فقط برای رو کم کنی کلاس بازیگری ثبت نام کردم! - بیوگرافی بازیگران ، بیوگرافی هنرپیشه ها - رو کم کنی در کلاس

رو کم کنی در کلاس

"امیر علی نبویان" نویسنده «قصه های امیرعلی» متولد دوم فروردین 1359 است. به غیر از نویسندگی، تجربه حضور در عرصه های دیگری چون بازیگری و اجرا را نیز در کارنامه کاری خود دارد.

امیرعلی نبویان روز شنبه نهم خرداد ماه،  به روی صندلی «سین،جیم» نشست و در پاسخ به سؤالات مختلفی در مورد شیطنیت های نوجوانی، برنامه «خندوانه» و «یادگاری»، نوستالژیهایش و همچنین یکی از روزهای تلخ زندگی اش در گپی دوستانه پاسخ داد.

سین: امیرعلی نبویان ن از ابتدا با نوشته هایش شناخته شد، چه اتفاقی افتاد که به سمت نویسندگی رفتید؟

جیم: نویسنده شدن من خیلی اتفاقی بود. من در ابتدا شاگرد بازیگری بود. اگر بپرسید که چگونه به سمت بازیگر شدن رفتم، باید بگویم که این موضوع از نویسنده شدنم اتفاقی تر بوده است. روزی یکی از دوستان به من گفت که یک کارگردان برای فیلم خود، بازیگر انتخاب می کند و بعد از دیدن عکس من موافقت خود را اعلام کرده است. بعد از اینکه به دیدن آقای کارگردان رفتم، در جلسه ای که با او داشتم متوجه شدم که ایشان در ازای دریافت پول اجازه بازی در فیلمش را به من می دهد. این موضوع به شدت مرا ناراحت کرد (و من خیلی بهم برخورد).

بر ای همین بدون هیچ انگیزه ای و فقط برای رو کم کنی در کلاس های بازیگری ثبت نام کردم. در کلاس های بازیگری با یک جهان جدید رو به رو شدم. در آن کلاس ها تمرین هایی به ما داده می شد به طور مثال تعریف کردن و نوشتن چیزهایی که مشاهده می کردیم. بعضی از اساتید مانند هدایت هاشمی،رضا بهبودی، آناهیتا اقبال نژاد و امیر پوریا.

سین:از آشنایی تون با منصور ضابطیان و همکاری در برنامه رادیو هفت بگید؟
جیم: بعد از به اتمام رسیدن کلاس های بازیگری، هدایت هاشمی برای بازی در یک سریال مرا انتخاب کرد، اما مسعود فروتن اجازه ی حضور در آن سریال و چند کار دیگر را به من نمی داد. بعد ها بر اثر وقوع یکسری اتفاقات، متوجه شدم که چقدر دلایل مخالف های مسعود فروتن درست است. تا اینکه یک دفعه از ایشان پرسیدم من چکار کنم؟ و ایشان گفتند: من با برنامه ای کار می کنم که اگر موافقت کنند تو را به عنوان نویسنده معرفی می کنم. اولین بار یک متن شروع برنامه به مناسبت سالروز در گذشت زنده یاد علی حاتمی را در هجدهم آذر ماه سال 89 برای منصور ظابطیان نوشتم که تیم رادیو هفت از آن استقبال کرد و بعد از آن قصه های امیر علی شکل گرفت و در نهایت مسیر زندگی امیر علی عوض شد.

 

سین: در نوشته هاتون چه وجهی از امیر علی بروز می کند؟
جیم: بسیاری از وجوه مختلف. به عنوان مثال: شلختگی های امیر علی، حق بجانب بودنش، گاهی اوقات غیر منصفانه قضاوت کردنش و مظلوم بودن او.

