شبیه‌سازی قلب یک ستاره در حال انفجار به صورت 3بعدی+تصاویر
به گزارش ایسنا و به نقل از ساینس آلرت، حدود 30 سال پیش منجمان موفق به مشاهده یک پدیده نادر شدند. یک انفجار ابرنواختری در فاصله 168 هزار سال نوری از زمین که میزان درخشندگی آن 100 میلیون برابر خورشید بود و به همین دلیل اولین ابرنواختری بود که در طول 400 سال گذشته با چشم غیرمسلح قابل رؤیت بود.
حال پس از 30 سال محققان به بررسی ساختار درونی این ابرنواختر پرداخته‌اند و متوجه شده‌اند که مولکول‌های اولیه مورد نیاز برای تشکیل اجرام آسمانی در این ابرنواختر وجود داشته است.
ابرنواختر (Supernova) و پرجرم‌ترین ستاره‌های عالم، زندگی خود را با انفجاری عظیم به نام ابرنواختر به پایان می‌برند. ستاره ماده خود را به سوی فضا پرتاب می‌کند و ممکن است درخشندگی آن چند روزی از کل یک کهکشان هم بیش‌تر باشد.
هنوز هم می‌توان بقایای درخشان ستاره‌های منفجر شده را که صدها یا هزاران سال پیش از هم پاشیده‌اند، دید. ابرنواخترها نادر هستند. در کهکشان خودمان به طور میانگین در هر قرن یک یا دو ابرنواختر رخ می‌دهد که برخی از آنها نیز در پس غبار کهکشان پنهان می‌شوند.
آخرین ابرنواختر قطعی که در راه‌شیری دیده شد، ابرنواختر کپلر در سال ۱۶۰۴ میلادی بود. اما اخترشناسان، به‌خصوص رصدگران آماتور، تعداد بسیار بیشتری را در دیگر کهکشان‌ها یافته‌اند.
با استفاده از آنالیز داده‌های تلسکوپ "آلما"(ALMA) محققان موفق به شبیه‌سازی سه‌بعدی این مولکول‌ها شده‌اند و دریافته‌اند که ترکیبات شیمیایی خاصی در این انفجار ابرنواختری ایجاد شده که وجود آنها قبلا کشف نشده بود.
"ریمی ایندبتو"، منجم دانشگاه ویرجینیای آمریکا گفت: با بررسی انفجار این ابرنواختر منجمان به نتایج جالبی در رابطه با نحوه ایجاد اجرام فضایی و سرد شدن آنها پس از انفجارهای ابرنواختری و همچنین خنک شدن آنها و شکل‌گیری مولکول‌های شیمیایی مختلف در آنها دست یافتند.
وی افزود: با استفاده از تلسکوپ "آلما" ما موفق شدیم شکل‌گیری غبار سرد ستاره‌ای را برای اولین بار مشاهده کنیم که در شناخت ابرنواختر مادر و همچنین ایجاد سیارات اطراف آن بسیار تاثیرگذار است.
انفجارهای ابرنواختری معمولا به عنوان یکی از پدیده‌های نابودگر در فضا شناخته می‌شود، اما این انفجارهای مهیب شرایط را برای شکل‌گیری مجدد ستارگان و سیارات جدید فراهم می‌کنند که سنگ بنای آنها همان غبار ستاره‌ای است.
تیم منجمان موفق شدند هسته ابرنواختر را در طول موج‌های میلی‌متری مابین مادون قرمز و امواج رادیویی مشاهده کنند.
با توجه به مشاهدات، تیم منجمان موفق شدند به ترکیبات موجود در قلب این ابرنواختر که شامل سیلیکون مونواکسید و کربن مونواکسید هستند، دست پیدا کنند و محل آنها را در ساختار هسته این ابرنواختر مشخص کنند.
در یک مطالعه مجزا محققان نحوه کشف مولکول‌های بنیادین در قلب این ابرنواختر بوسیله تلسکوپ "آلما" را توضیح داده‌اند که چگونه وجود ترکیبات کاتیونی با فرمول شیمیایی HCO+ و همچنین سولفور مونواکسید در آن کشف شده‌اند.
در بین این مواد HCO+ از همه جذاب‌تر است؛ زیرا شکل‌گیری آن نیاز به شرایط خاصی برای ترکیب شدن عناصر دارد و به همین دلیل ممکن است ترکیبات ناشناخته‌ای نیز در آینده در هسته ابرنواخترها کشف شود.