آزاده نامداری از عکس های بدون چادرش می گوید + عکس - اخبار ستاره ها ، اخبار چهره ها ، سلبریتی ها - سوشا مکانی و شلوار زردش

برگزیده ها آزاده نامداری، مجری و مستندساز تلویزیون که چندی پیش خبر جدایی اش حاشیه های زیادی را به وجود آورد در مصاحبه با روزنامه وطن امروز درباره موضوعاتی چون سبک زندگی، رسانه های زرد و مستندسازی برای تلویزیون صحبت کرده است. او در پاسخ به این سوال که چرا حجاب چادر را انتخاب کرده گفته است: حرمت هایی برای […]

به گزارش برگزیده ها

آزاده نامداری، مجری و مستندساز تلویزیون که چندی پیش خبر جدایی اش حاشیه های زیادی را به وجود آورد در مصاحبه با روزنامه وطن امروز درباره موضوعاتی چون سبک زندگی، رسانه های زرد و مستندسازی برای تلویزیون صحبت کرده است. او در پاسخ به این سوال که چرا حجاب چادر را انتخاب کرده گفته است: حرمت هایی برای خانم چادری وجود دارد و من این حرمت ها را دوست داشتم و هر چه بزرگ تر شدم احساس کردم باید خدا را شکر کنم که در آن محیط مردانه ای که کار می کنم چادری هستم.

سوشا مکانی و شلوار زردش

برگزیده ها: آزاده نامداری از عکس های بدون چادرش می گوید + عکس

آزاده نامداری (متولد ۹ آذر ۱۳۶۳ کرمانشاه مجری تلویزیون صدا و سیمای ایران است. او دارای مدرک کارشناسی مدیریت صنعتی از دانشگاه شهید بهشتی تهران است و با اجرا در برنامه تازه ها به شهرت رسید.در اردیبهشت ۱۳۹۲، فرزاد حسنی و آزاده (متولد  ۲۱ شهریور ۱۳۵۶ در خانی آباد) نامداری با حضورشان در کنسرت فرزاد فرزین ازدواج خود را رسانه ای و در ۶ تیر ۱۳۹۲ به عقد هم در آمدند و سید حسن خمینی عاقد آن ها بود. اما بعد از حدود یک سال در خرداد ۱۳۹۳ این دو از هم جدا شدند و در تاریخ ۲۰ مرداد ۱۳۹۳ خبر طلاق رسما توسط آزاده نامداری رسانه ای گشت.

متن کامل این مصاحبه به این شرح است:

پس از انتشار اخبار جدایی آزاده نامداری، حواشی رسانه ای زردی حول این پرسوناژ به صورت ملتهبی شکل گرفت که چندان با فرهنگ عامه ایرانی سنخیتی نداشته و ندارد. فارغ از این حواشی، آنچه اهمیت دارد فعالیت نامداری در مقام مستند ساز و مجری رسانه ملی است که موضوع سبک زندگی ایرانی را به صورت تخصصی دنبال می کند. با او به بهانه حواشی زرد رسانه ای تا آینده کاری هدفمندش به گفت وگو نشستیم. ماحصل این گفت وگو بسیار خواندنی است.
***
اصلا دلم نمی خواهد وارد مسائل زندگی خصوصی شما شوم اما چون حواشی به روند کار حرفه ای قطعا صدمه زده سوال می کنم، چرا خبر جدایی تان را علنی کردید؟
سوال خوبی است، من این کار را نکردم و از همه کسانی که باعث شدند این اتفاق به این شکل بیفتد و به اسم من ثبت شود گله و شکایت دارم. نمی دانم از اینکه چنین اعلامی به اسم من تمام شود چه کسی سود می برد؟ با روزنامه صبا گفت وگو کردم و این تنها گفت وگوی من بود. اگر شما روزنامه صبا را بخوانید می بینید که ما درباره همه چیز حرف زدیم؛ درباره زندگی، فلسفه زندگی، کارهایی که من کرده ام، برنامه هایی که ساخته ام، گذشته، آینده، نظرم درباره همکاران بویژه دغدغه های حرفه ای برای برنامه سازی، کلا درباره همه چیز صحبت کردیم. فقط در یک قسمت از مصاحبه خبرنگار از من پرسید: حواشی زیادی درباره شما سرزبان هاست. چقدر از آن درست است؟ من در پاسخ، خیلی کلی و مبهم به اندازه ای که دروغ نگفته باشم، گفتم: آدم ها می توانند خیلی خوب باشند ولی با هم نتوانند زندگی کنند (نقل به مضمون). اصلا کلمه یا توضیحی درباره شخصی ندادم یا اینکه اسم کسی را به زبان نیاوردم. اصلا چنین اتفاقی نیفتاد. روزنامه چاپ شد و من آن را خواندم و به نظرم هیچ چیز عجیبی در آن نبود. بعد سایت ها شروع کردند از روی هم کپی کردن (متأسفانه یکی از کارهایی که سایت ها و خبرگزاری های ما انجام می دهند و قبلا هم این گله را کرده ام). یکی از همین سایت ها هم جمله جالبی را نوشته بود به این مضمون که ما ۳ ماه بود موضوع جدایی را می دانستیم اما به خاطر عدم ورود به حریم خصوصی شان اعلام نکردیم. می خواهم بگویم زمزمه ای در میان رسانه ای ها و تلویزیونی ها و هرکس که زندگی آدم های مشهور برایش مهم است وجود داشت ولی کسی درباره اش صحبت نمی کرد اما آن موقع کسانی که فقط یک زمزمه شنیده بودند و هیچ دلیل و برهانی برای حرفشان نداشتند با گفتن یک جمله مبهم و کلی از من به این نتیجه رسیدند که خب! این دو نفر از هم جدا شده اند و بعد هم به این نتیجه رسیدند که خبر را از زبان من به این شکل منتشر کنند. فرصتی هم نکردم برای کسی توضیح بدهم که من اصلا چنین حرفی نزدم. از طرفی رسانه هایی وجود دارند (به اصطلاح رسانه های زرد، زرد نه به معنای پاپیولار، چون به نظرم پاپیولار قابل احترام است) زرد به معنای تخریب چی. یک مقدمه و مؤخره ای درست کردند، شاخ و برگی دادند و همه جا منتشر کردند. ناگهان به خودم آمدم و دیدم همه جا دارند در این باره صحبت می کنند. من با خودم گفتم واقعا چرا تا این حد این موضوع برایشان مهم است؟ نمی دانم گفتن این حرف تا چه حد درست است اما متأسفانه احساس می کنم این جریان مدیریت می شود، اگرنه چیز عجیبی رخ نداده بود. بله! برای زندگی ما اتفاقات عجیب متعددی رخ می دهد اما چیزی نبود که برای سایت ها خیلی عجیب باشد. برای زندگی من اتفاق عجیب، تلخ و دردناکی رخ داده بود (و هر کلمه غم انگیز دیگری که می شود گفت) اما نمی دانم چرا سایت ها و روزنامه تصمیم گرفته بودند این ماجرا را رها نکنند. بس است دیگر! الان چند ماه از این قضیه می گذرد؟ به نظرم دیگر بس است. اتفاقا چند وقت قبل با یکی از دوستانم صحبت می کردم، گفتم: گاهی خودم را سرزنش می کنم و می گویم من چرا عادت دارم همیشه راستش را بگویم؟ چرا اصلا به روزنامه صبا حتی تا همان حد کلی و مبهم اما چرا تا همان حد هم حقیقت را گفتم؟ دروغ می گفتم. می گفتم که خیلی ایشان خوبند و سلام دارند خدمت تان یا مثلا می گفتم خیلی خوبیم، خوش می گذرد و عالی هستیم! چرا نتوانستم این کار را بکنم؟ دوستم در پاسخ، حرف خوبی زد. گفت: آدم ها با کاراکترشان زندگی می کنند. هر کس یک جور و یک مدلی است. البته منظورم این نیست که خیلی آدم خوبی هستم.