سین: در اجرا چطور؟
جیم: سعی می کنم هر بار اجراها را بازی کنم. یعنی به شکل مطلق در مقابل دوربین ظاهر نمی شوم. آنقدر آدم بدخلق و بی معنی هستم که بهتر است آن را بازی کرده و در مقابل دوربین نشان ندهم. به عنوان مثال هر بار که قرار است «مزه ی غذای ایرانی» را اجرا کنم به یک انسان اهل خرد و خوراک و شکمو و در عین حال کنجکاو تبدیل می شوم که هیچگاه اینطور نبوده ام لااقل در مورد غذا. هیچ وقت در زندگی غذایی را با لذت نخورده ام، یعنی فقط می خورم که زنده بمانم.

سین: فکر نمی کنید برنامه مزه تقلیدی از برنامه های دیگر است؟
جیم: ایده این برنامه از طرف منصور ضابطیان مطرح شد. به عقیده ی من بهترین کسی که می تواند به این سؤال جواب دهد اوست. برنامه ی «مزه» برای من جذاب بود به این خاطر که خیلی از غذاها را برای اولین بار در زندگیم، مقابل دوربین خوردم. راستش خیلی از غذاها خوشمزه نبودن و من مجبور بودم که ادا در بیارم و بگویم که چقدر خوشمزه هستند. اما این برنامه تا یک جایی می توانست ادامه پیدا کنند. به دلیل اینکه وضعیت جسمی من در معرض خطر قرار گرفته بود. تا جایی که یک آزمایش دادم و وقتی آقای دکتر جواب آزمایش مرا دید به من گفت: به برادرت بگو مراقب باشد و پرهیز کند. وضعیتشون خیلی خوب نیست و وقتی که به دکتر گفتم این آزمایش برای خودم است، باور نمی کرد.

سین: کدامیک از قصه های امیر علی را بیشتر دوست دارید؟
جیم: این سؤال را شما باید پاسخ دهید. اگر بخواهم بطور دقیق جواب دهم باید بگویم که «قصه های امیر علی» در 4 جلد منتشر شده است. سعی من بر آن بوده است که هیچ جلدی از جلد دیگر بهتر نباشد، به این معنی که قصه ها را طوری قسمت کنم که هر 4 جلد تقریباً یک وزن داشته باشد اما بهر حال کمی سبک سنگین و کم و زیاد دارند. از میان قصه ها، قصه «بادمجان» و «مرگ عمه خانم» و قصه آخرم را دوست دارم.

 

سین: اگر بخواهید یک تعریف از خودت بگی چه چیزی رو مطرح می کنی؟
جیم: تصور می کنم هنگامی که با دوستانم هستم به آن ها خوش می گذرد. هر مورد غم انگیزی تبدیل به یک شوخی می شود و در کل آدم خونسردی هستم و البته این را به عنوان تعریف و تمجید از خود نمی گویم چرا که گاهی اوقات به واقع اطرافیان را اذیت می کنم.

سین: در کدام عرصه موفق تر عمل کرده ای؟ نویسندگی، اجرا، بازیگری؟
جیم: به طور قطع هیچ کدام (با خنده). بهتر است سؤالتان را اینگونه از خودم بپرسم که کدام مورد را بیشتر دوست داری یا مایلی در کدام موفق تر باشی و به قطع یقین نویسندگی جواب من است.

سین: به این علت کار خود را با نویسندگی آغاز کردید؟
جیم: نه، نویسندگی کار راحت تری است و می توانم در خانه براحتی کار خود را انجام دهم. من آدم بسیار تنبلیم.

سین: برای نوشتن چه کارهایی انجام می دهی؟
جیم: همیشه در همه ی عرصه های هنر، بحث بین تکنیک و حس وجود دارد و اینکه آیا می شود نقطه ای پیدا کرد که نقطه تعادل و پایداری بین حس و تکنیک باشد و من از هر دو استفاده می کنم. تا پیش از این تصور می کردم که چیزی به من الهام می شود که واقعی نیست، اما خیلی وقت ها این اتفاق رخ می دهد و نمی دانم چگونه و از کجا، اما وقت هایی نیز به طور مطلق به شکل تکنیکی با آن مواجه می شوم.

