کابینه دوم روحانی؛ «آزمونی دشوار» پیش پای عارف /ضعف آشکار عارف در «لابی‌های درون پارلمانی» به ضرر دولت تمام خواهد شد؟
مرداد ماه که از راه برسد دولت دوم روحانی باید خودرا آماده ورود به پاستور کرد، هرچند روحانی امیدوار است دولت دومش با دست انداز کمتری از سد مجلس عبور کند اما بدون شک وزنه بالای ولایی ها در مجلس و مواضع نامشخص فراکسیون مستقلین مجلس سبب خواهد شد که کار روحانی رد این مرحله هم چندان راحت نباشد. شاید همینجاست که باز هم نگاه ها به سمت یک نفر در مجلس خیره می شود. محمدرضا عارف.
به گزارش نامه نیوز ؛ هم رئیس فراکسیون امید مجلس است هم رئیس مجمع نمایندگان استان تهران؛ دو سمت پارلمانی برای محمدرضا عارف که اولی در بدترین حالت هم قابل حصول بود و دومی هم یک سمت تشریفاتی بیشتر نیست، مردی که 4 سال پیش امید اول اصلاح طلبان برای تکیه زدن بر کرسی ریاست جمهوری بود حال در ساختمان هرمی شکل بهارستان در قامت تنها یک وکیل المله طی طریق می کند.
شاید روزی که سیاستمدار یزدی پایش را در بهارستان گذاشت تصوری کمتر از ریاست مجلس را در سر نمی پروراند، پیروزی لیست امید در انتخابات مجلس هم این امید را در او پررنگ تر کرده بود حتی با وجود رقیب قدری چون علی لاریجانی، عارف بازهم چشم طمع به صندلی ریاست بهارستان داشت تا شاید تلخی انصراف دیرهنگام از انتخابات ریاست جمهوری و خداحافظی با پاستور برایش کمتر شود.
روزهای ناخوشی عارف در مجلس
رفقای امیدی او در مجلس اما چندان بر عهد رفاقت پیش نرفتند، از دروازه بهارستان که عبور کردند راهشان را به سمت اصولگرایان مجلس کج کردند تا اولین ضربه به عارف از سوی همین رفقای امیدی به او زده شود. او وقتی در رقابت درون فراکسیونی بیش از 50 رای کمتر از لاریجانی آورد رویای ریاست مجلس را برای خود دست نیافتنی دید. نه در سال اول که در سال دوم هم او دیگر چشم امیدی به صندلی مهم مجلس دهم نداشت. عارف گویی خود را بازنده پیش ازرقابت با لاریجانی می دید که حتی در سال دوم ریسک رقابت را به جان نپذیرفت.
وقتی همه چشم انتظار این بود که آقای اصلاح طلب برای کرسی ریاست یک کمیسیون وارد گود رقابت شود یا پیشنهاد تلویحی لاریجانی برای ریاست مرکز پژوهش ها را بپذیرد عارف به هر دو جواب بلند «نه» را داد تا اینگونه اعلام کند تنها صندلی مناسب برای خود در مجلس را فقط صندلی ریاست می دیده و بس. بی اعتنایی عارف به رقابت های درون پارلمانی آنقدر مشهود بود که برخی حتی از قهر او سخن گفتند.
عارف کجای معادلات پارلمانی ایستاده است؟
عارف با همه بی اعتنایی به سمت های پارلمانی اما مرد اول مراجعات اصلاح طلبانه در صحن و بیرون صحن پارلمان است، در هر جلسه علنی مجلس که چشم بگردانی اطراف صندلی او شلوغ تر از بقیه صندلی هاست. او گرچه به جز یک نطق میان دستور، وارد دیگر مباحثات پارلمانی چون تذکر یا اخطار نشده است اما می گویند در پشت صحنه او فعال است و مناسبات فراکسیون امید در درون و بیرون صحن از زیر دست او رد می شود.