پرسوناژهای سرشناس و مشهور باید تا حدی حواسشان به رسانه های جمعی باشد چون خود شما رسانه ای هستید ولی کاراکتری که من از شما می شناسم بسیار ساده و روراست است، گاهی این سادگی شما مرا به تعجب وامی دارد، اصلا تصورم این است که به همین دلیل با این چالش خانوادگی مواجه شدید، فقط سادگی….
نه تا این حد.

خانم نامداری شما آدم توداری نیستید.
نه! فکر نمی کنم تودار نباشم چون اگر تودار نبودم اتفاقات جزئی و تلخ زندگی ام را در همین گفت وگوی On record (در حال ضبط) تشریح می کردم. اتفاقا من تودارم چون جزئیات را که برای هر کسی تعریف نمی کنم. اتفاقات تلخ زیادی هست که من حتی مرورشان هم نمی کنم. یک چیز بسیار کلی و سربسته در روزنامه صبا گفتم. خیلی دوست دارم عین آن جملات را برایتان بیاورم که متوجه شوید چقدر کلی بود اما به نظرم اگر می خواهید سرشناس شوید اصلا آرتیست هم نباشید. اما زندگی مبتنی بر سادگی و راستگویی را آموختم، کاری ندارم مثلا فلانی شغل و جایگاه اجتماعی اش چیست، به عنوان مثال طرف دکتر باشد یا هر کار و سمت دیگری، در هر صورت باید راستگو باشید. من به راستگویی خیلی معتقدم اما در حال حاضر من رنجی را تحمل می کنم که می توانستم نکنم. پس از انتشار این خبر و حواشی خاصی که تمام شدنی نیست در واقع رنجی به رنجم اضافه شده است. رنج خودم را که دارم، افزون بر آن باید حاشیه های دنباله دار را تحمل کنم.
تلخی جدایی برای شما دوبرابر شد؟
صددرصد، البته اصلا وقت نکردم برای خودم ناراحت باشم، اصلا این فرصت پیش نیامد. بیش از اینکه فرصت کنم با خودم فکر کنم و بفهمم داستان از چه قرار است درگیر این بودم که به مردم توضیح بدهم داستان زندگی ام از چه قرار است! کسی به من فکر نمی کند، واقعا این گله را از خیلی ها دارم که دستتان درد نکند صفحات وب و نشریه های شما تا مدت ها پر شد درباره توضیح این رویداد اما به من و اتفاقی که برای من افتاده هم فکر کردید؟ به شکنندگی روح یک خانم هم فکر کردید؟ ۳ سال است که برای خانم ها برنامه می سازم. لااقل درمورد ۳۰ زن برنامه ساخته ام. زن موجود بسیار حساس و شکننده ای است. یکی از دوستان مثال خوبی زد؛ گفت: وقتی به برگ های گل، زیادی دست بزنیم، خراب می شود. زن هم همان اندازه روح حساسی دارد. این را از منظر خودم نمی گویم. نه اینکه من آدم حساسی باشم. منظورم این است که برای خانم ها برنامه ساخته و در اطرافم دیده ام. به عنوان یک زن می توانم از فطرت و روح یک زن صحبت کنم. متأسفانه کسی اصلا از من نپرسید حالت چطور است. همه فقط به این فکر کردند که چی شد، چطور شد؟ هی کنجکاوی کردند و پرسیدند خوب چه اتفاقی افتاده؟ تقصیر کی بوده؟! اصلا ماجرا این نیست که تقصیر کی بوده؛ لطفا یک نفر بپرسد الان حال من چطور است!
سوژه خوبی شد برای آدم هایی که دوست دارند درباره شما بنویسند.
نه! اتفاقا سوژه خوبی شد برای کسانی که از من خوششان نمی آید. متأسفانه در جامعه ما تا حدی این اخلاق شکل رایج و عمومی دارد، باید آن را بپذیریم. مثلا می گویند از این آدم خوشم می آید و از فلانی خوشم نمی آید. این یک روحیه است. نمی فهمم چه می شود که ما از یکسری از آدم ها خوشمان می آید و از یکسری دیگر نه! به نظر من عادی این است که برای طیفی از افراد احساس بی تفاوتی کنیم. به نظرم کسانی که به هر دلیل از من خوششان نمی آید سوژه ای پیدا کردند و رهایش هم نمی کنند، به نظرم این مساله از جایی مدیریت می شود.
اگر در فضای رسانه ای ما مدیریت وجود داشت قطعا چنین جریاناتی درست نمی شد. من فکر می کنم عدم مدیریت باعث بروز این اتفاقات است که دختربچه ای از راه رسیده درباره زندگی خصوصی دیگران اجازه قلمفرسایی پیدا می کند؟
ولی اینها که این فضا را حول من ساختند، افراد عادی نیستند.