سین: نوستاژی های امیرعلی نبویان ن چیست؟
جیم: توپ پلاستیکی دولایه، نوار کاست، فیلم های ویدئویی تباماکس و ناصر حجازی.

سین: طرفدار تیم استقلال هستید؟
جیم: بله، استقلالی همان دوره. به طور محض، پدیده هواداری از هر باشگاهی یک آسیب اجتماعی است. ما استقلالی ها و چه پرسپولیسی ها، چوب انتخاب دوران کودکی مان را می خوریم، چرا که در آن سال ها تحت تاثیر یکی از اطرافیان طرفدار تیم شدیم و در حال حاضر تمام عواملی که سبب طرفداری از آن تیم می شد، دیگر وجود ندارد  به این دلیل که بازیکن بازنشسته شده و اطرافیان ما نیز نسبت به آن بی تفاوت شده اند و تنها ما در جریان آن باقی مانده ایم، پس هنگامی که راجع به این موضوع صحبت می کنیم، راجع به یک آسیب اجتماعی صحبت می کنیم.

سین:بهترین کتابی که تا به حال خوندین؟
جیم:دایی جان ناپلئون

سین: بهترین فیلم ایرانی که تاکنون دیدی؟
جیم: باید در ژانرهای مختلف جستجو کنم. برای من کارهای آقایان حاتمی، تقوایی و بیضایی بسیار مهم هستند. بنابراین سینمای این بزرگان تاریخ سینما ایران و تئاتر برای من اهمیت زیادی پیدا می کند. مدام آثار آن ها را تماشا می کنم. به عقیده من فیلم «حاجی واشنگتن» ساخته ی آقای حاتمی، یک کمدی دقیق و سیاه است که البته شاید بسیاری به علت ریتم کند آن که خیلی با مناسبات سینمایی امروز سازگار نباشد از آن لذت نبرند اما به نظر من این اثر، فیلم بسیار بزرگی است.

 

سین: به نظر می رسه منصور ضابطیان قصد دارد بگوید که او شما را کشف کرده است، آیا درست است؟
جیم: کشف من خیلی مایه ی مباهات نیست. من به پیشنهاد مسعود فروتن به تیم «رادیو هفت» و آقایان ضابطیان و صوفی بودم. منصور ضابطیان در مقدمه ای که در ابتدایی کتابم در رابطه با من و اولین باری که مرا دیده است نوشته: اولین بار که او را دیدم شبیه هر چیزی بود غیر از نویسنده اما به مسعود فروتن اعتماد کردم. چون او چیزهایی را می بیند که بی دلیل از آن ها تعریف نمی کند. خیلی خوشحالم که مرا پسر رادیو هفت صدا می کنند.

سین: بسیاری از مخاطبان قصه های شما، شنیدن داستان ها از زبان خودتون را جذاب تر می دانند تا خریدن کتاب و خواندن آن؟ نظر شما در این رابطه چیه؟
جیم: آن قصه ها برای آن برنامه ها تدارک دیده شده و من می دانستم که قرار است چه کاری انجام دهم. برای یک آیتم 5 دقیقه ایِ آخر شب که بناست به آدم های آرامش دهد، ساختاری را طراحی کرده بودم که به همین شکل باشد و بعدها وقتی بحث چاپ این قصه ها به میان آمد، قصه ها به همان شکلی که در برنامه ها خوانده می شد به چاپ رسید. زیرا فرصتی برای تغییر ساختار و بنیان قصه ها وجود نداشت و فکر کردم که قصه ها به همین شکل اجراهای رادیو هفت خوب هستند.

سین: رادیو گوش می دی؟
جیم: رادیو را کمتر گوش می کنم. جای شنیدن رادیو پشت فرمان اتومبیل است من گواهینامه ندارم و رانندگی بلد نیستم. بنابراین گاهی در تاکسی و ماشین شنونده برنامه های رادیو هستم. اما در اینجا باید بگویم یکی از نوستالژی های من برنامه «صبح جمعه با شماست» است. برنامه ای که برای شنیدن آن ثانیه شماری می کردم و روز جمعه و سر ساعت پخش این برنامه اشتیاق از خواب بیدار می شدم. در واقع علاقه من به رادیو، معطوف به آن برنامه بود.

