مسابقه رالی در صحرا

حدود 20 سال است که مسابقات رالی "داکار" در رده رالی های Cross-Country ـ Off-Road برگزار می گردد. این مسابقات بدون شک یکی از معتبرترین، طاقت فرسا ترین و طولانی ترین (حدود 8000 هزار کیلومتر) مسابقات جهان در این کره خاکی به حساب می آید. در این راستا بسیاری از کمپانی های بزرگ به کمک تیم های معتبر اتومبیل هایی را با تکنولوژی فوق پیشرفته آماده رقابت سخت و طاقت فرسا می کنند تا آنها علاوه بر کسب افتخار در چنین مسابقاتی از بازار فروش مناسبی در اتومبیل های خیابانی خود برخوردار باشند.
کمپانی "میتسوبیشی" که از سال 1983 در مسابقات رالی "داکار" حضوری مداوم داشته است با آماده سازی اتومبیل هایی چون MPR 12 که چند سال قهرمانی جهان را برای آنها به ارمغان آورد، همواره گوی سبقت را از چنگ دیگر رقبا در آورده است. در سال 2006 این کمپانی برای حفظ قهرمانی های پیاپی خود نسل جدید "میتسوبیشی پاجرو MPR13" را آماده رقابت در مسابقات فصل 2006 رالی "داکار" کرد.
یکی از اهداف طراحان و مهندسان کمپانی "میتسوبیشی" از تولید این مدل ساخت خودرویی پایه ای برای مدل مسابقه یی فصل 2007 بود که بایستی تنها با کمی تغییرات آماده رقابت های فصل 2007 "داکار" می شدند. بر همین اساس در این مقاله پیرامون تغییراتی که بر روی مدل "میتسوبیشی پاجرو MPR13" برای آماده سازی آن در فصل 2007 انجام گرفت و سایر مشخصات این اتومبیل توضیحات کمی داده شده که با هم آن را مرور می کنیم.
تحول و دگرگونی ها در "میتسوبیشی پاجرو اولوشن MPR 13
کار بر روی ساخت اتومبیل مسابقه ای "میتسوبیشی پاجرو اولوشن MPR 13" توسط مهندسان طراح و بخش موتوری کمپانی "میتسوبیشی" و با همکاری تیم مسابقه ای "رپسول میتسوبیشی رالی آرت" و دو شرکت معتبر "بی اف گودریچ" و "والئو" و توسعه "میتسوبیشی" در ژاپن آغاز گردید.
در ابتدای راه 3 هزار ساعت وقت صرف آزمایشات متعدد بر روی این اتومبیل انجام پذیرفت تا تقریبا بدون نقص آماده رقابت در مسابقات معتبر رالی داکار شود. در اولین مرحله که دو هفته به طول انجامید مدل جدید MPR 13 توسط رانندگان تیم "میتسوبیشی" بنام های "استفان پترهانسل"، "خوان نانی روماک"، "پوک آلفاندو" و "هیروشی مانسوکا" در منطقه ارفودا واقع در مراکش مورد آزمایشات استقامت شاسی، سیستم تعلیق، هندلینگ ومقابله با سختی های مسیر قرار گرفت.
در مرحله دوم که ازاوایل سال 2002 میلادی آغاز گردید هدف ارزیابی سیستم های خنک کننده اتومبیل بود. در این مرحله راننده های آزمایشگر با کمی تفاوت، به طور جداگانه به بررسی نکات قابل توجهی پرداختند. حاصل این آزمایشات پیاپی توزیغ وزن بر روی دو محور جلو و عقب آن نسبت به نسل قبلی MPR 12 بود که با انجام تغییرات در محل مخزن سوخت و نگهدارنده های چرخ زاپاس، پایین آوردن خودرو به منظور ثبات و پایداری بیشتر عملی شد.
مساله مهم دیگری که رانندگان آزمایشگر بر آن تاکید زیادی داشتند افزایش راحتی و ایمنی سرنشینان درنسل جدید MPR 13 بود. در تغییرات بعمل آمده جای پا اندکی افزایش یافته و فضای کافی برای عقب بردن صندلی ها بوجود آمده است. ضمن اینکه فضای بالای سر راننده با تغییرات اندکی که در طراحی سقف اتومبیل صورت پذیرفته حتی برای افراد قد بلند کافیست.
تغییرات دیگری که با توجه به درخواست رانندگان آزمایشگر در طی تست های مختلف انجام پذیرفت ایجاد تغییراتی در محل نشستن راننده برای افزایش دید و بهبود موقعیت وی بود.
