دعای آفتاب و باران - دعای توقف باران

 

سوادکوهی ها رسمی دارند به نام آفتاب خواهی که از نظر امروزی ها کمی عجیب و بامزه به نظر می رسد اما بیشتر آنها، و شاید بتوان گفت تعداد زیادی از شمال نشینان کشور، به این رسم اعتقاد دارند. به خصوص قدیمی ها و روستایی ها که هنوز رسم و رسوم گذشته را گه گاه اجرا می کنند.

 

بر اساس این رسم، وقتی بارندگی زیاد باشد و بیم آسیب دیدن محصولات برود، بزرگ قوم یا روستا نام هفت یا چهل کچل را بر کاغذ می نویسد و آن به بندی آویزان می کند تا باد بخورد و باران قطع شود! امروزی ها به جای این رسم عجیب، دعای دست جمعی می خوانند و نذر آفتاب می کنند.

در روستای «کرات کیاسر» شهرستان ساری، اگر باران ببارد و مانع فعالیت کشاورزی شود، زن های روستا به طور جمعی شعر زیر را می خوانند.

باران کو، باران بی پایان کو

گندم که زیر خاکه، از تشنگی هلاکه

یا حضرت سلیمان، روز آفتاب و شب باران

دعای توقف باران

در روستا «ولویه کیاسر» ساری وقتی باران به مدت چند روز ادامه داشته باشد برای بند آمدن آن بچه های روستا قوطی های حلبی را به نخی می بندند و دو سر نخ را می گیرند و در کوچه های محل راه می روند و دسته جمعی این شعر را می خوانند.

«قوطی قوطی آفتاب کن، یک مشت برنج تو آب کن،

ما بچه های گرگیم، از سرمایی بمردیم،

یا خدا، یا خدا فردا بشه آفتاب.»

 

در روستای «کلیج کلادودانگه» در هنگام بارش زیاد باران، بچه های محل لباس کهنه می پوشند و با جارو و گل و لای کوچه ها را به هم می زنند و می خوانند.

«بابروم – بابروم ، امروز آفتاب فردا آفتاب پیرا پس فردا آفتاب»

آنگاه افراد هر خانواده به بچه ها مواد غذایی و یا شیرینی می دهند. در روستای «علی اباد دودانگه » منطقه سواد کوه، وقت بارش زیاد باران اهالی محل پارچه ای را از امامزاده شاهزاده حسین می ربایند پس از آفتابی شدن هوا آن پارچه را به اضافه پارچه دیگر به امامزاده پس می دهند.

مراسم تمنای باران

از آنجا که اساس معیشت و کشاورزی بر پایه آب است، بنابر این کم و یا زیاد بودن باران و آب مشکلاتی را ایجاد می کند. اگر باران کم ببارد و دچار کمبود آب بشوند مراسم خاصی را به جای می آورند تا خداوند دعای آن ها را مستجاب کرده و باران بفرستد.

مراسمی که برای تمنای باران دارند به این شرح است.

اهالی روستا همگی به امامزاده مسجد یا میدان بزرگ روستا و یا خارج از روستا می روند دعا می کنند و «سید» گوشه ای از جلد قرآن را خیس کرده یا منبر را به این نیت که باران بیاید، با گلاب می شوید. علاوه بر این مرسوم است که همه مردم شیر و برنج جمع می کنند و با آن شیر برنج درست کرده می خورند و مقداری از آن را با این باور که باران ببارد روی پشت بام می ریزند.

یکی دیگر از مراسم رایج به هنگام خشک سالی مراسم باران خواهی است. به زبان محلی این مراسم را «شیلون» یا «شیلان» می نامند. به این منظور ابتدا از اهالی محل مواد اولیه برای پخت شیر و برنج و یا آش مورد نظر آن ها جمع آوری می شود در روز معین اهالی در مکان مقدسی مانند مسجد، تکیه، امامزاده و یا در اطراف درخت مقدس جمع می شوند و پس از پخت آش به وسیله زن های محل، مراسم دعا وروضه خوانی انجام می شود و از خداوند طلب باران می کنند. پس از صرف آش مراسم به پایان می رسد.از دیگر عقاید مردم منطقه در این زمینه، گذاشتند پایه منبر در آب و یا ریختن آب به روی فردی سید است.

 

 

بخش گردشگری تبیان

برگرفته از Chn، پورتال مازندران

گردآوری ایران شناسی برگزیده ها
,