به یک انسان غربی را منتفی می‌کرد. از طرفی او باید نقش یک فرشته‌ای را بازی کند که در پس چهره‌ی مهربانش، یک قصاب پلید است و این پس‌زمینه به طراحی تناقض ظریف بیرون و درون این نقش کمک می‌کرد. لذا با توجه به جمیع جهات، ‌از جمله همان محدودیت بودجه، به انتخاب نهایی «دارین حمسه» رسیدیم. نقش وی هم طوری است که با توجه به حرف و حدیث‌ها درباره‌ی صحنه‌های غیراخلاقی فیلم خاصی که بازی کرده است، باز هم به «اشلی» «فرشتگان قصاب» می‌خورد و نقش، آن‌قدر منفی و سیاه است که حتی اگر آن چیزهایی را که راجع به او می‌گفتند درست باشد، باز هم خدشه‌ای به انتخاب‌ ما وارد نمی‌کند.
«دارین حمسه» می‌خواست نقش کمی لطیف‌تر باشد
به لحاظ نماد‌شناسی سر جای خودش نشسته است.

کاملا. در جایگاه خودش و در همان حالت منفی از او استفاده کردیم و تمام تلاشش را کرد که این منفی‌بودن در کار در بیاید. قبل از آعاز تولید، جلسات زیادی راجع به نقش با هم صحبت کردیم‌. نظراتی داشت که می‌خواست نقش کمی لطیف‌تر طراحی شود، شاید به‌خاطر خودش که دوست نداشت نقش سیاهی در خاطره‌ها بماند. اما وقتی که به او گفتم چقدر برایم مهم است که این زن که نماد رژیم اشغالگر صهیونیستی است، سیاه و منفی تصویر شود، پذیرفت.
تنها دلیل ساختن آن فیلم ضعیف، تخریب این بازیگر بود
احساس شخصی من این است که آن فیلم خاص (فیلمی با سکانس‌پلان‌های خیلی طولانی با داستانی کم‌رمق و بی‌معنا که حاوی صحنه‌های غیراخلاقی با بازی دارین حمسه است) اساساً برای تخریب چهره‌ی این بازیگر طراحی و ساخته شد؛ فردی که بعد از ایفای نقش در سریال قادمون در مورد تاریخ شکل‌گیری مقاومت شیعیان لبنان، و حضور در پروژه‌هایی مثل «شکارچی شنبه» و «۳۳روز» به‌نوعی به یکی از فعالان «سینمای مقاومت» تبدیل شده است.

بله. من هم همین حس را نسبت به کار دارم. فیلم بسیار ضعیفی است. انگار یک جلسه‌ی تمرینی قبل از فیلم‌برداری، تبدیل به فیلم شده است. توجیه ساختن یک فیلم بد، آن هم در این سطح و با حمایت کمپانی‌های فرانسوی، تنها دلیلش این می‌تواند باشد که یک آدمی را می‌خواهند تخریب کنند. ضمن این‌که همیشه یادمان باشد که اسرائیل، محصول فرانسه و انگلستان است و فرانسه برای حمایت از اسرائیل،‌ علی‌الخصوص در حوزه‌ی فرهنگی لبنان، به هر اقدامی دست خواهد زد.
از عذرخواهی «دارین حمسه» تا انکار بازی در سکانس غیراخلاقی
بعد که این فیلم را دیدید با خودش هم صحبت کردید؟

نه دیگر. اتفاقا بعد از این‌که این اتفاق را ارشاد پیگیری کرد، سعی کردم که از طریق یکی از رابط‌های لبنانی با خودش صحبت کنم و صحت موضوع را جویا بشوم، که نشد.