سین:بیننده برنامه «نود» هستید؟
جیم:بله این برنامه را دوست دارم. شاید با بعضی از رویکردهای این برنامه موافق نباشم، ولی بهرحال «نود» برنامه ی مورد علاقه ی من است سعی کردم از روز اولی که این برنامه تولید شده آن را از دست ندهم. حتی اگر قرار باشد از دست بدهم، مادرم نمی گذارد و قبل از شروع آن به من اطلاع می دهد و حتی تحلیل هم می کند. بیشتر علاقه ی مادرم به برنامه «نود» به دلیل دعواهایی است که در برنامه اتفاق می افتد.

سین: طرفدار کدام تیم فوتبال خارجی هستی؟ باشگاهی و ملی؟
جیم: بواسطه ی اینکه دوستانم خیلی بارسلونی اند و بخاطر اینکه دلشان نشکند، طرفدار «بارسلونا» می شوم. برایم فرقی نمی کند. «رئال مادرید» را هم زمانی خیلی دوست داشتم، علی الخصوص دوره ی رونالدوی برزیلی، زیدان و فیگو. طرفداری من از «بارسلونا» معطوف به عهد مسی و رونالدینیو نمی شود بلکه به دوره ی روماریو و به کم قبل تر دوره ی استیوچ کف بر می گردد. از تیم های ملی هم طرفدار تیم برزیل هستم. روزی که برزیل در مقابل آلمان در جام جهانی شکست خورد، برای من روز بدی بود. من از تیم فوتبال آلمان متنفر هستم. آلمان تنها تیمی است که حاضرم حتی عربستان صعودی هم آنرا ببرد. نکته مهم در بازی برزیل و آلمان بعد از تمام شدن بازی و واکنشی است که داوید لوییز نشان داد. بهرحال آن لحظات یکی از تلخ ترین لحظات زندگیش بود ولی لوییز مثل همیشه که تیم برنده می شد، زانو زد و آیین شکر گذاری خود را بجا آورد و بعد از آن در مقابل دوربین حاضر شد و شروع کرد به گریه کردن و از مردم غذر خواهی کرد. همه می دانستند یکی از مقصرین شکست برزیل اوست، ولی اعتقاداتش برای من خیلی عجیب و تکان دهنده بود.

سین: کدامیک از برنامه های تلویزیون را تماشا می کنید؟
جیم: عاشق ورزش و فوتبالم و هرگز فوتبال رو از دست نمی دهم.
سریال «شمعدونی» و «جاده قدیم» را تماشا می کنم. سریال «جاده قدیم» را به دو دلیل دوست دارم. اول اینکه «جاده قدیم» سریال خوب و بهرام بهرامیان آدم نازنین و شریفی است و دومی دلیل مهم تر، خواندن تیتراژ، توسط برادرم است.

سین: برنامه ی «یادگاری» را هم می بینید؟
جیم: «یادگاری» را خیلی دوست دارم، چون برای من به چند دلیل برنامه ی عجیبی است. اولین دلیل آن وجود آقای فروتن در این برنامه است. دومین علت این است که این برنامه هر بار برای من سورپرایز  به همراه دارد. برای من که خیلی به حافظ ه ی خود اعتقاد دارم و فکر می کنم که معمولاً همه چیز به جز اسامی آدم ها خوب در ذهنم می ماند، هر بار یک مورد جدیدی را معرفی می کند که باید در اینترنت جستجو کنم و داستان آن را به خاطر بیاورم. در یک زمانی شانس همکاری با «یادگاری» نصیبم شده بود که به علت تداخل کاری نتوانستم در آن حضور پیدا کنم.