سوال اما همینجا بوجود می آید، فراکسیون امید با وجود کثرت اعضا در مجلس و با وجود آنکه گفته می شود عارف در پشت صحنه این فراکسیون فعال است چرا در مناسبات درون پارلمانی دچار ناکامی های پی در پی می شود؟ چرا سهم امیدی های مجلس در هیات رئیسه و کمیسیون ها حتی به نسبت سال اول روند نزولی داشته است؟ ریشه این ناکامی را باید در عهدشکنی اعضا جستجو کرد یا ضعف مدیریت عارف؟
عارف گرچه تلاش کرده است در قامت یک نماینده و سیاستمدار اصلاح طلب اخلاق گرا بدور از تنش و اختلاف مناسبات فراکسیون امید در مجلس دهم را پیش ببرد اما شاید بیش از همه با یک ضعف بزرگ روبرو است. او لابی من قَدَری در مجلس نبوده است. آنهم مجلسی که عهدشکنانی از جنس مستقلین را به خود دیده است که نشان داده اند چندان پایبند رفتار و اخلاق فراکسیونی نیستند و هرجا که منافع بیشتری برایشان فراهم باشند به همان سمت خواهند چرخید، اخلاقی که ولایی های مجلس به خوبی به آن پی برده اند و تلاش کرده اند در هر اتفاق مهم مجلس از بررسی طرح ها و لوایح تا انتخابات درون پارلمانی با دست فرمانی درست تر نسبت به امیدی ها وارد مذاکره با مستقلین مجلس شوند تا رای آنها را به نفع خود جابجا کنند. امری که محمدرضا عارف و همراهانش در فراکسیون امید از آن غفلت آشکاری کرده اند.
کابینه دوم روحانی؛ آزمونی مهم پیش پای عارف
مرداد ماه که از راه برسد دولت دوم روحانی باید خودرا آماده ورود به پاستور کرد، هرچند روحانی امیدوار است دولت دومش با دست انداز کمتری از سد مجلس عبور کند اما بدون شک وزنه بالای ولایی ها در مجلس و مواضع نامشخص فراکسیون مستقلین مجلس سبب خواهد شد که کار روحانی رد این مرحله هم چندان راحت نباشد. شاید همینجاست که باز هم نگاه ها به سمت یک نفر در مجلس خیره می شود. محمدرضا عارف.
محمدرضا عارف که در دو آزمون انتخابات هیات رئیسه و کمیسیون های تخصص مجلس نه فقط در سال اول که در سال دوم هم ناکام بوده است، اینبار با آزمون دشوارتری روبرو است، یک سو اصلاح طلبان برون پارلمانی هستند که انتظار دارند فراکسیون امید مجلس همراه با تصمیمات برون پارلمانی با کابینه روحانی برخورد کند چه در رای مثبت دادن یا منفی دادن به وزرای پیشنهادی. خاصه آنکه اصلاح طلبان اینبار انتظار بیشتری از روحانی دارند و سهم خواهی بیشتری هم کرده اند. شاید همینجاست که انتظار دارند موضع گیری کلان این جریان درباره هر وزیر پیشنهادی در صحن مجلس هم نمود پیدا کند. دقیقا همانجایی که پیوند خوردن رای فراکسیون امید و مستقلین می تواند خواست اصلاح گرایان را به کرسی بنشاند. پیوندی که بدون شک نیازمند لابی های پشت پرده خاصه در سطح کلان آن و از سوی عارف است.
دولتی ها نیز یک چشم امیدشان به عارف مجلس است، آنها گرچه تلاش کرده اند همزمان امیدی ها و مستقلین مجلس را همراه خود نگاه دارند تا در بزنگاه های پارلمانی دستشان در مقابل منتقدان ولایی شان خالی نماند اما در جریان رای اعتماد به کابینه بدون شک نیاز آنها به عارف بیش از گذشته خواهد شد.
شاید آن بزنگاه مهمی که قرار بود برای عارف در پارلمان رقم بخورد همین مردادماه باشد، جایی که عارف می تواند چشم و گوش اصلاح طلبان و حتی دولتی ها در پارلمان شود. آیا او قادر خواهد بود در قامت یک لابی من قَدَر پارلمان خواست جریان متبوعش را در بهارستان پیاده سازی کند؟