این شرایط را چگونه تحلیل می کنید؟
نمی توانم تحلیل کنم به چه بازمی گردد. واقعا این افراد، مردم نیستند. اصلا فکر نکنید من در خیابان پاسخگوی مردم هستم. مردم خیلی عادی و خوب برخورد می کنند. همیشه در خیابان مردم را می دیدم و می بینم. شاید خوب نباشد بگویم اما الان خوب تر هم برخورد می کنند! کسانی که من از آنها دلگیرم مردم نیستند. برخی رسانه ای ها هستند که از آنها دلگیر هستم.
بعد از مصاحبه با صبا چند تا مصاحبه دیگر داشتید؟
هیچی.
می گویند خیلی مصاحبه داشتید.
با کجا؟ یک موردش را بیاورید. اصلا! من بعد از صبا مصاحبه نکردم.
همشهری جوان یک مصاحبه از شما چاپ کرد.
صفحه آخر همشهری جوان؟! آن که اصلا راجع به این موضوع نبود. دیده اید که آقای سیف اللهی در صفحه آخر همشهری جوان چه مطلبی چاپ می کند.
پس آنقدر هم که می گویند، مصاحبه نکردید؟
خب! یک نمونه از این همه مصاحبه را بیاورند؟ من اصلا جز با صبا مصاحبه ای نکردم. آن مصاحبه هم بسیار مصاحبه خوب، استخوان دار و درست بود. بقیه اش را دیگر سایر دوستان مدیریت کردند. شلوغ کاری ها را سایر دوستان زحمت کشیدند.
یعنی سایت ها و رسانه های زرد هرچیزی از شما در این مدت پیدا کردند، استفاده کردند.
بله! درباره همه چیز صحبت کردند. لذت شدیدی هم می برند که بگویند این خانم ممنوع التصویر است! باباجان! من ممنوع التصویر نیستم! من ممنوع التصویر نیستم. سال هاست که برنامه تلویزیونی نداشته ام. چرا پارسال نمی گفتید ممنوع التصویرم؟ الان مشغول ساخت برنامه مستند هستم. یکی از همین سایت ها خبر ممنوع التصویری آزاده نامداری را کار کرد و در ادامه هم می گوید: ایشان برنامه ای داشت به اسم «خانومی که شما باشی» و الان دیگر این برنامه را اجرا نمی کند! با خودم گفتم شما متن خبر را غلط چاپ کردید، اصلا توجه ندارید که «خانومی که شما باشی» برنامه نبود، مستند بود. در همین حد نمی فهمید که برنامه تالک شو نبود که مجری داشته باشد. مستند، راوی دارد. اصلا من در این برنامه تصویری ندارم. آن وقت همین مطلب در تمام رسانه ها کپی و دست به دست می شود. از برخی سایت ها آدم توقع دارد و از برخی نه. برخی سایت ها که این مطالب را می گذارند با خودم می گویم اشکال ندارد اصلا چه کسی این سایت را می بیند؟! ولی مثلا ایسنا، خبرآنلاین و یکسری وب سایت ها که نباید این قبیل اخبار را کپی پیست کنند. حداقل تماس بگیرند و بپرسند خانم نامداری می خواهیم این مطلب را کار کنیم که مثلا تو ممنوع التصویری و من هم توضیح می دهم و می گویم نیستم، نزن! این روال خیلی غیراخلاقی، غیرانسانی و غیردینی است، واقعا اگر دین را می فهمید بس است؛ من که همه چیز را گفتم بگذارید این را هم بگویم.
پارسال هم حاشیه های فراوانی برای شما به وجود آوردند.
پارسال یک مجله بی اخلاق، عکس مرا با لباس عروس چاپ کرد! من اصلا این را نمی فهمم! اصلا نمی دانم این موضوع را به چه کسی بگویم؟ یعنی واقعا دستم به هیچ جا بند نبود. گفتم اولا من اصلا لباس عروس نپوشیدم، اصلا من عقد نکرده ام. یعنی وقتی عکسم را با لباس عروس انداخته بودند من هنوز عقد نکرده بودم. فقط خواستگاری انجام شده بود. حالا اینکه این خبر چگونه به بیرون درز پیدا کرده بود دیگر به من ارتباطی ندارد. حالا می بینی عکس تو در لباس عروس، شده عکس روی جلد یک مجله! واقعا شوکه می شوی! اصلا من که لباس عروس نپوشیدم و به طور خلقی آدمی هستم که لباس عروس نخواهم پوشید، اصلا دوست ندارم. اگر هم بپوشم به نزدیک ترین کسانم نشان خواهم داد، حتی برادر هم ندارم. فقط احتمالا والدینم. آن وقت چنین عکسی را گذاشته اند روی جلد مجله! عکس فیلم بی پولی لیلا حاتمی و بهرام رادان را فتوشاپ کردند. مثلا عکس لیلا حاتمی را گذاشته بود و سر مرا گذاشته بودند روی سر خانم لیلا حاتمی! اسم این کار اگر بی اخلاقی نباشد، پس چیست؟ بعد هم مدام پیغام و پسغام. مجله هم به چاپ دوم رسید و ترکاند! همه خریدند. شاید بعدا از شما بخواهم این حرفم را چاپ نکنید اما من در یک موقعیتی قرار گرفتم که در آن شرایطی که مشغول تصمیم گیری برای ازدواج م بودم حالا می دیدم که عکسم با لباس عروس روی جلد مجله قرار گرفته است و اگر فقط ۵ نفر از فامیل این مطلب را می دانستند، حالا ۵ هزار نفر مجله خریده اند. مثلا یک نفر به والدینم می گفت عجب! دخترتان ازدواج کرده است؟ ما هم می گفتیم نه. هنوز اتفاقی نیفتاده است، فقط خواستگاری شده است! این اتفاق که می افتد در قبالش چقدر آن رسانه محترم مسؤول است؟ به آنها کاری ندارم اما به خدا می گویم: خدایا پس این حق الناس الان کجاست؟! به چه حقی عکس مرا با لباس عروس چاپ کردند؟ چرا از من اجازه نگرفتند؟ فقط ۵-۴ نفر از آشنایانم گفتند ما فهمیدیم عکس تو نیست ولی عامه مردم که نمی توانند این مساله را بفهمند، خیلی تخصص می خواهد که بتوانی از روی جلد مجله تشخیص بدهی این عکس فتوشاپ است. می گویند عجب! نامداری لباس عروس پوشیده، پس ازدواج کرده. تو که تا به حال فقط صورت و دست های مرا به عنوان یک زن چادری دیده ای، کی مرا با لباس عروس دیده ای که عکس ترکیبی و مجعول مدنظر را روی جلد مجله ات کار می کنی تا مجله ات به چاپ دوم برسد و بفروشد؟ خیلی از ارزش هایمان دور شده ایم. یک مرتبه با یکی از همکارانم حرف زدم، خیلی هم تند حرف زدم، گفتم این چیست که در روزنامه ات نوشته ای؟ خیلی تند حرف زدم. گفتم شما دین و ایمان ندارید؟ به من گفت خانم نامداری چرا حرف از بی دینی می زنید؟ یک توضیحی داد که من به فلان دلیل آدم دینداری هستم، بعد گفتم عجب! پس من از همینجا تازه دعوایم با تو شروع می شود. قبل از این اصلا با تو دعوایی نداشتم از الان تازه می خواهم با تو دعوا کنم. وقتی کسی ادعایی ندارد من اصلا از او ناراحت نمی شوم، هر کاری می خواهد بکند، یعنی هرکاری که من توقع ندارم.
