14- هر قدر پول بدی٬ آش می خوری

نمی خواهم امروز راجع به معنی ضرب المثل "هر قدر پول بدی٬ آش می خوری" صحبت کنم٬ اما دوست دارم راجع به مصداق آن در دوران حاضر که ظرف دو روز گذشته برایم اتفاق افتاد٬ صحبت کنم.

برای شرکت در آزمون استخدامی سازمان خبرگزاری جمهوری اسلامی٬ یک بلیط رفت و برگشت قطار تهیه کردم با این توضیح که بلیط مشهد به تهران غزال وانیاریل نام داشت و قیمت آن ۲۴ هزار تومان بود و بلیط برگشت نیز٬ لوکس چهار نفره و قیمتش هفت هزار و ۳۵۰ تومان بود.

حال بیایید خودتان قضاوت کنید راجع به امکاناتی که در قبال مبالغ دریافتی یاد شده٬ این دو قطار ارایه کردند:

در قطار ۲۴ هزار تومانی: با یک پرس جوجه کباب (حال بماند که جوجه بی استخوان در ایران٬ همان سینه مرغ گندیده است) که نمی دانم پس مانده چند مسافر قبلی بود را دوباره به سیخ کشیده بودند٬ یک ماست کوچک٬ یک نوشابه به اصطلاح لیمویی به عنوان شام و یک بسته کلوچه و یک فلاسک چای برای چهار نفر بعنوان عصرانه و نیز یک بطری آب معدنی با مارک نستله و نیز تماشای یک فیلم سینمایی آنهم با یک س دی خش دار٬ از مسافران پذیرایی کردند.

طبق معمول بعد از صرف این جوجه کباب گندیده٬ اگر بدنت مقاوم باشد٬ فقط یبوست عذابت می دهد و اگر نه مسموم می شوی.

چند سال قبل هم همین رویه بود و زمانی که عزم خود را جزم کرد تا شکایت کنم٬ سازمان به اصطلاح بازرسی شرکت رجاء آنقدر اذیت کرد و وعده سر خرمن و چک وعده قیامت داد که از کرده خود٬ پشیمان شدم.

اما در قطار هفت هزار و ۳۵۰ تومانی: تنها با یک بطری آب معدنی با مارک شرکت رجاء از ما پذیرایی کردند.

اما موقع خواب: در هر دو قطار به هر مسافر دو عدد ملحفه و یک روکش بالشت تحویل دادند٬ با این تفاوت که صبح قبل از رسیدن به مقصد در قطار ۲۴ هزار تومانی تنها ملحفه ها را از مسافران طلب کردند و بالشت و لحافت را دوباره باید تا کرده و در ساک گذاشته و در قفسه مخصوص جای می دادیم٬ اما در قطار هفت هزار و ۳۵۰ تومانی علاوه بر ملحفه ها از مسافران خواسته شد تا ساک مخصوص لحافت و بالشت را هم تحویل مهماندار بدهند.

در آن لحظه یاد فیلم تایتانیک افتادم که مسافران بلیط درجه یک را از مسافران بلیط درجه دوم و سوم جدا کرده بودند و اینجا نیز می خواستد بفهمانند مسافر بلیط هفت هزار و ۳۵۰ تومانی دزدند و باید حتما ساک خواب را هم٬ تحویل بدهند.

تازه قطار ۲۴ هزار تومانی ما را ۱۲ ساعته به مقصد رساند٬ در حالی که با قطار هفت هزار و ۳۵۰ تومانی حدود یازده ساعت در راه بودیم.

حالا می فهمم چرا قطارهای بنیاد و سیمرغ و غزال و تحفه هایی از این دست٫ زیاد مشتری ندارند و همه دنبال همین قطارهای ارزان هستند٬ زیرا همان طور که در ایران همه چیزش با همه جای دنیا فرق دارد٬ این ضرب المثل ایرانی نیز در عهد حاضر٬ تعبیرش دقیقا برعکس شده است.

14- هر قدر پول بدی٬ آش می خوری

مطالب مشابه :

امکانات قطارهای مسافربری داخلی-سری اول

نرخ بلیط قطار

جدول نرخ‌های قدیم و جدید بلیت قطار

بلیط گروهی و چارتر قطار

14- هر قدر پول بدی٬ آش می خوری

پانل آموزشی بندر عباس