آنچه باید درباره عفونت های قارچی دست و پا بدانیم - همه چی درباره بیماری قارچی تینه آکتیپیس

همه چی درباره بیماری قارچی تینه آکتیپیس

عفونت های قارچی موجود در بدن، در خیلی موارد دست ها و پاها رامبتلا می کنند. انواع مختلف درماتوفیت ها ممکن است مسبب این قبیل عفونت ها باشند. تینه آ پدیس، تینا اونگوئیوم و تینه آ ,مانیوم رایج ترین عفونت های قارچی در بدن هستند…

 

تینه آ پدیس(پای ورزشکاران) شیوعی حدود ۷۰ درصد دارد و اغلب با تینه آ مانیوم (عفونت قارچی دست) و تینه آ اونگوئیوم ( عفونت قارچی ناخن ) همراه است. تینه آ پدیس، تینه آ مانیوم و تینه آ کروریس را می توان به سهولت با داروهای ضدقارچ غیرنسخه ای درمان کرد اما تینه آ اونگوئیوم اغلب درمان های جدی تری نیاز دارد.
تینه آ پدیس

اپیدرموفیتون فلوکوزوم، تریکوفیتون منتاگروفیت ها و تریکوفیتون روبروم شایع ترین عاملان تینه آ پدیس هستند. هرچند تماس مستقیم با افراد و حیوانات آلو ده علت اصلی انتقال عفونت است، علل متعدد دیگری نیز در رشد تینه آ پدیس دخیل هستند. زندگی در مناطق با آب و هوای گرم و مرطوب، استفاده از کفش های تنگ و بسته، تعریق زیاد، استفاده از استخر و دوش عمومی، بهداشت ناکافی پا، بیماری های زمینه ای یا مصرف داروهایی که باعث تضعیف سیستم ایمنی بدن می شوند از این جمله اند. تینه آ پدیس اغلب لایه های سطحی پوست را درگیر و بین انگشتان رشد می کند. هرچند ممکن است سایر مناطق پا را نیز مبتلا کند. در تمام انواع عفونت های قارچی- نظیر تینه آ اونگوئیوم- در صورت درمان نشدن خطر گسترش عفونت افزایش می یابد. علاوه بر معاینه پا، تست پتاسیم هیدروکساید و بررسی میکروسکوپی لازم است.
استراتژی های درمانی تینه آ پدیس

اهداف درمانی تینه آ پدیس عبارتند از بهبود علایم، کنترل عفونت و پیشگیری از عفونت های قارچی بعدی. داروهای ضدقارچ موضعی که به عنوان درمان خط اول عفونت های قارچی پوست پا مورد استفاده قرار می گیرند، اغلب روزانه ۱ تا ۲ مرتبه برای مدت ۱ تا ۴ هفته روی پوست مالیده می شوند. در موارد عفونت شدیدتر یا در صورت شکست درمانی با داروهای موضعی، درمان های خوراکی توصیه می شوند.

درمان های موضعی عفونت قارچی دست و پا: تربینافین به صورت ژل، کرم یا محلول ۱درصد موجود است. از جمله عوارض احتمالی مصرف این دارو سوزش و تحریک موضعی است. بوتنافین به صورت کرم ۱ درصد، کلوتریمازول به صورت کرم یا محلول یک درصد، میکونازول به صورت کرم، پماد، پودر، اسپری و ژل ۲ درصد؛ تولنافتات به صورت کرم، پودر، محلول و اسپری ۱ درصد، سرتاکونازول به صورت کرم ۲ درصد، اکونازول به صورت کرم ۱ درصد، کتوکونازول به شکل کرم ۲ درصد، نافتیفاین به صورت کرم و ژل ۱ درصد و کرم ۲ درصد، سیکلوپیروکس به صورت ژل، کرم و سوسپانسیون موجود هستند.

