چرا ترامپ ممکن است به نقطه ای برسد که بگوید «از تعیین خط قرمز برای ایران پشیمانم»؟
درک شولت، از مقامات ارشد دولت باراک اوباما در فارین پالسی نوشت: بعد از دو هفته که از ورود ترامپ به کاخ سفید میگذرد تیم او خطوط قرمز جدیدی را وضع کرده اند. مایکل فلین در اولین نشست خبری اش در کاخ سفید اعلام کرد که «ایران باید مراقب رفتارهای خصمانه اش باشد.» شاید فراموش کرده باشید که چهار سال پیش اوباما درست در چنین جایگاهی ایستاده بود و گفت بشار اسد از سلاحهای شیمیایی استفاده کرده است و خطور قرمز را رد کرده و باید مراقب واکنش های آمریکا به این اقداماتش باشد.
به گزارش انتخاب ؛ به عنوان یک مقام پنتاگون در سال 2012 که مسئولیت هایی در حوزه سوریه داشته ام، من عبارات اوباما در اولین حلسه استماع او را به خاطر دارم و با خودم میگویم این چه معنایی دارد؟ در حالی که همه ما میدانستیم استفاده از سلاح های شیمیایی در سوریه بازی را تغییر خواهد دارد اما در این باره هیچ تصمیمی نگرفتیم. اظهارات اوباما نتیجه یک فرآیند تصمیم سازی سیاسی نبود. عبارات فلین در روز چهارشنبه نیز معلوم نیست از چه فرآیند تصمیم سازی سیاسی ای خارج شده است.
در واقع جیمز متیس وزیر دفاع ترامپ از ماجرا بی خبر بود و در تماسی که با شورای امنیت داشته به وضوخ گفته آنها هنوز بررسی گزینه های ممکن را چه نظامی و چه هر چیز دیگر را آغاز نکرده اند و منابع فرماندهی مرکزی آمریکا نیز گفته اند هیچ چیز در مورد استراتژی های نظامی تغییر نکرده است. همانطور که ما در پنتاگون ماه ها سرگرم تبیین و فهم خط قرمز اوباما بودیم، مطمئنم استراتژیست های پنتاگون هم الان در حال کلنجار برای فهم سخن ترامپ در مورد زیر ذره بین گذاشتن ایران هستند.
برخی از دوستان و همکاران در سایه من اخیرا اطلاع داده اند که دلایل خوبی برای اثبات رفتارهای بی ثبات کننده(!) ایران در منطقه وجود دارد و اگر دولت ترامپ کارش را هنرمندانه تر پیش می برد، شانس بیشتری برای همراه کردن دیگر کشورها به ویژه روسیه در این ایده داشت. اما چالش های امروز ترامپ مشابه چالش هایی است که اوباما داشته است. با ارسال چنین پیامی در مورد ایران، هرگونه حرکتی از سوی تهران برای عبور از خط قرمز یاد شده، بعنوان ازمایش میزات شجاعت محسوب می شود، آن هم در شرایطی که مطبوعات و مقامات جنگ طلب ترامپ را به اقدام علیه تهران تحریک می کنند.
اوباما اغلب می گفت که قدرت های بزرگ بلوف نمیزنند. این یعنی آمریکا نباید تا زمانی که آماده حمله نظامی است ادعا کند که قصد حمله نظامی دارد. اوباما همچنین از اینکه ماشه را بکشد نمی ترسید . او به شدت از تشدید تنش ها پرهیز می کرد. او منعطف بود و می خواست گزینه هایی که برامده از رویکردش بودند را حفظ کند . او به شدت از لفاظی های پوشالی دوری میکرد اما اظهار نظر او در مورد خطوط قرمز، یکی از مهمترین نمونه هایی ناکامی اوست.
ترامپ از سویی دیگر ریاست جمهوری اش را بر مبنای بلوف استوار کرده است. او کسی نیست که به مسائل عمیقا فکر کرده باشد. او ممکن است با اظهاراتش خودش را خراب کند. شاید همه اینها ازپیش طراحی شده باشد و مانند یک دانشجوی خوب، ترامپ ارزش تهدید چیز ها را میداند. اما من شک دارم در این مورد نیز او چیزی را پیش بینی کرده باشد. از نگاه ترامپ برای اینکه سرسخت باشید باید سرسخت به نظر برسید. بر اساس جهان بینی ترامپ لفاظی بخش جدا نشدنی ای از قدرت است. دولت او به اظهار نظر نرم اعتقادی ندارد اما ایا ترامپ می داند چگونه باید چماق (برگرفته از نظریه چماق و هویج) را در دست بگیرد و حمل کند. اینجاست که ترامپ ممکن است از گفته ی خود در مورد زیر زره بین قرار دادن ایران پشیمان شود. برای رییس جمهور جدید آمریکا که بارها جنگ عراق را افتضاج خوانده است این عبارات و اظهارات میتواند او را به سمت جنگ دیگری در خاورمیانه سوق دهد و این چیزی نیست که حامیان ترامپ از او انتظار داشتند.
اما چه کاری از ما ساخته است؟ ما باید به ترامپ کمک کنیم که شرایط را در این مورد برخورد تنگ نکند و گزینه ها را محدود نکند. ترامپ خود این تمایل را دارد که این فضا را از خود بگیرد و به تدریج شرایط را بر خود تنگ کند که دیگر راه عدول از خط قرمز تعیین شده را نداشته باشد. اما یک مخالف عاقل نباید مشکل رئیس جمهور را بیشتر کند.
اگر ایران به اقدامات ترامپ واکنش نشان داد ما نباید این واکنش را دلیل ضعف دولت ترامپ بدانیم و او را تحریک به اقدام نظامی کنیم. ما نباید با صدای رسا و بلند بگوییم اعتبار آمریکا را زیر سوال بردید. ترامپ کارش را به خوبی انجام داده و در عوض ما باید انتظارات در مورد پاسخ مقتضی را پایین بیاوریم و بگذاریم که ترامپ زمان داسته باشد. ما باید به او برای بازگرداندن فشارهای نظامی و اقتصادی و همزمان کنترل تشدید تنش ها پیشنهاداتی بدهیم . اوباما انقدر اعتماد به نفس داشت که به سوی اقدامات بی باکانه سوق داده نشود که امروز هم به آن افتخار می کند. من نگرانم که ترامپ این چنین نباشد.