سین:به دیدن برنامه «خندوانه» علاقه داری؟
جیم: بله، خندوانه را خیلی دوست دارم، به خصوص عروسک با نمک جناب خان. دلم می خواد به محمد بحرانی تبریک اساسی بگویم. بخاطر اینکه او یک انسان لایق و درجه یک است و هر کاری که به او سپرده می شود را به بهترین شکل ممکن انجام می دهد. او آدم م حافظ ه کاری است، از این جهت که خیلی سنجیده و حساب شده و با مطالعه کارش را انجام می دهد بر خلاف من که خیلی ریسکی و یرخی بعضی از کارهایم را انجام می دهم.

سین: چه نوع موسیقی علاقه داری؟
جیم: همه نوع موزیک را گوش می کنم اما تقریباً هیچ کدام از آن ها خیلی باب میل من نیست. موسیقی فولکور و نواحی ایران بخصوص فولکور خراسانی را دوست دارم.
موزیک پاپ و کلاسیک از غرب اروپا و خودمان را هم گوش می دهم. موزیک از خواننده ی کار برایم مهم تر است. در پی موزیک خوب نیستم و دوستانی که اهل موسیقی و موزیک هستند، کارها را به من معرفی می کنند.

 

سین: تا به حال در اجرا حرفی زدی که بعدها از گفتن آن پشیمان شوی؟
جیم: بله- به این خاطر که مطلبی را بدون مطالعه و در لحظه به یاد آورده و گفته ام و آن هم در مورد IQ  و EQ بوده است. امروز فرصت خوبی است تا از کسانی که ای کیوسان را ترجمه کرده بودند و من آن را به اشتباه آی کیو تلفظ کرده و معتقد بودم که ترجمه اشتباه بوده است غذر خواهی کنم.

سین: شما بازی در مجموعه تلویزیزنی «نوشدارو» را هم تجربه کردی، چطور بود؟
جیم: این سریال یک دانشگاه بود برای من. چیزهایی در این کار آموختم که هیچ گاه با کتاب خواندن نمی توانستم آن ها را یاد بگیرم. همیشه به این سریال به چشم دانشگاه و یک تجربه سخت نگاه کردم، به این لحاظ که سفره های طولانی و راه دور در این کار برای کسی که اولین بار قصد شروع کردن این کار را داشت تجربه و دشواری بود.

سین: نظرتون رو در مورد فضای نویسندگی امروز بخصوص طنز مکتوب بگید؟
جیم: اگر حقیقت را بخواهید من نگران زبانم. بواسطه ذوق طنز کلامی و میراث گرانبهای ادبیات که در همه مردم ایران وجود دارد، ما به یک منبع لایزال کمدی متصل هستیم و از این بابت خیالم جمع است. شما نمی بینید که از هر اتفاق تلخ و شیرینی که در یک دوره اتفاق می افتد میلیون ها، پیامک و ... ساخته می شود. موضوعی که مرا اذیت می کند زبان است. زبانی که  روی بی سوادی و بهتر بگویم غفا و عمق کم تر و دایره ی واژگان ضعیف تر و خفیف ت می رود. بخش عمده این اتفاق بر گردن فضای مجاز است. اما در مجموع چیزی که مرا نگران می کند، آسیب دیدن زبان شاخص است.

سین: در نوشته هاتون از آثار دیگران اقتباس داشته اید؟
جیم: به اشکال مختلف این اتفاق افتاده است. در بعضی از قصه ها از یک جوک 2 خطی استفاده کرده ام مانند قصه ی «مرگ عمه خانم» که بر اساس یک جوک در دهه 60 نوشته شده است. اما ساختار آن را به شکلی تغییر دادم که به هیچ وجه به کسی توهین نشود. بخش دیگر به سلیقه ی مطالعاتی انسان بر میگردد، اینکه چه چیزی را گوش می دهد و چه چیزی را میخوانی برای اینکه برسی به زمان روایت آن قصه.
برخی از این تاثیر پذیرها خود آگاه و یا ممکن است ناخودآگاه باشد که از هر دو استقبال می کنم.