پیگیری ارشاد در چه مرحله‌ای بود؟

فیلم‌برداری تمام شده بود و حتی راف‌کات‌ها را هم زده بودیم. در مرحله‌ای بودیم که دیگر آهنگساز کار آهنگسازی‌اش را می‌خواست شروع کند. در واقع گپ‌و‌گفت‌های پس‌تولید شروع شده بود که این موضوع به‌‌صورت جدی از طرف ارشاد مطرح و پیگیری شد. در همین مرحله جست‌و‌جو کردم و دیدم که د‌ر خیلی از سایت‌های معتبر عرب‌زبان عذرخواهی «دارین حمسه» منتشر شده است. مضمون این بود که: دوست نداشتم همچین کاری را بکنم و قرارداد داشتیم و نمی‌دانستم که این قرارداد شامل این گونه مسائل هم می‌شود. بعد یک جای دیگری اشاره کرده بود که: اصلا آن صحنه را من بازی نکردم، بدل فرانسوی بازی کرده است. جمع‌بندی این بود که از این قضیه و این اتفاقی که افتاده پشیمان است. ما هم این اطلاعات را جمع‌آوری کردیم و به ارشاد دادیم.
هر کدام از سه زن اصلی قصه، نماد یک کشور هستند
به‌نظر می‌رسد سه زن مهم فیلم، یعنی «گیسو»، «کِیسی» و «اشلی»، هرکدام بار نمادشناسانه‌ی فیلم را به نمایندگی از یک فرهنگ و سرزمین به دوش می‌کشند. اگر موافقید در مورد این موضوع بیش‌تر صحبت کنیم.

دقیقا. این سه زن اصلی فیلم هرکدام یک نماد هستند. «دارین حمسه» به نقش «اشلی»، نماد رژیم اشغالگر قدس است که می‌بایست به‌طور کامل از پس نقش، با ظرافت‌هایی ناظر به اشغالگری و تجاوز، بر می‌آمد. رژیمی بدون سرزمین که مدام چنگ می‌زند و می‌خواهد سرزمین‌های اطراف خودش را، مثل «اشلی» که دارد اعضای بدن این کودکان می‌دزد، ببلعد. هم بی‌رحم است و هم ظاهرا خیلی موجه است؛ همان‌طور که وقتی از چشم سیاستمداران جامعه‌ی بین‌الملل به او نگاه می‌کنیم، کشوری مثل همه‌ی کشورهای دنیاست که سر جای خودش است! این سه‌گزینه در شخصیت‌پردازی «اشلی» طراحی شده بود.

«کِیسی» با بازی الیزابت دبس، نماد سرزمین آمریکاست و «گیسو»، با بازی «ستاره پسیانی»، نماد سرزمین افغانستان. سرزمین افغانستان یک سرزمین اشغال‌شده است. در واقع درست مثل این‌که آمریکایی‌ها یک گوشه‌ای گیرش انداخته‌اند و این نمی‌تواند تکان بخورد. یک‌جایی حبس شده است. به‌نوعی در درون خودش حبس شده است. این حبس‌شدگی، در شخصیت‌پردازی «گیسو» به‌عنوان نماد سرزمین افغانستان، همان گیرکردن داخل یک کمد در طول فیلم است. در واقع بعد از این‌که مدرسه را با موشک می‌زنند، ما او را داخل کمد، حبس‌شده می‌بینیم. این نماد سرزمین افغانستان که الان اشغال و حبس شده و یک‌جورهایی در زندان قرار گرفته است. و مخاطب بدون این‌که نیاز باشد مسلط به یک نگاه راهبردی باشد، با این در مخمصه‌بودن «گیسو» ارتباط برقرار می‌کند. از طرفی «گیسو» راهی برای خروج پیدا نمی‌کند و صبر کردن داخل همان کمد را راه چاره می‌داند؛ ترجیح می‌دهد ناظر باشد و منتظر آینده بماند.
افغانی‌ها دائماً منتظرند ببینند بعدش چه می‌شود؟
این همان نگاهی است که الان مردم جامعه‌ی افغانستان دارند؛ یعنی منتظر هستند ببیند بعدش چه می‌شود. برای همین شما نمی‌بینید که بر علیه آمریکایی‌ها و برای نجات خودشان دست به کاری بزنند. بیش‌تر مشغول درگیری‌های قومیتی هستند و آن‌جایی هم که طالبان می‌خواهند کاری بکنند، آب به آسیاب آمریکا می‌ریزند. در حقیقت هر زمان که خروج آمریکا از افغانستان جدی می‌شود، انفجارهای کور، و ناامنی، خصوصا کشتار نیروهای پلیس افغان سیر صعودی به خود می‌گیرد.
تلاش کردیم بگوییم طالبان سربازان غیررسمی امریکا هستند
مثل همین مقطع فعلی که با پروپاگاندای رسانه‌ای غرب هم همراه است.