یکسری اعتقاد دارند آن رفتاری که از شما به عنوان مجری، سر می زده متناسب با چادر نبوده است. برای چنین نگره ای چه توضیحی دارید؟ قبل از آن بگویید اصلا از کی چادری شدید؟
من از دوم راهنمایی چادری شدم.
چه دلیلی موجب شد چادری شوید؟
خانواده ام چادری بودند، نمی توانم بگویم از روی احساسات چادری شدم، همه چادری بودند، من هم چادری شدم. در موقعیت هایی از اینکه چادری ام احساس خوشحالی می کردم. می گفتم: چقدر خوب! ببینید! اصلا نمی خواهم بگویم کسی که چادری نیست، قابل احترام نیست، اصلا منظورم این نیست. آدم ها به خاطر ویژگی های انسانی شان قابل احترام هستند اما واقعا این جمله را بارها به دوستانم گفته ام که حرمت هایی برای خانم چادری وجود دارد و من این حرمت ها را دوست داشتم و هر چه بزرگ تر شدم احساس کردم باید خدا را شکر کنم که در آن محیط مردانه ای که کار می کنم چادری هستم. خدا را شکر که در تلویزیون کار می کنم و چادری هستم. خدا را شکر که وقتی روی آنتن می رفتم آدم چادری بودم. خیلی از اوقات احساس امنیت داشتم و احساس حرمت داشتم، همه اینها برکاتی است که چادر به من داده و من به آن مدیونم، خیلی برکات به من داده است. اصلا ببخشید این را می گویم، من با این چادر قشنگ ترم، این کمترین حالت ممکن است. یعنی اگر نخواهیم خیلی عمیق و دینی به ماجرا نگاه کنیم و فقط با یک نگاه زنانه به آن نگاه کنیم می گویم که من با چادر زیباتر به نظر می رسم.
سلوک چادری بودن به کارتان در این مستندی که مشغول آن هستید، ورود کرده است؟ چون من یک موردش را در جشنواره عمار دیدم. درباره روحانی ای که فرزندان زیادی دارد.
بله! قطعا. اصلا ببینید چادر یک نمونه و یک ویژگی از ده ها ویژگی انسانی است که به یکسری از مسائل اعتقاد دارد. من به ۱۰ مورد اعتقاد دارم و به همین دلیل چادری می شوم یعنی جز چادر به ۹ چیز دیگر هم اعتقاد دارم. اصلا نمی شود آدم اعتقاد نداشته باشد و چادری هم بشود. تابلو می شود و لو می رود. مثل اینکه از آقایی از آشنایان که ادعای مذهبی بودن داشت پرسیدم چرا با خانم ها دست می دهی؟ من نمی فهمم چطور ممکن است یک آقایی مذهبی باشد و با خانم ها دست بدهد! می گویی من خیلی دیندارم و با خانم ها دست می دهی! این ویژگی انسان مذهبی نیست. من ادعای مذهبی بودن دارم، بعد می گویم پس یک کارهایی را نمی کنم، یک جاهایی نمی روم، یکسری حرکات و ویژگی ها را هم می توانید در من جست وجو و پیدا کنید، یکی از آن ویژگی ها هم چادر است بنابراین حشر و نشر و رفت و آمدم ناخواسته با آدم های هم مسلکم است. یعنی آدم های شبیه من، مرا پیدا می کنند. با آدم هایی رفت و آمد می کنم و آدم هایی را دوست می دارم، آدم هایی را در دایره معاشرت خود جای می دهم که شبیه من هستند. با شیوه دیگری از زندگی، نمی توانم معاشرت کنم. اصلا آنها نمی توانند با من معاشرت کنند. وقتی می خواستم درباره خانم ها برنامه بسازم (برنامه خانومی که شما باشی) طبیعتا مواردی را پیدا می کنم که به ایدئولوژی من شبیه تر است. اینها مواردی نیست که بخواهیم ادعایش را بکنیم. چیزی نیست که بخواهم در تلویزیون یا روزنامه درباره اش صحبت کنم و بگویم من چادری هستم و من خانم های چادری را سوژه خودم می کنم، اصلا به نظرم خیلی مساله طبیعی است.
فکر می کنم چهره تلویزیونی مثل شما باید بیشتر مراقب باشد. هزاران اتفاق برای مجری های برنامه های فارسی زبان می افتد اما مساله مردم نمی شود ولی کافی است برای یک مجری داخلی یک اتفاق ناگوار رخ بدهد،آن ناگواری را به خودش و ایدئولوژی اش الصاق می کنند.