سین: پیام محوری قصه های امیر علی چیست؟
جیم: همه ی ما یک مهران درون و یک امیر علی درون داریم. امیر علی کسی است که دست به قضاوت می زند، حق به جانب است و تمام عیب و ایرادهای راوی قصه را شامل می شود و مهران دورن هم یک موجود بازیگوش و در واقع غیر قابل مهار و اعصاب خرد کن است که گاهی متوجه آن نیستیم و اطرافیان در ما این را به خوبی می بینند. من از مهران استقبال می کنم. بدون او زندگی برایم میسر نیست و لازم است که دست به همچین کارهایی بزنم.

سین:آشپزی هم می کنی؟ بعد از برنامه «مزه» چطور؟ آشپزیتون تغییر کرد؟
جیم: هیچ وقت آشپزی نکرده و نمی کنم. به چند غذا بیشتر علاقه ندارم مانند: لوبیاپلو- قارچ سوخاری، سیب زمینی سرخ کرده و از همه مهتر کله پاچه که برای خودش یک پروژه است.

سین:چند بار شیشه شکسته اید؟
جیم:من شیشه نمی شکنم. پدرم این کار را می کرد. البته شیشه نه، ما در خانه یکسری گلدان با ارزش داشتیم که به هنگام بازی فوتبال بابا آن ها را می شکست و این من بودم که از جانب مادر تنبیه می شدم.

سین: بدترین تنبیه که شدی به چه علت بود؟
جیم:در جریان یکی از بازی ها که بابام راضی به بازی نمی شد، من را مجبور کرد که توپی را که خیلی دوست داشتم را زانو زده و با دستان خودم پاره کنم و این سازنده ترین تنبیه برای من بوده است.

سین:از شیطنت هایی که انجام دادید بگید؟
جیم:بخش عمده ای که از آن بد آموزی دارد. اما یکی از آن ها خیس کردن ناظم مدرسه که موهایش را سیم کشی کرده و از یکطرف به طرف دیگر سرش آورده و باور نداشت که کچل شده بود، با یک سطل بزرگ پر از آب، در واقع سطل آشغال به همراه زباله های آن رو سرش ریختم.

 

سین: هدف نهایی امیرعلی نبویان ن چیه؟
جیم:قصدی ندارم، زندگی ام را می کنم و قدم به قدم جلو می روم. در حال حاضر می دانم چیکار می کنم. در حال نوشتن یک سریال به تهیه کنندگی بهروز خوشرزم هستم و در حال صحبت هستیم تا بتوانیم وارد جزئیات شویم.

سین: چی شد جایزه هنر برای صلح سال گذشته دریافت کردید؟ خودتون اهل صلح هستید؟
جیم:به شدت اهل صلحم. سال گذشته دومین دوره ی جشنواره «هنری برای صلح» که به همت تعدادی از هنرمندان ، در تماشاخانه ایرانمنش برگزار شد، که از تعدادی از هنرمندان که در طول سال اقدامات ضد جنگ و صلح آمیز را انجام داده بودند مانند شهرام ناظری تقدیر شد. اجرای مراسم افتتاحیه را من بر عهده داشتم و در همانجا به من لطف کردند و تندیسی هم به من داده شد که بابت آن سپاسگزارم.