بله؛ درست مثل همین مقطعی که الان درش هستیم. بعد آن‌ها بهانه می‌کنند که افغانستان الان ناآرام است، پس ما باز هم می‌مانیم. بنایراین از کلیت جامعه‌ی افعانستان، تنها طالبان هستند که فعالیت می‌کنند که آن‌ها هم سربازهای غیررسمی ارتش آمریکا هستند.

در سکانس نمادین انفجار در بازار هم تاحدودی روی همین حقیقت تأکید می‌شود.

دقیقا. در سکانس بازار، وقتی دوربین وارد ساک بمبی که توسط طالبان کار گذاشته شده است می‌شود، می‌بینیم که بمب در میان همان لباس آمریکایی‌ پیچیده شده. در این پلان که با جلوه‌های ویژه‌‌ی رایانه‌ای طراحی شده است، نمی‌خواستیم مخاطب را زیاد درگیر این مفاهیم بکنیم و ترجیح دادیم در ناخودآگاه مخاطب بنشیند. پس در حقیقت تفاوتی میان طالبان و ارتش آمریکا نیست. لذا شخصیت «گیسو» نمادی است از سرزمینی که اولاً، اسیر است و ثانیا، دوست دارد خودش را نجات دهد اما هیچ برنامه‌ای ندارد.

آن طرف شخصیت دیگری داریم به نام «کِیسی». یک افسر نیروهای ویژه‌ی آمریکایی در افغانستان که نماد سرزمین آمریکاست؛ نماد مردم آمریکا. مردمی که خودشان هم نمی‌دانند چه بلایی دارد سرشان می‌آید. مدام با یک حادثه‌ای روبه‌رو می‌شوند و مدام در حال تعجب‌کردن هستند. اصلاً خبر ندارند دنیا دارد چه طور می‌گذرد و رسانه‌های آمریکایی می‌دانید که یک اغفال گسترده‌ای را آن‌جا رقم زدند و مردم در بی‌خبری مطلق به سر می‌برند، با وجود این‌که بزرگ‌ترین قدرت رسانه‌ای دنیا آن‌جاست.
یک آمریکائی مبهوتِ مستأصلِ ناامید...
یک «ترومن شو»ی بزرگ!

درود بر تو. در واقع یک استودیوی بزرگ است. ما از ابتدا این استیصال و حیرت را در «کِیسی» می‌بینیم. این‌که وقتی وارد مدرسه می‌شود، تعجب می‌کند.