درمان های خوراکی عفونت های قارچی دست و پا: تربینافین به صورت قرص های ۱۵۰ میلی گرمی، ایتراکونازول به صورت کپسول ۱۰۰ میلی گرمی و قرص ۲۰۰ میلی گرمی، گریزئوفولوین به صورت کپسول و قرص ۱۵۰ میلی گرمی و قرص ۵۰۰ میلی گرمی موجودند. مطالعات نشان داده اند در صورت مصرف تربینافین موضعی و بوتنافین (آلیلامین ها) شانس درمان عفونت قارچی بالاست. این داروها قارچ کش هستند و هر کدام از آنها آنزیم مسبب ساخت غشای سلولی قارچ را مهار می کنند. در میان آزول ها، کلوتریمازول و میکونازول با بلوک تشکیل ارگوسترول، ساخت دیواره سلولی را مهار می کنند. این داروها بیشتر متوقف کننده رشد سلول قارچ هستند و در نتیجه اثر آنها از گروه آلیلامین ها کمتر است. البته شانس درمان با آزول ها با طولانی تر کردن مدت درمان افزایش می یابد. در واقع درمان با آزول برای مدت ۴ هفته معادل یک هفته درمان با آلیلامین است. پس از یک دوره درمانی موفق، شانس درمان با آزول های موضعی و آلیلامین ها به ترتیب به ۷۲ و ۸۰ درصد می رسد. درمان های موضعی نسخه ا ی شامل سرتاکونازول، اکونازول، کتوکونازول، نافتیفاین و سیکلوپیروکس هستند. همانطور که گفته شد درمان سیستمیک در موارد شدید یا در صورت عدم پاسخ به درمان های موضعی توصیه می شود. تربینافین، ایتراکونازول و فلوکونازول خوراکی بر تینه?آ پدیس موثر هستند هرچند فلوکونازول برای درمان عفونت های تینه آ مورد تایید FDA نیست. داروی خوراکی دیگری که برای درمان تینه آ پدیس تجویز می شود، گریزئوفولوین است. تربینافین موثرتر از گریزئوفولوین است و اثربخشی تربینافین و ایتراکونازول با یکدیگر قابل مقایسه است.
تینه آ اونگوئیوم

تینه آ اونگوئیوم که اغلب انیکومایکوزیس نامیده می شود، عفونت قارچی ناخن دست و پاست. تینه آ روبروم و تریکوفیتون اینتردیژیتال شایع ترین درماتوفیت های مقصر در تینه آ اونگوئیوم هستند. عاملان غیردرماتوفیتی عفونت قارچی ناخن شامل گونه های مختلف کاندیدا و انواع گونه های فوزاریوم و آکرمونیوم هستند. فاکتورهای مستعدکننده ابتلا به انیکومایکوزیس عبارتند از سن بالا، شنا در استخرهای عمومی، ضربه به ناخن، دیابت ، مهارکننده های دستگاه ایمنی، زندگی با فرد مبتلا به انیکومایکوزیس و ابتلا به تینه آ پدیس.
استراتژی های درمانی تینه آ اونگوئیوم

پیش از شروع درمان ضدقارچ، شناسایی عامل عفونت لازم است. درمان های موضعی و سیستمیک برای انیکومایکوزیس موجودند هرچند مطالعات نشان داده اند درمان های سیستمیک موثرترند. کرم های ضدقارچ به میزان کافی به بسترناخن ها نفوذ نمی کنند و در نتیجه درمان مناسبی نیستند. ترکیب درمانی تربینافین خوراکی و سیکلوپیروکس موضعی نیز اثربخشی بیشتری نسبت به درمان تک دارویی نشان نداده است. متخصصان تجویز تربینافین خوراکی یا ایتراکونازول خوراکی برای مدت ۶ تا ۸ هفته را در درمان انیکومایکوزیس ناخن های انگشتان دست موثر می دانند. برای انیکومایکوزیس انگشتان پا مدت زمان درمان طولانی تری توصیه شده است. (۱۲ تا ۱۶هفته درمان با تربینافین یا یکبار در روز ایتراکونازول برای مدت ۱۲ هفته). در مبتلایان به انیکومایکوزیس، فلوکونازول ۱۵۰ تا ۳۰۰ میلی گرم یکبار در هفته موثر است اما اثربخشی کمتری در مقایسه با تربینافین یا ایتراکونازول دارد.

منبع-پزشکان

,