احترام چیزی که این روزها کمتر می بینید - انواع احترام
احترام چیزی که این روزها کمتر می بینید
ساده است؛ آن قدر ساده که دیگر دارد پیش پا افتاده می شود. آن قدر پیش پا افتاده که دیگر دلمان نمی خواهد راجع به آن حرف بزنیم.
به همدیگر احترام نمی گذاریم واقعا نمی گذاریم. از خودمان نمی پرسیم، چرا به همدیگر احترام نمی گذاریم؟ در واقع دیگر به زمانی که بی اهمیت بشود، نزدیک شده ایم.
وقتی پای حرف موسفیدها می نشینیم هنوز می شنویم که؛ ما در مقابل پدر و مادرمان، پایمان را دراز نمی کردیم. ما در مقابل پدر و مادرمان با صدای بلند حرف نمی زدیم. با آنها یک و دو نمی کردیم...
به آنها احترام می گذاشتیم. جالب است که نسل فعلی یا لااقل تعداد زیادی از بچه های نسل سوم، وقتی چنین حرف هایی را می شنوند فقط به همدیگر نگاه می کنند و در کمال متانت و ادب پوزخند می زنند.
بچه های جوان و نوجوان، بارها این قصه و حکایت های تکراری مثل این را از دهان امثال من و شما شنیده اند. دیگر به نظرشان این قصه ها کهنه و قدیمی شده است. آنها جوانند و می خواهند چیزهای جدید و نو بشنوند.
دیگر الان همه می دانند که در دوره «گذار» هستیم. داریم از «سنت» به طرف «مدرنیته» حرکت می کنیم و در واقع زندگی هایمان ملغمه ای از سنت و مدرنیته است. شاید این زندگی قاطی پاطی شده ما، مال این باشد که تکلیفمان با خودمان روشن نیست. نمی دانیم که دلمان می خواهد سنتی باشیم یا مدرن بودن را می پسندیم؟ جالب است که هر دو بخش، جذابیت هایی دارند.
می خواهیم با افکار سنتی، زندگی مدرن و لوکس داشته باشیم و حتی برعکس با افکار مدرن، دو دستی به سنت هایی چسبیده ایم که برای بعضی هایش هیچ توجیهی نداریم و نمی دانیم برای چه به آنها چسبیده ایم؟ چند مثال، موضوع احترام گذاشتن را روشن می کند. دلمان می خواهد همیشه احترام ببینیم.
گمان می بریم که به دیگران احترام می گذاریم. وقتی در یک هوای سرد پاییزی که آفتاب کمرنگی، سوز هوا را می شکست به یک بیمارستان بزرگ مجهز و معروف تهران رفتم با انواع احترام گذاشتن و بی احترامی مواجه شدم. می خواستم نزد پزشک عمومی بروم جهت معاینه و مشاوره باید در صف طویلی می ایستادم که خب، ماها بعد از این همه سال اگر در کاری حرفه ای شده باشیم! آن هم ایستادن توی صف است! ایستادم.
اما جالب است که به نظر می آمد، فقط به نظر می آمد که چند نفری بیشتر جلوی من نیستند تا به مقصد برسم. چون مدام آدم هایی می آمدند و می ایستادند و می گفتند: من اینجا بودم یا من اینجا جا گرفتم یا این آقا پشت سر من بود یا من جلوی این خانم ایستاده بودم و... وای به حال آنکه پیر بود دردمند یا جوان بود، و رنجور. چون بعد از تمام این مکالمات و مکاشفه تعیین جای هر کس! بالاخره به این بحث می رسیدیم که؛جوان های امروزی اصلا نمی دانند احترام گذاشتن یعنی چه؟
بزرگتری و کوچکتری یعنی چه؟و... بحث در زمینه احترام گذاشتن بالا می گرفت تا اینکه همه با هم در یک نقطه مشترک، متحد می شدند و آن هم این بود که مسئول پذیرش و تعیین وقت، مقصر است.
چون به جای اینکه پاسخگوی مردم دردمندی باشد که مدتی است توی صف ایستاده اند، به همکارانش وقت می دهد که دفترچه های بیمه را مدام زیر دستش سر می دهند که لابد برای آشنایان و اقوام و بستگان وقت بگیرند! نکته جالب این است که در قسمت های مختلف بیمارستان، روی در و دیوار، اعلامیه هایی چسبانده اند مبنی بر اینکه پرسنل نباید برای فک و فامیل هایشان پارتی بازی کنند وگرنه توسط مدیریت توبیخ می شوند.