در سکانس‌های ابتدایی، می‌بینیم که دور یک نقشه، فرمانده، درباره‌ی‌ حمله به تروریست‌ها صحبت می‌کند، در حالی‌که «کِیسی» با یک مدرسه مواجه است. «دیوید» (فرمانده‌ی نیروهای ویژه با بازی پیر داغر) اشاره می‌کند که این‌جا بهترین محل برای اختفای تروریست‌هاست و «کِیسی» می‌گوید: این‌جا پر از اجساد بچه‌هاست... این‌جا حتی یک فشنگ هم وجود ندارد. این تضادی است که «کِیسی»، به‌نمایندگی از ملت آمریکا با آن مواجه است، و هرچه جلوتر می‌رود، با ابعاد دیگری از فاجعه‌‌ای که در حال جریان است یعنی قاچاق اعضای بدن انسان روبه‌رو می‌شود. در نهایت هم می‌بینیم که «کِیسی» مبهوت و ناامید، در عین مظلومیت، در حال مردن است و اگر تیری خورده، حق او نبوده چون او اصلا با این اتفاق که این بچه‌ها کشته شوند، مخالف است اما تیر را او می‌خورد. از چه کسی تیر می‌خورد؟ از «اشلی»؛ آن کسی که سیاستمداران آمریکایی حامی‌اش هستند. در دکوپاژ هم به شخصیت‌پردازی کاملا دقت شده است تا جایی‌که اگر در فیلم توجه شود، همیشه میزان فضای جلوی صورت یا لوک روم (Look Room Shot) «کِیسی»، خیلی کوتاه است. درست مثل کسی که در یک بن‌بست است. این بن‌بست وضعیت امروز مردم آمریکا را یادآوری می‌کند که توان مقابله با این جریان قوی صهیونیستی را ندارند. بنابراین حیرت، استیصال و بن‌بست، ویژگی‌های شخصیت «کِیسی» است.

در نهایت، زن اصلی فیلم «اشلی» است که همه‌ی این اتفاقات توسط او مدیریت می‌شود.
حین نوشتن فیلمنامه اصلاً به فیلم «دیگران» (The Others) فکر نمی‌کردم
پس در واقع ایده‌ی روح بودن «گیسو» از دل فیلم‌‌نامه و نگاه نمادپردازانه به آن و ناظر و محبوس‌بودن سرزمین افغانستان می‌آید، و نه یک تقلید جذاب سینمایی از فیلم دیگران!

بله. «گیسو» باید تحرک داشته باشد و این انتظار را عینی کند. اتفاقا بعضی از دوستان بعد از اکران فیلم در جشنواره این‌را مطرح کردند که خواستی مثلا مثل (The Others) فیلم بسازی؟!

صادقانه می‌گویم، در هنگام نوشتن فیلم‌نامه حتی برای یک لحظه هم (The Others)به ذهنم خطور نکرده بود که بخواهم از آن الگوبرداری کنم. خیلی بعدها در پیش‌تولید دستیارم برگشت گفت: مثل (The Others)شده! من این فیلم را دیده بودم، اما آن‌جا تازه این شباهت به ذهنم آمد و موقع نوشتن یا موقع کار کردن روی فیلم‌نامه اصلاً به (The Others) فکر نمی‌کردم.
هزینه‌ی هنگفتی که مردم آمریکا برای امنیت اسرائیل می‌پردازند
یک نگاهی که شاید در نقدهای نوشته‌شده در طول جشنواره کم‌تر به آن توجه شد، طعنه‌های فیلم به وضعیت اقتصادی امروز آمریکا و مزدوری برای اسرائیل است که در پلان مجادله‌ی «اشلی» و «دیوید» بر سر حق‌السهم از قاچاق اعضای بدن، نمود هنرمندانه‌ای دارد.

درست است. میلیتاریسم حاکم بر آمریکایی‌ همواره به جنگ به‌عنوان یکی از ابزار جلوگیری از ورشکستگی اقتصادی نگاه می‌کند و تصور می‌کند که منفعت مالی آن بیش از هزینه‌هایش است. با این‌که مردم آمریکا، ده‌ها برابر سود احتمالی جنگ‌هایی که به‌صورت مستقیم در آن درگیر هستند، هزینه می‌پردازند. هرروزه شاهد کشته‌شدن جوانان آمریکایی هستیم و این هزینه‌ی هنگفتی است که مردم آمریکا برای ایجاد پوشش امنیتی اسرائیل پرداخت می‌کنند.