چه کسی این کار را می کند؟ آن شبکه های خارجی که گفتید اصلا آدم هایش برای مردم مهم نیستند. بعد هم به نظر من این مردم نیستند که به کسی انگ می زنند، اینها مردم نیستند. من بین همین مردم زندگی می کنم. هیچکس از مردم تا به حال درباره چادرم از من نپرسیده است. مگر مردم از این سوالات می پرسند؟! برای چه می گویم این جریان را یک نفر مدیریت می کند؟ یک نفر که می خواهد چهره خودش را خوب جلوه دهد و برای این کار نیاز دارد چهره یک نفر دیگر را تخریب کند. می تواند انگیزه اش این باشد یا شاید کسانی باشند که می خواهند خود را نشان بدهند. یعنی اینکه بیشتر دیده شوند. در بین همکاران خودمان هم همینطور است. می گویم چرا ادای مرا درمی آورید اگر می خواهید دیده شوید، کار خودتان را بکنید. چرا مرا خراب می کنی. اگر می خواهی تو خوب باشی خب! خودت خوب باش. مشکل ما این است که فکر می کنیم جای همدیگر را تنگ کرده ایم. جا برای همه روی زمین خدا هست. باید یکی را پرت کنم و هل بدهم پایین تا جای او را بگیرم. اصلا اینطور نیست، تو جای خودت را داری. یک جایی قبلا این را گفته ام بیش از ۲۰ شبکه تلویزیونی داریم. اصلا فکر کنید یکی از اهداف تلویزیون از ایجاد این همه شبکه چیست؟ برای اینکه نوعی تنوع فکری را به جامعه ما بیاورد. این همه شبکه تلویزیونی و انواع مجری ها را داریم، مرد و زن و هر شکلی که شما دلتان بخواهد، در چارچوب شرع و عرف. خب به من نگاه نکن! بزن شبکه ۵ را نگاه کن. تو اصرار داری مرا نگاه کنی، از من هم خوشت نمی آید، آنوقت می خواهی حال مرا هم بگیری، خب نگاه نکن، بزن یک شبکه دیگر را نگاه کن. تلویزیون مدیر دارد، سازمان مدیر دارد، گروه مدیر دارد. همه چیز تایید شده و مشخص است. اینجا میدان شهر که نیست، همه چیز چارچوب دارد و مشخص و روشن است. آنچه من می گویم در یک اتاق فکر تصویب شده است، هرکس برای خودش هر کاری نمی کند، آنوقت بسم الله من قلم بزنم و با آبروی او بازی کنم. ۵ تا عکس چاپ کنم که دو تایش جعلی باشد و ۲ تا عکس را هم یک نفر دیگری به آنها داده است.

این عکس های بدون چادر شما که می گویند منتشر شده بود از کجا منتشر شد؟
نمی دانم. واقعا دارم احساس می کنم یک نفر این عکس ها را احتمالا به رسانه های خاص هدفدار برای تخریب داده است. ۳ تا از آن عکس ها که اصلا وجود ندارد.
درست شده بود؟
نمی دانم. خودشان هاله ای از ابهام درست کرده بودند.
این فرهنگ پاپاراتزی ربطی به فرهنگ ما دارد؟
این فرهنگ مال دین ما و مملکت اسلامی ما نیست، بسیار هم زشت است. در این مملکت این پاپاراتزی گری به کل اشتباه است. ما ادعای یکسری از چیزها را داریم اگر قرار باشد همان چیزی را که در فرهنگ غرب وجود دارد بدون واسطه داشته باشیم پس ادعای چه چیزی را داریم؟ اصلا این فرهنگ مال ما نیست. اصلا به من بگویید با چه ابزاری می توانید از این حرکت دفاع کنید که عکس با لباس عروس یک خانم چادری را روی جلد مجله بیندازند؟
شما موافق بودید که مراسم ازدواج تان رسانه ای شود؟
ابدا! یک آدمی هم وجود دارد که شاید بتواند پشت سرم دروغ بگوید ولی اگر در چشمانم نگاه کند بعید می دانم بتواند دروغ بگوید. ابدا! ما هم البته این کار را نکردیم. به هرحال دو نفر آدم با هم ازدواج کرده بودند که مردم آنها را می شناسند ولی خدا می داند که من سلوک خاصی دارم (افرادی که با من معاشرت کرده اند می دانند) در یک دهه اخیر اصلا اهل شلوغ کاری نبوده ام. یک دهه است که در تلویزیون هستم، اصلا با شلوغ کاری خوشحال نمی شوم چون احتیاجی هم به این کار ندارم. کسی شلوغ کاری می کند که می خواهد در صدر اخبار قرار بگیرد و بشناسندش. برای من دیگر بس است اتفاقا دیگر دوست ندارم بیش از این درباره ام حرف بزنند.
هدف غایی شما در طول این ۱۰ سال کارتان چه بوده؟
هیچوقت هدف نهایی ام دیده شدن نبوده و اگر بخواهم صادقانه بگویم هرگز هدف غایی ام کارم هم نبوده است. من همیشه زندگی کرده ام که حالم خوب باشد و آدم خوبی باشم و شب که می خوابم احساس خوبی داشته باشم. چه زمانی که در تلویزیون کار می کنم و چه زمانی که به دانشگاه می روم. ۳ سال است که برنامه زنده نمی گیرم و فقط عیدها روی آنتن می روم، همیشه مستند می سازم و هرگز نمی توانم بگویم هدف غایی ام این بوده که مجری خوبی باشم. این چه هدفی است؟ هدف کوچکی است! واقعا از کار آدم هایی که تلاش می کنند مجری خوبی بشوند خنده ام می گیرد. اصلا زندگی این نیست. یک چیز دیگر است. تازه آدم هایی را هم می بینم با وجود اینکه هدفشان تا این اندازه کوچک است اما باز هم آدم ها را هل می دهند برای رسیدن به این هدف. بله! یک چیزهایی در زندگی برای من خیلی مهم است. نمی گویم زندگی مهم نیست. حتما زندگی مهم است اما مجری خوب شدن که هدف نیست.
شهرت، هدف غایی شما نبوده؟
نبوده و نیست، هر کس که این راه را به جوانان ما نشان داده در واقع چاه را نشان داده است. در واقع چاه نمایی کرده. ما در پی کسب یک چیز دیگری هستیم. می گویید فرهنگ پاپاراتزی، می گویم مال ما نیست. فرهنگ پاپاراتزی اتفاقا جوان ها را به این ترغیب می کند که مشهور شوید تا پولدار شوید و مدام از شما عکس بگیرند و مصاحبه کنند. این مربوط به فرهنگ ما نیست، از بیخ و بن با ما غریبه است. هر کس این فرهنگ را در جامعه ما نشر می دهد به نظرم به نسل های بعدی خیانت می کند. باید به جوانان بگوییم اصلا دنیا این شکلی نیست، می خواهی بهترین مجری روی کره زمین شوی؟ هیچ خبری نیست.