جالب تر اینکه مدیریت اصلا به هیچ اعتراضی توجهی نمی کندو هیچ آدم معترضی را به محل کارش راه نمی دهد! اینجاست که باید بپرسیم پس موضوع «طرح تکریم ارباب رجوع» یعنی چه؟ باور کنید بنده در سازمانها و ادارات مختلف، این کاغذ را که به دیوار چسبانده اند آن هم با گل و بته کامپیوتری دیده ام اما به غیر از مخلصم یا چاکرم چیزی نشنیده ام و همیشه هم گفته ام که ای کاش مخلصان و چاکران، کمی احترام می دیدند تا احترام می گذاشتند.
در همان بیمارستان کذایی، وقتی نوبت ویزیت به خانمی همراه دخترش رسید و به داخل هدایت شد، اول یک نفر از پرسنل بیمارستان همراه یک بیمار - لابد فامیلش بود- داخل مطب دکتر رفت و برگشت، آن خانم و دخترش هم چنان منتظر بودند تا بتوانند به دکتر بگویند چه بیماری دارند، پرستاری همراه ۳ نفر بیمار که یکی از آنها یک آقای سر حال بود که سرم به دست داشت وارد اتاق شدند.
گویا صبر خانم لبریز شد که اعتراض کرد و صدای بد و بیراه گفتن بلند شد. خانم پرستار یک سیلی به دختر آن خانم زد و با خون سردی آمد بیرون و مامور انتظامات را صدا کرد.خانم بیمار معترض شد که این چه وضعی است که در مقابل اعتراض، به ما سیلی هم می زنند، مامور هم می آید که ما را بیرون کند؟! او نرفت که نرفت.
مدام دست هایش را مشت کرد و به هم می چسباند و می گفت: با دستبند ببریدم، نمی آیم، بیمارم، باید معاینه بشوم، منتظر مانده ام و حالا هم نوبتم است. حقم ضایع شده حالا باید تاوان پارتی بازی پرستار را هم من بدهم!!
بالاخره با پادرمیانی پلیس ، او را به اتاق مدیریت هدایت کردند، از آنچه بعداً بر او گذاشت اطلاعی در دست نیست چون وقایع پرهیجانی را پیش رو داشتیم. بعد از پایان این غائله، آقای دکتر بعد از ۴۵دقیقه معطل نگهداشتن خلایق بیمار، کیفش را برداشت و موقع بیرون رفتن از اتاق گفت: این خانم به من بی احترامی کرده. دیگر نمی توانم تحمل کنم! به همین راحتی، نتوانست بی احترامی را تحمل کند و گذاشت و رفت.
باور کنید به همین راحتی به حدود ۱۵ نفر بیمار منتظر را که چند نفرشان واقعا حال بدی داشتند و حتی یک نفر که روی برانکار دراز کشیده بود، بی احترامی کرد و رفت. باور کنید به همین راحتی این کار را کرد.
هرچه منتظر ماندیم دکتر از قهر بیاید بیرون نیامد. بعد هم یکی از خدمه را دیدیم که یک سینی غذا همراه نوشابه برای آقای دکتر برد که لااقل حالا که قهر کرده ضعف نکند!
سرتان را درد نیاورم دکتر آنقدر از اعتراض بی احترام آن بیمار ناراحت شده بود که حاضر نشد لااقل به خودش احترام بگذارد و بپذیرد او مقصر است که به مریض منتظرش احترام نگذاشته و حرف همکارش را پذیرفته است، بپذیرد که اگر بلد بود به خودش احترام بگذارد یا به حرفه اش یا لااقل به لباسی که پوشیده، باید به آن همه بیمار که منتظر بودند هم احترام بگذارد و کارش را ادامه دهد و واقعا اگر آن دکتر از آن خانم پرستار، احترام دیده بود به یاد می آورد که این شغل ، از آن شغل های بسیار محترم است که یک سرش به مردم وصل است؛ همان مردمی که بیمارند، رنجورند و متاسفانه حضورشان در چنین بیمارستان هایی، نشانه بی پول بودنشان هم هست و اینها همان مردمی هستند که به امثال او نه فقط با دیده احترام می نگرند بلکه در عمل نیز با احترام رفتار می کنند اگر واقعا بلد بودند که به خودشان احترام بگذارند بدون شک می فهمیدند که مردم با آنها همچنان با احترام رفتار خواهند کرد و در نهایت آن که با خودشان آشتی می کردند.