در فیلم، یکی از سربازها با تیر مستقیم فرهاد کشته، و «کِیسی» با تیر «اشلی» زخمی می‌شود. در واقع می‌خواستیم بگوییم که هزینه‌ای که بابت این درآمد احتمالی پرداخت می‌شود، هزینه‌ی بسیار بالایی است. یعنی اگر حمایتی هم توسط لابی‌ها و کمپانی‌های بزرگ صهیونیستی از دولت آمریکا می‌شود، در مقابل قربانی‌کردن مردم آمریکا ناچیز است.

یک سکانس خیلی خوب هم داشتیم که به‌خاطر زمان‌بندی فیلم حذف شد و به بدهی ۱۶تریلیون دلاری آمریکا اشاره می‌کرد. مضمون این سکانس طعنه می‌زد به این فضای اقتصادی آمریکا و هزینه‌ای که صهیونیست‌ها تزریق می‌کنند تا این حکومت سر جایش بماند.
//www.bargozideha.com/static/portal/94/947043-184526.jpg
این نمادها ایده‌ی من بود، اما دکتر عباسی هم در اصلاحش خیلی کمک کرد
دوست دارم بدانم که این ظرافت‌ها در فیلم‌نامه، ایده‌ی شما بود یا آقای عباسی؟

ایده‌ی من بود چون در فیلم‌نامه‌ی اولیه هم موجود است، اما استاد عباسی کمک کرد که این‌ها خیلی جدی‌تر در فیلم‌نامه مطرح شود. و اگر یک جایی من مسیر را اشتباه رفته بودم، ایشان این مسیر را اصلاح کرد. در فیلم‌نامه‌ی اولیه، نقش «کِیسی» به لحاظ نمادپردازی مشکلاتی داشت که استاد رویش دست گذاشت و گفت که این حتما باید اصلاح شود، چون «کِیسی» نماد سرزمین آمریکاست و نباید به چوب دولتش رانده شود؛ آن سرزمین و مردم به هر حال بی‌گناهند. شاید اگر خودشان آزادانه می‌توانستند انتخاب کنند، تصمیم دیگری می‌گرفتند. لذا نظرات استاد خیلی تأثیر داشت، اما طراحی اولیه‌ی این سه زن، تقریبا به همین شکلی که الان در فیلم دیده می‌شود از ابتدا در فیلم‌نامه بودند.
بازنویسی اختصاصی دیالوگ‌ها زیر نظر دکتر عباسی
یکی از ویژگی‌های قابل‌ بحث فیلم، ساختار محکم دیالوگ‌هاست که نه شعاری است و نه یخ و تکراری. چیزی است که هر مخاطب، با هر سلیقه‌ای را می‌تواند با خودش همراه کند.

ساختار دیالوگ‌ها از آن نکاتی بود که به همراه استاد عباسی خیلی رویش کار کردیم. ایشان نگاه‌شان این بود که به هیچ وجه نباید در فیلم شعار داده شود. این شعار ندادن را هم در بافت تصویر و هم در دیالوگ‌ها پیگیری می‌کردند. هر اتفاق شعاری در فیلم‌نامه از نگاه ایشان چیز زائدی بود و باید از فیلم‌نامه در می‌آمد. حتی یکی از بازنویسی‌ها که زیرنظر ایشان انجام شد اختصاصی دیالوگ‌ها بود. لذا بخشی از آن چیزی را که شما می‌فرمایید مدیون نگاه استاد عباسی هستم که در نوشتن دیالوگ‌ها خیلی کمک کردند و من هم سعی کردم شاگرد خوبی باشم.
«سینمای فاجعه» را دوست دارم
موضوعی که در فرم تصویری «فرشتگان قصاب» نمود زیادی دارد و البته، طرفداران و مخالفان خاص خود را هم دارد، جلوه‌های ویژه است. فیلم، بینابین حرکت می‌کند و نه اثری تمام‌وکمال پرداخت‌شده در فضای جلوه‌های ویژه رایانه‌ای است که بعد از خود استاندارد جدیدی را در سینمای ایران به‌وجود بیاورد و نه به‌طور کامل از آن بی‌بهره است. مثل این‌که کارگردان علاقه داشته است به این سمت برود اما به دلیل کمبود بودجه مجبور به سانسور سلیقه‌ی خود شده و چند نقطه‌ی عطف مهم، مثل سه شلیک سرنوشت‌ساز فیلم را برای پرداخت رایانه‌ای انتخاب کرده است.