حتی بازیگر؟
حتی بازیگر، فوتبالیست و … ته این شدن ها هیچی نیست. باز هم من مشکل بزرگ شدن ها را رسانه ها می دانم. رسانه ها عامل این بزرگ شدن ها هستند. اما مهمی دیگری وجود دارد که باید به آن برسیم، با این اوصاف در جهت فرهنگ کپی- پیست شده غربی گام برداشته ایم. در علم روانشناسی می گوییم انسان باید به خودشکوفایی برسد. خودشکوفایی در روانشناسی مربوط به چندسال قبل است؟ تفکر دینی ما در ۱۴۰۰ سال قبل برای این برانگیخته شد که این حرف را بزند، اصلا پیامبر ما برای کرامت انسان مبعوث شده است، زن چقدر برای پیامبر ما مهم بوده است. در زمان عرب جاهلیت وقتی مهریه تعیین می کردند، داماد موظف بود مهریه را به پدر عروس تحویل دهد، زن اصلا مطرح نبود. پیامبر فرمودند مهریه مربوط به خود زن است و زن را حائز هویت کرد. با مهریه، زن از حالت احتیاج بیرون آمد. پیامبر ما هم این کار را کرد. پیامبر ما برای زن چقدر حرمت قائل است؟
با توجه به کارهایی که در برنامه «خانومی که شما باشی» انجام داده اید چقدر خودتان را سرباز جنگ نرم کنونی در تلویزیون می دانید؟ ناراحت نیستید که برای اعتلای سبک زندگی ایرانی- اسلامی این همه تلاش کردید و همه تلاش شما در پشت کلی حاشیه دیده نشد؟
چند بار این حرف را گفتم اما باز هم می گویم من وارد تلویزیون شدم و چادر ملی سر کردم، اولین خانمی بودم که چادر ملی سرم کردم همه چادر معمولی سر می کردند و بعد از مدتی من چادر ملی سر کردم و مد شد. شما باور نمی کنید چه تعداد از مردم به من گفتند ما به هوای چادر شما چادری شدیم، چه خانم شیکی! چقدر خوشحالم که چادر سر می کنید. این موضوع مربوط به ۲۱ سالگی من است. تا این سن همه مرا شناخته بودند. وقتی ۲۰ ساله بودم می گفتند این خانومی که تازه آمده! بعد که ۲۲ ساله شدم دیگر همه اسمم را هم می دانستند، پس سال هاست که دیگر نیازی ندارم اسمم را بر سر زبان ها بیندازم. این یک دلیل برای آنکه بگویم این من نیستم که اسمم را بر سر زبان ها می اندازم. بعد از یک مدت، چادر رنگی سرم کردم. باز هم توضیحی به رسانه ها دادم که آن موقع هم به وسیله من می خواستند تلویزیون را بزنند. اصلا می خواهند همیشه تلویزیون را اذیت کنند.

پس آن جریانی که معتقدید مدیریت شده است، برای زدن تلویزیون است؟
گاهی اوقات بله! گاهی می خواهند مدیر تلویزیون را اذیت کنند. یعنی چه که می گویند سیمای ضرغامی یا سرافراز خانمی را آورده که چادر قهوه ای بر سر کرده است! چرا خانم چادر قهوه ای سرش کرده است. من هم صدها بار توضیح دادم که خانم ها! آقایان! رسانه پیشرو است. پیشرو! یعنی از شما به من نمی رسد از من به شما می رسد و من به شما یاد می دهم فرهنگی بومی را. من باید این فرهنگ را به شما تزریق کنم. منظور از من، رسانه است. من چادر رنگی را با علم به اینکه در شرع و عرف هیچ مشکلی ندارد (منظور از من، مدیر، تهیه کننده، مدیر گروه است) چادر رنگی را سرم کردم که فکر می کنم اگر صد نفر با این طرح، علاقه مند شدند چادر سر کنند من خیلی خوشحالم و این اتفاق افتاده است. مثلا چادر سرمه ای یا قهوه ای، نه اینکه چادر صورتی و قرمز باشد. چادری بود که مشکی نیست. به قول شما می خواستم سبک زندگی را از دریچه های شاداب تری تبیین کنم. ببینید اصلا چادر ناخواسته زیبایی می آورد، آراستگی می آورد. چادر سرمه ای هم می توانی سرت کنی و آن را با یک روسری و کیف و کفش زیبا ست کنی و یک خانم شیک باشی. به هرحال این یک نیاز انسانی بویژه برای زن هاست که دوست دارند زیبا به نظر برسند. چه اشکالی دارد که با چادر زیبا باشد؟ مگر حتما باید یک شال سه سانتی بر سر کند تا زیبایی اش مشخص شود؟ ما باید این قضیه را تصحیح و ترویج کنیم و بگوییم ببینید چادر های قشنگی هم هست! حالا یک اعترافی بکنم. چادر رنگی نشد. چرا؟ چون وقتی با ۱۰ نفر آدم حسابی صحبت کردم گفتند شأنیت چادر به مشکی بودنش هست و من این را پذیرفتم. من هم این را به مدیر گروه منتقل کردم و گفتم چادر رنگی سرمان نکنیم چون جامعه نمی پذیرد و آمادگی اش را ندارد، می گویند شأنیت چادر به مشکی بودنش است. دیگران سرشان نکرده بودند، من خودم سرم کردم این قضیه مربوط به ۴-۳ سال قبل است. من تنها این تصمیم را نگرفته بودم ولی کاسه و کوزه اش را سر من شکستند. من تهیه کننده و مدیر داشتم و مدیرم هم برای خودش مدیری داشت و او هم مدیر داشت. یک مطلبی را به نمایندگی از تلویزیون می گویم: تلویزیون سعی دارد سبک زندگی مردم را نه اینکه تغییر بدهد بلکه…
با انتخاب کردن تغییر بدهد.
بله! حق انتخاب که حتما داریم. ما در یک مملکت آزاد زندگی می کنیم.
نه! منظورم این است که گزینه هایی را برای انتخاب پیش روی مردم قرار می دهد یعنی اجبار نمی کند.