بخش اعظمی از تغییرات حاصل شده در نسل جدید اتومبیل مسابقه ای "میتسوبیشی پاجرو اولوشن MPR 13 " به بخش اعظمی از سیستم تعلیق و رول کشی های بدنه به منطور بهبود هندلینگ، توانایی عبور از مسیرهای سخت (خصوصا مقابله با شن زار) و ایمنی خودرو معطوف شد. این در حالیست که سیستم انتقال نیرو تقریباً بدون تغییر باقی ماند.
درکل با تغییراتی که بر روی اتومبیل مسابقه ای "میتسوبیشی پاجرو" صورت گرفته علیرغم سبک تر شدن آن از نظر وضعیت هندلینگ و فرمان پذیری مطلوب تر از قبل شده است.
عوامل تثبیت قهرمانی
از سال 2002 FIA در قوانین جدید خود قانون افزایش حجم موتور به میزان 500 سی سی برای تیم های شرکت کننده در رقابت های داکار را صادر کرد. بدین ترتیب "میتسوبیشی پاجرو MPR 13" حجم پیشرانه 6 سیلندر خورجینی خود را از 3500 سی سی به 4000 سی سی افزایش داد. همچنین علاوه بر آن یک باک 500 لیتری جدید، ترمزهای برمبو و سیستم تعلیق جدید بکار گرفته شدند و وزن اتومبیل برای هماهنگی با قوانین FIA از 1750 به 1825 کیلوگرم افزایش یافت. موتور به میزان 10 سانتیمتر به پایین و 30 سانتیمتر به عقب کشیده شد تا مرکز ثقل بهتری بدست آید. با توجه به بهینه سازی انجام شده بر روی موتور نیروی تورک و واکنش به پدال گاز 19 درصد بهبود یافته بود. ولی "میتسوبیشی" می دانست که سایر رقبا هم بی کارننشسته اند و به زودی اتومبیل های قوی تر و بهتری خواهند ساخت. یکی از مشکلات "میتسوبیشی" باک بنزین 500 لیتری آن بود که در حدود 400 کیلوگرم وزن داشت. این وزن اضافه در عبور از موانع ودست اندازها مشکل ساز بود. مهمترین بهینه سازی صورت گرفته در مدل "میتسوبیشی پاجرو MPR 13" حل همین مشکل بوده است، یعنی تقسیم وزن بصورت 50/50 بین دو محور حتی با وجود یک باک پر. البته کمک فنرها و دیفرانسیل هم با انواع بهتر و با دوام بیشتر تعویض شده اند که این مساله می تواند به میزان کافی به تسلط راننده در هنگام مسیرهای ناهموار کمک کند.
باز هم به سراغ پیشرانه این خودرو می رویم. دریچه ورود هوا به موتور در مدل قبلی از نوع تنظیم شونده بود که در این مدل جای خود را به یک دریچه ثابت داده است. توان موتور جدید این اتومبیل 270 اسب بخار و گشتاور آن 412 نیوتن-متر می باشد. نسبت وزن به نیروی محرکه محصول جدید "میتسوبیشی" به 15% اسب بخار به ازای هر تن رسیده است که حداقل برای یک اتومبیل رالی در سطح داکار می تواند خوب باشد.
این حاکم صحرا در فصل 2007 اولین حرکت نمادین خود را در رقابت صحرانوردی امارات متحده عربی آغاز کرد و چندی پس از آن به واسطه مهارت دو سرنشین حرفه ای یعنی "استفان پتر هانسل" و "ژان پاول کترت" (نقشه خوان) توانست قهرمانی مسابقات رالی "داکار" را بدست آورد.

عکس ماشین میتسوبیشی شاسی بلند
مسابقه رالی در صحرا
ماشین رویایی پژو
مشخصات ماشین مسابقه ای پژو
اولین خودروی مسابقه الکتریکی از LOTUS
مشخصات و بررسی سایپا 111 مروارید
عکس سوزوکی تیونینگ اپشن
ماشین ائودی R8 اسپرت
ماشین سوزوکی کیزاشی اسپرت
لوئیس همیلتون قهرمان فرمول یک مونتسا
سيستم رفع خطر آتش‌سوزي خودروهاي گازسوز
بنز بدون عیب، پراید پر از عیب
ماشین لوکس و خانوادگی

مسابقه رالی در صحرا

مطالب مشابه :

مقایسه سیتروئن زانتیا با پروتون جنتو

عکس ماشین

100 هزار کیلومتر با سیتروئن زانتیا

دانلود دفترچه راهنمای خودروی زانتیا-بخش اول

مسابقه رالی در صحرا

گزارش تصويري مسابقه دريفت جمعه 9 اسفند سال 92

دانلود دفترچه راهنمای خودروی زانتیا-بخش دوم