صدیقه خانم یکی از همسایگان بسیار قدیمی و میانسالی است که هرازگاهی با قلب پرمهرش با چشمانی پراشک منزل ما را مزین به قدم های خسته ای می کند که گواهی از قلب شکسته نازکش می دهند.
هروقت از او می پرسم! حال شما چطور است؟ اشک می ریزد اما با لبخند می گوید: آمدم از بی احترامی بچه ها درد دل بکنم و شروع می کند به گفتن حرف هایی که خیلی قشنگ نیست؛ قصه ای تکراری که شنیدنش زجرآور و تکرارش ملال آور است.
اما هربار چنان با دقت گوش می کنم که گویی اولین بار است قصه بی احترامی بچه هایی را می شنوم که حالا دیگر خودشان پدر و مادر شده اند و به اصطلاح پا به سن گذاشته اند. قصه دختری که از بیمار بودن طولانی پدر ش خسته شده و زیر لب گفته! پس چرا نمی میری؟ حکایت پسری که مدام به مادرش می گوید: فکر کردید کی هستید؟ برای ما چه کار کرده اید؟ اول اینکه هر کاری کرده اید وظیفه تان بوده، دوم اینکه وظیفه تان را هم درست انجام نمی دهید!
البته بی احترامی کردن فقط خاص رفتارهای افراد درون خانواده با همدیگر نیست. شاید اعضای خانواده، هر کدام به شکل متفاوتی محق باشند. شاید یکی از دلایل را بتوان ظرفیت های متفاوت افراد دانست. شاید زیاد احترام گذاشتن قشنگ نیست، شاید نوع احترام گذاشتن را در رفتارهایمان مشخص نکرده ایم.
مادری را می شناسم که مدام فرزند کوچکش را با القاب بی عرضه، تنبل و... صدا می زند، اما از اعضای فامیل انتظار دارد که به پسر کوچکش احترام بگذارند و شخصیت او را نادیده نگیرند.
کودک هم هاج و واج مانده که مفهوم احترام گذاشتن یعنی چه؟ وقتی که مدام موردهجوم بی احترامی است! وقتی سؤال می کند احترام گذاشتن چگونه است؟ و به چه کسی باید احترام بگذارد؟ جواب شایسته ای دریافت نمی کند؛ چون در خانواده ای که اعضای آن با تظاهر به دیگران می خواهند بگویند رفتاری محترمانه و محبت آمیز نسبت به یکدیگر دارند، اما این فقط ظاهر و رویه زندگی است و نه آنچه باید باشد، کودک ما چگونه می تواند درک صحیحی از معنای احترام داشته باشد؟!
در یک میهمانی فامیلی و یا دوستانه که همه به لطف محبت میزبان دور هم جمع شده اند بیش از آنکه صدای گفت وگو شنیده شود، صدای زنگ های متنوع موبایل و ارسال S.M.S و جوک برای همدیگر که فضا را اشغال کرده ، شنیده می شود. یک روز نوجوانی پرسید: وقتی شما جوان بودید و ما الان قصه اش را می شنویم میهمانی ها چگونه بود؟
واقعا تکنولوژی باعث شده آدم ها از همدیگر دور بشوند؟ این جواب را شنید؛ مردم در گذشته به همدیگر قلبا احترام می گذاشتند و از بودن با همدیگر لذت می بردند، الان به لطف تکنولوژی، زندگی کردن را فراموش کرده ایم. یادمان رفته است چگونه باید با یکدیگر رفتار کنیم. اما همه اش تقصیر تکنولوژی نیست. دلمان خواست زندگی ای را که غربی ها سال هاست می خواهند کنار بگذارند، تجربه کنیم، از همدیگر دور شویم و رفتارهایی را که سابقاً مهم وحتی قشنگ و بامعنی بود با رفتارهایی عوض کنیم که بعد با حسرت از آن یاد کنیم.
دیشب توی شیرینی فروشی، آقایی ناگهان پرسید: چرا بچه های ما به ما مدام بی احترامی می کنند؟ اگر در مقابل خواسته غیر منطقی شان مقاومت کنیم کم مانده است دست رویمان بلند کنند.
پسرم به من می گوید: به تو احترام می گذارم که نمی زنمت وگرنه حقت است! من مانده ام که چی حقم است؟ چرا نسل من که حتی هنوز با بزرگان و پدر و مادرش با احترام حرف می زند و با احترام رفتار می کند باید از جوانانی که نسل فعلی هستند، مدام بی احترامی ببیند. شیرینی فروش می گفت: چون به بچه هایمان زیاد بها داد ه ایم.
منبع:ویستا
ویرایش وتلخیص:برگزیده ها
,