بله! واقعا چه حرف قشنگی زدید. چه ویژگی قشنگی برای تلویزیون است. تلویزیون چه چیزی را برای مردم اجبار کرده است؟ تلویزیون فقط یک ویترین است.
یک ویترین که می گوید حالا انتخاب با تو.
بله! می گوید خانم ها می توانید به این شکل ها در بیایید. باور کنید من این حرف را به عنوان کسی می گویم که مثلا فکر می کنید من در طول ۱۰ سال چند نفر را دیده ام. میلیون ها آدم. آنها می گویند خانم نامداری ما از وقتی شما را دیدیم چادری شدیم. تو را به خدا فکر نکنید می خواهم از خودم تعریف کنم. اصلا منظورم این نیست. مثلا مدیر یک مدرسه می گوید من خیلی از تو ممنونم صد بار دیگر هم پشت تریبون مدرسه حرف می زدم یک عده ای چادری نمی شدند. اما الان چادری شده اند چون احساس کردند چادر قشنگ است. مدل شیک و زیبایی دارد. مثلا دوست داشته وقتی بیرون می رود کیفش مشخص باشد. هرچه پدرش می گفته باید چادر سرت کنی، لج می کرده و قبول نمی کرده اما حالا دیده با این چادرهای ملی، بالاخره چادری را پیدا می کند که می تواند کیفش را نشان بدهد. پس تلویزیون این خدمت را در حق مردم می کند که به قول شما به آنها آپشن می دهیم، می گوییم هرجور دوست داری اما این و این و این هم وجود دارد. انواع تیپ های مردانه هم وجود دارد ولی با بی انصافی مواجه می شویم. درباره خودم حداقل می توانم بگویم با بی انصافی مواجه شدم.
فکر می کنید اگر یک مجری تلویزیونی چادری نبودید باز هم این همه حاشیه داشتید؟
نه! ولی به یک دلیل بزرگی اشکال ندارد که من یک مجری تلویزیونی چادری باشم و حاشیه هم داشته باشم. به خاطر همان دلیل که من با روزنامه صبا مصاحبه کردم. می توانستم مصاحبه نکنم یا می توانستم دروغ بگویم. کار ساده ای بود. می توانستم بگویم بله خیلی ممنون و اذیت نشوم اما از این استفاده چشم پوشیدم. گفتم راستگویی مهم تر از این است که از یک امتیازی استفاده کنیم. به همان دلیل من می گویم به عنوان یک مجری تلویزیونی چادری حاضر شدم چادر ملی و چادر رنگی بپوشم و همه سبک ها را امتحان کنم و سختی ها را به جان بخرم و همیشه در حال توضیح دادن باشم که بتوانم همان حال خوبی که حرفش را زدم داشته باشم. همان که گفتم واقعا غایت انسان، مجری شدن نیست. غایت انسان این است که ۱۰ نفر با عملکرد تو بتوانند آدم خوبی بشوند. این چیزی است که من برای آن زندگی می کنم. هرکاری کرده ام برای همین بوده. واقعا نمی خواهم ادعای بزرگی کنم اما واقعا در زندگی هدفم جز این نبوده است.
شما گفتید آدم چادری باید ۱۰ ویژگی داشته باشد، چادر یکی از آنهاست. برای آن ۹ ویژگی دیگر مستند ساخته اید؟
مستند برای این ساخته ام که از یک جایی به بعد دیگر حرف زدن جواب نمی دهد و باید روش های اثرگذار بصری را امتحان کرد. ۳ سالی است به این نتیجه رسیده ام که در ۷ سال گذشته حرف هایم را نزدم حالا وقت آن است که حرف هایم را با فرم نشان بدهم. مثلا در تلویزیون می گویم داشتن فرزندان زیاد اتفاق مبارکی است. بعد از مدتی می گویم به اندازه کافی این حرف را گفته ام حالا بهتر است آن را نشان بدهم. می روم به منزل خانواده ای که ۱۰ فرزند دارند و تمام فرزندان و والدین حال و اوضاع خوبی دارند، فکر نکنید همین طوری برای خودشان بچه دار شدند. اینها ایدئولوژی برای این کار دارند یعنی برای داشتن فرزندان زیاد فکر کرده و توضیح می دهد که به هزاران دلیل دوست دارم فرزندان زیادی داشته باشم. خانمی که فرزندان بسیاری دارد مریض نیست، حالش کاملا خوب است و در متن اثر توضیح می دهم که با این همه بچه به همه کارهایش می رسد. من رفتم از این حال خوب تصویر گرفتم و این تصویر را پخش کردم که در جشنواره عمار برنده شد. مستند صادق و راستگوست، الان ۷ مستند دیگر دارم که هنوز پخش نشده است. درباره خانواده های شهدا. در همین مجموعه «خانومی که شما باشی»، درباره مادران، خواهران، همسران و دختران شهدا. گاهی اوقات که ۵-۴ روز با این افراد زندگی می کنی دلت می گیرد، با خودت می گویی این خانم پدرش را برای این مملکت از دست داده و طلبکار هم نیست. چقدر آدم چیز یاد می گیرد. پس هدف غایی باز هم این نیست. یکی از افرادی که حدود یک ماه قبل به منزلشان رفتم از همین خانواده های شهدا، خانمی ۴ماهه باردار بوده که شوهرش شهید می شود. شوهرش افسر نیروی انتظامی بوده و در یک درگیری شهید می شود. یک خانم باردار که بدون شوهر، کودکش را به دنیا می آورد و آن را بزرگ می کند. این زن در این سیر زندگی، خیلی سختی کشیده است. اصلا شما به عنوان یک مرد نمی توانید احساس او را درک کنید. من به عنوان یک زن می توانم این احساس رادرک کنم. این خانم وقتی داشت درد زایمان را تحمل می کرد که کودکش را به دنیا بیاورد، شوهرش مرده بود و به تنهایی فرزندش را بزرگ کرده است. مستند این زن زیبا ست یا حرف زدن درباره او، نیم ساعت این مستند را ببینید. به نظرم به این دلیل در سال های اخیر مستندسازی پررنگ شده که زبان صادقانه تری دارد، گویا تر و راستگوتر است. آنقدر با قصه های تلخی مواجه شدم؛ مثلا خانمی که شوهرش افسر نیروی انتظامی در اهواز بوده است یک روز با ۲۷ گلوله او را شهید می کنند. قاتلین هم یک مرد و پسرخاله اش بوده اند.از گواهینامه آنها که در جیب شهید مانده بود می فهمند قاتلین چه کسانی بوده اند. این افسر نیروی انتظامی آنها را جریمه کرده بود و قاتلان او را به قتل رساندند. کمترین کاری که می توانیم برای این خانواده شهید بکنیم این است که همسرش برای دادگاه شوهر خود به اهواز نرود. ولی ۷ سال است که او برای حضور در دادگاه به اهواز می رود. اصلا کسی نخواسته حداقل پرونده او را از اهواز به تهران منتقل کند به هرحال یک کرامت و انسانیتی برای خانواده شهید قائل شوید. باید هر نوبت برود اهواز تا از حق و خون شوهرش دفاع کند. دردت می گیرد، حالت بد می شود. اصلا دیگر به آن چیزهایی که خانم توانگر فکر می کند تو فکر نمی کنی. بلکه به این فکر می کنی که خدایا چگونه می توانم به این زن کمک کنم؟ با چه کسی صحبت کنم؟ چقدر می توانم مؤثر باشم. این زن شوهرش را به خاطر شما از دست داد و ۲ فرزندش را به تنهایی بزرگ می کند حداقل می توانید پرونده اش را بیاورید تهران! حواسمان پرت است، آنقدر درگیر این حواشی ها و پاپاراتزی بازی ها هستیم که حواسمان از اصل موضوع پرت می شود.