اساساً من فیلم‌هایی را دوست دارم که بشود به‌نوعی آن‌ها را در «سینمای فاجعه» جای داد، به این معنی که یک فاجعه‌ی عظیمی رخ می‌دهد و دوربین، در حاشیه‌ی آن، روایت‌گر داستان‌های فرعی مختلف باشد و شخصیت‌ها در نسبت با فاجعه و داخل آن حرکت کنند. از طرف دیگر اصلاً عادی و ساده حرف‌زدن را در سینما دوست ندارم؛ چون این پتانسیل در سینما وجود دارد که همه چیز را طوری ببینیم که در حالت رئال نمی‌توان آن‌ها را این‌گونه دید. به این معنی که از همه‌ی پتانسیل سینما استفاده کنیم و نوع دیگری به اتفاقات بنگریم. بحث معانی و کارکردهای مفهومی به کنار؛ خود فرم به مثابه‌ی فرم می‌تواند کمک کند تا از زاویه‌ی دیگری به جهان‌مان نگاه کنیم. مثلا به همان شلیک گلوله یا به همان پرتاب سیگار، یک فرم دیگری نگاه کنیم.

از ابتدا فیلم‌نامه را با همین روند نوشته بودم که این اتفاقات در آن باشد. در پیش‌تولید هم برخی از دوستان مخالف این بودند و می‌گفتند کلا برویم به سمت همان رئالیته، و حذف این جلوه‌های ویژه به فیلم هیچ لطمه‌ای نمی‌زند. می‌گفتند که داستان، فیلم را پیش می‌برد و هیچ نیازی نیست که یک هم‌چنین جلوه‌های ویژه‌ای را در آن به کار ببریم. اما از ابتدا اصرارم این بود که نه، حتما این اتفاق بیفتد.
استفاده از جلوه‌های ویژه را امضای خودم می‌دانممطالب مشابه :

سرخک

یک مدد کار بهداشت که روی پیراهنش جمله ی ، صلیب سرخ آمریکا آنچه ما درباره اش




زبان رمزی

درباره ی صلیب سرخ بین المللی آوردیم و به کارشان گرفتیم تا به قدر کافی درباره ی گویش آن




روش تحقیق دکتر علی جعفری

منبع درس روش تحقیق: لاهه درباره ی حقوق بین ی بین المللی صلیب سرخ» است که به




خلاصه گزارش فعالیت های (اتحاد علما) در سال ۲۰۱۳ میلادی

هایی را دربارهی اجرای این تحقیق ، پژوهش و توافق‌نامه‌ی صلیب سرخ درباره




چگونه یک مقاله یا كار تحقیقی خوب بنویسیم؟

سابقه‌ی تحقیق: (در كشورهای اسلامی بجای صلیب سرخ از هلال احمر درباره مقالات isi




درباره ی گرجی ها چه میدانید

درباره ی گرجی از عشق صلیب موی رومی رویی مشخص نیست و خود نیاز به تحقیق




روایت سنگ‌اندازی جشنواره فجر در برابر فیلم ضدآمریکایی "فرشتگان قصاب" + دانلود فيلم

من مشغول تحقیق دربارهی قاچاق اعضای بدن بودم است، را تحت پوشش صلیب سرخ و در فضاهای به




جزوه امداد و نجات

دانلود کلیپ صوتی ^ تصویری ، تصاوير ، تحقیق سرخ و هلال احمر، نحوه ی صلیب, سرخ,




برچسب :