سین:از فیلم «خانه دختر» و شرایط اکران آن بگویید؟
جیم: باید ببینیم شرایط به چه ترتیبی است. نمی دانم این درد دل را چطور مطرح کنم. ممکن است یک فیلم نامه مجوز نگیرد، یک فیلم پروانه ی ساخت و مجوز اکران نگیرد که این به نظر بخش ممیزی وزارت ارشاد بر می گردد. اما به گمانم وقتی یک نهادی متولی، دادن پروانه، مجوز اکران و ... است، باید به راْی آن و قانون و نظرش احترام گذاشت. «خانه دختر» می توانست مجوز نگرفته و ساخته نشود و من هم در آن بازی نکنم. کما اینکه بازی من در اینکار خیلی مهم نیست. مفتخرم که در 4-5 سکانس در کنار عوامل مهم این فیلم حضور داشته باشم. در کل حالا که «خانه دختر» مجوز ها را دریافت کرده، با مجوزها دریافت کرده، با مجموعه اصلاحیه های احتمالی باید رفع توقیف شود و به اکران رسیده تا مردم هم آن را ببینند تا حق این تهیه کننده جوان پای مال نشود. مسلم است اگر این فیلم پروانه مجوز نداشت، شایسته برای این راْی احترام قائل بود و آنرا نمی ساخت. پس وقتی مجوز و پروانه ساخت دارد باید به قانون احترام گذاشته و این فیلم اکران شود و امیدوارم که این اتفاق بیفتد.

سین: چی شد نقشی کوتاه در «خانه دختر»  را ایفا کردید؟
جیم:یک روز شهرام شاه حسینی، کارگردان این کار به من گفت: می توانی که بخوانی؟ و من گفتم اگر منظورت از خواندن آن چیزی است که الان در پیاده روها از زبان هر کسی می شنویم، آره می توانم و در این فیلم نقش یک جوان که هم پیانو می نوازد و هم می خواند را بازی می کنم.

سین: شما به کلاس بازیگری هم رفتید، جایگاه بازی در زندگی شما چیست؟
جیم: بازی برای من تفنن است، لااقل فعلاً. به این دلیل که الان برایم جنبه آزمون و خطا دارد و در حال حاضر از آن لذت می برم بگذارید صادقانه بگویم که تعدادی بازیگر در این مملکت داریم و بقیه فقط بازی می کنند و این موضوع 2 پیامد دارد. یکدست هنرمند که در تاریخ هنر اسمشان را به ثبت می رسانند و عده ای دیگر در بهترین حالت تبدیل به شمایل می شوند. من نمی خواهم و نمی توانم و قرار نیست که صاحب جایگاهی در تاریخ هنر این مملکت شوم. در بهترین حالت نمی توانم یک شمایل شوم. البته اگر شانس آورده و زحمت کشیده و از فرصت ها استفاده کنم. این حرف بسیار مهمی است که موفق شدم آن را بپذیرم یعنی شمایل شدن را، پس برای شمایل شدن عجله ندارم بلکه عجله و انگیزه ی من برای نوشتن است. و حرفهایی دارم که باید آن ها را بگویم.

سین:قطعه ی آهنگی که همیشه زمزمه می کنید؟
جیم: قطعه «چرا رفتی» با صدای همایون شجریان را همیشه زمزمه می کنم. تلاش می کنم تا بدانم چطور می شود و می توان لحن سؤالی را روی یک ملودی پیاده کرد، اما هنوز موفق نشده ام.

سین:شعر هم می گید؟
جیم: در حد سر گرمی و شوخی، من شاعر نیستم. در اختتامیه دومین جشنواره فیلم و تئاتر«هیلاج» چند بیت برای سیبیل آقای امیر شهاب رضویان سروده ام.

سین: نظرتان راجع به گفتگویی که داشتیم را بگویید؟
جیم:به این نوع برنامه ها تاک شو می گویند. همه چیز خوب است. خوشحالم که سؤالات مطرح شده زرد نیست و وارد مباحث تخصصی نمی شوید و در کل یک گفتگوی صمیمانه است.

سین: به عنوان سؤال آخر، نظرتون در مورد مصرع «طالع اگر مدد دهد دامنش آورم به کف» چیست؟
جیم:هدف یکشنبه شبهای رادیو هفت بخشیدن یک نگاه گزنده ی شوخ است که اگر این نگاه بدست آید، خیلی از مسائل حل می شود. این شعر اشاره به آن آرزو دارد که امیدوارم همه صاحب آن نگاه شویم و تمرین می کنیم تا نگاه شوخ،طناز و اخلاق مدار را داشته باشیم.

کلاس چی ثبت نام کنم ,