از متن غافل می شویم.
هدف غایی جوانان ما مشهور شدن است؟ خدایا! چه کسی کجا اشتباه کرده که این اتفاق برای جوانان ما افتاده است؟ یک نفر در موقعیت حساسی خطا کرده که این اتفاق در فرهنگ ما افتاده است. نمی گویم حتما اینطور است ولی چرا باید هدف غایی ما این باشد؟ مستند ساختن درباره خانم ها برای من مثل یک هدیه از طرف خداوند است، حتی اگر پخش نشوند.
ان شاءالله پخش می شود. حرف ناگفته ای باقی مانده است؟
چیز خاصی به ذهنم نمی رسد فقط اینکه قصدم از این مصاحبه این نبود که ادعای چیزی را داشته باشم و از ادعا داشتن بسیار بیزارم، هر کسی که این مصاحبه را می خواند می گویم هرکس که ادعای هر چیزی را داشت، نیست! ادعا کردن کار خوبی نیست. هرکس ادعایی نکرد ولی در عمل او را دیدید آدم خوبی است.
در فضای مجازی دنبال سوژه هستید؟
برنامه سازها عمدتا در چاله بی سوژگی می افتند (این موضوع را مدیران تلویزیون بیشتر درک می کنند). مثلا خانه من میدان ونک باشد و فقط با خانم های اطراف خودم ارتباط داشته باشم، صرفا روزمرگی چنین افرادی را درک می کنم اما اگر کمی با برنامه سازهای درست و حسابی برخورد کنید می بینید باید به شهرستان ها، روستاها، پایین شهر، غرب و شرق کشور هم فکر کنید. نمی شود که فقط برای خودتان و اطرافیانتان برنامه بسازید. من چگونه می توانم همه جا باشم؟ من برنامه ساز نمی توانم. زبل خان نیستم! دیروز یک نفر از لندن برای من مطلبی فرستاد، از همدان موضوعاتی را برای من می نویسند. از زابل یا شهرستان های دور برایم می نویسند، یعنی از راه های دور درباره عکس هایم نظر می دهند. مثلا عکسی گذاشته ام که من در جشنواره فیلم همدان هستم. زیاد لایک خوردم. مثلا ۱۰ هزارتا. سابقه ۱۱ هزار تا هم داشته ام. یعنی ۱۱ هزار نفر درباره این عکس حرف می زنند. دیگه من کشف می کنم که مردم نسبت به یک تار مو حساسند. قبل از ورودم به اینستاگرام این را نمی دانستم. مثلا از اینستاگرام فهمیدم مردم هنوز نسبت به یک تار مو حساسند. هنوز می گویند آفرین به چادرت. از این ۱۱ هزار تا ۴ هزار نفر گفته اند آفرین به چادرت! پس مردم چادر را دوست دارند. این یک وسیله ای است برای نظرسنجی. واقعا به عنوان یک برنامه ساز به آن نگاه می کنم نه به عنوان زنگ تفریح. تو که می خواهی درباره زن برنامه بسازی باید بدانی زنان جامعه ما چه چیزهایی دوست دارند. مردم جامعه چادر را دوست دارند. مردم ما عقاید دینی دارند. هنوز محرم نشده بود اول محرم بود که دیدم تمام کسانی که در اینستاگرام می دیدم بلااستثنا عکس نمایه شان را متناسب با محرم تغییر داده اند، مردم محرم را دوست دارند. من عکس مشهد در اینستاگرام می گذارم و ۱۱ هزار نفر لایک می کنند و از آرزوهایشان می نویسند، پس مردم مشهد را دوست دارند، من به عنوان برنامه ساز باید علائق مردم را بشناسم. آن کسی که می گوید مردم دیگر به این مسائل علاقه مند نیستند اشتباه فکر کرده است. (روزنامه وطن امروز)

ابربرچسب : خبرآنلاین ورزشی استقلال ، خبرآنلاین خودرو ، خبرآنلاین ، خبرآنلاین ورزشی لحظه به لحظه ، خبرآنلاین حوادث تبریز ، خبرآنلاین حوادث ، خبرآنلاین ورزشی والیبال ، خبرآنلاین استقلال تهران ، خبرآنلاین از باشگاه استقلال ، خبرآنلاین ورزشی پرسپولیس ، خبرآنلاین ورزشی فوتبال ، خبرآنلاین ورزشی ، خبرآنلاین سیاسی ، خبرآنلاین باشگاه استقلال تهران ، خبرآنلاین حوادث تهران ، خبرآنلاین ورزشی باشگاه استقلال ، خبرآنلاین سیاسی روز ، خبرآنلاین ورزشیچ ، خبرآنلاین باشگاه استقلال ، خبرآنلاین استقلال ، خبرآنلاین پرسپولیس ، خبرآنلاین حوادث ایران ، سایت خبرآنلاین سیاست ، خبرآنلاین فارسی ، سایت سیاسی خبرآنلاین ، سایت خبرآنلاین حوادث ، خبرآنلاین پارسیک

,